Στους 4 τοίχους



Με την φίλη μου την Γ. κάθε φορά που συναντιόμαστε σχεδόν κλαίμε, αλλά όχι από χαρά. Μάλλον επειδή μοιραζόμαστε τους ίδιους προβληματισμούς, έχουμε σχεδόν τα ίδια θέματα να λύσουμε, έχουμε κοινή κοσμοθεωρία και έτσι νιώθω πως καταλαβαίνουμε απόλυτα η μια την άλλη. Μπορεί να μην τη βλέπω συχνά αλλά κάθε φορά που βρισκόμαστε, το αντιλαμβάνομαι. Ωστόσο δεν παύουμε να κλαίμε.. Την τελευταία φορά, μου έκανε πραγματική εντύπωση το γεγονός ότι δεν είπαμε τίποτα ευχάριστο για την ζωή μας, ούτε καν κάποιο ευχάριστο κουτσομπολιό για τους άλλους. Δεν αναφερθήκαμε ούτε για μια στιγμή σε κάτι καλό και δεν σταματήσαμε να κλαιγόμαστε για τα βάσανα της ζωής μας. Θα αναρωτηθεί κανείς για τι είδους ζωή μιλάω. Θα σας πω λοιπόν.

Είχα την ευτυχία να παντρευτώ έναν πραγματικά υπέροχο άντρα, που πάντα με καταλαβαίνει, με στηρίζει και με αγαπάει. Είχα την ευτυχία να παντρευτώ έναν άντρα που αγάπησα και ακόμα αγαπώ πολύ. Είχα επίσης την ευτυχία να αποκτήσω δύο υπέροχα παιδιά και μάλιστα ένα αγόρι και ένα κορίτσι, πράγμα που τελικά αποδείχτηκε αξιοζήλευτο από άλλους, όπως ανακάλυψα στην πορεία. Δύο παιδιά, υπερβολικά έξυπνα και όμορφα. Άλλο ευτυχές γεγονός είναι ότι μένουμε σε ένα σπίτι δικό μας, έχουμε τα προς το ζην και γενικότερα η ζωή μας ακούγεται ιδανική. Δεν πιστεύω να αναρωτιέται κανείς γιατί κλαίω συνέχεια…; Κι όμως κλαίω και δεν ξέρω κατά πόσο αυτό είναι τελικά αχαριστία εκ μέρους μου ή απαίτηση για ακόμα περισσότερα στη ζωή μου.

Εγώ λοιπόν είμαι ένας άνθρωπος πολυπράγμων. Πάντα καταπιανόμουν με πολλά διαφορετικά πράγματα, ήθελα χρόνο για τον εαυτό μου, διάβαζα, ταξίδευα με την πρώτη ευκαιρία, δούλευα, έβγαζα ικανοποιητικά χρήματα και δεν σκεφτόμουν πολύ το μέλλον. Όλα αυτά μέχρι που έκανα τα παιδιά μου και έζησα πραγματικά το σοκ της θνητότητας. Όταν γέννησα, γύρισε όλος ο κόσμος μου ανάποδα και άρχισα να αναθεωρώ την κάθε στιγμή της ζωής μου. Άρχισα να επαναπροσδιορίζω όλα όσα μέχρι τότε θεωρούσα δεδομένα. Όταν για ένα χρόνο κλείστηκα δε, σε ένα σπίτι με δύο μικρά μωρά και όλα αυτά που συνεπάγονται με την φροντίδα τους, έζησα την πραγματική κατάθλιψη. Δεν ταιριάζουν σε όλους τα ίδια πράγματα, δεν γεννιούνται όλοι για να κάνουν το ίδιο. Κατάλαβα ότι σαν άνθρωπος δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Δεν είμαι ισορροπημένη όταν βιώνω μια ρουτίνα καθημερινή με αγγαρείες νοικοκυριού. Άρχισα λοιπόν να τρελαίνομαι και να αντιμετωπίζω όλα τα συμπτώματα της κατάθλιψης. Δεν ήξερα τι μου φταίει, μήπως ήταν τα παιδιά μου; Σκέφτηκα ότι δεν γίνεται να μου φταίνε αυτά γιατί πραγματικά τα αγαπώ πιο πολύ και από τον ίδιο μου τον εαυτό. Πάντα εύχομαι ό,τι είναι να το πάθω εγώ και όχι αυτά. Εκτός αυτό, μου αρέσει να ασχολούμαι την εκπαίδευσή τους, την ανάπτυξή τους, την ψυχαγωγία τους. Ξέρω όμως ότι δεν μου αρέσει να ασχολούμαι με το σπίτι. Μπορεί να ακούγεται κάπως και να είναι κατακριτέο, αλλά δεν μου αρέσει να χάνω το χρόνο μου κάνοντας κάτι που στην ουσία δεν τελειώνει ποτέ. Βαριέμαι και η έννοια του νοικοκυριού και της νοικοκυροσύνης δεν με εκφράζει καθόλου γιατί τα ενδιαφέροντά μου είναι τελείως διαφορετικά. Νιώθω ότι καταπιέζεται η ενέργεια μου στους τέσσερις τοίχους επειδή δεν διοχετεύεται εκεί που θέλω.

Ξέφυγα από το θέμα. Εν πάση περιπτώσει προσπάθησα λοιπόν μέσα στην κατάθλιψή μου και το θολωμένο μου μυαλό να σκεφτώ τι μπορεί να φταίει που νιώθω έτσι. Μέσα σε ένα ιδανικό περιβάλλον, εγώ να νιώθω ίσα με τα πατώματα. Συνειδητοποίησα ότι με ενοχλεί πάρα πολύ η μη οικονομική μου ανεξαρτησία. Δούλευα πριν τα παιδιά αλλά όχι σταθερά κάπου. Δεν είχα φτιάξει τον επαγγελματικό μου δρόμο, δεν είχα κτίσει την καριέρα που ονειρεύομαι τώρα. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι έκανα τα παιδιά και ξαφνικά ονειρευόμουν ωραία δουλειά, χρήματα, αυτοκίνητο. Άρχισα να στέλνω βιογραφικά σε εταιρείες για να βρω μια καλή μόνιμη εργασία. Και ρωτώ: γιατί δεν τα έκανα αυτά νωρίτερα; Γιατί δεν είχα προσπαθήσει να αποκτήσω την οικονομική μου ανεξαρτησία νωρίτερα; Γιατί βολευόμουν και επαναπαυόμουν.. γιατί στην ουσία δεν σκεφτόμουν..

Βλέπετε το πρόβλημα δεν είναι τα παιδιά. Απλά η φάση με τα παιδιά ήταν μια ευκαιρία να αξιολογήσω την ζωή μου. Ευτυχώς που μου έδωσαν την ευκαιρία να καταλάβω ότι η ζωή μας είναι πολύ σύντομη. Ευτυχώς που είμαι μικρή ακόμα και μπορώ από εδώ και πέρα να παλέψω και να δημιουργήσω.. Να προσπαθήσω να γίνω το πρότυπο που θέλω για εκείνα. Να μη γίνω η φιγούρα της μάνας που είναι αχτένιστη στο σπίτι και κάνει όλη μέρα δουλειές και ξεχνάει να κοιτάξει στα μάτια τα παιδιά της και δεν αναγνωρίζει τον σύζυγο της. Αλλά να γίνω το πρότυπο της συνειδητοποιημένης μητέρας, της πετυχημένης, της ισορροπημένης που ξέρει να δίνει το καλύτερό της εαυτό στους δικούς της. Γιατί σημασία έχει ο ποιοτικός χρόνος που ξοδεύουμε με την οικογένεια μας, ακόμα και αν είναι περιορισμένος.

Τελικά καταλαβαίνω ότι δεν είμαι αχάριστη, γιατί πραγματικά είμαι ευγνώμων για όλα αυτά που μου έχει προσφέρει έτσι απλόχερα ο Κύριος. Καταλαβαίνω ότι οι δυσκολίες που περνάω τώρα είναι η αποστολή μου αυτή τη στιγμή. Απλώς πρέπει να σταματήσω να μοιρολατρώ και να προσπαθήσω πραγματικά. Να βάλω στόχους και να προσπαθήσω να τους υλοποιήσω. Να αγωνιστώ και να πετύχω..

Ευτυχώς λοιπόν που έγινα μάνα και έβαλα μυαλό.


Υπογράφει η Β.


Η ενότητα "Μιλάς; Σ'ακούω" φτιάχτηκε για σένα που θες να εκφράσεις δημόσια κάποιες σου κρυφές ή όχι σκέψεις. Μπορείς να τις στείλεις στο email lamprianidi@gmail.com ή στη σελίδα του 4 seasons inbox. Μίλησε μας, θα σε ακούσουμε!

Σχόλια

  1. Σε πολλά σημεία μπορώ να πω ότι ταυτίστηκα. Τελικά είτε μεγάλος κάνεις παιδιά είτε μικρός λεχεις τις ίδιες ανησυχίες....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μακάρι να εκπληρωθούν όλα τα όνειρα σου και να καταφέρεις αυτό που θες. Να χαίρεσαι και να απολαμβάνεις την όμορφη οικογένεια σου και την καριέρα που επιθυμείς. Δεν είναι και πολύ εύκολο αλλά στο εύχομαι από καρδιάς.
    Φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος29/9/15, 12:55 μ.μ.

    Η οικονομική ανεξαρτησία είναι πολύ σημαντική είτε με παιδιά είτε χωρίς. Σε καταλαβαίνω και στέλνω αγωνιστικούς χαιρετισμούς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Εύχομαι πραγματικά στην κοπέλα να γίνει αυτό το πρότυπο που θέλει. Παρόλο που δεν έχω παιδιά ταυτίστηκα με το θέμα του νοικοκυριού, πραγματικά αυτό που δεν τελειώνει ποτέ μπορεί να σε τρελάνει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου