Τα μυαλά που κουβαλάς!

Επιτέλους την είδαμε την ταινία! Ενθουσιαστήκαμε! 

Η εντεκάχρονη Ράιλι μετακομίζει με τους γονείς της
και τα συναισθήματα της βρίσκονται σε συνεχή αντιπαράθεση.

Την βάζω στη δεύτερη θέση μέσα στις δέκα καλύτερες παιδικές ταινίες που έχουμε δει. Βασικά αξίζει την πρωτιά αλλά δεν μπορώ να βγάλω το Νέμο από την πρώτη θέση γιατί εκτός του ότι είναι απολαυστική με τη φωνή του Θοδωρή Αθερίδη και της υπέροχης Δήμητρας Παπαδοπούλου, εκτός του ότι το σενάριο είναι τρομερά συγκινητικό και διασκεδαστικό παράλληλα είναι η πρώτη παιδική ταινία που είδα από τότε που έγινα μάνα κι αυτό ως γεγονός έχει κλειδωθεί στις ευχάριστες κεντρικές μου αναμνήσεις...

"Τα μυαλά που κουβαλάς" έχουν ένα υπερβολικά έξυπνο σενάριο το οποίο κερδίζει μικρούς και μεγάλους, έχουν τρομερά έξυπνες φιγούρες, έξυπνες ατάκες, ωραία μουσική μα πάνω από όλα για μένα έχουν την φωνή της Νάντιας Κοντογεώργη. Ειλικρινά θεωρώ πως το ότι η πρωταγωνίστρια Χαρά είχε τη φωνή της Κοντογεώργη ήταν ένα πολύ μεγάλο συν και πραγματικά πολλά πολλά συγχαρητήρια θέλω να της δώσω γιατί είναι υπέροχα μοναδική σε αυτό!

Ρωτώ τον Παύλο να μου πει μια ευχάριστη κεντρική του ανάμνηση, το σκέφτεται λίγο. 
"Τότε που έφτιαξα την πρώτη μου χιονόμπαλα στην Αράχωβα μαμά" :) :) :)

Δεν έκλαψα. Ποιος, εγώ! Μου έκανε εντύπωση κι εμένα μα με κράταγε σε μία εγρήγορση η ταινία, προσπαθούσα να τα παρατηρήσω και να τα ακούσω όλα, να τα επεξεργαστώ. Στο τέλος της ταινίας θυμήθηκα τα λόγια που μου είχε πει κάποτε μια ψυχολόγος. "Δεν θα είχε αξία η χαρά αν δεν υπήρχε η λύπη. Για να είμαστε ισορροπημένοι χρειάζεται να βιώσουμε όλα τα συναισθήματα".

Και ξέρεις τι έπαθα από τότε; Να, ας πούμε γαργαλάω τον Άγγελο Ραφαήλ και φαντάζομαι το νησί της Χαζομάρας μέσα του να αναβοσβήνει, βάζω στα μακαρόνια του Παύλου σάλτσα και σκέφτομαι την Αηδία να βγάζει τη γλώσσα της και φυσικά γυάλινες πολύχρωμες μπάλες τριγυρίζουν στο μυαλό μου κάθε φορά που παρακολουθώ τα παιδιά μου.