Ένα απόγευμα στην Εκάλη

via
...Από τις αρχές του καλοκαιριού βρήκα δουλειά ως εσώκλειστη σε μια 80χρονη γιατρό στην Εκάλη. Μη φανταστείτε πως παίρνω πολλά λεφτά, 400ευρώ μου δίνει αλλά αν σκεφθείς πως ζω μέσα σε ένα σπίτι που μου προσφέρει ζεστασιά και φαγητό δεν μπορείς να πεις πως δεν είμαι κερδισμένη. Το ενοίκιο μου είναι 250 ευρώ οπότε μπορώ και ξοφλώ τον ιδιοκτήτη κάθε μήνα χωρίς γκρίνια και μου μένουν κι άλλα 150 ευρώ να πληρώσω τη ΔΕΗ ή κάποιον άλλο λογαριασμό.

Η γιαγιά είναι περίεργη, κάτι αναμενόμενο θα έλεγα, είναι ολομόναχη αφού δεν έκανε ποτέ της οικογένεια. Της μαγειρεύω, της καθαρίζω, την κάνω μπάνιο, της κρατάω συντροφιά. Ναι έχει ανάγκη την παρέα μου, μερικές φορές που πλένω τα πιάτα κι ίσως αργώ με φωνάζει από το σαλόνι 
-" Που είσαι;;;" 
-"Στην κουζίναααα, καθαρίζωωωω" 
-"Παράτησε τα όλα, έλα να μου κάνεις παρέα"

Έχει κι ένα σκυλάκι κανίς 8 χρόνια, από μόνη μου προσφέρθηκα να τον πηγαίνω βόλτα και να τον φροντίζω. Μία μέρα καθώς τον έβγαλα να πάρει λίγο καθαρό αέρα μας πλησίασε ένα μεγαλόσωμο σκυλί κι εγώ από την τρομάρα μου έσκυψα τάχα μου να πιάσω μια πέτρα μπας και φοβηθεί κι απομακρυνθεί. Κι όντως έπιασε το κόλπο! Ο σκύλος και μόνο με την κίνηση αυτή το έβαλε στα πόδια, δυστυχώς όμως το ίδιο έκανε και το κανίς της 80χρονης αφού χωρίς να καταλάβω πώς το λουράκι βγήκε από το λαιμό του! Εκείνη τη μέρα θα μπορούσα να είχα βγει πρώτη σε μαραθώνιο, το τι τρέξιμο έριξα δεν λέγεται. Δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι θα γύριζα σπίτι χωρίς το σκύλο κι όσο έτρεχα εγώ τόσο έτρεχε το κανίς κι όσο έτρεχε το κανίς τόσο έτρεχε το μεγαλόσωμο! Ευτυχώς με λυπήθηκε ο Θεός και για καλή μου τύχη σταμάτησε επιτέλους, το πήρα αγκαλιά κι έφθασα επιτέλους σπίτι με τη γλώσσα έξω και τα πνευμόνια διαλυμένα.

Ο καιρός περνούσε και χθες αποφάσισα για άλλη μια φορά να τον πάω μια κοντινή βόλτα γύρω από το σπίτι της κυρίας. Καθώς περπατούσα κι έσφιγγα το λουράκι του σκύλου στο χέρι μου γιατί το πάθημα μου είχε γίνει μάθημα συναντώ ένα παιδί, ήταν δεν ήταν 14 ετών, να συνοδεύεται από δυο ντόπερμαν τα οποία κρατούσε από το λουρί που είχαν στον λαιμό. Η αρχική μου αντίδραση, τρόμαξα και γούρλωσα τα μάτια, τον έκανε να αναφωνήσει "Μη φοβάστε κυρία, δεν έχουν πειράξει ποτέ κανέναν" κι εγώ ντροπιασμένη έσκυψα το κεφάλι, κράτησα ακόμη πιο σφιχτά το λουρί κι επιτάχυνα το βήμα μου. Στρίβοντας στη γωνία, ανακουφισμένη πως ξέφυγα νιώθω μια ανάσα, μια ανάσα που έκανε τα γόνατα μου να κοπούν... 

Μέσα σε δευτερόλεπτα και τα δυο σκυλιά έχουν ορμήσει στο κανίς και το δαγκώνουν, έτσι στα καλά καθούμενα. Εγώ αρχικά έμεινα άφωνη κι ακίνητη, δεν ξέρω καν αν έπαιρνα ανάσα, για το μόνο που ήμουν σίγουρη ήταν πως κρατούσα σφιχτά το λουράκι. Φοβόμουν, φοβόμουν υπερβολικά για μένα, ίσως με μία κίνηση να με κατασπάραζαν. Τότε ήταν που άρχισα να φωνάζω για βοήθεια αλλά εκεί στην Εκάλη είναι άλλος ο κόσμος, κανείς δεν βγαίνει από το παλάτι του, κανείς δεν μπορεί να δει τι γίνεται στο δρόμο αφού όλα τα σπίτι είναι περιφραγμένα, κανείς δεν συγκινείται. Ευτυχώς εκεί τριγύρω δυο εργάτες κάτι έφτιαχναν και με άκουσαν, έτρεξαν και για να καταλάβεις με πόση μανία τα ντόπερμαν μάχονταν με το άμοιρο κανίς, ο ένας εργάτης κοπανούσε μια σκούπα στο κεφάλι του ενός κι αυτό δεν έλεγε να αφήσει από τα δόντια του το κανισάκι. Δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος για να πεθάνει το κανίς. 

Το πήρα στην αγκαλιά μου τρομαγμένη και το πήγα δειλά δειλά στην κυρία. Την έπιασε σοκ όταν μας είδε και άρχισε να φωνάζει
- "Γιατί δεν το έσωσες; Γιατί;" 
-"Μα πως; Τα άλλα δυο σκυλιά ήταν τεράστια, τι μπορούσα να κάνω;" 
-"Να το έπαιρνες στην αγκαλιά σου, αυτό να έκανες" 
-"Μα κι αν ορμούσαν επάνω μου;" 
-"Δεν παθαίνεις τίποτα εσύ!"

(Θυμήθηκα και μια άλλη φορά που είχα τρομερό πονοκέφαλο κι ήμουν κατσουφιασμένη. Όταν με ρώτησε τι έχω και της απάντησα μου είπε: "Δεν πειράζει, ότι έχει κανείς καλό είναι")

Θέλει να πάμε στον κτηνίατρο κι εγώ φυσικά υπακούω, την βάζω στο αμάξι κι οδηγώ. Ο κτηνίατρος απλά επιβεβαίωσε το θάνατο του καθώς κι ότι όλη η σπονδυλική του στήλη είχε σπάσει, του έδωσε 120 ευρώ και φύγαμε. Σε όλη τη διαδρομή με πλημμυρίζουν σκέψεις, δεν ξέρω τι να πρωτοσκεφτώ και με τι να σοκαριστώ. Με τον τρόπο που πέθανε το κανίς, με την τρομάρα που πήρα που θα μπορούσα να βρισκόμουνα εγώ στα δόντια αυτών των δολοφόνων, την άδικη συμπεριφορά της κυρίας; Μπαίνουμε σπίτι και την βάζω να ξαπλώσει, κάθομαι δίπλα της και για ένα ολόκληρο τέταρτο την κοιτάζω στα μάτια, σκέφτομαι να παραιτηθώ. Αυτή τσιμουδιά, εντάξει την καταλαβαίνω έχασε τον οχτάχρονο σύντροφο της, όμως κι εγώ άνθρωπος είμαι, εγώ δεν έχω αξία; 

ΥΓ: Η ιστορία αυτή είναι αληθινή μόνο που δεν την έχω ζήσει εγώ αλλά η γειτόνισσα μου.

Σχόλια

  1. Με πήγες σε μια Ελλάδα που παρήλθε Γεωργία. Ακούγεται πολύ πως γυρίζουμε στις δεκαετίες του '50 και του '60. Τότε που οι κοινωνικές ανισότητες ήταν συνάρτηση των οικονομικών. Μόνο που τότε, δεν είχαν οι λαϊκοί άνθρωποι σύμμαχο την παιδεία τους. Οκ εργάζεσαι στην Εκάλη σε μια κυρία ιδιόρρυθμη. Και τι έγινε? Μήπως μια κυρία κάποιας φτωχικής συνοικίας δεν θα μπορούσε να είναι ιδιόρρυθμη και κακοπληρωτού? Η σκληρή καρδιά και η ματζιριά δεν είναι μόνο προσόν των εύπορων ανθρώπων, αλίμονο.
    Νομίζω δεν έπρεπε να προσφερθείς να της βγάλεις βόλτα το σκύλο. Μήπως σε πλήρωσε για κάτι τέτοιο? Ηταν και ένας τρόπος να διεκδικήσεις κάποια χρήματα επιπλέον αν ηθελε. Είδες πόσο επικίνδυνο είναι άλλωστε! Υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν αποκλειστικά αυτή τη δουλειά.
    Συνήθως όμως όταν δουλεύουμε για κάποιον που είναι παράξενος έχουμε την τάση να του κάνουμε εκδουλεύσεις. Πράγμα που φυσικά δεν εκτιμάται από τους ίδιους, εκτός κι αν αγγίξει τα όρια της αηδίας, οπότε σε λυπούνται και σε παίρνουν υπό την προστασία τους και δίχως να το καταλάβεις γίνεσαι εσύ ο Κανείς στη θέση του κανίς και γαβγίζεις χωρίς να δαγκώνεις τους εχθρούς τους. Το έχω δει να συμβαίνει πολλές φορές σε δουλειές αυτό.
    Ο πιο σύντομος δρόμος λοιπόν είναι να είσαι σωστή και τυπική και να τηρείς τη συμφωνία που εξαρχής έκανες με έναν εργοδότη, και να μην προσφέρεις τίποτα χωρίς να γίνει καινούργια συμφωνία. Ούτε από την καλή σου την καρδιά. Δουλειά είναι, όχι καφές με τη φίλη σου.
    Πιστεύεις αλήθεια πως ο άνθρωπος που καταλήγει μόνος του στα γεράματα, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις ίσως, είναι ένας άνθρωπος που δεν έχει παραξενιές? Με ή χωρίς λεφτά αμα ο άνθρωπος είναι στριμμένος θα παραμείνει τέτοιος. Συνήθως έχουν αυταρχικό χαρακτήρα και είναι έντονα εγωπαθείς.
    Καλό κουράγιο Γιωργίτσα! Και μην τα βιώνεις έτσι δραματικά τα πράματα. Η ζωή έχει πλάκα. Να πας κάθε μέρα εκεί και να την παρατηρείς τη γριά και τις παραξενιές της. Μια ακόμα εμπειρία είναι που θα σε κάνει πιο πλούσια σε γνώση όταν τελειώσει.
    Σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Georginaki μου παρεξήγησες! Μια γειτόνισσα μου εξιστόρησε το γεγονός κι εγώ απλά το κατέγραψα. Ακόμη κι αν ήθελα δεν θα μπορούσα να εργαστώ έγκυος γυναίκα, πόσο μάλλον στον 8ο μήνα να τρέχω πίσω απο σκύλους...
      Παρ'όλ'αυτά δεν έχεις άδικο, έτσι είναι, θα μπορούσε και μια φτωχή γυναίκα να συμπεριφερθεί έτσι αν και κακά τα ψέματα το χρήμα σου δίνει μία άλλη έπαρση και κάποιες φορές οι άνθρωποι υποτιμούνται.

      Διαγραφή
  2. Σαν παλιός καλός κινηματογράφος... Μόνο ο Χατζηχρήστος έλειπε να ψάξει τη μπιζουτιέρα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πωπω πόσο στενάχωρο...η παραξενιά στα γεράματα δεν κοιτάει τσέπη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος20/3/14, 3:16 π.μ.

    re paidia egw pou kanw voltes sthn ekalh de sunantaw pote skulia na ta vgazoun oute adespota ante mia fora to xxrono

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου