Με τους ρυθμούς ενός παιδιού

via

Εγώ λοιπόν μονίμως βιάζομαι. Βιάζομαι παντού και πάντα. Βιάζομαι να προλάβω κάτι, το οποίο ούτε εγώ δεν ξέρω τι είναι πολλές φορές. Θέλω λοιπόν τα πάντα να γίνονται γρήγορα, χωρίς χρονοτριβή. Ίσως φταίει που νιώθω ότι ο χρόνος τρέχει επικίνδυνα, εγώ μένω στάσιμη και η ζωή μου φεύγει από δίπλα μου σαν ένα τρένο που απλά κοιτάω και δεν προλαβαίνω να μπω μέσα. Λες και δεν προλαβαίνω να ζήσω. Μερικές φορές νιώθω ότι είμαι ρομπότ, προγραμματισμένο να κάνει τα ίδια πράγματα κάθε μέρα, οργανωμένα στο μυαλό μου με απίστευτη ακρίβεια και εννοείται χωρίς εκπλήξεις. 

Κι όλα αυτά εγώ. Εγώ που ήμουν αυθόρμητη, που δεν έβαζα πρόγραμμα, που έφευγα χωρίς προορισμό. Που αργούσα, που δεν σχεδίαζα και δεν προγραμμάτιζα τίποτα.

Όλα άλλαξαν μετά που έκανα τα παιδιά μου. Αυτό που μισούσα εγώ περισσότερο, η ρουτίνα, είναι το αγαπημένο τους και τους κάνει να νιώθουν ασφάλεια. Και έτσι για όλα υπάρχει η αντίστοιχη ώρα, η τάξη, το πρόγραμμα.

Ο γιος μου λοιπόν κοντεύει να κλείσει τα τρία. Όπου και να είμαστε, ό,τι και να κάνουμε, όπου και να πηγαίνουμε, ακολουθούμε την ταχύτητα της μαμάς: της πολυάσχολης, της βιαστικής, της οργανωτικής. Δεν περπατάμε, τρέχουμε. Δεν υπάρχει χρόνος να αποσυντονιστούμε, να καθυστερούμε, ούτε καν να συζητήσουμε. Τρέχουμε.

Μια μέρα λοιπόν, αποφασίζω να ακολουθήσω την ταχύτητα του γιού μου. Έτσι η διαδρομή των δέκα δικών μου λεπτών μέχρι το πάρκο, έγινε διαδρομή μιας ολόκληρης ώρας. Ρυθμός του Νίκου σημαίνει ότι θα παρατηρήσει τις πεταλούδες, τα μυρμήγκια, τα δέντρα, τα μανιτάρια που ξεφυτρώνουν. Θα παρατηρήσει τις μάρκες των αυτοκινήτων, τα χρώματά τους, και τόσα άλλα που μπορεί να παρατηρήσει ένα παιδί το οποίο δεν το τραβάει από το χέρι η μαμά του. Θα προσέξει μια πέτρα, ένα ραβδί το οποίο θα θέλει να κουβαλήσει σπίτι σαν να βρήκε ένα θησαυρό.

via

«Μαμά, κοίτα τι βρήκα», λέει περήφανος για την πέτρα του.

Μετά από αρκετή σκέψη πάνω στο δίλημμα του, αποφασίζει να κουβαλήσει και τα δύο. Ανά διαστήματα, αφήνει την πέτρα και στηρίζεται πάνω στο ραβδί του. Βρίσκει ένα λάκκο και αποφασίζει να βυθίσει το ραβδί μέσα. Το κουβάλημα, δύσκολο αλλά δεν τα παρατάει. Κρατάει τα τρόπαιά του, αποφασισμένος να μην αφήσει κανένα από τα δύο να του ξεγλιστρήσει από τα χέρια. Εγώ καταπολεμώ την διάθεση μου να κουβαλήσω κάτι για να τον βοηθήσω. Δική του είναι η επιλογή, ας μάθει λοιπόν να μην αναλαμβάνει κάτι που είναι πάνω από τις δυνάμεις του να το βγάλει εις πέρας, σκέφτομαι.

Μετά παρατηρεί τα χελιδόνια. Γελάει και καταλαβαίνω ότι του φαίνονται αστεία, χωρίς όμως να ξέρω γιατί.

Ήρθαμε σπίτι με τους θησαυρούς μας. Ο γιος μου περήφανος για τον εαυτό του και εγώ ακόμα περισσότερο. Ολόκληρη αυτή η ώρα απέκτησε ξαφνικά μεγάλη αξία για μένα, γιατί έζησα με τους ρυθμούς ενός παιδιού. Ζώντας και ακολουθώντας την ταχύτητα ενός παιδιού, σημαίνει να προλαβαίνεις να παρατηρήσεις το χρώμα του ουρανού, τις μυρωδιές του δρόμου και να γεμίζεις συναισθήματα. Και τότε κατάλαβα το μυστικό: να προλαβαίνεις να εκπλήσσεσαι, να ενθουσιάζεσαι και να βρίσκεις τη χαρά στα πιο απλά πράγματα. Να προλαβαίνεις να συνειδητοποιείς ότι η ζωή είναι υπέροχη, να βρίσκεις τον τρόπο να τη ζεις.

Υπογράφει η Β.



Η ενότητα "Μιλάς; Σ'ακούω" φτιάχτηκε για σένα που θες να εκφράσεις δημόσια κάποιες σου κρυφές ή όχι σκέψεις. Μπορείς να τις στείλεις στο email lamprianidi@gmail.com ή στη σελίδα του 4 seasons inbox. Μίλησε μας, θα σε ακούσουμε!