Μοίρασε χαμόγελα! Μοίρασε αγάπη!

Όλα ξεκίνησαν όταν μια μέρα σταματημένη στο κόκκινο φανάρι με πλησίασε ένας ηλικιωμένος κύριος ο οποίος ζητιάνευε. Καθότι δεν είχα ψιλά να του δώσω , άνοιξα γρήγορα γρήγορα την τσάντα μου κι έβγαλα μια μπάρα δημητριακών καθώς σχεδόν πάντα κουβαλάω κάποιο σνακ μαζί μου. Δεν πρόλαβα να κατεβάσω το τζάμι κι ο γκριζομάλλης κύριος είχε ανοίξει ήδη με το ένα του χέρι την συσκευασία κι είχε κάνει την μπάρα δημητριακών μια μπουκιά ενώ με το άλλο του χέρι χτυπούσε ελαφρά την καρδιά του δείχνοντας πόσο με ευχαριστεί... έμεινα άναυδη.

Φυσικά και υπάρχουν πολλοί περισσότεροι κι ίσως ουσιαστικότεροι τρόποι για να βοηθήσεις κάποιον όμως εγώ πέρα από αυτούς ξεκίνησα εκείνη την ημέρα τον δικό μου.

Άνοιξα αρχικά τα ντουλάπια μου κι άρχισα να φτιάχνω τις δικές μου μικρές συσκευασίες αγάπης. Λίγα κράκερ, μια χούφτα δημητριακά, μερικά κριτσίνια. Τις ημέρες που έφτιαχνα κέικ ή κουλουράκια πάντα κρατούσα στην άκρη μια ποσότητα την οποία τύλιγα ως δώρο και την μοίραζα. Προσπαθούσα να να τις στολίσω με μια κορδέλα, έναν φιόγκο, μια καρδούλα.

Γέμισα το ντουλαπάκι του αυτοκινήτου μου με πουγκάκια αγάπης κι έτσι πάντα, ανά πάσα στιγμή είχα κάτι να χαρίσω. Έβαλα επίσης μια τσάντα με ρούχα και μια άλλη με παιχνίδια στο πορτπαγκάζ μου και τις άφησα εκεί για εκείνη την στιγμή που θα τα χρειαζόταν κάποιος που θα συναντούσα έξω στο δρόμο, σε ένα φανάρι, στην είσοδο ενός σουπερ μαρκετ.

Μια μέρα στάματησα σε ένα βενζινάδικο της περιοχής μου κι ένας κύριος, μάλλον από άλλη χώρα, κατέφθασε να μου βάλει βενζίνη. Ήταν φανερά κουρασμένος. Έβγαλα από το ντουλαπάκι ένα πουγκάκι που είχα φτιάξει με μερικά σοκολατάκια κι αφού πλήρωσα για την βενζίνη ξανά άπλωσα το χέρι μου και του είπα "θέλεις;".

Δεν χρειάστηκε να απαντήσει. Το βλέμμα του ζωντάνεψε κι ένα τεράστιο χαμόγελο φανέρωσε τα κατάλευκα δόντια του. Ποτέ δεν τον είδα σκυθρωπό από τότε, χαμογελάει κάθε φορά που μας βλέπει. Ειδικά τις φορές που είμαι με τα παιδιά και τον Θοδωρή στο αμάξι επικρατεί βαβούρα καθώς όλοι κρατάνε από ένα δωράκι αγάπης κι ο κύριος, φωτεινός πλέον,γελάει γιατί δεν ξέρει ποιο να διαλέξει.

Μια μέρα τον ρώτησα αν τα τρώει όλα αυτά που τον κερνάμε ανά διαστήματα κι αυτός απάντησε φυσικά πως ναι, "μα ακόμη κι αν δεν τα έτρωγα δεν θα είχε σημασία για εμένα αυτό..."

Θέλω να σου ζητήσω αυτήν την χάρη αν μπορείς. Ετοίμασε όποτε μπορείς κι όσο μπορείς δεματάκια αγάπης και δίνε τα κάθε φορά που βλέπεις τον "Χριστό" μπροστά σου. 

Σε έναν άστεγο, σε έναν ζητιάνο, σε οποιονδήποτε έχει ανάγκη. 

Μοίρασε αγάπη.



#Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά 
στη στήλη μαμαδοblog του ΔΕΛΤΑmoms  ΕΔΩ.