Το κουκί και το ρεβύθι

Θέλω εδώ και καιρό να γράψω αυτήν την ανάρτηση, θέλω να γράψω σχεδόν κάθε βράδυ, κάθε φορά που διαβάζω παραμύθι στο γιο μου, το οποίο ο ίδιος επιλέγει, προτού κοιμηθεί. Όταν ήμουν μικρή λάτρευα τα παραμύθια (κρατάς μυστικό; και τώρα τα λατρεύω) κι η μαμά μου αγόραζε συνέχεια. Θυμάμαι πήγαινα νήπιο όταν είχα ήδη στη συλλογή μου πάρα πολλά,δεν θυμάμαι ακριβή αριθμό, και τα έβαζα στη σειρά. Το πιο ψηλό πίσω πίσω και το πιο μικρό μπροστά. Τα χάζευα κάθε μέρα κι ήθελα να μην ξεφύγει κανένα από τη συλλογή μου. Μακάρι να μου τα είχε φυλάξει η μαμά μου σε μια κούτα και να τα είχα τώρα...

Ίσως αυτή η τρέλα να θέλω να συνεχιστεί και στο γιο μου. Ήδη η βιβλιοθήκη του έχει δεκάδες παραμύθια κι από εγκυκλοπαίδειες με δεινόσαυρους μέχρι την ανατομία του ανθρώπινου σώματος και που είσαι ακόμα. Τα αγαπάει τα βιβλία, ευτυχώς! Θεωρώ καλύτερο δώρο για παιδί ένα βιβλίο κι επίσης πως η αγορά ενός βιβλίου, οποιουδήποτε βιβλίου, ποτέ δεν είναι χαμένα λεφτά.

Όμως δυστυχώς κάποια παραμύθια, τώρα που μεγάλωσα, νιώθω πως είναι λίγο άτοπα και βαριά για την ψυχούλα ενός παιδιού καθώς επίσης θεωρώ πως κάθε ιστορία που ακούει ένα παιδί θα πρέπει να του αφήνει συνήθως κάτι ευχάριστο, κάτι εκπαιδευτικό, να έχει κάποιο ηθικό δίδαγμα. Έτσι δεν είναι;

Να αρχίσω με τον λύκο και τα επτά κατσικάκια; 



Κάθε φορά που έφτανα σε αυτό ακριβώς το σημείο, η μαμά κατσίκα βρήκε τον λύκο του έκοψε την κοιλιά, έβγαλε τα κατσικάκια, έβαλε βαριές πέτρες μέσα στην κοιλιά του και τον έραψε, περίμενα και μια καινούρια απορία του Παύλου. "Μαμά δεν πονάει ο λύκος;" "Τα κατσικάκια πως έμειναν ζωντανά;"  κι άλλα πολλά καθώς επίσης είχα το άγχος μην κάνει πράξη καμιά μέρα αυτό το ανοιχτό χειρουργείο :)


Αμ για τον κοντορεβιθούλη τι να πω; Που οι γονείς του επειδή δεν μπορούσαν να συντηρήσουν τα παιδιά τους προτίμησαν να τα αφήσουν μόνα κι απροστάτευτα στο δάσος; Κι άντε πάλι οι ερωτήσεις "μαμά δεν φοβόντουσαν μόνα τους τα παιδιά;" και οι παρατηρήσεις "κακοί γονείς". Κι εδώ είχα το άγχος μη σκεφτεί πως αν κι εμείς δεν θα είμαστε καλά οικονομικά θα μπορούσαμε να τον αφήσουμε μόνο του σε κάποιο δάσος. Μα πραγματικά τι σκεφτόταν ο συγγραφέας; Έλεος δηλαδή!



Και κάτι τελευταίο. Δεν ξέρω τι να πω για αυτό που βλέπουν τα ματάκια μου. Διαβάστε δυνατά την δεύτερη σειρά :"...στα ξανθά της μαλλιά που σχημάτιζαν μπούκλες γύρω απ' τον λαιμό της" και τώρα κοιτάξτε το κοριτσάκι με τα σπίρτα. Μωρέ θα μας τρελάνουν;  Το κοριτσάκι έχει ολόισια μαλλιά! Ας μην σχολιάσω δε το νόημα του παραμυθιού...


 Αν κρίνω από τον εαυτό μου κανένα παραμύθι δεν μου άφησε ψυχολογικά. Αν κρίνω το τώρα το 90% των δίχρονων φοβούνται τον λύκο (η κακομοίρα η κοκκινοσκουφίτσα...) ενώ δεν τον έχουν αντικρίσει ποτέ και δεν φοβούνται για παράδειγμα την αρκούδα ή τον καρχαρία. Από την άλλη όμως σκέφτομαι πως τα παιδιά αυτής της γενιάς είναι πολύ περισσότερο έξυπνα από εμάς, με πολύ περισσότερη αντίληψη. Άραγε εμείς τι σκεφτόμασταν τότε; 

Σχόλια

  1. Ωραία η ανάρτηση... Δίνει τροφή για σκέψη και συζήτηση.. Βασικά αυτά δεν ήταν ποτέ -τουλάχιστον τα αρχικά- παραμύθια για παιδιά.. Ήταν για μεγάλους..και μάλιστα ήταν πολύ τρομαχτικές ιστορίες..με δολοφόνους, με τέρατα, ξωτικά κι ένα σωρό άλλα.. Δεν υπάρχει συγγραφέας απλά κάποιοι τα μάζεψαν και τα έκαναν βιβλίο για να μην χαθούν..Και τα ελληνικά παραδοσιακά μας παραμύθια , αυτά που έλεγαν οι γιαγιάδες στα χωριά ήταν γεμάτα με λάμιες και νεράιδες που σε σκότωναν ή σου έπαιρναν την φωνή...Διασκευάστηκαν κάπως για μικρότερες ηλικίες αλλά κάποια ναι μεν έχουν κάποιο ηθικό δίδαγμα (πχ. η κοκκινοσκουφίτσα- μη μιλάς σε αγνώστους, ή ο πινόκιο- μη λες ψέμματα) αλλά στη σημερινή εποχή κάποια από αυτά τα παραμύθια δεν στέκουν... Εγώ αγαπώ τα βιβλία και ευτυχώς και ο Νικόλας..Του τα διαβάζω και δεν με ενοχλεί που δεν ταιριάζουν στην εποχή μας.. Κι αν κάτι δεν μου αρέσει τόσο πολύ, το διασκευάζω..Άλλωστε είναι παραμύθια.. δηλαδή φανταστικά.. Δεν υπάρχουν στ' αλήθεια αυτοί οι ήρωες..Ούτε και υπήρξαν ποτέ.. Έχουν μαγεία και φαντασία.. Κι ας είναι λίγο κάπως..Γι' αυτό και το καλό πάντα νικάει.. και τα κατσικάκια βγαίνουν ζωντανά...η Χιονάτη φτύνει το μήλο, ο Πινόκιο γίνεται αληθινό αγόρι, τα ζώα μιλάνε... Τότε είχαν αυτά τα παραμύθια.. τώρα έχουμε κινούμενα σχέδια...Και έχουν την ίδια λογική.. Ο Τόμ κυνηγάει τον Τζέρι και παθαίνει τα χίλια μύρια χωρίς ποτέ να σκοτώνεται..Αυτό δεν γίνεται στην πραγματικότητα... Κι εγώ οταν διαβάζω στο Νικόλα δεν τα υπεραναλύω.. Κι όταν τυχόν ρωτήσει τουλέω απλά οτι είναι παραμύθι.. κάτι φανταστικό που όλα μπορούν να συμβούν..Εμείς είμαστε με τους καλούς όπως και να έχει.. πολλά φιλιά Γεωργία μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κι εμένα μου άρεσαν τα παραμύθια, κι ακόμα μου αρέσουν!!! Αν κρίνω απο τον εαυτό μου, δεν φοβήθηκα ποτέ κανέναν λύκο και κανέναν δράκο.
    Μάλλον γιατί με μάγευαν τόσο πολύ που στο τέλος με γοήτευαν και ένιωθα περισσότερο χαρά παρά φόβο! Ελπίζω το ίδιο να συμβεί και στην 21 μηνών κορούλα μου!

    mama petounia

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εγώ προτιμώ τα νεότερα παραμύθια. Είναι πιο καλογραμένα, με γνώση πια της παιδικής ψυχολογίας και δεν είναι καθόλου σκοτεινά. Μπορούν να δίνουν εξίσου όμορφα νοήματα χωρίς να ξεκοιλιαστεί κανένας λύκος και να μην φαγωθεί κανένα παιδάκι από καμιά μάγισσα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Εύλογοι οι προβληματισμοί σου Γεωργία μου. Και με βρίσκουν σύμφωνη!
    Είμαι της άποψης ότι κάποια παραμύθια πρέπει να αποφεύγονται σε τρυφερές ηλικίες. Κι όταν το παιδί αρχίσει να κατανοεί πολλά να ακολουθεί συζήτηση.
    Πολύ καλό θυμάμαι χρόνια πριν που είχε βγει ένα παραμύθι με το Ρούνη το άτακτο μικρό γουρούνι που τα είχε βάλει με τα τρία μικρά λυκάκια! ( το αντίθετο παραμύθι από τα τρία γουρουνάκια).

    Στα ανίψια μου εγώ αγόραζα πάντα εκπαιδευτικά βιβλία. Όσο για τα παραμύθια ...κατασκεύαζα δικά μου!
    Κι έπειτα πάντα τα συζητητούσαμε !
    Και τέλος ναι θα συμφωνήσω τα παιδιά μας είναι πιο ενημερωμένα σήμερα σε σημείο να φαντάζουν πιο έξυπνα!
    Φιλιά πολλά και καλό μήνα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Γεωργία όταν ήμουν μικρή μου λέγανε όλα αυτά τα παραμύθια και ακόμα πιο τρομαχτικά. Ειδικά τα παραμύθια της γιαγιάς μου ήταν βγαλμένα από θρίλερ.Ορισμένα δεν είχαν καν καλό τέλος... Δε θυμάμαι όμως ποτέ να τρόμαξα πραγματικά.
    Πριν δυο χρόνια έλεγα το παραμύθι με τα 7 κατσικάκια στην ανιψιά μου. Οταν έφτασα στο σημείο που της "εγχείρησης" κόλλησα και δεν ήξερα τι να πω. Σκεφτηκα ότι είναι πολύ σκληρό για ένα παιδάκι να σκοτώσω τον λύκο με τέτοιο τρόπο και άρχισα να μασάω τα λόγια μου. Τότε ακούω την αδερφή μου να μου λέει "μη μασάς, σε αυτή την ηλικία δε χαμπαριάζουν από σκοτωμούς". Οπότε σκότωσα τον λύκο και η ανιψιά ήταν καταχαρούμενη γιατί πάει ο κακός ο λύκος. Δικαίωση...

    Νομίζω ότι υπεραναλύουμε λίγο τα πράγματα...Στην τελική και σε μας αυτά τα παραμύθια διάβαζαν και βγήκαμε γαμώ τα άτομα (ναι, σε μένα αναφέρομαι)...Πάντως από τον Μαικ τον φασολάκι προτιμώ με τα χίλια στον σχιζοφρενή λύκο με το πριόνι...

    Επίσης πολύ καλή λύση για παραμύθια είναι οι μύθοι του Αισώπου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Πραγματικά, είναι πολύ σκληρά κάποια από τα παραμύθια για μικρά παιδία, όπως αυτά που προαναφέρθηκαν. Μήπως όμως υπάρχουν και άλλα παραμύθια -για μεγάλα παιδιά αυτά, που είναι το ίδιο σκληρά, αλλά και ανούσια και ανοσία; Τι να πει κάνεις -για παράδειγμα- για την κόλαση με τους δαίμονες και τα καζάνια τους; Τι να πει για τις εικόνες που δακρύζουν ή ματώνουν; Τι να πει για το άγιο φως από τα Ιεροσόλυμα που το υποδεχόμαστε με τιμές… αρχηγού κράτους; Τι να πει κάνεις για τα φυλακτά με τίμιο ξύλο, ή για το θαυματουργό χώμα από τον τάφο του γέροντα Παΐσιου, το οποίο χώμα αραιώνεται με νερό και πίνεται από τους πιστούς, σαν… αντίδοτο για διάφορες ασθένειες; Ε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Πραγματικά, είναι πολύ σκληρά κάποια από τα παραμύθια για μικρά παιδιά, όπως αυτά που προαναφέρθηκαν.
    Μήπως όμως υπάρχουν και άλλα παραμύθια -για μεγάλα παιδιά αυτά, που είναι το ίδιο σκληρά, αλλά και ανούσια και ανοσία;
    Τι να πει κανείς -για παράδειγμα- για την κόλαση με τους δαίμονες και τα καζάνια τους;
    Τι να πει για τις εικόνες που δακρύζουν ή ματώνουν;
    Τι να πει για το άγιο φως από τα Ιεροσόλυμα που το υποδεχόμαστε με τιμές… αρχηγού κράτους;
    Τι να πει κανείς για τα φυλακτά με τίμιο ξύλο, ή για το θαυματουργό χώμα από τον τάφο του γέροντα Παΐσιου, το οποίο χώμα αραιώνεται με νερό και πίνεται από τους πιστούς, σαν… αντίδοτο για διάφορες ασθένειες; Ε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ανώνυμος15/3/14, 8:39 μ.μ.

      Σήμερα οι άνθρωποι δεν πιστεύουν γιατί βασιλεύει μεσα τους η υπερηφάνεια.Νομίζουν πως τα ξέρουν όλα.

      Διαγραφή
  8. Ανώνυμος4/3/14, 8:41 μ.μ.

    Και ομως αυτα τα κλασσικα παραμυθια ειναι αυτα που προετοιμαζουν τα παιδια για τον εξω και πραγματικο κοσμο.................
    Και που να διαβασετε τα παραδοσιακα κρητικα παραμυθια!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Γεωργία...καταλαβαίνω την αγωνία και τις αντιρρήσεις σου. Τα παραμύθια ναι, έχουν μια σκληράδα που είναι όμως τόσο σημαντική. Χρησιμοποιώντας τα παραμύθια στη δουλειά μου και βέβαια αναλύοντας τα με τα παιδιά μου, έχω μεγάλη αγάπη σε αυτά όσο σκληρά κι αν φαντάζουν γιατί αυτή ακριβώς είναι η δύναμη τους. Χρησιμοποιούν έμμεσα νοήματα και συμβολισμούς για να εκπαιδεύσουν και να απελευθερώσουν τα συναισθήματα...Στόχος είναι πάντα η κάθαρση και κάθε παραμύθι την έχει. Αυτό είναι ένα αγαπημένο θέμα...Σε γλυκοφιλώ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Θυμάμαι τον εαυτό μου στην ηλικία των 5 ετών να ξυπνάει τη νύχτα και να κλαίει, γιατί φοβόμουν τη μάγισσα από τη Χιονάτη. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί τα παραμύθια πρέπει να προκαλούν φόβο ή θλίψη. Προτιμώ αυτά που μεταδίδουν χαρά, αισιοδοξία και συγκίνηση. Από τα πιο λατρεμένα των παιδιών μου, "Ο Θωμάς", "Το δώρο της παπλωματούς" (υπέροχο - υπέροχο - υπέροχο, ίσως το πιο συγκλονιστικό παραμύθι που έχουμε διαβάσει) και "Η πετρόσουπα".
    Για πιο μικρές ηλικίες "Πίτερ Παν", "Αίσωπος", και λατρεμένος, μοναδικός, αξιαγάπητος "Τριγωνοψαρούλης" που έχει και έλληνα "μπαμπά", τον Βαγγέλη Ηλιόπουλο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ανώνυμος15/3/14, 8:32 μ.μ.

    Δεν έχεις διαβάσει το καλύτερο,τον μπισκοτενιο.Όταν έφτασα στο τέλος απόρησα. Ποιο ήταν το νόημα; Αν το διαβασετε λυστε μου αυτή την απορία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου