Όπως και όσο...


Πέρασαν σχεδόν δυο χρόνια από τότε που γέννησα τον δεύτερο γιο μου, τον Άγγελο Ραφαήλ. Για μένα γεννήθηκε όταν ήμουν πεντέμισι μηνών έγκυος ας βγήκε από μέσα μου την 38η εβδομάδα. Αυτός ο μικρός που μου πήρε τα μυαλά και ξεσήκωσε όλο μου το είναι. Αυτή η ψυχή, αυτό το πλάσμα που θέλησα να προστατέψω και να φροντίσω "όπως και όσο". Και τώρα τι;

Τώρα κάθομαι απέναντι του πλέον και τον παρατηρώ. Μέσα από αυτόν βλέπω κι εμένα, την ψυχή μου,  τον αγώνα μου, την πλευρά του χαρακτήρα μου που δεν γνώριζα μέχρι τώρα. Δεν ήξερα πως μπορώ να κάνω την υπέρβαση, το ένιωθα, το πίστευα αλλά δεν ήξερα αν θα μπορούσα. Και τώρα να. Σε κοιτώ στα μάτια κι αναρωτιέμαι πως θα ήταν δυνατόν να μην σε γνωρίσω μικρούλη μου, πως θα ήταν δυνατόν να μην έβλεπα ποτέ το χαμόγελο αυτό, τις γκριμάτσες, τα δοντάκια σου.

Και κάθε φορά που ακούει κάποιος την ιστορία και λέει αυθόρμητα "μπράβο" νιώθω άσχημα, αλήθεια. Δεν είναι ηρωισμός αυτό, δεν θα έπρεπε να είναι. Ίσως θα ήταν καλύτερα αν αυτό το θεωρούσαμε δεδομένο και δεν μπαίναμε καν στη διαδικασία να σκεφτούμε "άραγε εγώ τι θα έκανα στη θέση της;" 
Αυτό να έκανες φίλε μου, μόνο αυτό, τρία πράγματα. Αγάπη, σεβασμός στο διαφορετικό, φροντίδα. Ούτε εγώ το είχα φανταστεί κι όμως έγινε.

Όχι δεν είναι εύκολο! Κανείς δεν είπε κάτι τέτοιο, μα στη ζωή παλεύουμε, οι μάνες γίνονται λιοντάρια και ύαινες μαζί, εκεί, βράχος, μαριονέτες που γελάνε "όπως και όσο". Προσπαθώντας να κάνεις κάθε άσχημη επιπλοκή να φαίνεται όμορφη και βρίσκοντας τα θετικά μέσα από την μαυρίλα.

Κι όλα αυτά ενώ τα σκέφτομαι πολύ συχνά δεν μπήκα στη διαδικασία να τα φιλτράρω. Αυθόρμητες σκέψεις, δάκρυα και πόνος σε κάθε μας ραντεβού με τον γιατρό. Αγωνία κι ελπίδα. Κι ακόμη κι εγώ που διαβάζω τις σκέψεις μου που κατέγραψα εδώ άλλοτε βουρκώνω από συγκίνηση που το ξαναζώ μέσα από τούτες τις γραμμές κι άλλοτε σαν να συγκινούμαι για εκείνη την μάνα, για την μάνα που κρατά το παιδί της "όπως και όσο".

Ίσως κάποιος πει πως μιλάω εκ του ασφαλούς αφού το παιδί δεν ακολουθεί απόλυτα τους κανόνες των χρωμοσωμάτων μα θα σου πω την αλήθεια. Θα ακολουθούσα, όπως και να ήταν τα πράγματα, τους κανόνες της δικής μου καρδιάς "όπως και όσο".


ΥΓ: Η αφορμή δόθηκε από την φίλη μου την Α. που με έκανε να στείλω την ιστορία μου στον διαγωνισμό του mothersblog.gr κι από τον φίλο μου τον Χ. που με παρότρυνε να καταγράψω το τώρα. Αυτό το άγνωστο τώρα, που με βασανίζει. Ευχαριστώ ειλικρινά όλους όσους μπήκατε στην διαδικασία να με ψηφίσετε κι όσους κοινοποίησαν την ιστορία.

Σχόλια

  1. Πραγματικά τα παιδιά μάς κάνουν σουπερ ηρωίδες!! Τελικά νομίζω ότι αντλούμε δύναμη και από αυτά!! Εύχομαι τα καλύτερα για τον Άγγελο Ραφαήλ και να συνεχίσει να διαψεύδει όλες τις προβλέψεις! Την καλημέρα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ Αθηνά μου, αυτό ευχόμαστε όλοι!

      Διαγραφή
  2. Γεωργία μου είμαι και εγώ από αυτες που σου λένε μπράβο ίσως γιατί φοβάμαι ότι σε αντίστοιχη περίπτωση μπορεί να μην έκανα το ίδιο. Μπορεί να μην γινόμουν λιοντάρι και ύαινα μαζί. Προχώρησες σε πείσμα όλων (γιατρών και συγγενών) από ότι θυμάμαι και αυτό θέλει περίσσεια δύναμη ψυχής!

    Δε θυμάμαι εάν στο έχω πει ποτέ αλλά τότε όταν είχα διαβάσει εκείνη την ανάρτηση ήθελα να έρθω και να σου ουρλιάξω "Ακου τον γιατρό σου. Τι πας να κάνεις? Είσαι τρελή? Που πας να μπλέξεις?" Χαίρομαι που δε σου είπα τίποτα και χαίρομαι ακόμα περισσότερο που δεν ακουσες κανέναν από εμάς τους δειλούς!

    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όχι Χριστίνα μου,μην το λες αυτό. Όπως λέει κι η Γιάννα παρακάτω μιλά το κάθε κύτταρο σου όταν γίνεσαι μάνα. Εύχομαι να το νιώσεις σύντομα :)
      Σε φιλώ και σε ευχαριστώ για όλα!

      Διαγραφή
  3. Το "μπράβο" που σου λέμε να μην σε κάνει να νιώθεις άσχημα γιατί δεν αναιρεί πως το ίδιο θεωρητικά θα έκανε οποιαδήποτε από εμάς στη θέση σου. Είναι απλά ένα "μπράβο" από την καρδιά μας για την απόφασή σου/σας να φέρετε αυτό το αγγελούδι στον κόσμο παρά τις αντιξοότητες και όλα όσα σας έλεγαν!
    Η θετική σας ενέργεια είναι που τα άλλαξε όλα και έτσι να συνεχίσετε!
    Σε φιλώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ Ειρήνη, μακάρι να πιάσουν όλων οι ευχές.
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  4. Γεωργία μου δεν ξέρεις πόσο σύμφωνη με βρίσκεις... Ξέρεις πόσες φορές έχω ακούσει, είσαι ηρωίδα, μπράβο σου, πως άντεξες, πως μπορείς να επιχειρείς για παιδί όταν ξέρεις όλα αυτά κτλ κτλ.... Όμως δεν είναι ηρωισμός, είναι το αναπόφευκτο, η μοίρα κάθε μάνας που γεννήθηκε με το κάθε κύτταρο της έτοιμο για τον ρόλο... Αυτό... Και η αλήθεια είναι πως δεν είναι στο χέρι μας...Άλλο; αποφασίζει και μόνο όταν αφεθούμε είμαστε πραγματικά υγιής πνευματικά και γαλήνιοι ψυχικά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν πρέπει να ακούς ποτέ κανέναν, μόνο την καρδιά σου!

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου