Η γνώμη μου για το χωρισμό

via
Αυτές τις μέρες άκουσα για δύο χωρισμούς και ξέρεις κάτι; Χάρηκα! Όχι μωρέ δεν είμαι σκύλα κι ούτε χαίρομαι με τη λύπη του άλλου, χάρηκα και σκέφτηκα πως να..άλλος ένας άνθρωπος βρίσκει το δρόμο του. Γιατί για να έφτασε σε αυτό το σημείο σημαίνει πως δεν υπήρχε άλλη λύση, δεν υπήρχαν άλλα περιθώρια.

Δεν θεωρώ πως για να τελειώσει οριστικά ένας γάμος θα πρέπει να βρει γκόμενα ο άντρας σου ή να μπεκρουλιάζει ή να σε χτυπά ή να τζογάρει ανελέητα. Μπορεί να τελειώσει ένας γάμος επειδή ο άντρας σου αδιαφορεί, δεν σε σέβεται, δεν σε εκτιμά ή μπορεί επίσης να έφυγε αυτό που λέμε έρωτας κι απλά να συγκατοικείς μαζί του. Κι όταν θα το πεις στη φίλη σου ή στη μαμά σου θα σου πουν με γουρλωμένα μάτια και καταπιεστικό ύφος: "Μα τι λες κορίτσι μου; Έτσι κλείνουν τα σπίτια; Μια χαρά είσαι και δόξα σοι ο Θεός να λες, ο μπιπ είναι τόσο καλό παιδί!"

Ναι, θα μουρμουρίσεις, είναι καλό παιδί ο μπιπ τόσο που προτιμά να κοιτά κάθε μέρα τσόντες στο διαδίκτυο παρά να ακουμπήσει εσένα ή αντίστοιχα μια γυναίκα να προτιμά τη χρήση εξαρτήματος που αγόρασε απο σεξομάγαζο. Φρίκη δεν είναι; Ποιος ξέρει τι γίνεται μέσα σε ένα σπίτι; Ποιος ξέρει τι νιώθει η ψυχούλα σου;

Δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου όταν συνάντησα μια φίλη από τα παλιά στο σούπερ μάρκετ. Είχε παντρευτεί τον παιδικό της έρωτα κι είχα χρόνια να τη δω. Μετά από αγκαλιές και φιλιά...

-Που είσαι ρε θηρίο; Πόσα χρόνια έχω να σε δω; Μη μου πεις ότι έχεις κάνει και παιδάκι;
-Όχι Γεωργία μου, έχω χωρίσει
-....Λυπάμαι (κι ας ανοίξει η γη να με καταπιεί)
-Μη λυπάσαι καθόλου, νιώθω υπέροχα!

Όταν λοιπόν απομακρύνθηκα κατακόκκινη από ντροπή, το μυαλό μου δε σταμάτησε να κάνει σβούρες, να βρίζομαι και να απορώ. Και γιατί ρε Geo θα έπρεπε να λυπάσαι ρε γαμώτο, γιατί πάντα πρέπει όταν χωρίζει κάποιος να είναι σαν τη μαύρη κατάρα; Τι κοτσάνα πέταξες! Ήξερες τι περνούσε και βιάστηκες να πεις λυπάμαι; Και τι να έλεγα;

via

Άλλο θέμα βασικό είναι τα παιδιά. "Πάει χώρισε κι αυτή και τα παιδιά τι θα απογίνουν..." Πόσες φορές το έχω ακούσει αυτό, πόσο λάθος είναι! Εννοείται πως το ιδανικό είναι τα παιδιά να μεγαλώνουν και με τους δυο γονείς τους όμως τι έπαθαν κι αυτά που οι γονείς τους χώρισαν; Έπαθαν κάτι; Τι διαφορά έχει όταν λείπει ο μπαμπάς από το σπίτι πάρα πολλές ώρες κι όταν γυρνά δεν ασχολείται μαζί τους; Τι διαφορά έχει όταν η μάνα ξενυχτά και βασανίζεται για το άρρωστο παιδί της κι ο μπαμπάς ροχαλίζει; Δεν είναι χειρότερο να βλέπει το παιδί τον γονιό του να αδιαφορεί για αυτό;

"Έγινα θυσία για τα παιδιά μου, για αυτά μένω σε αυτό το γάμο..." άλλο τρομερό λάθος! Δεν θα ξεχάσω ποτέ πως όταν ήμουν μικρή στο σπίτι μου επικρατούσε ένας πανικός. Οι γονείς μου τσακωνόντουσαν συχνά κι ανελέητα κι εγώ μαζί με τα τέσσερα αδέρφια μου παρακαλούσαμε τη μαμά μου να χωρίσει. Ξέρετε τι μας απαντούσε; "Για σας μένω εδώ, για το καλό σας" κι εμένα τότε το μικρό μου μυαλουδάκι αναρωτιόταν ποιο καλό μας; Το καλύτερο για την ψυχούλα μας είναι να μη ζούμε τους απαίσιους καβγάδες σας. Προφανώς η μαμά μου εννοούσε τη στέγη, το φαγητό και τη "θαλπωρή" του σπιτιού που δεν θα μπορούσε να μας παρέχει η ίδια αν έφευγε καθώς όπως έλεγε δεν είχε που να πάει. Τα χρόνια πέρασαν όμως κι η γυναίκα εξελίχθηκε, μορφώθηκε, εργάζεται, πατάει καλύτερα στα πόδια της. Γιατί να μένει σε ένα γάμο μόνο για τις παροχές;  

Σίγουρα πάντα υπάρχει αγάπη μεταξύ σας, αγάπη για όλα όσα ζήσατε μαζί, για τις όμορφες και άσχημες στιγμές, γιατί κάνατε παιδιά κι αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ όμως δεν μπορείς να συνεχίζεις και να συμβιβάζεσαι απλά για αυτό το λόγο. Πρέπει να είσαι ερωτευμένη, να τον θες τον άλλον, να τον λαχταράς, να ανυπομονείς να πέσουν τα παιδιά για ύπνο για να κάνεις έρωτα μαζί του κι όχι να λες έχω πονοκέφαλο κάθε φορά που σε πλησιάζει. Δεν ξέρω αν είναι λάθος ή σωστό αλλά εγώ ξέρετε πως υπολογίζω τη σχέση ενός ζευγαριού μέσα στο γάμο; Με μία απλή ερώτηση. Πότε φιληθήκατε τελευταία φορά;

Την επόμενη φορά λοιπόν που θα σου πει κάποιος πως χώρισε, πριν προτρέξεις να στεναχωρηθείς ή να πεις λυπάμαι, κοίτα καλά αν λαμπυρίζουν τα μάτια του κι αν το χαμόγελο του δειλά δειλά πλατιάζει.

Σχόλια

  1. Συμφωνώ με τα όσα έγραψες Γεωργία μου! Καλύτερα μια πικρή στιγμή απόφασης παρά μια πικρή ζωή συμβιβασμού. Φιλί και αγκαλιά κάθε μέρα εννοείται, ακόμα και όταν ανάμεσα μας χοροπηδάει ο γιος μας, ο οποίος τρελαίνεται Από την χαρά του να μας βλέπει αγκαλιά και να φιλιομαστε! Τώρα για το άλλο...ένα θα σου πω...έχουμε γίνει πολύ εφευρετικοι!!! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Στο θέμα χωρισμός (από έγγαμο βίο) δεν έχω εμπειρία ούτε καν από το κοντινό μου περιβάλλον, οπότε μόνο εικασίες μπορώ να κάνω...
    Θεωρώ πως τα παιδιά, πρέπει να μεγαλώνουν σε αγαπημένο και "ειρηνικό" κλίμα άσχετα με το αν οι γονείς δεν μπορούν να είναι μαζί πλέον...
    Όσο για το "λυπάμαι" που είπες, είναι απόλυτα φυσιολογικό να σου βγει αυθόρμητα... Γιατί ακόμα και να ήθελαν και οι δύο να δώσουν τέλος στη σχέση τους, αυτή η ρουτίνα της καθημερινότητας θέλει το χρόνο της για να βρει νέους ρυθμούς, νέα πατήματα, νέες συνήθειες, να επανα-τοποθετηθεί ουσιαστικά!
    Προσωπικά το "λυπάμαι" που είπες το κατανοώ! Και ασφαλώς και κατανοώ και την μετέπειτα επεξήγησή σου...
    Αλλά κι απ' την άλλη: Τι? Θα σου πει ο άλλος/η άλλη "Χώρισα"! κι εσύ θα αρχίσεις να φωνάζεις "Γιούπιιιιι"!! Ε, δε γίνεται!!!
    ;-) χαχα!
    Φιλιά πολλά!
    Καλή εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μου άρεσε πολύ ο επίλογος σου Γεωργία μου!
    Είμαι από αυτή την πλευρά , των χωρισμένων. κι εγώ απαντώ περίπου έτσι !
    Όταν δε με ρωτούν αν θα ξαναφτιάξω τη ζωή μου, ειλικρινά σαν χαμένη ρωτώ: μα βλέπετε καμιά χαλασμένη ζωή για να τη φτιάξω;

    Με κάλυψες απόλυτα με όλα όσα είπες!
    Δεν είμαι υπέρ του χωρισμού. Είμαι υπέρ του μαζί μα όταν τα μάτια λαμπυρίζουν για αυτό το μαζί!

    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος10/3/14, 8:40 μ.μ.

    Συμφωνώ,απόλυτα! Άν βασανίζεσαι, μόνη σου με ένα παιδί και ο σύζηγος αδιαφορεί,συνέχεια, γιατί να μείνεις σε έναν γάμο;;;;; που στην ουσία είσαι μόνη σου;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;παραμελεί εσένα και το παιδί-παιδιά;;;
    Τι άλλο απομένει,πιά;;; άν δεν σε αγαπάει ο ανθρωπός σου, και ξενοκοιμάται;;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. καλημέρα και από μένα..συμφωνώ οτι θα πρέπει να χωρίζουν τα ζευγάρια που δεν είναι πλέον καλά μαζί.παδί χωρισμένων γονιών ένιωσα πολύ καλύτερα όταν φύγαμε απο το σπίτι μαζί με τη μαμά μου και την αδελφή μου.τώρα αν ακούσω από τον φιλικό μου κύκλο για χωρισμό το μόνο που συμβουλευω είναι να έχουν κάνει και οι δυο πλευρες πρόσπαθεια για να σώσουν τον γάμο τους.αυτό βέβεια ισχύει για ζευγάρια που δεν έχουν μπεί τρίτα άτομα και που υπάρχει η αγάπη αλλά έχει χαθέι η σπίθα!!!!η αλήθεια είναι οτι σε αυτές τις δύσκολες στιγμές που περνάμε όλοι μας απο οικονομικής πλευράς θα δοκιμάστουν και θα διαταραχτουν οι σχεσεις μας.το θέμα είναι να έχουμε τις αντοχές να τις ξεπερνάμε...φιλακια γεωργια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Συμφωνώ απόλυτα σε όλα λες!
    Και ειδικά αυτό που όλοι λένε γιατί να χωρίσεις, είναι καλό παιδί, δεν πίνει, δεν βγαίνει με γκόμενες, δεν χαρτοπαίζει! Εκεί θέλω να απαντήσω ότι υπάρχουν και οι άντρες που ίσως και να τα έκανα αυτά γιατί τουλάχιστον θα είχα ζωή μέσα τους και δεν θα λιώνανε απο την αδιαφορία και την τεμπελιά σε σημείο θανάτου!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Συμφωνώ μαζί σου από την πρώτη λέξη εως την τελευταία! Έζησα και εγώ σε μια τέτοια οικογένεια και το μόνο που θυμαμαι απο τα παιδικά μου χρόνια είναι τσακωμούς και μιζέρια!
    Δυστυχώς όμως παρόλο που η γυναίκα έχει πια εξελιχθεί όπως λες, εργάζεται και μπορεί να σταθεί στα πόδια της, δεν είναι εύκολο μόνη της να αναλάβει να γίνει και μάνα και πατέρας και ειδικά αν θα πρέπει να αναλάβει και όλα τα οικονομικά βάρη της οικογένειας.... Ίσως γιαυτό ακόμα κάποιες μένουν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ανώνυμος28/3/14, 1:03 π.μ.

      Όλα καλά τα παραπάνω, αλλά με τη LINA συμφωνώ!25 χρόνια γάμου με 2 παιδιά, τα 20 τραγικότατα!Απιστίες, βια ψυχολογική,μεθύσια,,απόπειρα αυτοκτονίας!Η οικογένειά μου επειδή δεν συμφωνούσε με την επιλογή μου,με έδιωξε (στην τρυφερή και χωρις ωριμότητα ηλικία των 18 χρόνων εγώ και εκείνος μόνο 20).Τα πρώτα 3 χρόνια όλα ρόδινα.ηρθε το 1ο παιδί και άρχισε το κακό!Μετά το 2ο άρχισε το μαρτύριο.2 φορές προσπάθησα να φύγω.Να πήγαινα που?Από τη δουλειά μου (με σημερινά χρήματα περίπου 700€)όλα καλά!Το σπίτι είναι του πεθερού μου, η πεθερά κρατάει τα παιδιά για να δουλεύω(επέμενε να μην τον ζορίζω γιατί θα φύγει,χαχα για εκείνη νοιαζόταν όχι για τα εγγόνια της όπως επέμενε),η οικογένειά μου απούσα, αποταμίευση 0!Αναρωτήθηκα που θα μείνουμε, ποιος θα κρατάει τα παιδιά?Ο πατέρας πάντα ροχάλιζε όταν έκλαιγαν τα παιδιά,όταν διάβαζα το 1μου παδί και το άλλο ήθελε να παίξει, ο πατέρας απαιτούσε να του βάλω να φάει!όταν τα έτρεχα στον γιατρό εκείνος ήταν στη βόλτα του Στη δουλειά έδινα το 100% για να μη με διώξουν, έμενε -100% για τα παιδιά και ο σύζυγος απαιτούσε να ..κάνει και τα δικά του !έφτασα στο σημείο να μη με νοιάζει που με απατά εξάλλου έτσι ξεκουραζόμουν!ΔΕΝ ΑΝΈΧΤΗΚΑ ποτέ ότι σήκωνε χέρι και ότι με έβριζε και απειλούσε!Όλοι οι δικοί του μου έλεγαν πως έχω δίκαιο και να κάνω υπομονή γιατί με αγαπάει(?????)Οι δικοί μου, να σηκωθώ και να φύγω(εκτός των γονιών μου που επέμεναν ακόμα και μετά από 15-20 χρόνια , καλά να πάθω).Το 1 μου παιδί παρακαλούσε να φύγουμε , το άλλο μου αν φύγουμε δε θα είναι ευτυχισμένο!ΚΑΙ ΕΓΩ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΩ ΤΙΣ ΙΣΟΡΡΟΠΙΕΣ!Εδώ και 5 χρόνια έχει γίνει αλλος άνθρωπος, ακόμα βέβαια έχει νεύρα αλλά...Εμένα μου έχει τελειώσει, ούτε να βρεθούμε σαν ζευγάρι δεν αντέχω!όλοι τώρα μου λένε , τι υπέροχος που είναι!!τι να το κάνω τώρα?ΚΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΤΡΕΛΟ?Όλοι εκτός από τα παιδιά μου ,με περνάνε για ΑΧΑΡΙΣΤΗ και πως έιναι παράλογο να θέλω ΤΩΡΑ να χωρίσω!πολλοί πιστεύουν (1η η πεθρά) πως έχω ΓΚΟΜΕΝΟ γιατί πάω για καφεδάκι με τις φίλες μου(δεν ακολουθεί εξάλλου)ΑΔΙΚΟ???

      Διαγραφή
  8. Συμφωνώ μαζί σου απόλυτα.
    Φιλάκια ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Μια φίλη μου είχε πέσει σε κατάθλιψη, στα πρόθυρα αυτοκτονίας και η γνωμάτευση έλεγε οτι ήταν απο τις πολλές ευθυνες που επωμίστηκε στην φροντίδα της οικογένειάς της. Ο συζυγος εκεί αλλά απών! Μόλις του ανακοίνωσε οτι θέλουν να χωρίσουν ξαναγεννήθηκε! Αγαπημένοι αλλά χώρια του είπε. Και η ζωή συνεχίζεται ...λαμπρή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ανώνυμος26/3/14, 1:11 π.μ.

    η αλήθεια είναι πως και γω άκουγα κάποτε χωρισμό είτε από σχεση είτε από γάμο και μου φαινόταν καταθλιπτικό ως γεγονός. αλλά όσο μεγαλώνω μου φαίνεται και αισιόδοξο το να υπάρχουν άνθρωποι που προτιμούν να τραβήξουν το χανζαπλαστ με δύναμη και να παραδεχτούν πως δε θέλουν πια να βρίσκονται εκεί που ειναι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ανώνυμος17/8/14, 11:38 μ.μ.

    Κοριτσια, τι εχετε να πειτε για περιπτωσεις αδιαφοριας γυναικων στο γαμο?
    Τι γινεται οταν προσπαθεις και σε εκνεταλλευεται? Οταν η αληθινη αγαπη αποδιδεται μονο στους γονεις της? Οταν ζητας να γινει αληθινη προσπαθεια εντος οικογενειας και ως απαντηση λαμβανεις απροσμενη φυγη μαζι με το μωρο που εντωμεταξυ υπεραγαπας? Πως γινεται μια μανα να λεει: το παιδι θα το δεις πανω απο το πτωμα μου? η' να προσπαθεις να εκθεσεις, συζητησεις τα προβληματα και να λαμβανεις την απαντηση: να δουμε τωρα τι θα κανεις χωρις το παιδι σου?
    Ευχαριστω

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου