Βάζω νεκρά και πατάω φρένο. Το φανάρι είναι κόκκινο. Σε κλάσματα του δευτερολέπτου ένας Πακιστανός με πλησιάζει με δύο μπουκέτα κόκκινα τριαντάφυλλα, ένας Αφρικανός μου πουλάει φορτιστές για κινητά και κομπολόγια και τελευταίος έρχεται δίπλα στο παράθυρο μου ένας Έλληνας. Δεν πουλάει τίποτα. Κρατά μόνο μια ελληνική σημαία στα χέρια του και ζητιανεύει... Πώς να νιώσω; Ντροπή; Πώς καταντήσαμε έτσι;
Με αφορμή την οικονομική κρίση ξύπνησε στους περισσότερους το τέρας του ρατσισμού που κοιμόταν μέσα τους. Αντί να κατηγορήσουν καθαρά και μόνο τους Έλληνες για την κατάντια της χώρας βρήκαν εξιλαστήριο θύμα τους αλλοδαπούς. Ειδικά μετά την εκλογή της χρυσής αυγής στη βουλή, τα πράγματα χειροτέρεψαν. Στηρίξτε την Ελλάδα φωνάζουν πολλοί, στηρίξτε τα ελληνικά προϊόντα, τους Έλληνες παραγωγούς. Τυπώνονται εκατομμύρια νέες συσκευασίες με την ελληνική σημαία σε τρόφιμα. Στο κέρδος στοχεύουν κι αυτοί, απλά χτυπούν στο ευαίσθητο σημείο μας, στην πατρίδα μας.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση σκέφτομαι πως η ελληνική σημαία δεν μου λέει κάτι. Ο Έλληνας με τα λεφτά που θα του δώσω θα αγοράσει τη δόση του ενώ ο αλλοδαπός θα ταΐσει τα παιδιά του. Η ελεημοσύνη δεν κοιτά χρώμα, δεν κοιτά εθνικότητες. Όλοι είμαστε παιδιά του ίδιου Θεού. Όποιος κι αν είναι αυτός έχουμε την ανάγκη να πιστεύουμε σε κάποια ανώτερη δύναμη...
Και βυθιζόμενη σε όλες αυτές τις σκέψεις πετάγομαι από τις κόρνες των οδηγών που βρίσκονται πίσω μου. Ξεκινάω ταραγμένη γρήγορα και τελικά δεν βοηθάω κανέναν. Ούτε τον Πακιστανό, ούτε τον Αφρικανό, ούτε τον Έλληνα... Δεν ανησυχώ όμως, είμαι σίγουρη πως αύριο θα τους συναντήσω ξανά. Στο ίδιο μέρος, την ίδια ώρα. Αύριο πάλι...
Άνθρωποι ψάχνουν στους κάδους να βρουν κάτι να φάνε. Μπαγιάτικα ψωμιά, απομεινάρια, ληγμένα, ανακατεμένα τρόφιμα σε τόνους σκουπιδιών, άσχημες μυρωδιές, κρύο. Δεν πάει ο νους μας. Βέβαια, εμείς είμαστε μια χαρά... προς το παρόν.
Η Ελεημοσύνη είναι η βασίλισσα των αρετών !
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου