Δυο μέρες μόνο


Θυμάμαι να είμαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι της μαμάς μου κι αυτή από πάνω μου να κλαίει. Ήμουν μικρή, την άκουσα στο τηλέφωνο να λέει θα πεθάνει το παιδί, θα πεθάνει! Ο πυρετός μου είχε φτάσει 41 και θυμάμαι το παλιό θερμόμετρο με τον υδράργυρο να σπάει κάτι από τη μασχάλη μου. Δεν μου έχει μείνει η ανάμνηση αυτή για τον πόνο που ένιωθα τότε αλλά για τη γλυκιά αίσθηση πως η μαμά μου με αγαπά, πως κλαίει γοερά και φοβάται μην πεθάνω. Αυτό το συναίσθημα έφερνε μία αγαλλίαση στην παιδική ψυχούλα μου και το κλείδωσα μέσα μου σε κάτι κουτάκια της καρδιάς μου.

Με αυτό ως οδηγό προσπαθώ να συμπεριφέρομαι στα παιδιά μου. Τον πόνο τους δεν μπορείς να τους τον πάρεις μπορείς όμως με όλη σου την αγάπη και την τρυφερότητα να αγκαλιάσεις πέρα από το σώμα και την ψυχή τους σφιχτά και τότε νομίζω πως δεν θα έχει τόση σημασία για αυτά ο πόνος. 

Προσπάθησα να φανώ ψύχραιμη όταν αντίκρισα τον μικρό μου γιο να δυσκολεύεται να αναπνεύσει μέσα στον ύπνο του, ρυθμικά να συσπάται όλο του το κορμί, να είναι μελανιασμένος και να βγάζει σάλια κι αφρούς από το στόμα του. Βασικά φρίκαρα εννοείται αλλά μετά την δικιά μου τσιρίδα που καλούσα για βοήθεια τον Θοδωρή αυτός έπαθε κάτι σαν κρίση πανικου-σοκ-μεγάλο έγινε κατακόκκινος, έκλαιγε και φώναζε συνέχεια τρέχα, το μωρό πεθαίνει, τρέχα να φύγουμε. Μάλλον αυτό με συγκράτησε γιατί αν τον ακολουθούσα προφανώς θα είχαμε ξεχάσει τον Παύλο στο σπίτι να κοιμάται στον πάνω όροφο της κουκέτας και φυσικά θα τσιρίζαμε κι οι δυο χάνοντας την ουσία. 

Βρεθήκαμε να νοσηλευόμαστε στο Παίδων τελικά για δυο μέρες σε ένα δωμάτιο μαζί με μία Ελληνίδα, μια Αλβανίδα και μια τσιγγάνα. Η Ελληνίδα είχε την χειρότερη συμπεριφορά ως προς το παιδί της αλλά κι ως προς εμάς κι η τσιγγάνα την καλύτερη. Μέσα στον θάλαμο αυτές τις 48 ώρες δεν βρέθηκε κανένας άλλος μπαμπάς πέρα από τον Θοδωρή που δεν έφυγε λεπτό από κοντά μας κι εγώ απορούσα πως γίνεται η μάνα να ξεροσταλιάζει μέρα νύχτα πάνω από μία παιδική κούνια κι ο πατέρας άφαντος να μην έχει επισκεφθεί έστω για δέκα λεπτά το άρρωστο παιδί του...

Σε αυτές τις δυο μέρες είδα τόσα πολλά κι άκουσα τόσες ιστορίες που ειλικρινά έφυγα με μεγαλύτερο ψυχικό βάρος από ότι μπήκα. Μια δεκατετράχρονη κοπέλα βρίσκεται στο μπαλκόνι του 6ου ορόφου και θέλει να πηδήξει, έχει ψυχολογικά, ο πατέρας της την βίαζε. Ένστολοι με φακούς τρέχουν μέσα στην νύχτα και τελικά βλέπω να την αγκαλιάζει ένας από αυτούς και να την κατεβάζει κάτω ενώ αυτή έκλαιγε με λυγμούς στην αγκαλιά του. Δυο αδερφάκια ξανθούλικα περιφέρονται στους διαδρόμους του ορόφου μας, εκεί μένουν μετά από εισαγγελική παρέμβαση γιατί ο πατέρας τους τα κακοποιούσε. Θέλω να γυρίσω σπίτι μου κι όχι μόνο να κάνω γρήγορα ένα μπάνιο αλλά να τριφτώ ολόκληρη με πιλινκ, να φύγουν όλα τα νεκρά κύτταρα από επάνω μου.

Σχόλια

  1. μου έδωσες ταυτόχρονα τόσα συναισθήματα που δε ξέρω τι νιώθω... δε ξέρω τι να σκεφτώ... δε ξέρω από που να ξεκινήσω....

    όταν τακτοποιήσω τις σκέψεις μου θα επιστρέψω! σε ευχαριστώ που με σκούντηξες!
    εύχομαι όλα να πάνε καλά για εσένα και την οικογένεια σου!!!!!!!! από καρδιάς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. έχω σοκαριστεί...και με αυτό που συνέβη αλλά και με αυτά που περιγράφεις κατά την παραμονή σας στο νοσοκομείο... κοιτάζω την οθόνη με φρίκη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αχ ρε κορίτσι μου....με κουρέλιασες βραδιάτικα....τα "έζησα" κι εγώ μαζί σου...ό,τι καλύτερο εύχομαι σε σας και σε όλο τον κόσμο...σε όλα τα παιδάκια!!! Αγάπη...το καλύτερο φαρμακο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. και να συμπληρώσω διότι εντελώς αυθόρμητα δημοσίευσα το σχόλιο, υγεία και ποτέ ξανά τέτοιες εμπειρίες κορίτσι μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Περαστικά στον μικρούλη σου. Εύχομαι να είναι καλα τώρα. Αυτά που περιγράφεις τα άκουσα πρόσφατα από φίλη που έκανε εισαγωγή στη μικρή της. Όπως ακριβώς τα λες είναι. Πόση ασχήμια στον κόσμο πια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ Μάχη, όλοι αυτό λέμε σε τι κόσμο ζούμε κι εγώ θα απαντήσω στον δικό μας μικρόκοσμο :(

      Διαγραφή
  6. Είστε καλύτερα τώρα Γεωργίτσα μου;;; Τρομακτικές στιγμές, τρομακτικά πράγματα γίνονται γύρω μας, Χριστέ μου λες καμιά φορά πια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι Μαράκι μου καλύτερα είμαστε, γυρίσαμε σπίτι ευτυχώς!

      Διαγραφή
  7. Πρώτα απ όλα περαστικά και να μην ξαναέρθουν ποτέ!! Έπειτα το μόνο που λέω όση ώρα διαβάζω είναι:έλεος. Πώς μπορεί να συμβαίνουν όλα αυτά στην εποχή που βρισκόμαστε?πως μπορεί κάποια που θέλει να λέγεται μάνα να μην συμπεριφέρεται με αγάπη στο άρρωστο πσιδί της?πως μπορεί ένας πατέρας να κάθεται μακριά από το άρρωστο παιδί του, πώς ησυχάζει?καλά τον πατέρα της 14χρονης θα τον αφήσω ασχολίαστο. Τέτοιοι κστά τη γνώμη μου θέλουν μαχαιριά και αλάτι που λένε και στο χωριό μου. Τι να πω ή δεν έφτασαν ακόμα αυτές οι εικόνες σε εμάς εδώ που ζω ή είμαστε αρκετά προφυλαγμένοι...πόσο θα συνεχιστούν τέτοιες καταστάσεις. Πραγματικά πολλές φορές φοβάμαι για τα παιδιά μου στον κόσμο που τα περιμένει να μεγαλώσουν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Που μένεις Νίκη μου; Η τσιγγάνα κοίταζε την Ελληνίδα άγρια πολλές φορές που φερόταν απότομα στο παιδί της, σε κάποια φάση λέω θα της ορμήσει και θα έχουμε άλλα εδώ μέσα.

      Διαγραφή
    2. Γεωργία μου μένω στα ορεινά...πολύ ορεινά όμως της Καρδίτσας.

      Διαγραφή
  8. Γεωργία μου καταρχάς πολλά πολλά περαστικά στον γιόκα σου. Περαστικά και αγύριστα. Έχω νοσηλευτει ως παιδι, οχτώ χρονών, με σοβαροτατη πνευμόνια για δύο εβδομάδες. Τραγική εμπειρία μα πιο τραγικό για μένα ήταν που οι γονείς μου δεν κανονισαν με την δουλειά τους να είναι τουλάχιστον η μάνα μου στο πλευρό μου. Η θεία μου ήταν κάποιες ώρες αλλά στην ουσία ήμουν μόνη. Θυμάμαι τις άλλες μανάδες να με νταντευουν. Παλιά το δικαιλογουσα, τώρα που έγινα μητέρα το θεωρώ απαράδεκτο. Η ψυχραιμία είναι μεγάλης σημασίας και μπράβο σου που το συνειδητοποιησες κάτω από τόσο αχγωτικες συνθήκες διότι η έλλειψη αυτής έκανε την μητέρα μου την μητέρα που ήταν. Τέλος πάντων μεγάλη ιστορία και με πολλές ακόμα πτυχές... Οι πατεράδες ή οι άντρες γενικότερα είναι θέμα τεράστιο, ευτυχώς που εμένα ο άντρας μου είναι σαν τον Θοδωρή και το έχει αποδείξει και με μένα οταν νοσηλευομουν πόσο μάλλον για το παιδί του. Ούτε εγώ το διαννοουμαι πως μπορούν α είναι τόσο απόντες... Σε φιλώ γλυκά και εύχομαι η λαχτάρα που ζησατε να είναι η τελευταία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ Γιάννα μου δεν ξέρεις πόσο στεναχωριέμαι με κάτι τέτοια, ανατρίχιασα με την προσωπική σου εμπειρία. Σε ευχαριστώ ολόψυχα.

      Διαγραφή
  9. Γεωργία. Λυπάμαι τόσο για την τρομερή σας περιπέτεια. Περαστικά κι αγύριστα και ποτέ ξανά να μην χρειαστεί να φοβηθείτε τόσο...όσο για τα υπλλοιπα...Με συγκινεί το βλέμμα σου. Το πόσο καθαρά βλέπεις με τα μάτια της μητρότητας...Σου στέλνω την αγάπη και την καλημέρα μου. Φιλιά στα μικρά σας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κατερίνα αλήθεια, έγινα άλλος άνθρωπος από τότε. Σε ευχαριστώ <3

      Διαγραφή
  10. Γεωργία μου σιδερένιο το αγοράκι σου! Όπως σε διάβαζα ήταν σαν να ξαναζώ τις εφιαλτικές στιγμές του καλοκαιριού... Η κρίση πανικού πρώτα η δική μου, μετά του Σπύρου, το παιδί μισοπεθαμένο και η φρίκη που υπήρχε πίσω από τις ιστορίες του καθενός εκεί μέσα... Θα μείνω σε αυτή τη γλυκιά αίσθηση, ότι η μαμά και ο μπαμπάς είναι εκεί, μαζί, για να καθησυχάζουν το μικρό τους... Καλημέρα σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Βρε Γεωργία μου κι εγώ έλεγα μα που χάθηκε αυτό το κορίτσι! Αν αυτός ήταν ο λόγος, λυπάμαι ειλικρινά! Ελπίζω τώρα να είναι όλα καλύτερα!!! Η περιγραφή σου συνταρακτική όπως πάντα! Κάλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Περαστικα στο μικρό σου εύχομαι και να μην χρειαστεί να ξαναζήσετε τέτοιες καταστάσεις, δυστυχώς μέσα στα παιδικά νοσοκομεία κρύβετε όλη η ασχήμια αυτού του κόσμου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ελπίζω να είστε καλά τώρα. Σε κανένα νοσοκομείο δεν θα δούμε ομορφιά, γιατί απλά τα παιδιά δεν πρέπει να αρρωσταίνουν, δεν πρέπει να βιώνουν την ασχήμια, απλά δεν τους αξίζει, δεν πρέπει! Μόνο αγάπη πρέπει να βιώνουν, όπως ακριβώς το είπες. Όλα να πάνε καλά Γεωργία μου σου εύχομαι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Αχ Γεωργία μου, προσπαθώ να μπω στη θέση σου...φαντάζομαι το σοκ και τον πανικό σας και ανατριχιάζω...περαστικά στον μικρούλη σας και ποτέ ξανά να μην ζήσετε τέτοιες άσχημες στιγμές! Η πιο άσχημη εικόνα είναι παιδάκια σε κρεβάτια νοσοκομείων...μακάρι όλα τα παιδάκια να είναι καλά και να έχουν αγάπη! φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Καταρχήν να ευχηθώ μέσα από την καρδιά μου περαστικά και αγύριστα! Με συγκλόνισες ολόκληρη!!! Δεν ξέρω τι να πρωτοσχολιάσω... την τρομερή σας περιπέτεια, την συμπεριφορά της τσιγγάνας, τα άλλα περιστατικά εκεί, την αγάπη της μάνας... Η αφηγησή σου με καθήλωσε!!! Υγεία και πάλι υγεία!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Τραγικά όσα μας περιγράφεις και να μην τα ζήσει άνθρωπος. Παντού πόνος... απελπισία... έλλειψη αγάπης.
    Κάτι παρόμοιο έζησα στην Αγγλία, με μια ίωση φοβερή και με παραισθήσεις που πέρασε η μικρή μου κόρη, πέντε χρονών τότε. Στο Νοσοκομείο, στην πτέρυγα "παίδων", δεν υπήρχε κανένας γονιός. Τα παιδιά ήταν μόνα. Εμάς μας παραχώρησαν ένα γραφείο, του έβαλαν κρεβάτι και μας επέτρεψαν να μένουμε μαζί της ΜΟΝΟ ΕΠΕΙΔΗ Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ ΗΤΑΝ ΓΙΑΤΡΟΣ!!!! Αλλιώς, ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ. Διέκριναν, φυσικά και την υστερία στο μάτι... θα είπαν "Αυτοί οι Έλληνες γονείς είναι εξωκοσμικοί" αλλά πολύ που μας ένοιαζε. Δεν φύγαμε κι' οι δυο από δίπλα της.
    Να είναι περαστικά κι' αγύριστα όσα έζησες, να είστε όλοι καλά και δεμένοι σαν γροθιά.
    Φιλιά πολλά και καλή εβδομάδα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αλήθεια ε; Δεν φανταζόμουν κάτι τέτοιο στο εξωτερικό, τρομερό! Για να καταλάβεις μου έκανε εντύπωση που δίπλα από κάθε σιδερένια (!) κούνια υπήρχε μόνο μία καρέκλα για τον συνοδό και τα βράδια μας εκεί ήταν τρομερά κουραστικά.

      Διαγραφή
  17. Περαστικά και αγύριστα θα πω και εγώ Γεωργία μου!!! Παναγία μου δεν μπορώ να καταλάβω πώς φερόμαστε τόσο άγρια και άσχημα στα ίδια μας τα παιδιά!!! Καμιά φορά είμαστε τόσο δυνατές όσο απαιτούν οι περιστάσεις και μετά που τα βλέπουμε από απόσταση μας φαίνεται απίστευτο!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Εύχομαι να ήταν κάτι περαστικό και πλέον να είστε υγιείς στο σπίτι σας! Όσο για τα νοσοκομεία είναι μεγάλο μάθημα ζωής.. Μια μέρα εκει και συνειδητοποιείς τι ωραία που είναι η ζωή σου που μέχρι χτες κλαιγόσουν

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χριστίνα κοιμήθηκα στο κρεβάτι μου κι έλεγα θεέ μου τι απόλαυση! ποιος το ανακάλυψε θεέ μου!

      Διαγραφή
  19. Σας ευχαριστούμε όλους για το ενδιαφέρον και τις ευχές, έχουμε γυρίσει σπίτι, είμαστε καλά κι εύχομαι να μην ξανασυμβεί. Η αλήθεια είναι πως ήθελα να γράψω όλες τις ιστορίες που είδα εκεί μέσα αλλά συγκρατήθηκα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Ανώνυμος18/1/16, 1:23 μ.μ.

    περαστικά σας! υγεία πάνω απ όλα για όλο τον κόσμο, υγεία και μόνο υγεία!!!
    Γούλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Περαστικά κι αγύριστα! Πραγματικά... όσο φοβάσαι εκείνη τη στιγμή, άλλη τόση δύναμη αντλείς από κάπου βαθιά μέσα σου κι αναλαμβάνεις δράση....! Μπράβο σου. Μπράβο σας, που ηταν ''δυο μέρες μόνο''... ποτέ δεν θα μετανιώσεις για αυτές τις δύο ολόκληρες ημέρες που διάλεξες να είσαι εκεί, πλάι του εσύ κι ο Θοδωρής. Δυναμώνει η αγάπη...
    σε φιλώ γλυκά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Τελικά μπαίνεις για ένα πράγμα και αρρωσταίνεις με όσα βλέπεις και ακούς.. σιδερένιος να είναι Γεωργία και είθε να βρεθούν άνθρωποι να σταθούν στο πλάι της κοπελίτσας αλλά και των δυο μικρών που ανέφερες..
    Έχοντας ζήσει για μεγάλο διάστημα το περιβάλλον ενός ιδρύματος όπου περνώντας την αυλόπορτα όλα τα πιτσιρίκια με φώναζαν μαμά κι ας μ' έβλεπαν πρώτη φορά, ξέρω πόσο άρρωστος ψυχολογικά γυρίζεις στο σπίτι σου.. υπήρξαν φορές που ήθελα (αν γινόταν) να τα πάρω όλα μαζί μου φεύγοντας.. όλα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Κωνσταντίνος Καλογηρου18/1/16, 6:46 μ.μ.

    Συγκλονιστικα και μόνο που διάβασα για την στιγμή που αντικρισες τον Αγγελο σου σε αυτήν την κατάσταση. Δεν θα ήθελα με τίποτα να ζήσω όσα ζησατε με τον Θοδωρή! Σχετικά με το νοσοκομείο, δυστυχώς τα όσα περάσατε εκεί είναι η παγιωμενη ζοφερη πραγματικότητα των Ελληνικών νοσοκομείων. Μπορώ να στο επιβεβαιώσω με τα όσα ακούω καθημερινά από εν δυνάμει πελάτες στην ασφαλιστικη που εργάζομαι. Να νιώθεις τυχερή που δεν κολλησατε και τίποτα άλλο... Τις ευχές μου και τα σύντομα περαστικα στον λεβεντη σου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. περαστικά σας, Γεωργία μου...πάντα σιδερένοι

    δεν θέλω να πιστεύψω ότι υπάρχουν παιδιά που μεγαλώνουν σε τέτοιες συνθήκες...
    αν και προχθές , σε ένα εμπορικό κέντρο, εκεί που πήγαν να θηλάσω το μωρό, άκουγα για 10λεπτά μια μαμά να προσπαθεί να αλλάξει το δίχρονο παιδάκι της και το τι φωνές του έβαλε, τι απειλές...μέχρι και ξυλιές του έδωσε... είχα κοκκαλώσει, δεν πήγα να της πω κάτι, γιατί φοβήθηκα ότι θα ξεσπούσε χειρότερα στο παιδί, όταν θα βρισκόταν σπίτι τους...
    δεν θέλω να φανταστώ πώς μεγαλώνει αυτό το παιδάκι.
    και πόσα άλλα...


    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Γεωργία μου θα ευχηθώ υγεια και όλα να ειναι περαστικά. Δυστυχώς στα νοσοκομεια βλέπεις συνήθως την ασχημη πλευρά της ζωής. Αλλά ειδες και την πραγματική αγάπη. Και εδωσε πολυ.Και εσυ και ο Θοδωρής. ΚΑι αυτό ειναι το καλύτερο μαθημα για το παιδί σου. Να διαλέγει να αγαπά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Περαστικά να είναι όλα.
    Φιλάκια ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Καταρχήν να ευχηθώ περαστικά! Ολα να είναι καλά και να μη χρειαστεί ποτέ κανένα παιδί να πάει στο νοσοκομείο.
    Το Νοέμβριο ήταν στο Παίδων για καποιες εξετάσεις η ανιψιά μου, 2,5 ετών.
    Τις δύο μέρες που έμεινε πήγαινα αμέσως μετά το σχολείο και καθόμουν εκεί μέχρι το βράδυ....
    Εβαλα τα κλάματα 2-3 φορές εκείνες τις μέρες. Πέρα απο τη στεναχώρια να βλέπω τη μικρή μας να ταλαιπωρείται ( για το καλό της) και να μου λέει "θεία Αννα πάλε με σπίτι σου, θα μαι καλό παιδί"
    Το σοκ ήταν άλλο για μένα. Στον όροφο μας όπως έγραψες και εσύ ήταν δύο ξανθούλικα παιδάκια. Ηταν εκεί γιατί τα κακοποιήσαν οι γονείς τους , με εισαγγελική παρέμβαση. Ισως λέμε και τα ίδια. Δε θα ξεχάσω τα χάχανα της μαμάς τους. Να μιλάει στο κινητό, να χαχανίζει και να μας λέει "ε άντε να κάνω μετά και το τρίτο, δε με νοιάζει τι θα ναι" Μου ήρθε να τη δείρω.
    Στα πιο δύσκολα τώρα. Στον ίδιο θάλαμο με τη μικρή μας ένα αγοράκι στα 4. Φόραγε ακόμα πάνες, δε μίλαγε καθαρά, είχε σίγουρα πολλά προβλήματα. Η μάνα να θέλει να φύγει λέει να κάνει ένα μπάνιο γιατί ήθελε να βγει με το δεσμό της. Ο πατέρας της και παππούς του παππού να της λέει "δε μπορώ κορίτσι μου νε μείνω πάλι εγώ, είναι 76 χρονών"
    Εκείνη να λέει δε με νοιάζει, εγώ φεύγω!

    Εκείνος ο παππούς βράχος, μόνον σε εκείνον χαμογέλαγε ο μικρός.
    Η μαμά και η γιαγιά να βρίζουν το παιδί, να το τραβάνε στο πάτωμα....Εκεί ήταν που καλέσαμε τους γιατρούς,δεν άντεξε η νύφη μου.
    Αν μπροστά μας φαίρονται έτσι πως θα ναι στο σπίτι, μόνοι τους....

    Βγήκα στο μπαλκόνι και έκλαιγα...Σκέφτομαι πόσο άδικο είναι να έχουν παιδιά αυτοί οι άνθρωποι!Αλλοι που τόσο πολύ το θέλουν να μη μπορουν και εκείνες....Είναι αμαρτία που το λέω αλλά ναι Θεέ είσαι άδικος, πολύ άδικος!

    Εκείνες τις μέρες πέθανε και ένα παιδάκι που το είχε χτυπήσει ο φίλος της μαμάς του. Η μαμά πήγε το παιδί στο νοσοκομείο 3 μέρες μετά τα χτυπήματα και πήγε μάλιστα να ρίξει τις ευθύνες στον μπαμπά του παιδιού.

    Εβλεπα την ανιψιά μου που παίρνει τόσο αγάπη απο εμάς και σκεφτόμουν πως για άλλα παιδια αυτό δεν είναι δεδομένο. Περιττό να σου πω πως η μικρή σοκαρίστηκε απο τις φωνες και έλεγε "γιατί φωνάζουν στο παιδάκι; "

    Σε χαιρετώ εδώ γιατί θα μπορούσα να γράφω ακόμα ώρες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεωργία μου, πρώτα διάβασα τα e-mails (ξέρεις) και μετά την ανάρτησή σου. Τώρα που γράφω ο Άγγελος έχει συνέλθει και χαίρομαι. Σοκαρίστηκα με τα όσα διηγήθηκες από τον Παίδων.

      Άννα, σοκαρίστηκα και με τις δικές σου διηγήσεις. Πόσο λυπάμαι που υπάρχουν παιδιά εκεί έξω που υποφέρουν. Γιατί γίνονται γονείς (παλιά)νθρωποι ανίκανοι να τα μεγαλώσουν ήθελα να ήξερα! Τι γίνεται εκεί έξω Θεέ μου! Σκέτη φρίκη. Αλοίμονο στα παιδάκια.

      Διαγραφή
  28. Περαστικά Γεωργία μου!
    Πραγματικά σοκαριστικά οσα γράφετε ολες.... Το μονο που θελω να παρατηρήσω ειναι για τους μπαμπάδες... Δεν μπορουν ολοι να είναι στο νοσοκομείο έστω και για δεκα λεπτα. Εαν εχεις καποιον να κρατησει το αλλο παιδι (ή τα άλλα παιδιά) ναι, αλλά δε μπορεις να ξέρεις εαν υπάρχει τέτοιου είδους δυνατότητα... Μόνο αυτό....

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου