Το δικό μου θαύμα

via

Διαβάζοντας την ιστορία του μικρού σας και το ταξίδι που κάνατε στην Μυτιλήνη ήθελα να σου γράψω και το δικό μου θαύμα. Τελικά εκείνο το διάστημα δε το έκανα. Τώρα όμως νομίζω ήρθε ο καιρός.

Το 2003 τέλειωσα τις σπουδές. Μέσα σε 2 μήνες από την ορκωμοσία βρήκα δουλειά πάνω σε αυτό που σπούδασα. Σε άλλη πόλη από αυτή που ζούσα αλλά ήταν κάτι που μου άρεσε γιατί μετά από 4 χρόνια σπουδών δεν ήθελα ακόμα να επιστρέψω στο πατρικό μου. Ξεκίνησα λοιπόν να δουλεύω για πρώτη φορά. Σε ένα αρκετά δύσκολο σχολείο, σε ένα απομακρυσμένο από την πόλη χωριό.

Κάποια στιγμή κρύωσα, έκλεισε ο λαιμός και αποφάσισα να πάω στον γιατρό. Μόλις βγήκα στο δρόμο δεν ένιωθα καλά, ήμουν και αδιάθετη δεν έδινα σημασία. Πάω στο γιατρό μου γράφει άδεια και αντιβίωση αλλά με στέλνει προληπτικά και σε καρδιολόγο καθώς είχα 120 παλμούς. Κλείνω αμέσως το ραντεβού , πάω το ίδιο απόγευμα, όλα καλά από εκεί.

Από την επόμενη μέρα άρχισε το μαρτύριο μου. Τότε δεν ήξερα πως το λένε , τώρα ξέρω πως είχα κρίσεις πανικού. Με το που έβγαινα από το σπίτι ένιωθα απαίσια. Δεν είχα οξυγόνο, έπαιρνα βαθιές ανάσες , ζαλιζόμουν, νόμιζα πως θα λιποθυμήσω. Κάθε μέρα και χειρότερα. Για αποστάσεις 5 λεπτών εγώ νόμιζα πως θα σωριαστώ κάτω. Έκανα αιματολογικές εξετάσεις, είχα πάει ήδη στον καρδιολόγο , όλα καλά έλεγαν αλλά εγώ δεν ήμουν καλά. Με κανένα δεν μοιραζόμουν όσα ένιωθα. Δε ξέρω γιατί.

Άρχισα να κλείνομαι στο σπίτι. Δουλειά σπίτι αυτή ήταν η ζωή μου. Ζούσα και μέτραγα τις μέρες, τις αργίες όχι γιατί θα είχα διακοπές αλλά γιατί θα μπορούσα να κάτσω σπίτι. Ήξερα πως είναι καθαρά ψυχολογικό αφού μέσα στο σπίτι ένιωθα καλά και έξω χάλια.Έβρισκα χιλιάδες δικαιολογίες για να μη βγω με συμφοιτήτριες που δουλεύαμε πλέον σε διπλανά χωριά και ζούσαμε στην ίδια πόλη. Είχα πει ψέματα πως τα είχα βρει ξανά με τον πρώην μου και τα Σαββατοκύριακα τα περνάγαμε μαζί αφού τις καθημερινές ζούσαμε στην ίδια πόλη.

Πέρασε ένα μαρτυρικό δίμηνο και ήρθαν οι διακοπές που πήγα στο πατρικό μου. Με το ζόρι πάλι βγήκα με την κολλητή μου φίλη από το σχολείο. Ακόμα θυμάμαι πόσο χάλια αισθανόμουν εκείνο το βράδυ. Ανάσαινα συνεχώς, πήγαινα τουαλέτα και μέσα σε ένα δίωρο επέστρεψα σπίτι. Το επόμενο πρωί ξεκινάω να πάω σπίτι της και στα μισά του δρόμου δε μπορούσα να συνεχίσω και τελικά επέστρεψα στο σπίτι. Έβαλα τα κλάματα, ξέσπασα και άρχισα να ψάχνω στο Χρυσό Οδηγό ψυχολόγους για να πάω μόλις τελείωναν οι διακοπές. Παράλληλα όμως πέφτει στα χέρια μου ένα βιβλίο με θαύματα των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης.

Αρχίζω να το διαβάζω ( είχα διαβάσει και παλιότερα ανάλογα βιβλία). Διάβαζα και έκλαιγα. Κοιμήθηκα εκείνο το βράδυ με το βιβλίο αγκαλιά. Την επόμενη μέρα έγραψα γράμμα στη Μονή ζητώντας βοήθεια, ζητώντας να γίνω καλά. Στέλνω το γράμμα και συνεχίζω το διάβασμα. Έταξα να πάω το καλοκαίρι στην Μυτιλήνη ή όποτε μπορέσω.

Πέρασε η μέρα με μένα και το βιβλίο αγκαλιά....και ήρθε το βράδυ.

Μέσα στον ύπνο μου νιώθω την πόρτα στο δωμάτιο να ανοίγει. Σκέφτηκα πως ήταν ο αδερφός μου και ήρθε να πάρει κάποιο ρούχο από την κοινή μας ντουλάπα. Νιώθω να φτιάχνει τα σκεπάσματα. Να σηκώνει ψηλά την κουβέρτα και να σκεπάζει ξανά.

Το επόμενο πρωί τον ρώτησα τι ώρα γύρισε σπίτι γιατί τον άκουσα και μου είπε πως δεν μπήκε εκείνος στο δωμάτιο. Οι γονείς μου το ίδιο. Εγώ όμως ήμουν σίγουρη πως δε το είχα δει στο όνειρο μου. Θυμάμαι το τρίξιμο, θυμάμαι τα σκεπάσματα, θυμάμαι την πόρτα να ξανακλείνει. Ακόμα και τώρα το θυμάμαι. Δε ξέρω ποιος ήταν, δε ξέρω τι ήταν . Αυτό που ξέρω είναι πως από την επόμενη μέρα ήμουν καλά. Όλες τις προηγούμενες μέρες ξύπναγα με την σκέψη “θα είμαι καλά;” στο μυαλό μου εκείνη τη μέρα δε το σκέφτηκα καν.

Πήγα στα μαγαζιά και εκεί που χάζευα σκέφτηκα “αχ δεν νιώθω σήμερα πως θα πεθάνω”. Το ίδιο σκέφτηκα στον καφέ, στο κουτούκι που πήγα εκείνο το βράδυ. Ήμουν καλά. Και εκείνη τη μέρα και την επόμενη και όλες τις επόμενες.

Ακόμα και αν εκείνο που ένιωσα εκείνο το βράδυ ήταν όνειρο ( εγώ θέλω και πιστεύω πως δεν ήταν) σημασία έχει πως ήμουν καλά... Το καλοκαίρι ταξίδεψα στην Μυτιλήνη για να εκπληρώσω το τάμα μου. Το έχω πει σε πολλούς. Ξέρω πως κάποιοι πίσω μου θα γέλασαν. Δε με νοιάζει. Εγώ θα συνεχίσω να το λέω. Το έγραψα και τότε στη Μονή το γράφω και σήμερα και ας έχουν περάσει 11 χρόνια.

Σε ευχαριστώ πολύ....για όλες τις φορές που με βοήθησες. Ελπίζω κάποια μέρα να ακούσεις αυτό που θέλω όσο τίποτα άλλο αυτή την στιγμή από τη ζωή μου.


Υπογράφει η Α.Δ



Η ενότητα "Μιλάς; Σ'ακούω" φτιάχτηκε για σένα που θες να εκφράσεις δημόσια κάποιες σου κρυφές ή όχι σκέψεις. Μπορείς να τις στείλεις στο email lamprianidi@gmail.com ή στη σελίδα του 4 seasons inbox. Μίλησε μας, θα σε ακούσουμε!