Θηλασμός-απογαλακτισμός,δυο δύσκολοι δρόμοι.


Για όσες γυναίκες έχουν θηλάσει τα πράγματα είναι γνωστά. Το μωρό από την στιγμή που γεννιέται ενστικτωδώς ψάχνει τη θηλή της μαμάς του κι αυτό είναι πραγματικά εκπληκτικό, είναι τρομερά συγκινητικό και φυσικά ένα από τα θαύματα της φύσης. Στην συνέχεια το νεογέννητο τρώει συνήθως ανά μία ή δύο ώρες. Δεν είναι εύκολη υπόθεση όμως αξίζει με χίλια. Η διάρκεια του θηλασμού είναι περίπου είκοσι λεπτά και καλό θα ήταν η μητέρα να βρίσκεται σε καλή και ήρεμη συναισθηματική κατάσταση και να κάθεται κάπου αναπαυτικά όπως για παράδειγμα σε μια πολυθρόνα. Όσον αφορά στη διατροφή της να τρώει υγιεινά και θρεπτικά, να μην καταναλώνει προϊόντα light και να πίνει αρκετά υγρά. Είναι πολύ έντονη η αίσθηση της δίψας μετά από κάθε θηλασμό κι εγώ προσωπικά όταν θήλαζα τον μεγάλο μου γιο τον Παύλο έπινα ένα μεγάλο μπουκάλι χυμό κάθε μέρα! Ναι ξέρω, ακούγεται υπερβολικό, ο Θοδωρής για να καταλάβετε επειδή κουράστηκε να τρέχει στο σούπερ μάρκετ κάθε τρεις και λίγο, μου φερε δυο κούτες χυμούς μια μέρα, έτσι για καβάντζα :)

Είχα αναφερθεί και παλιότερα για την υπόθεση θηλασμός ΕΔΩ. Θα ξαναπώ όμως πως τον Παύλο κατάφερα να τον θηλάσω μόνο 3 μήνες γιατί έλειπα αρκετές ώρες στη δουλειά κι έτσι η παραγωγή μειώθηκε λόγω της μειωμένης ζήτησης. Συν η άγνοια που είχα ως πρωτάρα. Στον Άγγελο όμως είχα γνώση κι έτσι μπήκα πιο δυναμικά στο παιχνίδι. Κι έτσι πέρασε ένας χρόνος! Ναι, σε λίγες μέρες ο Άγγελος Ραφαήλ γίνεται ενός! Κι αλήθεια δεν με πειράζει να τον θηλάσω κι άλλο, δεν με πειράζει να είμαι εκεί για να τον ταΐσω. Όμως η κατάσταση έχει πάρει άλλη πορεία...

Αρχικά το παιδί όταν είμαι σπίτι όλη μέρα, κυρίως δηλαδή τα Σαββατοκύριακα, δεν τρώει τίποτα άλλο. Κι όταν λέμε τίποτα, εννοούμε τίποτα! Ούτε το αυγό του, ούτε το γιαουρτάκι του, ούτε την κρεμούλα του, ούτε το φαγάκι του, παρά μόνο θέλει στήθος. Δεύτερον δεν πίνει κανένα ξένο γάλα (κα-νε-να), που σημαίνει πως δεν μπορώ να λείψω. Δεν πίνει καν το δικό μου όταν είναι σε μπουκάλι γιατί δεν θέλει το μπουκάλι όπως επίσης δεν θέλει πιπίλα. Μα το πιο σημαντικό για μένα είναι ο βραδινός του ύπνος. Από την ημέρα που τον γέννησα δεν ήθελε να κοιμάται ούτε στο λίκνο του, ούτε στην κούνια του παρά μόνο πάνω μου. Έπρεπε δηλαδή όχι μόνο να αποκοιμηθεί πάνω μου αλλά να κοιμηθεί βαριά για να μπορέσω να τον αφήσω στο κρεβατάκι του χωρίς να ξυπνήσει και φυσικά μετά από λίγο ξυπνούσε. Γενικά στην μέχρι τώρα ζωή του κοιμάται μαζί μου και δεν έχει κοιμηθεί συνεχόμενα πάνω από 2μιση ώρες. Και να ήταν μόνο αυτό...

Δεν με πειράζει να ξυπνάω μέσα στη νύχτα, αλήθεια το συνήθισα. Μπορεί να σηκωθώ κι επτά κι οχτώ φορές αφού ξυπνά σχεδόν κάθε μία ώρα, αυτό που δεν αντέχω άλλο είναι να του δίνω το στήθος μου ως πιπίλα για να ξανά αποκοιμηθεί, να περάσει τουλάχιστον ένα τέταρτο μέχρι να κοιμηθεί βαριά πάνω μου για να μπορέσω να τον αφήσω πάλι στην κούνια του. Κι άντε να αντέξω εγώ το κλάμα του αλλά ο καημενούλης ο Παύλος που μοιράζονται το δωμάτιο ξυπνά μέσα στη νύχτα και το πρωί πάει στο νήπιο κουτουλώντας :) Δεν είναι λίγες οι φορές που τον βρήκα να κοιμάται με το μαξιλάρι πάνω στο κεφάλι του κλείνοντας έτσι τα αυτιά του.

Όταν μπήκε το 2015 υποσχέθηκα στον εαυτό μου να αλλάξω ότι δεν με ευχαριστεί στη ζωή μου, ότι με κουράζει και με πιέζει. Κι ένα από αυτά ήταν να σταματήσω αυτήν την κατάσταση. Ο Άγγελος είχε πάθει εξάρτηση κι αυτό έπρεπε να σταματήσει, μεγάλωσε άλλωστε. Σαν πρώτη φάση το συζήτησα με το σύζυγο μου ο οποίος είναι υπέρμαχος του θηλασμού μέχρι τέλους κι έτσι δεν βρήκα και μεγάλη συμπαράσταση. Άλλωστε νομίζω πως οι άντρες "βολεύονται" και λίγο με όλο αυτό γιατί κοιμούνται μια χαρά αφού δεν χρειάζεται να ξυπνήσουν για να φτιάξουν γάλα και να ταΐσουν το μωρό. Επόμενο μου βήμα να ζητήσω τη γνώμη μαμάδων, σίγουρα τόσες μανούλες θα είχαν να μου δώσουν πολύτιμες πληροφορίες κι έτσι έγινε. Το τρίτο βήμα ήταν να επισκεφθώ την παιδίατρο και το γυναικολόγο μου. Η πρώτη μου ανέφερε πως οι ανάγκες του παιδιού σε σίδηρο κι ασβέστιο δεν καλύπτονται πλέον κι αφού ταλαιπωρούμαι τόσο τη νύχτα κι αφού το παιδί δεν τρέφεται σωστά συμφωνήσαμε πως ότι είχα να του δώσω το έδωσα και με το παραπάνω, ενώ ο δεύτερος μου έγραψε χάπια για να σταματήσει η παραγωγή προλακτίνης. Να μην αναφέρω την έμμηνο ρύση που έχει εξαφανιστεί εδώ και 21 μήνες!

Τώρα το θέμα ήταν να το πάρω εγώ απόφαση κι ίσως αυτό να ήταν το πιο σημαντικό βήμα. Θα έπρεπε να είχα μια στάση ακάθεκτη, άλλωστε αν δεν είχα γάλα δεν θα έμπαινα και στον πειρασμό να ενδώσω όταν θα μου παραπιονόταν με την γκρίνια του. Και κάπως έτσι ξεκίνησε η προσπάθεια...

Το πρώτο βράδυ δεν πήρα τα χάπια κι ο Θοδωρής με βοήθησε όλη νύχτα, το μωρό γκρίνιαζε, έκλαιγε κι εμείς πανικοβλήθηκαμε και μας βγήκε μια νευρικότητα με ένταση στην φωνή και στις κινήσεις μας με αποτέλεσμα το παιδί να κλάψει περισσότερο και με μεγαλύτερη διάρκεια και δεν ήταν λίγες οι φορές που έκλαψα κι εγώ μαζί του. Ως που στο τέλος κάπου γύρω στις 5 το πρωί δεν άντεξα άλλο και τον θήλασα κι επιτέλους κοιμήθηκε. 

Το δεύτερο βράδυ ήμουν λίγο πιο σίγουρη και πιο σταθερή. Άφησα έξω από όλο αυτό τον μπαμπά και κατάλαβα πως μόνο με πολύ αγάπη, στοργή και φροντίδα θα μπορέσω να του μεταφέρω πως πρέπει να "ξεκόψει". Κοιμήθηκα στις 4 κι όσες φορές το παιδί ξυπνούσε, γκρίνιαζε και μου τράβαγε την μπλούζα εγώ τον αγκάλιαζα, τον χάιδευα και του μιλούσα ήρεμα και γλυκά. Του πρόσφερα το ξένο γάλα σε μπιμπερό που φυσικά δεν έπινε. Ένα μικρό τιπ για μένα ήταν να τον έχω ξαπλωμένο με το κεφαλάκι του στους ώμους μου κι όχι ξαπλωμένο με το κεφάλι στο επίμαχο σημείο το στήθος. Νομίζω πως αυτό βοηθά πολύ το παιδί. Το κλάμα του Άγγελου δεν ήταν γοερό, ήταν το κλάμα του παραπόνου.

Το επόμενο πρωί ξεκίνησα το χάπι. Μου είχαν πει πως είναι δυνατό, πως μια κοπέλα είχε λιποθυμήσει αλλά δεν έδωσα σημασία. Άλλωστε δυο χάπια ήταν όλα κι όλα, θα έπινα μισό χάπι κάθε δωδεκάωρο κι ήταν τόσο μικρό. Δεν φαντάστηκα τι θα επακολουθούσε! Μέχρι το βράδυ το στήθος μου είχε σκληρύνει κι έκαιγε. Ο Θοδωρής παρότι γκρίνιαζε με βοήθησε εκείνη τη νύχτα καθώς δεν μπορούσα να πάρω ούτε αγκαλιά το μωρό, πονούσα. Ο Άγγελος ξύπνησε αρκετές φορές μέσα στη νύχτα με κλάματα και με το ζόρι ήπιε 50 ml γάλα συνολικά εκείνη τη νύχτα.

Το επόμενο πρωί ήμουν τόσο χάλια που διαβάζοντας τις οδηγίες διαπίστωσα πως είχα πάθει σχεδόν όλες τις αλληλεπιδράσεις. Τρομερός ίλιγγος, ζαλάδες, τρομερός πονοκέφαλος,ναυτία,πόνο στην κοιλιά και μαζί με δύο απονευρώσεις που έκανα εκείνες τις ημέρες συν ένα μπούκωμα που με επισκέφθηκε εκείνο το πρωινό ήρθε κι έδεσε το γλυκό! Η μέρα πέρασε με πολλές δυσκολίες και τις γιαγιάδες με βάρδιες στο σπίτι μας. Το βράδυ ο Άγγελος ξύπνησε λιγότερες φορές και κατάφερε να πιει συνολικά 90ml γάλα ενώ εγώ ίδρωνα συνέχεια μέσα στον ύπνο μου χωρίς να έχω πυρετό κι άλλαζα συνέχεια ρούχα.

Ευτυχώς όλο αυτό κράτησε σχεδόν δύο 24ωρα, τα συμπτώματα υποχώρησαν και το στήθος αρχίζει σιγά σιγά να ξεπρήζεται. Ο Άγγελος γκρινιάζει λιγότερο, δέχτηκε το μπιμπερό και το ξένο γάλα κι ήδη ξυπνά λιγότερες φορές μέσα στην νύχτα. Εύχομαι απο εδώ και στο εξής να ξεκινήσει να τρώει τακτικά όλα του τα γεύματα και να ξεκινήσει την δική του πορεία. Νομίζω πως νόμιζε πως είμαστε ένα!

Λάτρεψα όλη την πορεία του θηλασμού όσο δύσκολη κι αν ήταν, όσα ξενύχτια κι αν μου προκάλεσε. Για ένα πράγμα μετάνιωσα μόνο. Που δεν καθόρισα τον τελευταίο θηλασμό, που δεν κλείδωσα την φατσούλα του εκεί ακουμπισμένη στο στήθος μου για τελευταία φορά, που δεν θυμάμαι ποια ήταν η τελευταία ανταλλαγή βλέμματος.

Σχόλια

  1. Γεωργία μου εγώ θα σου στείλω μια πολύ σφικτή αγκαλιά, ένα τεράστιο φιλί και θα σου ευχηθώ να περάσει όσο πιο ανώδυνα γίνεται αυτή η φάση. Να νιώσετε όλοι σύντομα πιο ήρεμοι και να ευχαριστηθείτε αγκαλιές και ΥΠΝΟ !!!!! Καλή προσαρμογή, θετική σκέψη και όλα θα πάνε καλά! Αντε και μόλις φτιάξει ο καιρός, ποιος σας πιάνει!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η τελευταία πρόταση με έκανε και δάκρυσα... Καλη αρχή Γεωργία μου, όλα θα πάνε μια χαρά. Σε φιλώ γλυκά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Με έκανές και δάκρυσα με τα τελευαία σου λόγια! Έχω θηλάσει και τα δύο μου παιδιά και θηλάζω ακόμη τον δεύτερο. Δύσκολος ο αποθηλασμός όταν δεν γίνετε φυσικά.
    Σε φιλώ και σου εύχομαι τα καλύτερα <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Με συγκινησες τόσο πολύ με την τελευταία σου πρόταση διότι το έζησα αυτό που λες και θυμάμαι και εγώ να θέλω να κλείδωσω αυτή τη τελευταία στιγμή... Εγώ αυτό που ξέρω είναι πως λίγες μανούλες θα άντεχαν αυτό που έζησες εσύ μόνο και μόνο για να κάνουν το αυτονόητο. Να θηλάσουν το παιδί τους. Μπράβο σου, τα πήγες περίφημα, πραγματικά, να είσαι περήφανη για τον εαυτό σου και να ξέρεις πως συναισθηματικά θα το ξεπεράσεις σύντομα μόλις δεις πως αυτό δεν επηρεάζει ούτε στο ελάχιστο τη σχέση σου με το παιδί σου. Θα εξακολουθεί να σε λατρεύει, απλά θα τρώει σωστά και θα σε αφήνει και εσένα να κοιμάσαι πιο σωστα! Σε φιλώ γλυκά και σου στέλνω μια τεράστια αγκαλιά! <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ναι, αυτή η τελευταία σου φράση... Σου αξίζουν συγχαρητήρια που κατάφερες να τον θηλασεις τόσο καιρό και σίγουρα τώρα θα δείς τον μικρούλη σου να μπαίνει σε νέους κόσμους ανεξαρτησίας και επιτευγμάτων!
    Καλή εβδομαδα να έχετε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. αι στο καλό σου.. εκεί που ζούσα κι εγώ την αγωνία σου μαζί σου, στο τέλος ξέσπασα σε κλάμματα...
    Αχ βρε κοριτσάκι μου.. θα περάσει κι αυτό! Μέσα στο πρόγραμμα είναι όλα, ε;;;;;;
    Άντε καλή αρχη τώρα στους συνεχόμενους ύπνους!
    Και τα καλύτερα είναι πάντα μπροστά μας!
    Σε φιλώ γλυκά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Εχω εναν μικρουλη που ειναι 16μηνων , τον θηλάζω ακομα και ξέρω πολυ καλα αυτα που λες .
    Ο δικος μου εφαγε μετα τους 13 μηνες πιο πριν δεν του εκανε καν εντυπωση αυτο που τρωμε εμεις , δεν ανοιγε σε τιποτα το στομα . Εγω επειδη το χα ζήσει και με την κόρη μου , ηξερα πως δεν φταιει ο θηλασμος απλα το παιδι δεν ειναι έτοιμο για διαφορους λογους (ακομα και αλλεργιες ) . Τωρα τρωει πολυ καλά αυτα που πρέπει αλλα ο θηλασμος ειναι θηλασμος :)
    Θα μπορουσες να βρεις βοηθεια σε διαφορα γκρουπς θηλασμου στο φεις και να αποθηλασεις πιο φυσικά . Το χάπι εχει κατηγορηθει για πολλα , ευτυχως καλα την γλιτωσες .
    Μπορει να μην θυμασαι την τελευταια φορα αλλα θυμασαι ολο αυτο το υπέροχο ταξίδι και αυτο έχει σημασία .
    Να στε καλά με τα μικρουλια σου :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. κι εγω τον θηλασα 13 μηνες το Νικολα μου Γεωργιτσα... Απο τις ομορφοτερες στιγμες της ωης μου!! Χαλαλι του.. Βεβαια μετα καναμε αγωνα να πιει γαλα.. αλλα ευτυχως τα καταφεραμε.. Όμως καμια φορα μου λειπει αυτή η στοργη και η τρυφεροτητα που τον ειχα αγκαλια και τον ταιζα.. Αχ.. το μωρό μου... Μωρε μεγαλωνουνε τοσο γρηγορα... πολλα φιλια Γεωργιτσα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Γεωργία μου ειναι πραγματικά μια από τις πολύ δυσκολες περιόδους. Οπως ειπες με αγάπη και επιμονή θα πω εγω θα τα καταφέρετε. Δεν χρειαστηκε να το περασω αυτο γιατι το γαλα μειωνόταν σιγά σιγά και τα παιδιά μου επαιρναν συμπληρωμα οπότε ειχαν συνηθίσει. Ομως ολες εχουμε λίγο ή πολύ περάσει βραδινες δυσκολίες και μπορούμε να καταλάβουμε την κούραση αλλά και την απογοήτευση να κλάιει το μωρό συνέχεια. Λίγο ακόμα κορίτσι μου.
    Φιλάκια πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ανώνυμος23/1/15, 2:23 π.μ.

    περίπου έτσι γίνεται και με τον δικό μου γιο. Τον πρώτο για διάφορους ιατρικούς λόγους τον θήλασα μόνο 4 μήνες με συμπλήρωμα. ο δεύτερος είναι 7 μηνών και θηλάζουμε αποκλειστικά. βέβαια ε΄μαι τυχερή γιατί το μωρό τρώει και άλλες τροφές πλέον. Ο άντρας μου πιστεύει ότι αρκετά θήλασα και από την στιγμή που το παιδί άρχισε να τρώει να κόψω τον θηλασμό αλλά εγώ δεν θέλω. αυτό το δέσιμο, η ψυχική ηρεμία που νιώθεις όταν θηλάζεις το παιδί σου δεν μπορεί να φτάσει καμία ταλαιπωρία. αν και δυσκολεύτικα πολύ να εδραιώσω θηλασμό και αναγκάστικα να πάρω τριγωνέλλα, με πείσμα τα καταφέραμε. Ευτυχώς η παιδίατρος είναι φανατική του θηλασμού (θηλάζει ακόμα το 3 ετών παδί της) και βρίσκω εκεί αποκούμπι. Εύχομαι μέλλουσες μαμάδες που σε διαβάζουν να αντιληφθούν το θείο δώρο που μπορούν να αξιοποιήσουν θηλάζοντας... θα μπορούσα να πω κι άλλα, αλλά νομίζω για όσες τα έχουμε ζήσει θα είναι περιττά. φιλιά και υπομονή... Ευτυχία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Αχ Γιωργία μου γλυκιά δύσκολος ο απογαλακτισμός, όταν έχεις περάσει έναν χρόνο, αγκαλιά με το βλαστάρι σου. Νομίζω από όλα όσα μας έγραψες, πως πήρες τη σωστή απόφαση για όλους σας. Όλα αυτά για το χάπι και τις παρενέργειές του δεν τα γνώριζα.
    Ευτυχώς τώρα είσαι καλύτερα και ελπίζω και ο Αγγελάκος να τρώει πλέον περισσότερα φαγητά και να πινει γάλα.
    Η τελευταία σου πρόταση μας αποτέλειωσε!!!!
    Μια μεγάλη αγκαλιά κι απο μένα:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Σε καταλαβαίνω απόλυτα! Θηλάζω εδώ και 28 μήνες και έχω κουραστεί αρκετά! Ωστόσο δεν είμαι ακόμα έτοιμη να αποθηλάσω αν και οι γύρω μου έχουν αντίθετη γνώμη. Εχω διαβάσει και συμφωνώ απολύτως με αυτό πως ο θηλασμός είναι μια σχέση μεταξύ της δυάδας μαμας-μωρού και όταν ένας από τους δύο δεν επιθυμεί πια τη συνέχιση του τότε καλύτερα να σταματάει. Οπως πιστεύω οτι ο θηλασμός είναι το φυσιολογικό (και οχι το καλύτερο) για τα μωρά μας, έτσι πιστεύω πως με το ζόρι δεν γίνεται τίποτα και όταν η μαμά κουράζεται ή απλά δεν θέλει άλλο (δεν ισχύει στη δική σου περίπτωση, απλά το αναφέρω) καλύτερα να αποθηλάσει.
    Η ιστορία σου ενώ ήταν πολύ γλυκιά και όμορφη με άγχωσε λίγο γιατί κάποια στιγμή θα πρέπει να αποθηλάσω και εγώ και δεν ξέρω αν θα αντέξω άλλα δύο χρόνια για να γίνει φυσικά ή θα πρέπει να πάρω κάποιο χάπι και να τραβήξω όσα τράβηξες....
    Σου στέλνω τα φιλιά μου!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Σας ευχαριστώ πολύ για τη στήριξη, το εκτιμώ αφάνταστα! Για την ιστορία να πω πως ευτυχώς ο Άγγελος προσαρμόστηκε πολύ γρήγορα αφού ξεκίνησε από την δεύτερη κιόλας μέρα να δέχεται μπιμπερό και να πίνει σταδιακά 50ml, μετά 90ml και αισίως την τρίτη μέρα να καταναλώνει 150 έως 180ml γάλα. Το βράδυ ξυπνάει πολύ λιγότερες φορές με αποτέλεσμα να κοιμόμαστε οικογενειακώς καλύτερα. Αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω ΔΕΝ θα έπαιρνα χάπια αλλά θα προσπαθούσα να κόψω το θηλασμό με φυσικό τρόπο. Δυστυχώς όμως δεν είχα την ψυχολογική δύναμη να του αντισταθώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου