Κάποια παιδιά είναι ήρωες


Οι γονείς μου δεν μας χτύπησαν ποτέ. Μας μάλωναν, μας φώναζαν αλλά μέχρι εκεί. Θυμάμαι τη μάνα μου να πετάει καμιά παντόφλα και να προσπαθεί να μας κοιμίσει κρατώντας μια βελόνα στο χέρι πως δήθεν θα μας τσιμπήσει αν δεν κλείσουμε τα μάτια μας εγώ και τα άλλα 4 αδέρφια μου. Οι μνήμες αυτές μόνο χαμόγελο φέρνουν στα χείλη μου κι ας θύμωνα τότε που δεν ήθελα να κοιμηθώ.

Είμαι φοβητσιάρα, πολύ. Αν γίνει καυγάς μπροστά μου θα χλομιάσω κι ίσως δεν θα μπορώ να κουνηθώ. Δεν ξέρω τι παθαίνω. Τα γόνατα μου δεν τα αισθάνομαι, σαν να χάνω τις αισθήσεις μου, σαν να κόβεται η μιλιά μου. Ίσως καταφέρω μόνο να πω "σταματήστε" μα τίποτα άλλο...Είμαι κατά της βίας, κατά οποιασδήποτε βίας. Δεν αντέχω να βλέπω άνθρωπο να πονάει, να σέρνεται, να εξευτελίζεται, να μειώνεται. Δεν μπορώ καν να δω βιντεάκια με νταντάδες που χτυπάνε τα παιδιά, τις ειδήσεις που δείχνουν τα επεισόδια στην Αθήνα. Δεν μπορώ, πονάει η ψυχή μου, θλίβομαι, μπορεί να το σκέφτομαι για μέρες, μπορεί να μην θέλω να φάω για μέρες, μπορεί να θέλω να κάνω εμετό, ψυχοσωματικά όλα!

Κι όλα αυτά για το υπερπολύτιμο αγαθό της ανθρώπινης οντότητας, την ελευθερία και το σεβασμό. Τον σεβασμό κάθε ηλικίας, κάθε φύλου, κάθε χρώματος γιατί η σωματική βία τους περιτριγυρίζει όλους δυστυχώς. 

Είμαστε στο λούνα παρκ Χριστούγεννα. Έχω ενθουσιαστεί τόσο πολύ! Φωτάκια, ήχοι, μουσικές κι εμείς αγαπημένοι όσο ποτέ με τους δυο γιους μας να γελάμε μέσα στο κρύο. Έχουμε μπει στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο με τα φουσκωτά, ο Παύλος χοροπηδάει σαν τρελός κι ο Άγγελος τον χαζεύει με το στόμα ανοιχτό. Ξαφνικά βλέπω κάτι χνουδωτά ζωάκια που με κάποιο κέρμα παίρνουν μπρος και σε πάνε μια βόλτα ενώ εσύ γυρίζεις το τιμόνι για να τα κατευθύνεις. Ανεβάζω τον Άγγελο πάνω σε ένα λιονταράκι και τον βοηθώ με το τιμόνι ώσπου πλησιάζω ένα κορίτσι γύρω στα 7-9 έτη. Είναι ανεβασμένη σε μια καμηλοπάρδαλη και δεν μπορεί να την χειριστεί, στρίβοντας λάθος το τιμόνι βρίσκει ελαφρά πάνω σε ένα παγκάκι. Όλα αυτά γίνονται σε δευτερόλεπτα, εγώ την χαζεύω και χαμογελώ γιατί είναι ομορφούλα, αθώα κι έχει πλάκα η σκηνή (να βλέπεις ένα κοριτσάκι να προσπαθεί να κουμαντάρει μια χνουδωτή καμηλοπάρδαλη) όμως η εικόνα χαλάει αμέσως. Από το πουθενά εμφανίζεται ο πατέρας της, την πιάνει από το μαλλί,την τραβάει φωνάζοντας "είσαι άχρηστη, κατέβα" αυτή λίγο κλαψουρίζει κι αυτός περπατώντας με γοργό βήμα συνεχίζει "για τιμωρία δεν θα βγεις από το σπίτι δυο μέρες".

Ανακατεύομαι, αλήθεια. Μου χαλάει όλη η διάθεση, θέλω να γυρίσω σπίτι. Το χαμόγελο μου πάγωσε. Είμαι κατά της βίας αλλά με εξοργίζει τόσο αυτός ο μπαμπάς που θέλω να τον χτυπήσω γαμώτο, θέλω να τον πιάσω από τον γιακά και να του πω τι κάνεις ρε φίλε; Εσύ, ο τέλειος που δεν δέχεσαι από το παιδί σου να κάνει λάθη, αλλά σε λυπάμαι κι εσένα...ποιος ξέρει πως μεγάλωσες. Αυτό ήταν, την έφερες στο λούνα παρκ χριστουγεννιάτικα για να της τραβήξεις τα μαλλιά με δύναμη τόση που κατάφερες να την κατεβάσεις από το κινούμενο ζωάκι, την έκανες να κλάψει και να ταπεινωθεί που δεν κατάφερε να το οδηγήσει σωστά και της αξίζει φυσικά η τιμωρία, δυο μέρες μέσα. Χριστούγεννα, που όλα τα παιδάκια παίζουν και γελούν. 

Είμαι κατά της βίας αλλά υπάρχουν φορές που θέλω να γυρίσει πίσω η θανατική ποινή. Αντιφατικό ε;



Σχόλια

  1. Γεωργία, μου θυμίζεις παρόμοιο σκηνικό που είχα ζήσει στο σουπερμάρκετ. Ήμουν έγκυος θυμάμαι και μου ήρθε να ορμήξω στον πατέρα + τη μάνα και να τους βρίσω. Δεν ξέρω γιατί κρατήθηκα.
    http://www.mylovablebaby.com/2013/11/emotionsthoughts.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ασπασία δεν ξέρω τι είναι σωστό τελικά γιατί το σύνηθες είναι να σου πουν "κουμάντο στο παιδί σου" και μετά τι;

      Διαγραφή
  2. Προσωπικά, ταυτίζομαι με την αντίφασή σου...
    Δεν έχω φάει ούτε ένα τόσο δα χαστουκάκι, δεν αντέχω τις εντάσεις, αλλά για κάποιες περιπτώσεις, η θανατική ποινή, ναι... περνάει από το μυαλό μου...
    Αγκαλιά και φιλί χιονισμένο, κορίτσι μου...
    Πολύ δυνατή ανάρτηση & εκπληκτικό βίντεο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πριν γίνω μάνα κοιτούσα θρίλερ και ήμουν φανατική της 10ης εντολής. Τώρα δεν μπορώ να δω ούτε το πρώτο δεκάλεπτο :/

      Διαγραφή
  3. Η βία δεν είναι απάντηση σε κανένα πρόβλημα. Κι εγώ ως μαμά δύο μεγαλύτερων παιδιών σήμερα, έχω δει πάρα πολλά παρόμοια περιστατικά. Και είμαι τόσο κατά της βίας που έχω θελήσει και να δείρω (κι εγώ αντίφαση, βλέπεις;) μαμά στο σούπερ μάρκετ για τον τρόπο που φερόταν στο μικρό της. Αγάπη και μόνο αγάπη!

    Ελένη
    https://myfortysomethingworld.wordpress.com

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όταν κυκλοφόρησε πρόσφατα στο facebook το βιντεο της αφρικανής νταντάς που χτυπούσε το παιδάκι σοκαρίστηκα και φαντάσου δεν το είδα καν, δεν πάτησα καν play. Σοκαρίστηκα όμως που ο κόσμος μπορούσε να το δει, άντεχε! Και μετά σοκαρίστηκα διπλά όταν βγήκε το βίντεο του μπαμπά που χτυπούσε τη νταντά που είχε χτυπήσει το παιδί του. Φαύλος κύκλος, βία στη βία μα μπόρεσα να τον νιώσω έστω και λίγο για την τεράστια οργή του. Κι όταν ο άντρας μου έκατσε να το δει κι έτυχε να περάσω απο δίπλα και να ακούσω τα ουρλιαχτά της νταντάς την ώρα που την χτυπούσε δεν σας κρύβω πως έκλαψα κι ανακατεύτηκα παράλληλα. Γιατί ενώ από τη μια την κατηγορείς από την άλλη την λυπάσαι. Δεν ξέρω, ανακατεμένα αισθήματα...

      Διαγραφή
  4. ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ! τον τελευταίο καιρό ακούω, διαβάζω, βλέπω ΟΛΩΝ των ειδών κακοποιήσεων. Σε παιδιά ειδικά. Τι γίνετε ρε κόσμε εκεί έξω. Τόσο διαστροφή? Τόσοι άρρωστοι?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μα την παναγία δεν θέλω να ακούω τίποτα, μόνο εύχομαι να υπάρχει θεία δίκη.

      Διαγραφή
  5. Λίγα χρόνια πριν ...
    Πρωτάκι έρχεται στην έδρα και ακολουθεί διάλογος
    -Κυρία είμαι άχρηστος;
    -Τι είναι αυτά που λες; Φυσικά και όχι
    -Ο μπαμπάς και η μαμά έτσι με λένε και μου είπαν πως αν κάνω ξανά λάθος στην ορθογραφία θα με διώξουν απο το σπίτι...


    Άλλη μαμά χαστούκισε το παιδί της μπροστά μου....γιατί είχε κάνει λάθος στην ορθογραφία. Το ίδιο παιδί λίγες μέρες πριν με παρακάλαγε να ΜΗ μου το διορθώσω ένα λάθος....δεν κατάλαβα το γιατι. Δυστυχώς το κατάλαβα λίγες μέρες μετά. Φυσικά εκεί αντέδρασα. Μίλησα, μίλησα αλλά άκρη δεν έβγαλα.
    Το μόνο που έκανα ήταν να "αγκαλιάσω" ακόμα περισσότερο εκείνο το παιδί και ναι το παραδέχομαι....της χάριζα πολλά λαθάκια...

    Γονείς που σκίζουν τις κάρτες των παιδιών "γιατί δε μπορώ να βάλω την βλακεία σου στο σαλόνι", γονείς που τα λένε άχρηστα και ανίκανα "η δασκάλα σε λυπάται που είσαι χαζό γι αυτό σ αγαπάει" ...Λίγες οι περιπτώσεις. Μετρημένες. Αλλά όταν πίσω απο κάθε περίπτωση υπάρχει ένα παιδί δε το μπορώ δε το αντέχω...

    Εχω στο γραφείο μου ένα σημείωμα που με έκανε να κλαίω όταν το έλαβα και ακόμα με πονάει....

    "Κυρία σε αγαπάω πιο πολύ απο την οικογένεια μου γιατί και εσύ με αγαπάς πιο πολύ απο την οικογένεια μου. Θα ήθελα τόσο πολύ να είσαι εσύ η μαμά μου και κάθε μέρα παρακαλάω το Θεούλη να ξυπνήσω και να έχω άλλη μαμά"

    Το παιδάκι αυτό δε το είχαν ακουμπήσει. Ούτε μία ξυλιά. Ζούσε όμως τη λεκτική βία....μέσα σε ένα περιβάλλον φόβου και ανασφάλειας.
    Εκείνη η μαμά είχε πει μπροστά του σε μένα "Το μεγαλύτερο μου λάθος είναι ΑΥΤΟ" δείχνοντας το παιδι της ,εκείνο το παιδί που άλλες κοπέλες κάνουν τόσες προσπαθειες να το αποκτήσουν.

    Θα μπορούσα να σου γράφω για ώρες. Κάποια στιγμή θα ήθελα να τα συζητήσουμε απο κοντά.
    Κάποιοι άνθρωποι δεν έπρεπε να γίνονται γονείς.Θέλουν στείρωση. Κάποιοι άλλοι θέλουν σκότωμα.
    Καλό βράδυ Γεωργία μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Άννα μου πόσο με τιμάς όταν αφήνεις σχόλια στις αναρτήσεις μου, πόσο χαίρομαι που μοιράζεσαι τις εμπειρίες σου μαζί μας. Με έκανες να κλάψω :(

      Διαγραφή
  6. Πόσο σε νιώθω, εγώ πρόσφατα βγαίνοντας από κατάστημα με παιχνίδια μαμά έβριζε κυριολεκτικά το περίπου 10 χρονών αγοράκι για τα παιχνίδια που διάλεγε αλλά όπως έλεγε ήταν βλακείες οπότε πήρε αυτά που θεωρούσε η ίδια σωστά και του εξηγούσε πως θα έπαιζε με αυτά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μακάρι να υπήρχε σχολείο για γονείς. Αλλά θα μου πεις κι από εκεί θα έβγαιναν οι άριστοι μαθητές αλλά κι οι σκράπες!

      Διαγραφή
  7. Σοκαρίστηκα με τη σκηνή που περιγράφεις αλλά και με όσα μοιράστηκε η Άννα. Φρικη, μόνο αυτό έχω να πω! Μερικές φορές αισθάνομαι ότι όλη αυτή η λεκτικη κακοποίηση είναι πολύ χειρότερη ακόμα και από μια ξύλινο στο πισινό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Εμφανίστηκε το σχόλιο που ανάρτησα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Μάλλον δεν εμφανίστηκε!!!

    Αγαπητή Geo είχα γράψει λοιπόν ότι υπάρχουν σχολές γονέων, υπάρχουν συναντήσεις με παιδοψυχολόγους, υπάρχουν συναντήσεις με τους εκπαιδευτές (και το γνωρίζω αρκετά καλά ως μέλος ΔΣ συλλόγου γονέων και κηδεμόνων) αλλά τελικά ξέρεις ποιοι τα παρακολουθούν όλα αυτά;;;; Αυτοί που έτσι κι αλλιώς ψάχνονται και θέλουν το καλύτερο για το παιδί τους, μανούλες σας εμένα, σαν εσένα και σαν όλες τις μανούλες που έχουν κάνει από ένα σχόλιο σε αυτή την δημοσίευση. Αυτοί που πραγματικά ΠΡΕΠΕΙ να τα παρακολουθήσουν δεν δέχονται να εμφανιστούν καν στην ενημέρωση των δασκάλων, γιατί πιστεύουν ότι ΔΕΝ ΤΟ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ, ότι δεν έχουν να ακούσουν κάτι χρήσιμο από τους ειδικούς, ότι τα ξέρουν όλα!!! Αυτών των ανθρώπων τα παιδάκια όμως πληρώνουν τα σπασμένα και πληγώνονται οι αθώες ψυχούλες τους!!!
    Μάλλον οι σχολές γονέων θα έπρεπε να είναι υποχρεωτικές, όπως δίνεις εξετάσεις για άδεια επαγγελματικής οδήγησης και κάθε χρόνο περνάς από επανέλεγχο αυτής σου της ικανότητας!!

    Και αναρωτιέμαι, εμείς που τα βλέπουμε γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι;;; Γιατί τα αφήνουμε στην μοίρα τους;;;;; Τουλάχιστον όσες από εμάς έχουν ένα παρόμοιο περιστατικό στη γειτονιά τους, στην καθημερινότητα τους, ας μην το επιτρέπουν, ας κάνουν κάτι για αυτό!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχεις δίκαιο σε αυτό, σε τέτοιες συναντήσεις πηγαίνουν οι γονείς που ενδιαφέρονται. Ξέρεις..τώρα που το σκέφτομαι ούτε οι δικοί μου γονείς ερχόντουσαν στις συναντήσεις αυτές, πάντα όταν παίρναμε βαθμούς έμενα τελευταία γιατί καθυστερούσαν ή δεν ερχόντουσαν καθόλου. Κι ήμουν άριστη μαθήτρια! Θέλω να πω με αυτό πως φυσικά δεν μπορούμε να "κατηγορήσουμε" ή να "ενοχοποιήσουμε" κάποιον για αμέλεια ή βία από αυτό το γεγονός. Όλα είναι σχετικά.

      Θα συμφωνήσω με την ιδέα σου, θα ήταν χρήσιμο όπως παίρνουμε το απολυτήριο λυκείου ή το δίπλωμα οδήγησης να υπήρχε κι ένα απολυτήριο με τις βασικές γνώσεις γονέων. Ακόμη όμως κι έτσι πάλι ο κόσμος δεν θα άλλαζε δυστυχώς. Το συναίσθημα του καθενός, η σκληρότητα, η απάθεια, η αναισθησία είναι κάτι που δεν βγαίνει εύκολα από τις ψυχές των ανθρώπων.

      Όταν βλέπεις τέτοιες σκηνές μπροστά σου, στο κοντινό σου περιβάλλον, στη γειτονιά σου δεν μπορείς να κάνεις πολλά. Εγώ προσωπικά μια φορά που έκανα νύξη σε ένα φίλο μου που χειροδικούσε κι αυτός κι η γυναίκα του στα παιδιά τους (μια φάπα ή μία σφαλιάρα στο χέρι ή στο πόδι) μου είπε :"Κουμάντο στο παιδί σου που το έχεις κακομάθει". Δεν είναι όλες οι σκηνές αυτές καταδικαστέες από το νόμο, ούτε βέβαια η λεκτική βία. Αν για παράδειγμα μια μαμά λέει συνέχεια το παιδί της άχρηστο, τι μπορείς να της κάνεις;

      Ας μας διαφωτίσει κάποιος αν έχει την παραμικρή ιδέα του νόμου

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου