Η "μαυρούλα" #truestory


Η Δ. είναι μια τριανταοχτάχρονη, ψηλή, ξανθιά με γαλαζοπράσινα μάτια, όμορφη επιδερμίδα και γλυκιά φωνή. Είμαι η προσωπική της διαιτολόγος και για να είμαστε ειλικρινείς δεν με χρειάζεται γιατί έχει κορμάρα. 
Έχει παντρευτεί έναν εργοστασιάρχη κι έκανε μαζί του τρία παιδιά. 
Είναι πλούσια, όχι τύπου δεν ξέρει τι έχει αλλά έχει. Μια εσώκλειστη εικοσιτετράχρονη αφρικανή φρόντιζε τα παιδιά τους μέχρι πριν ένα μήνα. 

"Μου έφυγε η μαυρούλα, ζήτησε μια μέρα ρεπό και δεν ξαναγύρισε, εξαφανίστηκε παιδί μου!" Φαντάσου τι της είχατε κάνει λέω από μέσα μου κι αυτή σαν να καταλαβαίνει τι σκέφτομαι... "Μη φανταστείς τίποτα σπουδαίο...ήταν παράνομη μωρέ, έφυγε για Αγγλία χωρίς χαρτιά και φοβήθηκε πως αν μου το έλεγε θα την κάρφωνα" 

Αναρωτιέμαι πως ζούσε αυτό το κορίτσι υπηρετώντας και μεγαλώνοντας ξένα παιδιά, εσώκλειστη, εικοσιτεσσάρων ετών... "Ξέρεις πόσο ευτυχισμένη ήταν στο σπίτι μου; Έτρωγε ότι ήθελε, έκανε ζεστό μπάνιο, το ξέρεις ότι αυτή ούτε καθαρό νερό δεν είχε να πιει; Παράδεισος της φαινόταν εδώ!"

Δεν μπορεί, σαν να ακούγονται οι σκέψεις μου δυνατά...

Η Δ. έχει ένα γιο και δυο κόρες, τα πιο κακομαθημένα και σπαστικά παιδιά που έχω γνωρίσει στη ζωή μου. Κάθε φορά που την επισκέπτομαι τα παιδιά της ουρλιάζουν, κοπανιούνται, τσακώνονται, μαλλιοτραβιούνται, πετούν πράγματα το ένα στο άλλο, κλαίνε ανελέητα και χωρίς σταματημό. Ο γιος της είναι ένα μικρό τέρας, αγενής, ασεβής,θρασύς, κακός, εκδικητικός, επιθετικός, αδάμαστος. Πέρα από τον χαμό που γινόταν μέσα στο κεφάλι μου από άσχημες εικόνες, άσχημες κουβέντες και δικές μου σκέψεις σε κάθε μου επίσκεψη, αυτό που με κλόνιζε ήταν η συμπεριφορά των παιδιών στη "μαυρούλα". Όταν κάποιο από αυτά ήθελε κάτι πήγαινε μπροστά στα μούτρα της και το φώναζε δυνατά, σχεδόν τσιριχτά, το απαιτούσε μπορώ να πω με αυθάδεια. 

Η Δ. ποτέ μα ποτέ δεν τους έκανε παρατήρηση για αυτή τους την συμπεριφορά, τουλάχιστον όχι μπροστά μου. Κάθε φορά, μα κάθε φορά που άκουγα κι έβλεπα τον τρόπο τους, σαν να έτρωγα απανωτά χαστούκια. Ποτέ ένα σε παρακαλώ, ποτέ ευγένεια, ποτέ υπομονή. Ποτέ μπορώ να βάλω και μόνος μου νερό, ποτέ είναι άνθρωπος κι αυτή, ποτέ ντροπή. Κάθε φορά έφευγα από εκεί στεναχωρημένη, σοκαρισμένη κι έτοιμη να μάθω στον γιο μου κάποιο νέο "μη", "δεν πρέπει", "δεν είναι σωστό". Κάθε φορά έλεγα πως δεν θα ξαναπατήσω το πόδι μου στην κωλοέπαυλη της και στο διάολο τα κωλολεφτά της.

Πριν λίγο καιρό είχα γράψει αυτό έχοντας αρχικά στο μυαλό μου να αναλύσω την βία στην οποιαδήποτε μορφή της, λεκτική, ψυχολογική, σωματική μα κυρίως είχα κάτι άλλο στο μυαλό μου. Δυστυχώς το πρώτο πράγμα που κάνουμε κυρίως όταν το παιδί μας ξεκινά να συναναστρέφεται με ξαδέρφια,φίλους, γείτονες και συμμαθητές είναι να το προστατέψουμε απο κάθε είδους πόνο. Μην μας το χτυπήσουν, μην μας το βρίσουν , μη μας το θίξουν, το προσβάλλουν, το πονέσουν, το στιγματίσουν. Ντάξει λογικό, η ανθρώπινη φύση, η μητρότητα, η προστασία, η επιβίωση. 

Μήπως όμως πρώτα θα έπρεπε να μάθουμε στο παιδί μας όλα τα παραπάνω; Μιλάμε για σχολικό εκφοβισμό, για βία, για την άσχημη κοινωνία, την εγκληματικότητα, μιλάμε για πολιτική και δεν βάζουμε ως προτεραιότητα να διαπαιδαγωγήσουμε εμείς τα παιδιά μας, όχι μόνο οι δάσκαλοι, εμείς. Να μάθουμε στο παιδί μας από μικρό να αγαπάει τους ανθρώπους είτε αυτοί είναι άσπροι, μαύροι ή κίτρινοι. Να μάθουμε στο παιδί μας από μικρό πως τους μεγαλύτερους τους σεβόμαστε, πως τα αγαθά κόποις κτώνται, πως η υγεία είναι το παν, πως δεν αγοράζονται όλα με το χρήμα. Πως η ευτυχία βρίσκεται ανάμεσα μας, στην καθημερινότητα, στα απλά πράγματα, σε ένα χαμόγελο, σε μια αγκαλιά, στην αλληλεγγύη. Πώς περιμένουμε να αλλάξει ο κόσμος όταν εμείς οι ίδιοι μεγαλώνουμε τα παιδιά που σε λίγα χρόνια θα γίνουν οι ενήλικες που βρίζουμε, κατακρίνουμε και μισούμε;

Λένε πως ο γιος μου είναι πολύ συναισθηματικός και πως θα πονέσει στη ζωή του. Καλύτερα έτσι λέω εγώ που είμαι μαμά του, το προτιμώ από το να πατάει επί πτωμάτων, από το να δουλεύει μέρα νύχτα ως σκοπό ζωής την καριέρα και το χρήμα χωρίς να ζει στιγμές. Λένε πως αφήνω πολύ ανεξάρτητο το γιο μου, πως δεν κατευθύνω τα θέλω του και πως θα λοξοδρομήσει. Καλύτερα έτσι λέω εγώ που είμαι μαμά του, το προτιμώ απο το να τον κάνω ανεύθυνο κι αναποφάσιστο, καλύτερα από το να γίνει ο μαμάκιας που καμιά δεν θέλει να παντρευτεί. Όταν βλέπουν τον γιο μου να με βοηθάει στις δουλειές λένε πως αυτά δεν είναι για αγόρια, θα τον χαλάσω. Καλύτερα έτσι, το προτιμώ, πρέπει να μάθει πως στο σπίτι πρέπει να προσφέρουν και τα δύο φύλα, να μπορεί να μαγειρέψει όταν πεινάσει, να σιδερώσει ένα πουκάμισο όταν θα βγει για ποτό, να εξυπηρετηθεί μόνος χωρίς να έχει ανάγκη μια γυναικεία παρουσία. Πρέπει να έχουν ήθος κι αξίες από μικρά.

Προχθές την επισκέφθηκα και πάλι. Μόλις χτύπησα το κουδούνι μου άνοιξε μια νέα "μαυρούλα" κι ειλικρινά ανατρίχιασα.

Σχόλια

  1. κατι τετοια γραφεις ρε συ Γεωργίτσα.. και μενω με ανοιχτό το στόμα... Δεν ξέρω τι να σχολιάσω,,, Το μονο που θα πω.. είναι οτι ευτυχως εφυγε η κοπέλα και γλύτωσε... Και συμπληρώνω.. πρεπει να μάθουμε στα παιδιά μας να είναι πανω από όλα Άνθρωποι.. με το Α κεφαλαίο.. Έτσι απλά.. φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ηρθε άλλη όμως Ελπίδα κι αυτός είναι ένας φαύλος κύκλος

      Διαγραφή
  2. Πρώτη χρονιά στην ταξη.Ένα παιδί ξυνει το μολύβι του στο πάτωμα. Ακολουθεί διάλογος

    - Τι κάνεις εκει...;
    -Ξυνω
    - Στο πάτωμα;
    - Ναι
    - Στο σπίτι σου έτσι κάνεις;
    - Φυσικά, αφού έχουμε υπηρέτρια!!!!

    Είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό... Ο διάλογος συνεχίστηκε, μέχρι που μάζεψε οσα είχε κάνει απειλώντας με πως θα το πει στους γονείς τιυ.
    Το ίδιο παιδί μου είχε δηλώσει πως οι γονείς του δε το αφήνουν να κάτσει με παιδιά που που: α. οι γονείς τους είναι ξένοι β. οι γονείς είναι χωρισμένοι γ. οι γονείς δεν κάνουν καλή δουλειά δ. δεν είναι καλοί μαθητές

    Δεν ήξερα πως να βοηθήσω... Δυστυχώς όσα σκεφτόμουν τότε τα βλέπω τωρα 10 χρόνια μετά. Τότε ηταν 8 τώρα 18. Ένα παιδί μοναχικό χωρίς κανένα φίλο.
    Στα χρόνια αυτά έχουν αλλάξει πολλές "υπηρετριες" πολλές δασκάλες για ιδιαίτερα. Ολεε μένουν λιγο.Φαντάζομαι τι θα επικρατεί εκεί...
    Κρίμα... Κρίμα γιατί τα παιδιά που αναφέρεις και αναφέρω θα κάνουν τα ίδια και χειρότερα σαν ενήλικες σε άλλους ανθρώπους

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συγκλονίζομαι Άννα κι απορώ με τη στάση τους. Σε ευχαριστώ πολύ που μοιράστηκες την εμπειρία σου μαζί μας, έχεις πάντα κάτι ουσιαστικό να αναφέρεις.

      Διαγραφή
  3. Καλημέρα Γεωργία και καλό μήνα. Συγκλονιστικά τα όσα μας λες... Δεν μπορω να φανταστώ τα συναισθήματα ενός ανθρώπου που εργάζεται υπό αυτές τις συνθήκες... Δεν μπορω να φανταστώ τι θα γίνει όταν αυτά τα παιδια βγουν στην κοινωνία. Ένα μεγάλο κρίμα για όλους τους. Θα πάω τώρα αμέσως να αγκαλιάζω μία ακόμη φορά τα αγόρια μου, να τους πω πόσο σημαντική είναι η αγάπη και η συμπόνια... Σε ευχαριστούμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν ξέρω αν συμπεριφέρεται κι η ίδια έτσι στην μαυρούλα ή αν όλο αυτό συμβαίνει επειδή γενικά δεν μαλώνει ποτέ τα παιδιά της. Το μόνο που έχει συμβεί μπροστά μου είναι να της πει: "Φτιαξε μου ενα καφέ" κι όταν της το άφησε μπροστά της δεν είπε ούτε ένα ευχαριστώ. Η ευγένεια χάνεται όταν πληρώνω και σε θεωρώ κτήμα μου;

      Διαγραφή
  4. Αλίμονο στις "μαυρούλες" ανεξαρτήτου χρώματος που αναγκάζονται να ανέχονται τέτοιους ανθρώπους για ένα πιάτο φαΐ κι ένα ζεστό μπάνιο!
    Κι αλίμονο σε όλους μας που οι άνθρωποι αυτοί διαιωνίζουν το είδος τους.....
    Καλό μήνα να έχουμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Δεν είναι η πρώτη φορά που διαβάζω ή ακούω ή ακόμα και βλέπω τέτοιες συμπεριφορές. Θλίβομαι και προσπαθώ να κάνω το καλύτερο για την οικογένειά μου για τα πάντα ξεκινούν από το άτομο, από το ένα... για να παμε μετά στο σύνολο! Τα φιλιά μου Γεωργία μου. Κάλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ετσι είναι Κάλη, η μονάδα κάνει τη διαφορά εγώ εσύ κι αυτός. Ας πάψουμε να κοιτάμε τους άλλους κι ας ξεκινήσουμε απο εμάς

      Διαγραφή
  6. Γεια σου Γεωργία και καλό μήνα! Το κείμενο σου ήταν συγκλονιστικό! Είναι τραγικό να υπάρχει τέτοια συμπεριφορά σε ανθρώπους που δουλεύουν για το μεροκάματο και παιδιά να χειρίζονται ανθρώπους με τέτοιο απαξιωτικό τρόπο ,είναι θλιβερό! Πάντα αναρωτιέμαι αν είναι αρκετά όλα αυτά που λεω στα παιδιά μου για την αγάπη και τη συμπόνοια που πρέπει να δείχνουν...
    Καλό απόγευμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλό μήνα! Ξέρεις δυστυχώς η συμπεριφορά αυτή δεν ήταν μόνο άσχημη απέναντι στη "μαυρούλα" αλλά ακόμη και σε μένα κάποιες φορές. Εχει συμβεί να μιλάω με τη μαμά τους κι αυτά επίτηδες να βάζουν τέρμα τον ήχο της τηλεόρασης ή έχουν έρθει δίπλα μας και να φωνάζουν αααααααα κι η μαμά τους να μου λέει :"Μη δίνεις σημασία"

      Διαγραφή
  7. Κάθε φορά που διαβάζω ανάρτησή σου, σε χαίρομαι για την ευαισθησία της ψυχής σου και χαίρομαι διπλά, γιατί είσαι μαμά και μεγαλώνεις έτσι τα παιδιά σου και αυτό είναι ελπίδα και αισιοδοξία.
    Να είσαι καλά, γλυκό κορίτσι. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Πολύ όμορφο το άρθρο σου.

    Η θεματολογία του μου θύμισε πολύ ένα που είχα γράψει από προσωπικό βίωμα : http://xazoulhs.wordpress.com/2013/01/02/dhmotiko-k-koinwnia/

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Τι να σχολιάσω τώρα? Καλά δεν το συζητάμε ότι η συγκεκριμένη είναι μια στάλα στον ωκεανό. Βέβαια..υπάρχουν και εξαιρέσεις. Υπάρχουν περιπτώσεις ανθρωπιάς. Αυτό όμως το χαζοπλούτικο στυλάκι στην Ελλάδα της πείνας να πλασάρουν την επίσης πεινασμένη "μαύρη/κίτρινη/ότι χρώμα ανθρώπου μπορούν να εκμεταλευτουν - υπηρέτρια" ως ένδειξη ευημερίας λίγο με έχει λαλήσει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Έχεις τόσο δίκιο Γιωργία μου!!! Αν θέλουμε να αλλάξει ο κόσμος, πρέπει πρώτα να αλλάξουμε όλοι. Εννοώ απο εμάς και τα παιδιά μας που μεγαλώνουν με αρχές και ηθικές αξίες, μπορεί στο μέλλον να δούμε ένα καλύτερο αύριο.
    Πόσο θα θέλα να γυρνούσε η "μαυρούλα" πριν το σκάσει και να της πει πως προτιμά να πίνει βρώμικο νερό με αξιοπρέπεια, παρά το δικό της σκλαβωμένη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Έχω συνάδελφο που από την μέρα που παντρεύτηκε έχει "παραδουλεύτρα" όπως την αποκαλεί η ίδια. Μια γυναίκα που πηγαίνει 1-2 φορές την εβδομάδα στο σπίτι της για να της καθαρίζει και να της σιδερώνει. Κάθε Τετάρτη λοιπόν που είναι η ημέρα της καθαριότητας, την παίρνει τηλέφωνο από το γραφείο και της λέει τις δουλειές που θέλει να της κάνει. Πέρα από το ότι την ξεπατώνει την γυναίκα 8 ώρες, τις βάζει απίστευτα πολλές δουλειές για ένα μόνο άτομο και για ένα σπίτι 140 τ.μ., την βάζει να κάνει και πράγματα ... τι να πω τώρα! "Άνοιξε την πόρτα του ψυγείου και στο συρτάρι με τα λαχανικά, έχει κολλήσει ένα φύλλο μαρούλι. Καθάρισε το!". "Στο δωμάτιο της Χ. (κόρη της), στον διακόπτη δίπλα στην πόρτα, έχει μια δαχτυλιά, καθάρισε την". "Στην βιβλιοθήκη του Γ. (γιος της) ξεσκόνισε το ράφι και βάλε τα βιβλία κατά ύψος!!!". "Το βράδυ η Χ. έκανε εμετό. Καθάρισε το κρεβάτι της". "Άλλαξα ρούχα το πρωί και τα άφησα στο πάτωμα. Μάζεψέ τα". Και τα παιδιά της φυσικά έτσι τα μαθαίνει. Να μην κάνουν τίποτα. Να τα περιμένουν όλα από την "παραδουλεύτρα" (τι απαίσια λέξη...). Πώς λοιπόν αυτά τα παιδιά θα μάθουν το σεβασμό προς όλους τους άλλους ανθρώπους;

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου