Υπόθεση ύπνος!

and i miss you...

Όταν ήμουν μικρή το σπίτι μας είχε μόνο δύο δωμάτια. Το ένα ήταν η κρεβατοκάμαρα των γονιών μου και το άλλο ένα μικρό δωματιάκι που σε αυτό κοιμόταν η γιαγιά μου. Εγώ με τα άλλα τρία αδέρφια μου συν δυο οι γονείς μου σύνολο έξι άτομα κοιμόμασταν στο διπλό κρεβάτι τους. Φαντάζεσαι τι γινόταν έτσι; Ο ένας κοπάναγε τον άλλον... χέρια πόδια στην αυλή... το παπούτσι σου βρωμάει άλλαξε το!

Μετά μεγαλώνοντας φυσικά και δεν χωράγαμε στο κακόμοιρο το διπλό και γενικά δεν χωράγαμε ούτε στο σπίτι κι έτσι ο πατέρας μου έκανε μια επέκταση κι έφτιαξε άλλα δυο δωμάτια. Εντωμεταξύ είχε γεννηθεί κι ο άλλος μου αδερφός καθότι πέντε τα παιδιά της οικογένειας στο σύνολο. Το πρώτο δωμάτιο καταλαμβάνεται από τις δυο αδερφές μου και το δεύτερο από τον μεγάλο μου αδερφό. Μη φανταστείτε μικρά δωματιάκια και τα δυο. Έτσι μένω ξεροσφύρι εγώ κι ο μικρός αδερφός μου στο σαλόνι, κοινώς κοιμόμαστε στους καναπέδες κι αργότερα ο μπαμπάς μας αγοράζει μια κουκέτα, ναι ναι μέσα στο σαλόνι κι αυτή.

Όπως καταλαβαίνετε φίλοι μου δεν είχαμε ύπνο νορμάλ καθώς το σαλόνι ως κέντρο διερχομένων δεν είχε την ησυχία του. Και τα χρόνια περνούσαν κι έφθασα να δίνω πανελλήνιες, με άλλα λόγια έφθασα δεκαοχτώ ετών κι ακόμη δεν είχα κοιμηθεί σαν άνθρωπος :) Αν έβαλα τα δυνατά μου για να περάσω στις εξετάσεις, σίγουρα ένας από τους λόγους ήταν να μείνω επιτέλους μόνη μου, να βρω ησυχία, να κοιμηθώ χωρίς να με ενοχλήσει κανείς κι ευτυχώς οι προσευχές μου εισακούστηκαν!

Πέρασα στην πανέμορφη και μαγική Θεσσαλονίκη, νοίκιασα ένα διαμέρισμα κι άρχισαν τα γλέντια... ανάμεσα σε ξενύχτια συνεχόμενων εξόδων σε μπουζούκια, clubs (δεν έμεινε μαγαζί παραπονεμένο) και ξενύχτια διαβάσματος έλιωνα στον ύπνο :) :) :)

via

Ώσπου τελείωσε κι αυτή η αγαπημένη περίοδος της ζωής μου, γύρισα στην Αθήνα και μετά από λίγα χρόνια παντρεύτηκα κι έγινα μαμάαααα. Μου τα λέγανε δεν μπορώ να πω, με είχαν προειδοποιήσει αλλά που να καταλάβω η δόλια κι άπειρη; Εντάξει είναι ζόρικα ψέματα δεν θα πω όμως ευτυχώς δεν διαρκεί για πάντα, μια φάση είναι κι αυτή που περνά. Που λες λοιπόν αρχικά ξυπνάς κάθε δυο ώρες περίπου ή μάλλον συγνώμη, ξανά. Όταν γίνεσαι μάνα, ειδικά για πρώτη φορά, έχεις τόσο άγχος για το μωράκι σου που δεν ροχαλίζεις στο δίλεπτο εφόσον έχεις κλείσει τα μάτια. Βασικά αν δεν κοιμηθεί το μωρό δεν μπορείς να κοιμηθείς. Μερικές φορές που κουβεντιάζω με φίλες (που δεν έχουν ακόμη παιδιά) στο τηλέφωνο το μεσημέρι ή το βράδυ και τους λέω πως νυστάζω ελεεινά απορούν.

-Τι κάνει τώρα ο μπέμπης;
-Κάθεται στο ριλάξ
-Γκρινιάζει;
-Όχι απλά κάθεται και χαζεύει
-Ε τότε πήγαινε κοιμίσου. Ξάπλα δίπλα του και κοιμίσου
-Μα είναι δυνατόν; Δεν γίνεται αυτό!

Αναρωτιούνται κι η αλήθεια είναι πως με έκαναν να σκεφτώ κι εγώ το εξής: Όλες οι μανάδες το ίδιο δεν κάνουν; Μπορεί να κοιμηθεί κάποια μαμά αν το παιδί της δεν κοιμάται; Έτσι είναι ρε παιδιά ή εγώ είμαι psycho; Λύστε μου την απορία!

Το πιο μαγικό από όλα, το πιο θεϊκό και το πιο θαυματουργό όμως το άφησα για το τέλος. Ενώ προ παιδιών έπεφταν βόμβες δίπλα μου και δεν ξύπναγα με τίποτα και για κανένα λόγο τώρα ένα γκιχ να κάνει το μωρό πετάγομαι σαν έχω καταπιεί ελατήριο κι όσο βαθιά κι αν δήθεν κοιμάμαι, σε όποιο όνειρο κι αν βρίσκομαι αν πει ο Παύλος μαμάαα-πρόσεξε όχι φωναχτά, απλά να πει μαμάαα από το άλλο δωμάτιο θα του απαντήσω σε δευτερόλεπτα. Δεν είναι μαγικό αυτό το χάρισμα που μας δόθηκε;

 Αντιθέτως ο μπαμπάς ροχαλίζει ανελέητα :)