Γιατί μαμά;


Έχω τρομερή ανάγκη να γράψω. Θέλω να κλάψω μα ο Θοδωρής είναι σχεδόν δίπλα μου και δεν θέλω να με δει. Ναι πάλι για αυτό κλαίω για τη χαμένη αθωότητα των παιδικών μου χρόνων και για σένα μαμά. Διαβάζοντας το κείμενο της Γωγώς αλλά και τα σχόλια που αφήνει η μαμά της Ασπασίας λυγίζω. Όσο κι αν θέλω να φανώ δυνατή και να το προσπεράσω νομίζω πως δεν μπορώ. Όχι, όχι δεν μπορώ με την πρώτη αφορμή η μικρή Γεωργίτσα νιώθει αδικημένη, δεν έχει αναμνήσεις.

Σήμερα το πρωί ήπιαμε καφέ μαζί κι ήθελα να σε ρωτήσω τόσα πολλά. Περιορίστηκα στο γιατί δεν έπαιξες ποτέ μαζί μου και στο γιατί δεν με διάβασες ποτέ. Η απάντηση σου ήταν γιατί έπαιζες με τα αδέρφια σου κι ήσουν έξυπνη. 

Πάντα με πόναγε η ουσιαστική έλλειψη σου μα σε δικαιολογούσα, όμως από τότε που έκανα παιδί κι ένιωσα πως νιώθει μια μάνα έπαψα να σε δικαιολογώ. Την στιγμή που βγήκα από το δωμάτιο τοκετού και σε αντίκρισα εκεί να κρατάς μια ανθοδέσμη έκλαψα πολύ. Τότε τα κατάλαβα όλα. Συγκλονίστηκα!

Είσαι ταλαιπωρημένη κι εσύ το ξέρω έχεις τραβήξει πολλά που άλλη δεν θα άντεχε. Φταίνε οι γονείς σου ίσως που σε μεγάλωσαν έτσι,ίσως  φταίει που δεν έχεις παιδεία, ίσως το ότι γέννησες πέντε παιδιά...ποιος ξέρει. Όχι, όχι δεν μπορώ να τα δεχτώ αυτά μια μάνα πάντα πρέπει να είναι τρυφερή με το παιδί της. Δεν έχει σημασία αν το έζησες εσύ, αν στο δίδαξαν, όχι δεν έχει σημασία το κατάλαβα τώρα που έκανα παιδί. Είναι κάτι ενστικτώδες, μια ανάγκη, η καρδιά σου σέρνεται...

Δεν ξέρω αν η μνήμη μου με απατά όμως δεν θυμάμαι ποτέ μια τρυφερή σκηνή ανάμεσα μας και τώρα που έγινα μαμά αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν να συνέβη αυτό; Πως; Τρελαίνομαι αν δεν φιλήσω , αν δεν χαιδέψω μια μέρα τον Παύλο. Γιατί δεν θυμάμαι να με φίλησες ποτέ; Με πήρες άραγε ποτέ αγκαλιά; Δεν μου είπες ποτέ πως με αγαπάς. Ούτε ο μπαμπάς μου είπε, όμως με αυτόν δεν θυμώνω. Είναι άντρας, ήταν πάντα σοβαρός κι αυταρχικός και στην τελική δεν με έβγαλε αυτός από τα σπλάχνα του. Δε βαριέσαι..

Ίσως αυτή η ανάρτηση να είναι προσβλητική, ίσως οι σκέψεις αυτές να μην έπρεπε να δημοσιευθούν όμως το είχα τρομερή ανάγκη, ήθελα επιτέλους να τις βγάλω από μέσα μου.

Κλείνοντας εύχομαι ολόψυχα πριν προλάβεις να πεθάνεις εσύ ή εγώ να με αγκαλιάσεις επιτέλους και να μου πεις χαιδεύοντας τα μαλλιά μου πως με αγαπάς. Μπορεί εξωτερικά να μεγάλωσα μα η ψυχούλα μου είναι μικρή ακόμα.

Σχόλια

  1. δεν εχω λόγια..
    δεν μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρια μου.....
    όταν γέννησα πέρασα πολλά δύσκολα με τους γονείς μου.... έστω και στο ελάχιστον μπορώ να σε νιώσω...
    Μίλα για αυτήν σου την ανάγκη... δείξτην.. όπως ο Παύλος σου, σου δείχνει πότε σε έχει ανάγκη....

    Σε φιλώ.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μάρθα μου το μόνο τρυφερό που έχω να θυμάμαι είναι αυτό το γράμμα http://geolamp.blogspot.gr/2012/11/blog-post_2.html#.UW5xAUo0qho
      Αν θες στειλε μου σε παρακαλώ προσωπικό email, θα θελα πολύ να τα πούμε

      Διαγραφή
    2. εξακολουθώ να μην μπορώ να συγκρατησω τα δάκρια μου....
      θα σου στείλω.. αργότερα.. γιατί μόλις ήρθε ανεπιθύμητη επίσκεψη..
      είσαι και στο fb?

      Διαγραφή
  2. Γεωργία μου μας συγκίνησες πολύ με αυτή σου την ανάρτηση. Απλά να θυμάσαι ότι κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Αλλοι χαιδεύουν λένε ότι σ'αγαπώ πιο εύκολα και άλλοι δυσκολεύονται να εκφραστούν. Γίνονται σκληροί χωρίς να το θέλουν. Είμαι σίγουρη ότι η μαμά σου σε αγαπάει πάρα πολύ. Απλά ίσως δεν είχε τον τρόπο να εκφράσει την αγάπη της.

    Μπορείς να τα συζητήσεις μαζί της , αν και εγώ πιστευώ πως τσάμπα θα χαλάσετε τις καρδιές σας, δεν αλλαζει πατημασια ο λυκος έλεγε ο μπαμπάς μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φυσικά και με αγαπά και το ξέρω κι ας μην το δείχνει συχνά.

      Όταν με το καλό Χριστινάκι μου γίνεις μαμά θα καταλάβεις πως στο ίδιο σου το παιδί είναι αδύνατον να μην μπορεις να εκφράσεις την αγάπη σου, απλά αδύνατον!

      Διαγραφή
  3. αχ βρε πουλάκι μου..με συγκίνησες και με στεναχώρησες λιγάκι...Μην στεναχωριέσαι..Κάθε μαμά είναι διαφορετική και ίσως να δείχνει την αγάπη της με άλλο τρόπο...Εσύ να κανεις αυτό που ξέρεις..να ζουλάς το Πάυλο και να τον γεμίζεις φιλιά..
    μια αγκαλιά κι απο μένα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κάνω και τίποτα άλλο; Ζουλήγματα όλη μέρα.
      Να είσαι καλά Ελπίδα μου

      Διαγραφή
  4. Γεωργία μου, συγκλονίστηκα! Αυτό το κείμενο είναι η μεγαλύτερη κατάθεση ψυχής που έχω διαβάσει σε blog. Θέλει μεγάλο θάρρος να κάνεις αυτή τη δημοσίευση. Και εσύ το βρήκες. Έχεις μεγάλη δύναμη.

    Επίσης ξαφνιάστηκα με την αναφορά στη δική μου μαμά. Δεν το περίμενα να σε έχουν αγγίξει τόσο τα σχόλια της μαμάς μου. Βέβαια κάτι είχες αφήσει να εννοηθεί σε κάποιο σχόλιο που μου άφησες κάποτε, αλλά δεν είχα καταλάβει ούτε μπορούσα να φανταστώ τι σκεφτόσουν, τι αισθανόσουν μέσα σου. Και από διακριτικότητα δε σε ρώτησα ποτέ. Σκέφτηκα ότι όταν αισθανθείς την ανάγκη να μιλήσεις, θα το κάνεις μόνη σου χωρίς προτροπές.

    Κοριτσάκι μου, η εξωτερίκευση αυτών που αισθανόμαστε δεν είναι για όλους τους ανθρώπους το ίδιο εκδηλωτική ή το ίδιο αναγκαία. Δεν πιστεύω ότι η μαμά σου δε σε αγαπά. Απλά ίσως δεν είναι το ίδιο ευαισθητοποιημένη στο να το εξωτερικεύει όλο αυτό, όπως κάνεις εσύ με το αγοράκι σου. Για εσένα είναι το προφανές, για τη μαμά σου ίσως δεν είναι. Ο καθένας έχει διαφορετικό τρόπο να αγαπά και να το δείχνει. Είναι και θέμα χαρακτήρα. Εγώ π.χ. τρελαίνω την κόρη μου όλη μέρα στα φιλιά. Τη ρουφάω. Δεν την αφήνω σε ησυχία. Ακόμη και δημοσίως. Έχω ανάγκη να το κάνω. Η μαμά μου, δε θυμάμαι να μου το έκανε στο βαθμό που το κάνω εγώ στην κόρη μου. Δεν είναι ζουζουνιάρα όπως είμαι εγώ. Αλλά μου έχει γράψει πολύ τρυφερές κάρτες σε γιορτές, γενέθλια, Χριστούγεννα, γέννηση κόρης, κλπ που με έχουν κάνει να βουρκώσω. Πάρα πολλές φορές. Θέλω να πω ότι ο κάθε άνθρωπος εκδηλώνεται διαφορετικά.

    Αλήθεια, θα έδινες στη μαμά σου αυτό το κείμενό σου να το διαβάσει; Επίσης, γιατί δε δοκιμάζεις να κάνεις εσύ την αρχή; Να της πεις πόσο την αγαπάς; Να την πάρεις μία τρυφερή αγκαλιά; Να της δώσεις πολλά φιλιά; Να της μιλήσεις για όσα σε έχουν πικράνει. Να κάνετε μία καινούρια αρχή. Ποτέ δεν είναι αργά.

    Σήμερα, με έφερες ακόμη πιο κοντά σου.
    Σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εννοείται πως με αγαπά, ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ!

      Απλά δεν έχω αναμνήσεις, πως να το πω δεν έχω να θυμάμαι κάτι μαζί της ως παιδί κι αυτό πονά πολύ.

      Όλα αυτά που κάνουμε στα δικά μας παιδιά δεν τα κάνουμε μόνο γιατι έχουμε την προσωπική ανάγκη, τα κάνουμε και για τα ίδια τα παιδιά (Οπως λεει κι η Ασπα φτιάχνουμε αναμνήσεις)

      Είναι μεγάλο θέμα και μάλλον είναι δύσκολο να με καταλάβει κάποιος παρά μόνο όποιος έχει ζήσει κάτι παρόμοιο.

      Μου λείπει η "μαμά"... αν της πω εγω οτι την αγαπω ή την αγκαλιάσω πρώτη δεν θα καλυφθει το κενό που έχω. Εγω την έχω ανάγκη, εγώ είμαι το παιδί.

      (Και κάτι άλλο, να ξέρεις πως κι εγώ σαγαπώ πολύ Ασπασία κι αυτό το βραχιολάκι που φοράω στο χέρι μου σημαίνει πολλά για μένα)

      Διαγραφή
  5. Συμφωνώ με την Ασπασία, είναι από τις πιο προσωπικές και αληθινές αναρτήσεις που έχω διαβάσει και μπράβο σου. Λυπάμαι που ένιωσες αυτήν την έλλειψη τρυφερότητας, χαίρομαι όμως που όπως βλέπω και από τις απαντήσεις σου καταλαβαίνεις απόλυτα ότι δεν φταις εσύ για αυτό. Ούτε τότε ούτε τώρα. Το να επισημαίνεις κάτι που σου έλειψε στην παιδική σου ηλικία δεν είναι για μένα κατηγορία προς την μητέρα ή τους γονείς. Είναι συνειδητοποίηση και ενηλικίωση. Ναι και οι γονείς μας είναι άνθρωποι με λάθη, ελαττώματα, παραλείψεις άλλοι σε μικρότερο άλλοι σε μεγαλύτερο βαθμό. Ναι ήταν καθήκον τους όπως και όλων των γονιών του κόσμου να μεγαλώσουν τα παιδιά τους με αγάπη, αποδοχή και ασφάλεια. Ναι δεν το έκαναν όλοι. Το γιατί δεν έχει και τόση σημασία, χαρακτήρας, συνθήκες, άγνοια, όλα παίζουν. Το αποδέχεσαι και προχωράς. Θα' θελα να σε πάρω μια αγκαλιά όμως τώρα! Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φυσικά και δεν φταίω εγώ. Οχι αυτό ποτέ δεν το ένιωσα..να σαι καλά Ινα μου.

      Διαγραφή
  6. επειδή και εγώ έχω τα ανάλογα θέματα με την μητέρα μου σε καταλαβαίνω απόλυτα. Εγώ μοναχοπαίδι, παρόλα αυτά η μητέρα μου πολύ αυστηρή. Δεν θυμάμαι ιδιαίτερες τρυφερές στιγμές μαζί της. Αλλά πάντα θυμάμαι τον εαυτό μου μικρό παιδί να την ρωτώ με αγωνία πάντα.."Μαμά μ'αγαπάς ε? Ε μαμά???". Πιστεύω ότι σαν παιδί δεν θα έπρεπε να ρωτώ, θα έπρεπε να το νιώθω και να μου το λένε καθημερινά. Έχω φτάσει στο συμπέρασμα ότι κάποιοι άνθρωποι που πέρασαν δύσκολα ίσως ή δεν ένιωσαν το μεγαλείο της αγάπης όπως θα έπρεπε διότι έπρεπε να ανταπελξεθουν σε άλλα πράγματα, δεν ξέρουν επίσης να δείχνουν την αγάπη τους. Τι να πω, αυτό είναι το δικό μου συμπέρασμα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ βρε Μαρία με αποτελείωσες κι εσύ...
      Για αυτο θυμώνω... είναι δυνατόν ένα παιδί να ρωτά τη μαμά του συνέχεια αν το αγαπά;;;

      Κατά ένα μέρος έχεις δίκαιο. Κι εγώ δεν ξέρω να δείχνω την απόλυτη αγάπη μου στις γυναίκες. Ναι η σχέση μαμάς-κόρης δεν λειτούργησε σωστά κι ισως αυτό επηρέασε την έκφραση μου στις αδερφές μου και στις φίλες μου.

      Διαγραφή
    2. Το "αστείο" είναι ότι τώρα με τον γιο μου συμπεριφέρεται σαν μαμά, του λέει ένα σωρό τρυφερά πράγματα!! Χαίρομαι για το παιδί μου..λυπάμαι για την σχέση μας και κάπου ίσως με πληγώνει! Πολλές φορές κοντραριζόμαστε επίσης γιατί τώρα με αμφισβητεί και ως μαμά με τον τρόπο της, δεν το λέει ευθέως, όμως το καταλαβαίνω. Ελπίζω να με αξιώσει ο θεός να είμαι πάντα ικανή και δυνατή να λέω στα παιδιά μου ΠΌΣΟ τα αγαπώ, μέχρι τα βαθιά μου γεράματα. Γιατί ξέρω την σημασία του να το λές.

      Διαγραφή
    3. Γενικά με πληγώνει η κακή σχέση ανάμεσα σε παιδιά και γονείς μα δυστυχώς υπάρχει συχνά εκεί έξω. Μεγάλη συζήτηση θέλει το θέμα...

      Το ιστολόγιο σου είναι κλειδωμένο; Δεν μπορώ να μπω, σου ειχα ξαναζητήσει αν θες να μου στείλεις το link.

      Διαγραφή
    4. το διορθωσα.Τωρα ειναι οκ! Ελπιζω!! (http://my-happinessproject.blogspot.gr/, just in case)

      Διαγραφή
    5. ευχαριστώ για την επίσκεψη και το following!! :)

      Διαγραφή
  7. Γεωργία μου σε καταλαβαίνω απόλυτα για την ανάγκη σου αυτή να εξωτερικεύσεις τα συναισθήματα και τις πιο μύχιες σκέψεις σου. Η έλλειψη τρυφερότητας και εξωστρέφειας από τη μητέρα μας στεναχωρεί και μας πονάει, ιδίως όταν μεγαλώνουμε. Έχω μια μαμά που με λατρεύει, που με μεγάλωσε μόνη της γιατί χάσαμε τον μπαμπά μου νωρίς και που ήταν πολύ τρυφερή μαζί μου. Και τώρα μεγάλωσε, έπαθε άνοια και άθελά της αποστασιοποιήθηκε ψυχικά. Κι όμως Γεωργία μου λείπει η τρυφερότητά της τώρα, πέρασα γάμο, εγκυμοσύνη και τοκετό χωρίς να την αισθάνομαι δίπλα μου. Γι'αυτό ίσως με τον τρόπο μου σε καταλαβαίνω...Πιστεύω πάντως ότι η τρυφερότητα δεν χάνεται, αν δεν δοθεί όταν πρέπει επιστρέφει πίσω: την δίνεις τώρα με το παραπάνω στο δικό σου παιδί. Σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όποια ηλικία κι αν έχουμε μας λείπει η μαμά μας. Σε αυτό είμαι απόλυτη. Οι γονείς πάντα είναι το παράδειγμα άλλοτε προς μίμηση κι αλλοτε προς αποφυγήν και το παιδί καθώς γίνεται ενήλικας διαλέγει και παίρνει.

      Διαγραφή
  8. Καλά έκανες και το μοιράστηκες μαζί μας αφού έτσι αισθάνθηκες. Πολύ λυπάμαι που νιώθεις έτσι..είναι κρίμα, για σένα αλλά και για όλα τα παιδιά που έχουν κενά έκφρασης αγάπης. Μάλλον οι δυσκολίες, οι συνθήκες, λίγο ο χαρακτήρας, η εποχή..όλα αυτά συμβάλλουν στο να είναι μια μαμά σκληρή, ψυχρή. Ειδικά όταν φτάνουμε σε μια ηλικία που απομυθοποιούμε τους γονείς μας, εκεί συγκλονιζόμαστε..είναι καλοί, κακοί, με ελαττώματα και λάθη που φαίνονται πια πεντακάθαρα. Στο χέρι μας είναι να μην κάνουμε τα ίδια με τα παιδιά μας, ότι μας έχει λείψει, εμείς να το δίνουμε απλόχερα και ότι μας έχει πειράξει, εμείς να μην το κάνουμε ποτέ. Η ζωή είναι για να μαθαίνουμε, δυστυχώς κάποιες φορές μέσα από τα άσχημα γινόμαστε καλύτεροι..
    Σε φιλώ γλυκά γλυκά και σου στέλνω μια τσαχπίνικη αγκαλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Δεν έχω λόγια... Απλά. Θα σου ευχηθώ μόνο να γίνει πραγματικότητα η τελευταία πρότασή σου και μάλιστα, σύντομα. Φιλάκια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Γεωργία, η αγκαλιά και τα φιλιά από τη μάνα είναι σίγουρα πολύ σημαντικά. Αλλά θέλω να σου πω πως υπάρχουν ματιές αγάπης που μπορεί να έχεις εισπράξει απ'τη μάνα σου που αξίζουν χίλιες αγκαλιές. Επίσης υπάρχουν μάνες που στέλνουν κάθε μέρα με τη σκέψη τους ευχές στα παιδιά τους για να είναι γερά και δυνατά. Συγχώρησέ τη λοιπόν γιατί μπορεί να σου έδειχνε την αγάπη της με τα μάτια και τη σκέψη της...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Διαβάζοντας την ανάρτησή σου αυτή αλλά και το γράμμα της μαμάς σου χωρίς να ξέρω ακριβώς στην ιστορία της ζωής σου έχω την εντύπωση πως η μαμά σου σε αγαπάει πολύ αλλά για κάποιον λόγο δεν μπορεί να εκφραστεί. Παρ όλο που όπως λες (και για μένα παράλογο) μια μάνα με 5 παιδιά να μην εκφράζει την αγάπη της -όσο δύσκολα κι αν έχει περάσει! Την ίδια συμπεριφορά είχε και προς τα άλλα αδέρφια σου; Το έχετε συζητήσει και μολαταύτα δεν έχει κάνει κάποια προσπάθεια; Με το εγγόνι της πως είναι;
    Είναι κρίμα...
    και ξέρεις λένε πως ότι ζήσαμε το κάνουμε το ίδιο στα παιδιά μας. Εσύ όμως νομίζω είσαι διαφορετική! Θα δώσεις στο παιδί σου όσα δεν πήρες! Και θα πάρεις από αυτά την αγκαλιά που δεν πήρες!
    kathy by anthomeli

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτός που λεει πως οτι ζήσαμε κάνουμε το ίδιο στα παιδιά μας ΚΑΝΕΙ ΛΑΘΟΣ.
      Είχε την ίδια συμπεριφορά προς όλους απλά κάποια απο τα αδέρφια μου λόγω διαφορετικού χαρακτήρα δεν τους νοιάζει, δεν τους έχουν μείνει κενά, νιώθουν εντάξει. Δεν το έχω συζητήσει ευθέως μαζί της αλλά δεν νομίζω να αλλάξει και κάτι. Anyway θα τα πούμε κι απο κοντά κάποια στιγμή, φιλιά

      Διαγραφή
  12. Γλυκούλα μου, το ξέρω ότι το ξέρεις πως η μανούλα σου σε αγαπά. Μεγάλωσε δύσκολα, έκανε 5 παιδιά, ήταν αμόρφωτη, δεν ήξερε πως να εκφραστεί. Μην κρίνεις από εσένα που είσαι αυτή η ευαίσθητη και εκφραστική ψυχή που είσαι. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Και η μαμά μου δεν είναι συναισθηματική και καθόλου εκδηλωτική αλλά ήξερα πάντα και ξέρω πως με αγαπά από τις πράξεις της. Η πεθερά μου, πολύ σκληρή γυναίκα, δεν έχει αγκαλιάσει ποτέ τα παιδιά και τα εγγόνια της, δεν έχουν ακουστεί ποτέ γλυκόλογα από το στόμα της, δεν μας παίρνει ποτέ τηλέφωνο για χρόνια πολλά, δεν έχει έρθει στο μαιευτήριο σε κανένα από τα εγγόνια της. Στην αρχή την παρεξηγούσα. Πλέον την καταλαβαίνω. Φταίει που χήρεψε πολύ νέα με τρία μικρά παιδιά στο σπίτι και τους γονείς της να νταντεύει. Πως να κατηγορήσω ή να αδικήσω τη γυναίκα αυτή που πάλευε μια ζωή και δεν έμαθε να εκφράζεται και να χαλαρώνει γιατί η ζωή δεν την άφησε?
    Από ότι κατάλαβα από όσα έγραψες και από το γράμμα της μαμάς σου που διάβασα, σε λατρεύει αλλά δεν ήξερε ποτέ πως να το δείξει.
    Μπράβο σου που εσύ μεγαλώνεις διαφορετικά τον Παυλούκο σου και του δείχνεις όλη την αγάπη που έχεις μέσα σου. Δεν σημαίνει ότι είναι περισσότερη από της μανούλας σου επειδή την εκφράζεις. Σημασία έχουν και οι πράξεις και όχι μόνο τα λόγια ή τα χάδια. Αγάπα την γι'αυτό που είναι και μην σκοτίζεις το μυαλουδάκι σου με πολλές σκέψεις. Καμιά φορά τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά από ότι νομίζουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Τί μου θύμησες! Η μητέρα μου δεν ζει πια, η σχέση μας όμως ήταν κάπως έτσι... μεγαλώνοντας και μετά τον θάνατό της κατάλαβα πως το φταίξιμο ήταν μισό μισό.
    Είχα κι εγώ μεγάλο μερίδιο ευθύνης, δεν την πλησίασα , δεν προσπάθησα, δεν μίλησα...
    Για μένα είναι αργά, για σένα όχι.
    Μίλησέ της.
    Το να τα γράφεις εδώ είναι παρηγορητικό, δεν είναι όμως η λύση.
    Πλησίασέ την, μίλησέ της, άνοιξε την καρδιά σου και πες της πώς νιώθεις.
    Κάποτε θα είναι πολύ αργά και πίστεψέ με.. δεν θες να το βιώσεις :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θα το κάνω Τζίνα. Ηδη έχω αρχίσει και καταγράφω τις σκέψεις της και τα δικά της παιδικά χρόνια. Πίνουμε καφέ, αυτή μιλά κι εγώ γράφω. Θέλει χρόνο και παίδεμα όλη αυτη η κατάσταση. Λύση πάντως δεν υπάρχει.
      Θα το προσπαθησω όμως, το υπόσχομαι

      Διαγραφή
  14. Μικρό μου τρυφερό κοριτσάκι, δεν δείχνουν όλοι οι άνθρωποι αυτό που νιώθουν με τον ίδιο τρόπο.Μια γυναίκα που κάνει 5 παιδιά, δεν μπορεί να μην τα αγαπά. Ισως όμως δεν αφέθηκε ποτέ ελευθερη να το εκφράσει, για πολλούς λόγους που μόνο εκείνη ξέρει. Πιστεύω, πως την εποχή που οι μαμάδες μας ήταν στην ηλικιά μας και εμείς παιδιά, υπήρχε μια άλλη νοοτροπία. Κι εγώ θυμάμαι την μαμά μου πάντα να μαγειρεύει, να σφουγγαρίζει, να στίβει πορτοκάλια, να απλώνει και να σιδερώνει ρούχα και ποτέ δεν είχε χρόνο να μου διαβάσει ένα παραμύθι ή να φτιάξουμε μαζί ένα παζλ. Κάποια στιγμή μάλιστα που εγώ είχα γίνει πλέον μάνα και με άκουσε να ζητάω συγνώμη από τον γιο μου που του είχα βάλει τις φωνές, μου είπε "Μαρία, ποτέ ο γονιός δεν ζητάει συγνώμη από το παιδί του". Έμεινα να την κοιτάζω. Μετά κατάλαβα, πως έτσι μεγάλωσε, χωρίς χάδια και φιλιά, μόνο με υποχρεώσεις και "πρέπει" και με τα συναισθήματα καλά κρυμένα, γιατί όταν τα εκφράζουμε δείχνουν αδυναμία, ή γιατί προέχει το καθαρό σπίτι και το μαγειρεμένο φαγητό.
    Συμφωνώ με την Τζίνα. Μην κρατάς την πίκρα μέσα σου, μίλησέ της.
    Σου στέλνω ένα μεγάλο αγαπησιάρικο φιλί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τι ηλιθιότητα κι αυτή! Μα πόσο ηλιθιότητα... άκου εκεί δείχνουν αδυναμία! Συγκλονίστηκα με αυτό που σου είπε η μαμά σου.
      Είσαι πολύ γλυκιά Μαρία, σε συμπαθώ πολύ

      Διαγραφή
  15. Αχ..καλή μου Γεωργία..τόσα κοινά..εκπλήσσομαι κάθε φορά..
    Εμένα αυτό που με πειράζει είναι πώς εγώ δεν θα γίνω το ίδιο..δεν θα κάνω τα ίδια λάθη...δεν θα νιώσει πότε το παιδί μου όπως εγώ..πώς..?
    Σε σχέση με τότε γονείς μου το έχω ξεπεράσει..δεν ξέρω πώς να ξεπεράσω τον φόβο της πιθανής ομοιότητας μου μάχη τους..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαιρούλα πόσα κοινά πια;
      Νομίζω πως αυτό δεν χρειάζεται να το φοβάσαι. Ξέρεις ήδη τι ΔΕΝ πρεπει να κάνεις. Ότι σε πόνεσε και σε πλήγωσε διόρθωσε το.
      Πότε είπαμε θα πιούμε καφέ;;;

      Διαγραφή
  16. Τους γονείς μου και την ομοιότητα
    Μαζί τους ήθελα να πω.(με έχει εκνευρίσει απίστευτα το πληκτρολόγιο του κινητού μου)!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Κάποιοι άνθρωποι δεν αγαπούν με λόγια, αγαπούν με τα έργα. Η σχέση μεταξύ μητέρας και κόρης είναι πολύ ιδιαίτερη. Και όσο ρόδινα κι αν ξεκινά, δεν είναι λίγες οι φορές που δεν εξελίσσεται όπως φανταζόμαστε. Έχω την αίσθηση ότι κατανοώ μέρος της πίκρας σου, με την έννοια ότι ούτε η δική μου μητέρα ήταν ιδιαίτερη εκδηλωτική. Πέρασαν αρκετά χρόνια, έπρεπε να γίνω και εγώ μητέρα για να κατανοήσω και να δικαιολογήσω πολλά πράγματα. Ίσως γιατί συνειδητοποίησα ότι το σημαντικότερο όλων είναι ότι την αγάπη την νιώθεις και αν και δεν εκδηλωνόταν, ήξερα και ξέρω ότι είναι πάντα εκεί. Σε φιλώ πολύ γλυκά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Νιώθω ακριβώς αυτό που θέλεις να πεις στη μητέρα σου... Το θέμα είναι φλέγον!!
    Ως μαμά δύο παιδιών όμως, και πρωτότοκη... Ομολογώ ότι πολλές φορές δεν ανταπέδωσα την αγάπη της μητέρας μου, και τώρα που είμαι και εγώ μια μητέρα το μετανιώνω μέρα τη μέρα...
    Επίσης, πολλές φορές κάνω διακρίσεις στα παιδακια μου με το βάρος της αγάπης να κλίνει προς το μεγαλύτερο, το κάνω παρόλες τις τύψεις που νιώθω για το μικρούλι μου. Το καημένο, το αφήνω στη μάνα μου, και στον άντρα μου να μου το προσέχει, για να τρέχω το μεγάλο όπου χρειάζεται, και όπου εγώ χρειάζομαι να πάω, όπως τον έπαιρνα από μωρό.
    Τα μικρότερα παιδιά αρκετές φορές μεγαλώνουν στον αυτόματο πιλότο και δεν έχουμε την ευκαιρία να τα γνωρίσουμε τόσο καλά. Αλλιώς το είχα σχεδιάσει, αλλά η πικρή αλήθεια είναι άλλη... Αυτά έχω να καταθέσω στο μητροδικείο.... Σε φιλώ και εύχομαι η ευχή σου να γίνει πραγματικότητα
    με πολλή αγάπη <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρώ το έχω σκεφτεί πολλές φορές κι εγώ αυτό. Όταν είμαστε παιδιά δεν εκτιμούμε τόσο τους γονείς μας, θεωρούμε κάποια πράγματα δεδομένα. Όταν όμως μεγαλώνουμε αλλάζουμε, ωριμάζουμε και τότε καταλαβαίνουμε... Εχω σκεφτεί κι εγώ πως ίσως ο Παύλος να αδιαφόρησει για όλα όσα του έχω προσφέρει ΟΜΩΣ θα έχει γίνει ήδη ένας ακέραιος άνθρωπος, γεμάτος αυτοπεποίθηση κι αγάπη. Κι όταν μεγαλώσει και κάνει τη δική του οικογένεια θα καταλάβει κι αυτό μου αρκεί. Μου αρκεί να είμαι εγώ εντάξει απέναντι του.

      Όσον αφορά τα δικά σου παιδιά νομίζω πως δεν περίμενες εμένα να σου πει πως είναι λάθος αυτό που κάνεις. Σε παρακαλώ μην παραμελείς τον μικρό. Κάποια στιγμή το αεροπλάνο θα πέσει.

      Αχ μάνα τι δύσκολη δουλειά κάνεις...

      Διαγραφή
  19. Ένιωσα να σφίγγεται το στομάχι μου και να συγκινούμαι γιατί όπως λες κι εσύ πάντα θα είμαστε τα παιδιά τους. Σημασία όμως δεν έχει τι αισθάνθηκα εγώ αλλά εσύ. Οταν ήμουν στην εφηβεία είχα αναρωτηθεί πως είναι οι γονείς μου σαν άνθρωποι και όχι ίσως εξιδανικευμένοι όπως τους έβλεπα εγώ τότε. Τώρα κατάλαβα οτι μόνο όταν έκανα παιδί μπόρεσα να το δω αυτό σε όλες του τις διαστάσεις. Παρηγορητικά λόγια δεν έχω να σου πω. Και είμαι σίγουρη ότι δεν αποζητάς κάτι τέτοιο. Φαίνεσαι δυνατός άνθρωπος. Δυνατός που μοιράστηκες κάτι τέτοιο. Θα σου παραθέσω τα λόγια του Αύγουστου Κορτώ, είναι συγγραφέας και αυτό είναι το προχθεσινό του status "Και το πιο ωραίο παρελθόν είναι τελειωμένο - ό,τι είχε να δώσει το 'δωσε, και οι μνήμες το αδικούν. Η ομορφιά περιμένει". Ίσως η σύνδεση να μην είναι εύστοχη, αλλά ναι σίγουρα η ομορφιά περιμένει. Μην την αφήνεις να πετάξει ακόμα μακρύτερα...
    Σε φιλώ πολύ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εσύ ήσουν η αιτία που αποφάσισα να γράψω αυτό το κείμενο.
      Φυσικά και η σύνδεση είναι εύστοχη και μου αρέσει πολύ.
      Να είσαι καλά να μας εμπνέεις...
      Μια αγκαλιά σου στέλνω

      Διαγραφή
  20. Ειρήνη Τ. ( ψυχολόγος)18/4/13, 12:15 π.μ.

    Είμαστε αυτό που μας έφτιαξαν οι συνθήκες της ζωής. Κι αν η μητέρα σου δεν σε αγκάλιασε είμαι σχεδόν σίγουρη πως δεν ξέρει τι σημαίνει αγκαλιά, γιατί ούτε αυτή δεν την ένιωσε. Κι αν εσύ , σήμερα έμαθες την έννοια αυτής της λέξης , είναι γιατί κατάφερες να προχωρήσεις ένα βήμα μπροστά από την μητέρα σου. Προχώρησες μπροστά και σταμάτησες αυτόν τον κύκλο ανθρώπων που έζησαν χωρίς αγκαλιά. Σταμάτησες αυτό τον κύκλο , γιατί έμαθες στο παιδί σου τι σημαίνει αγάπη. Η αγκαλιά της μάνας είναι η ασφάλεια που έχει ανάγκη ένα παιδί να νιώσει. Το παιδί έρχεται σε έναν κόσμο άγνωστο. Ο γονιός είναι ο οδηγός , μα πάνω απ'ολα είναι ο φύλακας, είναι το καταφύγιο. Κι αυτό το καταφύγιο λέγεται αγάπη, λέγεται αγκαλιά. Όπου κάθε φόβος γίνεται μικρός . Κι αυτό το μικρό ανθρωπάκι που έφερες στον κόσμο βλέπει εσένα σαν έναν γίγαντα. Είσαι ο δικος του γίγαντας.
    Όταν μάθεις να εκφράζεις τα συναισθήματα σου, είσαι πολύ κοντά στο να μάθεις να ζεις ευτυχισμένος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ειρηνούλα μου πότε είπαμε ξεκινάμε ψυχανάλυση;;; Σε ευχαριστώ που σχολιάζεις τόσο εύστοχα και τρυφερά πάντα.
      Να χαίρεσαι κι εσύ τα αγγελούδια σου.
      Εύχομαι να συνεχίσεις, να κάνεις τον κόσμο καλύτερο, πολλά φιλιά

      Διαγραφή
  21. Ειρήνη Τ. (ψυχολόγος)18/4/13, 12:51 π.μ.

    Όποτε θέλεις είμαι στη διάθεσή σου. Εύχομαι κι εσύ να συνεχίσεις να κάνεις τον κόσμο καλύτερο . Γιατί μαθαίνεις στους άλλους τι σημαίνει μοιραζομαι την ψυχή μου.Κι οταν μοιράζεσαι δίνεις άλλη ουσία στα συναισθήματά. Καληνύχτα. Φιλακια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Ανώνυμος18/4/13, 9:31 π.μ.

    Γλυκιά μου Γεωργία, τώρα σε κατάλαβα περισσότερο...θα σου εξηγήσω από κοντά τι εννοώ
    Έχεις δύναμη ψυχής γιατί ήθελε θάρρος να μοιραστείς αυτή την πτυχή της ζωής σου μαζί μας. Αυτό δε σημαίνει πως εσύ αντέχεις τα πάντα και δεν εχεις αναγκη ακομη και σημερα απο το χαδι της μαμας. Αυτο που εμαθα στη ζωη μου ειναι οτι στη ζωη μας δινεται ενας καμβας και εμεις τον ζωγραφιζουμε. Με χαλασμενα πινελα ισως και χρωματα που δεν αγαπαμε, αλλα εμεις ζωγραφιζουμε. Αν η μαμα σου ηταν αλλιως θα ησουν κ εσυ αλλιως. Δεν ξερεις πώς. Μπορει μερικα πραγματα να πρεπει να τα περασουμε για να φτασουμε στον προορισμο μας. Τα γιατι μας τρωνε την ψυχη και τη ζωη. Μιλησε της, αγκαλιασε την, μαλωσε μαζι της αν αυτο θες, κανε ο,τι ζητα η καρδουλα σου και μετα συνεχιστε απο εκει. Μπορει να ερθει η μερα που θα σκεφτεις οτι τελικα ναι, ηταν ολα μερος ενος σχεδιου που ευτυχως που το περασες κι ας ηταν επιπονο ;) Σε φιλώ κοριτσακι μου...με εκανες να κλαιω <3
    Υ.Γ. Αν ησουν αλλιως σημερα δε θα ακουμπουσες την ψυχη και καποιων αλλων που ισως χρειαζοντουσαν ενα κειμενο σαν το δικο σου
    Ισως δε θα ησουν η ιδια καλη μαμα που εισαι σημερα
    Ενδεχομενως να μην εκτιμουσες την αγκαλια της μαμας αν στην εδινε παντα απλοχερα, γιατι κ αυτο υπαρχει
    Εσύ διαβασα παραπανω οτι γραφεις τις σκεψεις της;;; Εισαι ωραια ψυχη κοριτσι μου. Καπως κατακτιεται αυτο...θελει κοπο <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σοφία μου με συγκίνησες. Έχεις δίκαιο σε όλα και συμφωνώ μαζί σου. Όλα γίνονται για κάποιο λόγο σε αυτή τη ζωή...έτσι έπρεπε να γίνει.

      Ο Θεός ξέρει τι κάνει, σε ποιον μοιράζει απλόχερα χαρές και σε ποιον λύπες..ξέρει αυτός!

      Χαιρομαι για αυτό που είμαι και δεν μετανιώνω για τίποτα, ούτε θα άλλαζα κάτι στη ζωή μου.

      Σε φιλώ!

      Διαγραφή
  23. Γεωργία μου, καταρχήν θαυμάζω το θάρρος και την τόλμη σου να κοινοποιήσεις ένα τόσο λεπτό και ευαίσθητο κομμάτι του εαυτού σου! Δεύτερον το ότι το συζητάς σημαίνει ότι δεν σε πληγώνει και μπορείς να το διαχειριστείς, να το κρίνεις και ν' αλλάξεις εσύ στάση ζωής απέναντι στο δικό σου παιδί! θα συμφωνήσω με την ψυχολόγο ότι οκαθένας από μας είμαστε εποτέλεσμα όλων αυτών που βιώσαμε, που νοιώσαμε απ' την αρχή ρης ζωής μας!Αυτό για μένα σημαίνει ότι και η μητέρα σου δεν ευθύνεται απολύτως για την δική της συμπεριφορά αλλά κι' απ' την άλλη την βεβαιότητα ότι σ' αγαπάει στην πέρασε μ' ένα τρόπο,κι' εσύ προχώρησες το θέμα ένα βήμα παρακάτω με το δικό σου το παιδί! Για όλα αυτά που κατάφερες σου αξίζουν πολλά μπράβο και πολλά βραβεία! Εγώ σου έχω ένα, πέρνα να το πάρεις, αν θες!
    Φιλάκια πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Γεωργία μου.. Κάθε φορά που μαθαίνω ή παρατηρώ κάτι για σενα, σε θαυμάζω και σε συμπαθώ περισσότερο..
    Όλα αυτά που σκεφτόμουν, τα έχουν ήδη αναφέρει τα κορίτσια πιο πάνω.. Έχεις όλα τα δίκια με το μέρος σου.. Όμως..όπως πολύ σωστά είπε και η Σοφία μας όλα όσα έζησες σε έκαναν τον άνθρωπο που είσαι σήμερα.. Το ξέρω πως αυτό δεν σου λέει κάτι, σε βάθος χρόνου ίσως να το νιώσεις. Διάβαζα όσα έγραφες για τον γιο σου,τα συναισθήματά σου και την συμπεριφορά σου και ξέρεις τι σκεφτόμουν; Πως αν κάνω ποτέ αγόρι θα ήθελα να είναι τρυφερό και καλό παιδί σαν το δικό σου. Δεν σας έχω ζήσει, από τις δύο φορές που σ'έχω δει και από τις αναρτήσεις που ανοίγεις την ψυχή σου σε θεωρώ πολύ καλή μητέρα. Σου αξίζουν συγχαρητήρια που δεν έκανες το ίδιο στο παιδί σου.. Δυστυχώς η μητέρα σου μεγάλωσε διαφορετικά και άθελά της σου φέρθηκε έτσι..Δεν χωράνε δικαιολογίες φυσικά, αλλά το σημαντικότερο είναι να ηρεμήσεις μέσα σου..Να μην το κουβαλάς άλλο.. Ίσως αν έκανες την υπέρβαση,αυτό που περιμένεις από εκείνη να το κάνεις εσύ και ας μην έχεις το αποτέλεσμα που περιμένεις..μπορεί να γαληνέψεις. Σε φιλώ και σου στέλνω με αγάπη μια αγκαλιά τηλεπαθητική..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να 'σαι καλά Κατερίνα μου.Σου εύχομαι ολόψυχα να κάνεις ένα γιο λοιπόν και να είναι χίλιες φορές καλύτερο απο το δικό μου!

      Ανταποδίδω την αγκαλιά και την εκτίμηση
      Σε φιλώ

      Διαγραφή
  25. Αγάπη μου!!!! Συνέχιζε να διεκδικείς την αγκαλιά που σου έλειψε! Μην σταματήσεις να προσπαθείς...κι αν εκείνη δεν μπορεί, μάζεψε το κουράγιο και δως της εσύ αυτή την αγκαλιά.
    Κάντο και για τις δυο σας! Είσαι τυχερη να το ξέρεις...γιατί έχεις ακόμη την ευκαιρία να προσπαθησεις για κάτι που επιθυμείς! Θα σε αγκαλιάσω σε λίγες ώρες....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Δεν θα μείνω στο "γιατί".
    Είναι κάτι που η ίδια το έχει μέσα της και δεν την γνωρίζω.
    Θα σου έλεγα, όμως ότι μπορείς να της δώσεις εσύ κομμάτι από αυτά που έχεις ανάγκη (μια αγκαλιά, ένα χάδι, ένα τρυφερό φιλί...) και ποτέ δεν ξέρεις.
    Είναι φορές, που κάποια τέτοια αγγίγματα, ανοίγουν την ψυχή του ανθρώπου και βγαίνει χείμαρρος.
    Δεν σου λέω, ότι μπορεί να πάρεις στο μέγιστο αυτό που επιθυμείς ή αυτό που σου λείπει, απλά (όπως μάνα είσαι και ξέρεις...) είναι φορές που τα ίδια μας τα παιδιά μας δείχνουν το δρόμο.

    Δοκίμασε να της δείξεις το μονοπάτι εσύ.
    Πού ξέρεις; Μπορεί και εκείνη να έχει την ίδια ανάγκη με σένα, αλλά να μην ξέρει να το εκφράσει. Μπορεί και να έχει συστολή υποσυνείδητα....
    Πολλά μπορεί, που δεν μπορώ να ξέρω.

    Το σίγουρο είναι ότι σε έχει αγαπήσει και σε αγαπάει πολύ και στο έχει εκφράσει με τον τρόπο της (που φυσικά μπορεί και να μην σου ήταν αρκετός)και αυτό βγαίνει στο χαρακτήρα σου.

    Πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας,ότι επειδή η φυσική ροή των πραγμάτων είναι να φεύγουν πριν από εμάς...δώσε της εσύ την τρυφερότητα και την αγάπη που έχεις μέσα σου.

    Μόνο όμορφα θα νιώσεις.... :)


    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εσένα συννεφάκι σου χρωστάω πολλά...
      Επιτέλους ήρθε η ώρα να σε αγκαλιάσω

      Διαγραφή
    2. Δεν μου χρωστάς τίποτα.
      Απλά σε βοήθησα λίγο να...σε δεις!
      Αυτή την αγκαλιά πώς την περιμένω...!! :)

      Διαγραφή
  27. Ανώνυμος19/4/13, 12:08 π.μ.

    ΜΕ ΑΓΚΑΛΙΕΣ Η ΧΩΡΙΣ ΕΧΕΙΣ ΓΙΝΕΙ ΕΝΑΣ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΣ ΆΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΕΊΝΑΙ ΓΥΡΩ ΣΟΥ ΘΑ ΕΚΤΙΜΟΥΝ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΉΦΑΝΟΙ...!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Σφίχτηκα διαβάζοντας το κειίμενο σου και προσπαθώ να συγκρατήσω τα δάκρυά μου.Κάπως έτσι και εγώ μόνο που για μένα να ήταν λίγο πιο σκληρά τα πράγματα.
    Σταμάτησα να την δικαιολογώ μόλις έγινα μάνα. Μόνο που πέρασα στην αντίπερα όχθη και δεν θέλω καθόλου ούτε να μπω στις σκέψεις τις ούτε να προσπαθήσω για τίποτα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λυπάμαι πραγματικά, λυπάμαι κάθε φορά που ακούω δυσλειτουργικές σχέσεις ανάμεσα στα μέλη μιας οικογένειας. Σε καταλαβαίνω απόλυτα που δεν θες να προσπαθήσεις.

      Διαγραφή
  29. Πολύ συγκινητικό...Πρέπει να είναι δύσκολο!!Εσύ αφοσιώσου στον μικρό,δείξε αυτά που νιώθεις και θα αισθανθείς πιο γεμάτη!!!Πέρνα κι από μένα!!!Σου έχω μια έκπληξη!!! :-)
    Καληνύχτα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Μια σουβλιά στην καρδιά αισθάνθηκα... Ειλικρινά στεναχωρέθηκα πολύ που νιώθεις έτσι και που έχεις ένα τέτοιο παράπονο μέσα σου... Πιστεύω ακράδαντα ότι αν δεν είχα μεγαλώσει με τόση αγάπη και τρυφερότητα θα είχα σοβαρά προβλήματα με την ψυχολογία μου... Λένε πως τα παιδιά που έχουν μεγαλώσει με στοργή μεγαλώνοντας έχουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους και είναι περισσότερο ισορροπημένα, δεν "καταρρέουν" εύκολα κι αγαπάνε τον εαυτό τους. Είναι προφανές ότι δεν ανήκεις στα παιδιά αυτού του κανόνα και γι'αυτό, ειλικρινά σε θαυμάζω απεριόριστα...!

    Όπως και για πόσα άλλα σε θαυμάζω...

    Είμαι σίγουρη και χαίρομαι που αντιλαμβάνεσαι και μόνη σου πως η μαμά σου δεν μπορεί παρά να σε αγαπάει αλλά καταλαβαίνω ότι αυτό δεν σε καλύπτει... Κι ούτε το να κάνεις εσύ μια αρχή μαζί της σε καλύπτει... Εσύ είσαι η πληγωμένη στην υπόθεση, εσύ έχεις ανάγκη να σου δείξει πώς νιώθει χωρίς να της το "ζητιανέψεις". Πονάει αυτό όταν δεν το παίρνεις οικειοθελώς από τον άλλο, το ξέρω κι εγώ καλά...

    Αυτό που θα σου έλεγα να κάνεις είναι να έχεις στο μυαλό σου ότι όσο κι αν έχεις πληγωθεί από αυτήν την κατάσταση κι όσο κι αν σε παίρνει το παράπονο, ορισμένοι άνθρωποι απλά δεν το'χουν με την τρυφερότητα. Εμένα ο μπαμπάς μου με υπεραγαπάει, μου έχει μεγάλη αδυναμία κι ας έχουμε σκοτωθεί επικά άπειρες φορές, έμαθα πρόσφατα από τη μαμά μου ότι δάκρυσε όταν διάβασε μερικές αναρτήσεις του μπλογκ μου ωστόσο ποτέ, ούτε μία φορά δεν τον θυμάμαι να με φιλάει ή να με αγκαλιάζει... Μόνο όταν ήμουν μωρό! Κι επειδή κι εγώ τον αγαπώ πολύ με πειράζει όλο αυτό... αλλά ζω μ'αυτό γιατί σκέφτομαι ότι έχει τον χαρακτήρα του κι έχω τον δικό μου, όπως και κάθε άνθρωπος. Και δεν είναι όλοι εκδηλωτικοί.

    Είσαι τυχερή που έχεις έναν άντρα που είναι μετά από τόσα χρόνια ακόμα ερωτευμένος μαζί σου, με ό,τι συνεπάγεται αυτό, και που έχετε ένα πανέμορφο και καλό αντράκι να αγαπάτε και να ζουλάτε και να χαϊδεύετε όλη μέρα... Εκτόνωσε την ανάγκη σου για αγάπη σε αυτούς τους δύο, που σίγουρα θα στην ανταποδώσουν... και την έχουν ανάγκη!

    Φιλάκια αγαπημένη μου... σε έχω στη σκέψη μου σήμερα, είναι η μεγάλη μέρα! Μακάρι να ήμουν εκεί. Φιλάκια ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία μου ειλικρινά σε ευχαριστώ για το σχόλιο σου αυτό. Μπορεί να μην έχουμε συναντηθεί ποτέ μα σε νιώθω δικό μου άνθρωπο. Σε συμπάθησα απεριόριστα απο την πρώτη στιγμή. Σε εκτιμώ κι ευελπιστώ σε μια συνάντηση λίαν συντόμως. Τα υπόλοιπα θα τα πούμε απο κοντά.
      Σου στέλνω μια σφιχτή, σφιχτή αγκαλιά

      Διαγραφή
  31. Καλησπέρα Γεωργία! Χάρηκα πολύ που σε γνώρισα και από κοντά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι εγώ χάρηκα Κώστα. Είστε πολύ ταιριαστό ζευγάρι με την Κατερίνα, να μας την προσέχεις!

      Διαγραφή
  32. Εύχομαι η τρυφερή ψυχούλα σου να βρει την γαλήνη που της αξίζει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. Μαναράκι μου, στερνοπούλι μου και συνονόματη φιλενάδα μου καλή! Ξέρεις νομίζω πως έχουμε πολλά κοινά στοιχεία. Μοιάζουν οι φαμίλιες μας, μοιάζουν και οι μανούλες μας.
    Κοριτσάρα μου εγώ κατάλαβα πως αυτό που με βασάνιζε, ήταν που δεν είχα μια μάνα σαν της Ασπασίας μορφωμένη και υποστηρικτική με τρόπο κοινά αποδεκτό για τον 20αιώνα! Είχα μια μάνα φερμένη από άλλη εποχή στη σύγχρονη.
    Ευτυχώς το κατάλαβα νωρίς και έπαψα να την αδικώ.
    Γιατί έχω μια μάνα παλικάρι. Κι εσύ μια τέτοια μάνα έχεις. Που γνώρισε μια ζωή τόσο δύσκολη και τραχιά και όμως δεν έχασε την όρεξή της να τη ζήσει. Να παλέψει για την ίδια και για την οικογένειά της. Να κρατηθεί.
    Λίγες γυναίκες κοριτσάρα μου μπορούν να κάνουν τέτοιες επιλογές όταν η ζωή γίνεται τραχιά και δύσκολη. Και οι δυσκολίες τον σκληραίνουν τον άνθρωπο στις συμπεριφορές του μόνο, όχι στην ουσία του.
    Ναι δεν είχαν την πολυτέλεια της τρυφερότητας οι μάνες μας με λόγια και χάδια. Αυτά δεν τα είχαν και πολλές άλλες γυναίκες της επαρχίας πουλάκι μου. Να συγκρίνεις όμοια πράγματα κοριτσάρα μου. Οχι διαφορετικά. Και θα δεις πως αγαπήθηκες πολύ, πήρες χάδια, πήρες ο,τι χρειαζόσουν και έγινες έτσι αξιαγάπητη και γλυκιά. Η μάνα σου που ήταν ουσιαστική σε έκανε έτσι. Που ήταν εκεί μαζί σου με τον τρόπο που είχε και όπως μπορούσε καλύτερα.
    Σε φιλώ πολύ πολύ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου