Νευρικός κλονισμός


"Αυτός είμαι εγώ κι αυτή μπροστά μου εσύ που με προστατευεις πάντα!". Έτσι μου είπε γυρίζοντας μια μέρα απο το σχολείο, δίνοντας μου αυτήν την ζωγραφιά κι εγώ πανευτυχής που είμαι ο ήρωας του. Μήπως όμως έχω φρικάρει τόσο πολύ που το σκίτσο αυτό έχει άλλη ερμηνεία;

Έχει πάει οχτώ παρά το βραδάκι και σιγά σιγά μπαίνω στη διαδικασία να προετοιμάζω τον Παύλο για ύπνο, άλλωστε τον βλέπω πως έχει κλατάρει, όλη μέρα σχολείο και μετά παιχνίδι, τα μάτια του βάρυναν όπως κι οι κινήσεις του. Μπάνιο, πλύσιμο δοντιών, τσίσα και μετά κλάμα. Δεν θέλει να κοιμηθεί βρίσκει δικαιολογίες, πεινάει, διψάει, θέλει κάτι από το ντουλάπι, θέλει κάτι να μου πει. Του εξηγώ πόσο σημαντικό είναι να κοιμόμαστε νωρίς, πως αύριο δεν θα μπορεί να σηκωθεί για το σχολείο και θα τρέχουμε πάλι. Με εκνευρίζει αφάνταστα, με κάνει να φωνάζω και να ωρύομαι ώσπου τελικά στις δέκα κοιμάται, με γκρίνια βέβαια, πως είμαι κακιά μαμά, πως είμαι γκρινιάρα λέει κι άδικη. Ναι, εγώ είμαι αυτή. Νιώθει πως αδικείται που μένουμε ξύπνιοι εμείς οι υπόλοιποι. Μα αν δεν κοιμηθεί αυτός ο Άγγελος Ραφαήλ δεν ηρεμεί γιατί κάνει συνέχεια φασαρία και του αποσπά την προσοχή.

Στις δέκα ξεκινώ να κοιμίσω τον Άγγελο Ραφαήλ λοιπόν μπάνιο, γάλα, νανούρισμα και ελαφρό κούνημα στην αγκαλιά μου, γκρινιάζει πολύ, στριφογυρίζει, κάτι του φταίει, μου σπάνε τα νεύρα για να αποκοιμηθεί τελικά στις έντεκα. Είμαι ένα κουρέλι. Χρειάστηκα τρεις ολόκληρες ώρες για να κοιμίσω δυο παιδιά που είναι κουρασμένα και λογικά θα έπρεπε να πέσουν ξερά από μόνα τους κι όχι να τα παρακαλάω εγώ. Είμαι ένα κουρέλι όχι μόνο σωματικά, κυρίως ψυχολογικά.

Αφού έχω ξυπνήσει πέντε έξι φορές με τη γκρίνια του Άγγελου κάθε σχεδόν μία ώρα, όλο γκιχ και σβούρα και κάτι του φταίει συνεχώς χτυπά το ξυπνητήρι.Ο Παύλος πρέπει να πάει σχολείο. Τον ξυπνώ κι αυτός δεν σηκώνεται, μετά από την επιμονή μου σηκώνεται από το κρεβάτι και πάει στον καναπέ. Του λέω να βιαστεί, του εξηγώ κάθε πρωί πως πλέον το σχολείο κλείνει τις πόρτες του στις 8:15, δεν είναι όπως παλιά, του δίνω τα ρούχα του, κάλτσες, τα αθλητικά του. Στο τραπέζι τον περιμένει ένα μπολ με δημητριακά. Πηγαίνω στο μπάνιο να πλυθώ κι όταν βγαίνω ο γιος μου βρίσκεται ακριβώς στην ίδια θέση. Αρχίζει η φωνή μου και δυναμώνει, τα ντεσιμπέλ αυξάνονται όσο με παρακούει και ντύνεται με κινήσεις slow motion, παίζει με το κορδόνι του σορτς και βάζει ανάποδα τα παπούτσια του. Υποτίθεται πως ο Θοδωρής πετάγεται από την δουλειά του να τον πάει σχολείο για να μην ξυπνάω και τον Άγγελο και τον ταλαιπωρώ μα να που τελικά μέχρι τώρα ξυπνάει από τις φωνές μου και την γκρίνια του Παύλου. Τα δημητριακά τρώγονται με αργές κινήσεις, μασάει αργά, παίρνει ένα καλαμάκι και ρουφά το γάλα μέσα από το μπολ κι όταν πηγαίνει να πλύνει τα δόντια του βουλώνει τον νιπτήρα και παίζει με το νερό. Εγώ εντωμεταξύ έχω ντυθεί κι έχω ντύσει και το μωρό κι η ώρα είναι 8:12 κι εμείς είμαστε ακόμη σπίτι. Εγώ τσιρίζω κι ο Παύλος παίζει στο μπάνιο.Σκέφτομαι να τα παρατήσω, να κάτσει σπίτι, η πόρτα θα έχει κλείσει άλλωστε αλλά τελικά τους βάζω στο αμάξι. Η διευθύντρια μου κάνει μια ευγενική παρατήρηση, ξεκλειδώνει την πόρτα κι εγώ βουρκωμένη με νεύρα τσατάλια της εξηγώ τι συμβαίνει κάθε πρωί. Ο Παύλος βουρκώνει κι αυτός, με κοιτά με ένα βλέμμα σαν να λέει "γιατί της τα είπες" αλλά τελικά με αγκαλιάζει μου λέει πως με αγαπά και μου υπόσχεται πως από εδώ και πέρα θα είναι πιο γρήγορος και δεν θα μου σπάει τα νεύρα.

Γυρίζω σπίτι με τον μικρό και το μόνο που προλαβαίνω να κάνω είναι να φτιάξω ένα καφέ. Έχει κολλήσει πάνω μου δεν ξέρω γιατί. Το σαλόνι έχει τιγκάρει από δικά του εξαρτήματα, πάρκο, στράτα, καρεκλάκι φαγητού, ριλάξ, ένα σωρό παιχνίδια αλλά αυτός εκεί, θέλει να τον έχω όλη μέρα αγκαλιά. Κι αυτό ΔΕΝ γίνεται. Τον αφήνω στην κούνια του να πάω στο μπάνιο κι αυτός κλαίει ελεεινά.Βγαίνω, ζω σε πολυκατοικία, όλα ακούγονται, ξέρω. Με θεωρούν υστερική μάλλον, πολύ πιθανό. Θέλω να πάω στο φαρμακείο και να πιω όλα τα ηρεμιστικά του κόσμου, δεν αντέχω. Χτυπά το κινητό, είναι για δουλειά. Πρέπει να σημειώσω κάτι στην ατζέντα μου ενώ μιλάω στο τηλέφωνο κι άρα πρέπει να τον αφήσω. Κλαίει σπαρακτικά, ΣΠΑΡΑΚΤΙΚΑ. Ντρέπομαι.Είναι πεισματάρης και κακομαθημένος. Για αυτές τις δυο φορές που τον άφησα κι έκλαψε για δυο τρία λεπτά μου κρατά μούτρα, τον πιάνει το παράπονο, θύμωσε και γκρινιάζει. Ενώ τον έχω πάλι στην αγκαλιά μου, οκτώμισι κιλά, κλαίει παραπονεμένα, μετά νυστάζει και ξαναρχίζω τη διαδικασία, ντουζάκι , γάλα, ελαφρύ κούνημα. Έχει πάει έντεκα και τι έχω κάνει μέχρι τώρα; Έφτιαξα ένα καφέ και μίλησα για τρία λεπτά στο τηλέφωνο, αυτά.Στο σπίτι επικρατεί ένα χάος γιατί δεν γίνεται να συμμαζέψεις με ένα μωρό στην αγκαλιά, δεν έχω μαγειρέψει κι είμαι ήδη ράκος. Μετά από γκρίνια και κλάμα αποκοιμιέται στις εντεκάμιση. Κλαίω.Έχω χάσει τον εαυτό μου. Εγώ που κάνω τα πάντα, που έχω διαβάσει ένα σωρό βιβλία για το πως να συμπεριφέρομαι, να μην τραυματιστεί η ψυχούλα σας, που έχω κάνει συμβουλευτική γονέων, που είμαι πάντα η καλή μαμά, που δεν φωνάζει, δεν βάζει τιμωρίες, που σέβεται την άποψη και τα θέλω σας, που δεν είμαι αυταρχική, που δεν έχω σηκώσει χέρι πάνω σας, να που κατάντησα. Έγινα μια υστέρο, μια κακή φωνακλού μαμά.

Σχολάει ο Παύλος κι έχω τη φαεινή ιδέα να πάμε μαζί στο κεντρικό βιβλιοπωλείο της περιοχής μας για τα σχολικά είδη. Του εξηγώ μέχρι να φτάσουμε πως δεν θα αγοράσουμε τίποτα άλλο εκτός από τα σχολικά, πως δεν έχουμε άλλα λεφτά. Μπαίνοντας μέσα εκστασιάζεται, τα μάτια του τρέχουν με ταχύτητα φωτός σε όλα τα είδη. Όχι όμως τα σχολικά. Αρπάζει αυτοκόλλητα, κάτι ξύλινα σπιτάκια, κοκάλινες μινιατούρες από παιδικούς ήρωες. Δυσκολεύομαι να βρω τα πράγματα που ζητά η λίστα εφόσον συνέχεια παρακολουθώ τις κινήσεις του, μη κάνει καμιά ζημιά ενώ έχει γεμίσει πράγματα στην αγκαλιά του. Τα βάζω σιγά σιγά στις θέσεις του και του ξαναεξηγώ πως δεν μας φτάνουν τα λεφτά. Στην αρχή συμβιβάζεται αλλά μετά επιμένει να αγοράσει μια σκελετική φιγούρα, που είναι πέντε εκατοστά και στοιχίζει οχτώ ευρώ. Του εξηγώ πως δεν αξίζει αυτή η φιγούρα οχτώ ευρώ, αν κι ήμουν τυχερή γιατί υπήρχαν και με είκοσι ευρώ, κι ότι στη θέση της μπορεί να πάρει κάτι άλλο και του δείχνω έναν υπέροχο μαυροπίνακα με τρίποδο. Νευριάζει, βάζει στη θέση του τον σκελετό, πιάνει τον μαυροπίνακα, χλομιάζει και πάει στο ταμείο. Κλαίει χωρίς δάκρυα, ξεφυσάει, πιέζεται, είναι έτοιμος να εκραγεί, θέλει τον σκελετό ο κόσμος να χαλάσει. Θα πάθω εγκεφαλικό, το νιώθω. Επιμένω πως δεν θα το αγοράσουμε και πηγαίνω προς την έξοδο του μαγαζιού γνέφοντας του. Δεν κουνιέται, δεν κάνει βήμα, δεν βγαίνει απο το μαγαζί. Του πιάνω το χέρι μα σαν να κόλλησαν οι πατούσες του στη γη. Κλαίει. Όλοι μας κοιτάνε. Εγώ, αυτή η μαμά που δεν αγοράζει στο παιδί της αυτό το μικρό και χαριτωμένο σκελετό. Δεν με νοιάζουν τα κωλοχτώ ευρώ, απλά σε συμβούλεψα πως δεν αξίζει, πως με παρακούς και πως θέλεις να γίνεται πάντα το δικό σου. Πως δεν γίνεται να σου αγοράζω Ο,ΤΙ θέλεις. Κερδίζεις. Στο γυρισμό κλαίω στο αμάξι κι εσύ χαρούμενος κρατάς την σκελετική φιγούρα επιδεικτικά. Δεν φταις εσύ, εγώ φταίω.

Απενεργοποιώ τα κινητά, βγάζω απο την πρίζα το σταθερό. Δεν θέλω να ακούω τίποτα.
Μην επηρεάζεστε από αυτά, εσείς που ακόμη δεν έχετε κάνει παιδιά, μην αποθαρρύνεστε. Τα παιδιά είναι ευτυχία.

Σχόλια

  1. Το διαβασα και ταυτοχρονα ενιωθα τα συναισθήματα σου σαν να ημουν εσυ. Ισως γιατι τα περνάμε όλες οι μανουλες...ειδικα αυτη η περιοδος που το ενα ειναι μωρουλι... φρίκη. Αλλα ηταν μια κακη μέρα με ΠΟΛΛΑ και συσσωρευμενα συναισθηματα. Δεν ειναι ολες ετσι. Υπομονη... και στο λεει μια μαμα (με ξερεις..εγω και αν ειμαι υστεροκακιαυταρχικηχιτλερικη μαμα. .) Που πολλές φορες σκεφτομαι να κατεβασω ένα μπουκαλι βαλεριανα. Ασπρο πατο λεμε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σήμερα ειδικά σε νιώθω απόλυτα.. μου φταίνε όλα... τα πάντα.... προσπαθώ να κάνω ανάρτηση αλλά δεν μου βγαίνουν καν οι λέξεις....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Τυπικη μερα...Μα ΟΛΑ ΙΔΙΑ ΕΙΝΑΙ;;;; Καρμπον;;; Ενταξει , δεν ειναι καθε μερα ετσι, αλλα σιγουρα 3 στις 5. Κι εχεις κ τις τυψεις, μολις πας να κλεισεις τα ματακια σου, παλι φωναξα σημερα. Απλα ευχομαι οι καλες μερες να γινουν πιο πολλες. Σε φιλω γλυκα <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. κοριτσακι μου ποσο σε νιώθω.. Κι εγω εχω έναν οχι δυο!!! Θα τα καταφερεις είσαι δυνατη!! Μη στεναχωριέσαι.. όλες φωνάζουμε κι όλες μαλώνουμε και φωναζουμε και τσιριζουμε και θυμωνουμε με τα παιδιά μας.. Και μετα θυμόμαστε ποσο τα αγαπάμε και δεν μπορουμε χωρις αυτα και νιώθουμε τρελές τύψεις.. Οκ.. Ο Νικολας κοιμαται απο τις 8 συνήθως.. Ευτυχως χωρις πολλα πολλα.. Ξέρει τι ρουτινα του. Φωτα κλειστα στο σαλόνι , πίνει το γάλα του , βλεπει επεισόδιο , μαξιλάρι και μέσα για υπνο.. Πρωινο ξύπνημα για σχολειο δεν το έχουμε κάνει ακόμα.. Αυτό με τα μαγαζιά .. είναι ενα θέμα.. Το παλευουμε κι εμεις.. Κυρίως επειδή κάνουμε συμφωνίες από την αρχή.. Και κυρίως επειδή εγω τον αφήνω να κλαίει και να τσιρίζει.. Και ξέρω οτι με κοιτανε περίεργα αλλα εγω επαναλαμβάνω απο μεσα μου "ειμαι καλη μαμα" κι απ'εξω μου του λέω όσο πιο γλυκα και ηρεμα μπορω οτι το ειχαμε συμφωνησει.. ή οτι θα το παρω την επόμενη φορα.. Θα βρειτε το ρυθμό σας.. και μην ξεχνας.. ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΗ!!! πολλα φιλια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Λίγο υπομονή θέλει κοριτσάκι μου. Το ξέρω πως το ξέρεις και πως θέλεις απλά να κλείσεις τα μάτια σου, να κοιμηθείς, να έχει λίγη ησυχία, να μην ζητάει κανείς τίποτα από σένα. Σε νιώθω γιατί τα πέρασα όταν είχα την Αλεξάνδρα μου μωρό...όλες τα ξέρουμε γιατί όλες τα έχουμε ζήσει..
    Γίνονται καλύτερα τα πράγματα, σου το υπόσχομαι.
    Πάντα θα τρέχουμε, πάντα θα φωνάζουμε (όσο καλές και να θέλουμε να είμαστε). Μην νιώθεις ενοχές γι'αυτό. Η απενεχοποίηση είναι το πρώτο και το σημαντικότερο βήμα!
    Σε σκέφτομαι και σου στέλνω θετική ενέργεια και δύναμη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Κουράγιο μάνα... Έτσι λέω κι εγώ στον εαυτό μου... Φτάνουμε στα όριά μας και την άλλη μέρα ξαναγεννιόμαστε. Η ώρα του ύπνου είναι η σωτηρία μου! Εγώ προ-ημερών έκλαιγα γιατί της είχα πει όχι και ήξερα ότι θα υπέκυπτα αν συνέχιζε να κλαίει... Φοβάμαι να μπω στη διαδικασία κοψίματος της πιπίλας γιατί δεν ξέρω πόσο θα αντέχω να την ακούω να κλαίει και να λέει «πιπίλα…». Όλες τα ίδια συναισθήματα έχουμε τις ώρες των εκρήξεών τους και του πείσμα τους… θα μεγαλώσουν… που θα πάει! Πολλά φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ανώνυμος23/9/14, 5:28 μ.μ.

    Anartisi apo kardias...
    Tha sou kanw mia apli erwtisi... Poso monotoni kai adiafori tha itan i zwh mas an den ypirxan kai ayta? Klamata,ysteries, fwnes? Ola xreiazontai an eisai normal anthrwpos. Eisai yperoxi manoula! Kai kati pou akousa prosfata : opoios den megalwse paidi den kserei pws einai na eisai gonios. Maria

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ανώνυμος23/9/14, 7:16 μ.μ.

    Τα διάβαζα Γωγουλινάκι μου και δεν ήξερα, να βάλω τα γέλια ή τα κλάματα; Πέρα από την απαραίτητη αγκαλιά και τον ώμο να κλάψεις εσύ, να ξεθυμάνεις, να σε κανακέψουν λίγο και να γεμίσεις μπαταρίες... να σου προτείνω και δυο λύσεις;

    Για τον Παυλούκο, θα σου πω ότι δεν είναι το μόνο παιδί φυσικά που κάνει έτσι το πρωί… Περάσαμε κι εμείς τέτοια φάση, στον πρώτο παιδικό του Δημήτρη. Αυτό που μου πρότεινε η παιδοψυχολόγος και είχε αποτέλεσμα ήταν το πολύ απλό «σταματάς να μιλάς και απλώς κάνεις». Δεν του λες σήκω, ντύσου, φάε, βάλε παπούτσια κλπ. Τον σηκώνεις απ’ το κρεβάτι, τον πας στο μπάνιο, τον βάζεις στο τραπέζι, τον ντύνεις, αλλά μιλώντας ελάχιστα. Σε μας κράτησε μια εβδομάδα, μετά έμαθε τη ρουτίνα, πλέον γίνονται αυτόματα. Όχι ότι δεν κάθεται στον καναπέ να δει παιδικό στις 07.50, αλλά πλέον δεν φωνάζω, απλώς κλείνω την tv. Τώρα, για τα ψώνια... θέλει δουλειά... αλλά όχι εκείνη τη στιγμή, όταν θα είναι ήρεμος και δεκτικός - μην αγχώνεσαι (και μην πετάς τα δεκάευρα ζουζού, την ξέρω τη χαζοφιγούρα...)

    Και για τον Άγγελο-Ραφαήλ, δεν είναι κακομαθημένο το μωρούλι, η υπερκόπωση φταίει… Δοκίμασε να τον βάλεις σε μάρσιπο ή σλινγκ, έχοντάς τον στην πλάτη σου. Βάρος είναι, ναι, αλλά δεν θα κλαίει για αγκαλιά και θα έχεις για λίγο ελεύθερα τα χέρια σου…

    Πάρε ανάσες, πολλές ανάσες… πάλι από τα χέρια σου θα περνούν όλα, είτε έχεις καλή διάθεση είτε όχι… Γράμμα έγραψα, όχι σχόλιο... Δεν σ' έπαιρνα τηλέφωνο καλύτερα;;; Σας φιλώ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Αχ κοπέλα μου μέσα στο μυαλό μου είσαι..αυτά έχω και εγώ στο σπίτι με τις μικρές που είναι δίδυμες..εκεί να δεις τρέλα!! Αρκετές φορές έχω σκεφτεί μήπως κάνω κάτι λάθος ή μήπως είμαι υπερβολική αλλά έχω καταλάβει ότι πρέπει να βάζουμε όρια ...κάθε μέρα φωνές για το γάλα, για τα παιχνίδια, για τον ύπνο, για τα παραμύθια για όλα...σε νιώθω απόλυτα !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Τα εχω ζησει και σε νιωθω... Περσι στο νηπιο ημουν σαν υστερικη, φετος το πηρα πιο ηρεμα και χαλαρα, με το καλο, κανω και το καραγκιοζη, και ας βραζω μεσα μου! Ειναι καλυτερα πλεον, υπαρχει ελπιδα! Οταν ηταν και οι δυο μικροι ηταν φρικη! Με 16 μηνες διαφορα! Τα καλυτερα ερχονται, και ας μας πιανει υστερια που και που!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ανώνυμος24/9/14, 5:07 μ.μ.

    Ρε συ Γεωργία, σχεδόν μου ήρθε να βάλω τα κλάματα, γιατί μέσα από την ανάρτησή σου ένιωσα ότι επιτέλους κάποια στα αλήθεια καταλαβαίνει τι πέρασα και τι περνάω ακόμη κάποιες μέρες. Γιατί το βιώνει κ αυτή το ίδιο. Φυσικά και είναι ευτυχία τα παιδιά, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει ένα σημαντικό διάστημα που φλιπάρουμε. Όταν είναι 2 τα παιδιά, το 1 που κάποτε είχες, σου φαίνεται παιχνιδάκι. Επιπλέον, έχουν μια ηλικιακή διαφορά που έχει πολλά καλά διαπιστώνω, αλλά δημιουργεί και θέματα πρακτικής φύσεως εξαιτίας των διαφορετικών αναγκών τους. Πάντως να σου πω ότι στον Στέφανο έκανα κ εγώ αυτό που είχε πει η παιδοψυχολόγος στην Μαρία παραπάνω. Το μόνο κακό που έχει αυτή η μέθοδος είναι ότι βολεύεται το παιδί στο ότι θα τον ντύσεις εσύ. Φέτος έχω περάσει στο στάδιο ότι πρέπει οπωσδήποτε να ντυθείς μόνος σου. Δεν πιάνει κάθε μέρα, αλλά το δουλεύω. Φιλιά και καλή δύναμη. ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Το διάβαζα και ήταν σα να το είχα γράψει εγω! αν εξαιρέσεις πως εγω εχω 2 κορίτσια (το ένα μωρο το άλλο νηπιαγωγειο) και εσυ αγόρια ήταν σαν να έγραφα εγω! κάθε πρωι τα ίδια "θα μας κλειδώσουν την πόρτα" τα βραδυα για να κοιμηθούν το ίδιο...η αγκαλιά στη μπέμπα μόνιμη, τη νύχτα δεν κοιμάμαι γιατι ξυπνάει συνεχώς...οπότε δεν έχω να σου δώσω συμβουλή απλά σε καταλαβαίνω απόλυτα! το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι που θα πάει θα στρώσει η κατάσταση! καλή δύναμη!!!
    Ντινα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Γεωργίτσα μου καλησπέρα. Δεν εχω χρονο επειδη μετακομιζω αλλα πραγματικα ηθελα εστω και αυτόν τον λιγστο που εχω να τον αφιερώσω για να σου γραψω δυο αληθινα λόγια. Κανε υπομονη και πραγματικα ερχονται και καλύτερες μερες. Λιγο πριν φυγω για διακοπές κατα τον Ιουνιο ερχεται η μαμα μου απο την δουλεια και με βλεπει πρησμενη απο το κλαμα με τα 2 παιδια. Με ρωτάει τι έπαθα. Και αρχιζω να κλαιω και τις λεω τιποτα ειναι που δεν αντέχω άλλο. Αυτο ακριβως δεν αντεχα. Ενα Στρατο μεσα στην ενεργεια (οριακα υπερκινητικος γνωματευση αναπτυξιολογου) και ενα μωρο μονιμος αγκαλια και ας περπατούσε. Και οπως διαβασες και σε ποστ μου ηρθε η μερα που γινανε "φιλαρακια" που παιζανε μαζι και εμεινε και λιγος χρονος για καμια δουλεια. Και σκεφτομαι οτι εγινε το καλοκαιρι μαλλον επειδη ειχα χερια και βοηθεια αρα ισως ημουν πιο ξεκουραστη και χαλαρη. Αυτο που θα σε συμβουλευα ειναι οτι αν βρεθει καποιος για να σου κρατησει τα παιδια εστω και για μια ωρα να κοιτας να την αφιερωσεις στον εαυτό σου και οχι στις δουλειες του σπιτιου. Θα εχεις ψυχικα δυναμεις να κανεις μετα όλο το σπιτι!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Ανώνυμος29/9/14, 2:05 π.μ.

    Αφηστε τους παιδοψυχολογους τους αναπτυξιολογους και ολους τους "μοδατους"της εποχης μας.τα παιδια θελουν και λιγη αυστηροτητα καθως επισης και να τους θετετε ορια.δεν ειναι δυνατον ενα ανθρωπακι πεντε χρονων να σας κανει να κλαιτε.ελεοςπια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Γεωργία μου μπορεί για κάποιους να φαίνεται απίστευτο πως ένα μικρό παιδί μπορεί να σε κάνει να κλαις και να βγεις εκτός εαυτού αλλά το πόσο σε νοιώθω είναι απίστευτο. Καταρχήν είσαι ηρωίδα που έχεις δύο εγώ ζορίζομαι πολλές φορές με το ένα !! Και το χειρότερο είναι ότι όταν με ζωγραφίζει να είμαι θυμωμένη με πιάνουν τα κλάματα ότι τα κάνω όλα λάθος! Αυτά !! Επίσης να αναφέρω ότι όσα όρια και να βάλεις σε ένα παιδί υπάρχουν στιγμές που θα χτυπηθούν στο κατάστημα γιατί δεν τους παίρνεις αυτό που ζητάνε !! Όποιος είναι γονιός το έχει πάθει σίγουρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου