Πόσο χαμηλά;


Δεν χρειάζεται να είσαι στα όρια της φτώχειας για να σε πιάσει η καρδιά σου. Αρκεί να δεις το βραδινό δελτίο ειδήσεων του alpha, μία εκπομπή τύπου αυτοψία ή πρωταγωνιστές, να μιλήσεις με δέκα φίλους σου, να πας μια βόλτα μέχρι κάποιο κεντρικό σημείο της πόλης. Χάσαμε τις δουλειές μας και τώρα στα 32 μας παρακαλάμε κατουρημένες ποδιές για οποιαδήποτε θέση που θα αποφέρει στο σπιτικό μας έστω 600ευρώ μα τίποτα πουθενά. Έχουμε χάσει το λογαριασμό για το πόσα βιογραφικά έχουμε στείλει, για πόσες και σε ποιες εταιρίες έχουμε απευθυνθεί κι ακόμη δεν έχει χτυπήσει το τηλέφωνο ούτε για μία συνέντευξη, ούτε καν να μας δουν ή να μιλήσουν από κοντά να δουν ποιοι στο διάολο είμαστε. 

Είναι απαράδεκτο να βλέπεις προκηρύξεις δίμηνες ή πεντάμηνες που αποσκοπούν υποτίθεται στην αντιμετώπιση της ανεργίας και γενικά στην στήριξη ευπαθών ομάδων κι είναι γελοίο αν πιστεύει κάποιος πως θα σωθεί με αυτό το δίμηνο και 480 ευρώ μισθό! Κι όμως βλέπεις χιλιάδες αιτήσεις, ουρές στον οαεδ και στα κεπ να σπρώχνονται και να ωρύονται γιατί ο κόσμος πεινάει και τα έχει ανάγκη. Πάρε παράδειγμα το πιο πρόσφατο που μου ρχεται στο μυαλό, η προκήρυξη του οαεδ για τις 28.000 θέσεις για πεντάμηνη εργασία που είπα να την συμπληρώσω κι εγώ έχοντας τόσες πιθανότητες να με πάρουν όσο το να κερδίσω το Τζόκερ! Κι αφού στρογγυλοκάθομαι στον υπολογιστή να μπω στο site του οαεδ να συμπληρώσω την αίτηση, την οποία σε αναγκάζουν να τυπώσεις χωρίς να ρωτάνε αν έχεις εκτυπωτή και στην καλύτερη περίπτωση μελάνι,δεν άνοιγε με τίποτα. Ανά μία σχεδόν ώρα προσπαθούσα κι από το πρωί έφτασε βραδάκι για να ανοίξει επιτέλους αφού από τις πολλές επισκέψεις το σύστημα είχε καταρρεύσει και λέω φαντάσου... Α ξέχασα και το άλλο που είναι ακόμη πιο απαράδεκτο και γελοίο, να βλέπεις δίμηνες προκηρύξεις για βρεφοκόμους και παιδαγωγούς σε δημόσιους παιδικούς σταθμούς, δεν φτάνει που ίσως κάποιο παιδί δυσκολευτεί να προσαρμοστεί στο νέο αυτό περιβάλον πρέπει να αλλάζουν και οι δασκάλες ανά δίμηνο, σαν τα πουκάμισα, έτσι μωρέ για να μην βαριούνται τα παιδιά, να αλλάζουν παραστάσεις !

Κι άσε εμένα και τη δική μου περίπτωση που μέχρι τώρα ζούμε με το ταμείο του οαεδ, 390 ευρώ παρακαλώ, με ένα παιδί εκτός κοιλιάς και με ένα άλλο εντός, με δάνειο απλήρωτο κι ένα διαμέρισμα που βλέπεις να σε χαιρετά σιγά σιγά αφού οι πλειστηριασμοί σε πλησιάζουν επικίνδυνα και νιώθεις την ανάσα του δικαστικού κλητήρα στο αυτί σου. Άσε με εμένα που τουλάχιστον έχω ένα πιάτο φαγητό, ένα ζεστό μπάνιο κι ένα κρεβάτι να κοιμηθώ, άσε με γιατί ακόμη κι αν μας πάρουν το διαμέρισμα θα πάμε να ζήσουμε με τους γονείς μας, στον δρόμο δεν θα βρεθούμε. Υπάρχουν 35.000 σπίτια βάση στοιχείων που δεν έχουν πλέον ρεύμα γιατί αδυνατούσαν να το πληρώσουν, υπάρχουν 15.000 άστεγοι που κοιμούνται είτε στα παγκάκια είτε φιλοξενούνται από κάποιο ξενώνα. Και δεν φτάνει όλο αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα και το ζεις καθημερινά, έρχεται κι αυτή η τρομερή καταστροφή στις Φιλιππίνες να σου ξεριζώσει τα σωθικά την ώρα που έχεις κάτσει στο τραπέζι να φας το ψητό κοτοπουλάκι συνοδευόμενο με το βραστό σου μπρόκολο και τους βλέπεις να ποδοπατιούνται μέχρι θανάτου για λίγο ρύζι γιατί ΠΕΙΝΑΝΕ εδώ και μέρες και σου έρχεται να κλάψεις, να πετάξεις με δύναμη κάτω όλα αυτά που έχει το τραπέζι σου ή να κάνεις εμετό.

Ξεφτίλα ρε, ξεφτίλα. Να είσαι 32 ετών και να νιώθεις γέρος, να νιώθεις άχρηστος, ανίκανος να προσφέρεις στο σπίτι σου και στα παιδιά σου και να συντηρεί σαι ακόμη από τους γονείς σου που έφτασαν τα 60 τους... Που νιώθεις αυτήν την ανασφάλεια και το άγχος καθημερινά για την επιβίωση, που ψάχνοντας εργασία κλείνουν πόρτες ακριβώς μπροστά στη μάπα σου γιατί ζητούν άτομα μέχρι 24 ετών, μέχρι 29 άντε στην καλύτερη των περιπτώσεων μέχρι 30! Ναι γιατί αυτοί οι 24ρηδες, που ζουν ακόμη με τους γονείς τους, που δεν έχουν παιδιά και καμία σχεδόν υποχρέωση πέρα από τον καφέ, τα τσιγάρα και τη βενζίνη τους, έχουν μεγαλύτερη ανάγκη αυτά τα 480 ευρώ άντε στην καλύτερη περίπτωση 580 ευρώ από εσένα τον 32άρη που έχεις παιδιά κι ένα ενοίκιο ή δάνειο στο όνομα σου οπότε ναι να ενωθούμε όλοι μαζί και να τα βοηθήσουμε τα νέα παιδιά που δεν έχουν λεφτά στην τσέπη να βγουν Σάββατο βράδυ για ποτό στο Γκάζι. Όχι δεν τα βάζω με τα παιδιά, αυτά τι μου φταίνε; Κι αυτών τα φτερά κομμένα είναι, με άλλους τα βάζω. 

Βλέπεις τα καπη να αδειάζουν, ηλικιωμένοι επιστρέφουν στα πατρικά τους γιατί κάποιες νύφες ή γαμπροί τώρα τους θέλουν δίπλα τους, είναι που η σύνταξη τους είναι η τελευταία λύση σωτηρίας τους. Κι άντε αυτοί ήταν τυχεροί και πρόλαβαν να πάρουν έστω και μια κουρεμένη σύνταξη, εμείς τι θα απογίνουμε; Αν δεν βρίσκουμε δουλειά τώρα και πιεζόμαστε υπερβολικά να τα βγάλουμε πέρα, στα 60 μας που δεν θα μπορέσουμε καν να βγούμε στη σύνταξη λόγω χαμηλών ενσήμων τι έσοδα θα έχουμε που και να θέλουμε δεν θα μπορούμε να εργαστούμε; Όχι τα φάρμακα μας δεν θα έχουμε να αγοράσουμε αλλά ούτε καν να φάμε κι ενώ τόσα χρόνια μας βοηθούσαν οι γονείς μας μετά θα περιμένουμε να μας βοηθήσουν τα παιδιά μας, έτσι θα καταντήσει η δική μου γενιά μια ζωή στη ζητιανιά. 

Εκεί που είχες οργανώσει για το Σαββατοκύριακο που έρχεται κάποια έξοδο για το παιδί αλλά και για σένα πιθανά, τώρα έφτασες στο σημείο να μπαίνεις σε όλους σχεδόν τους διαγωνισμούς για δωρεάν προσκλήσεις σε παιδικές παραστάσεις μπας και πας κάπου το γιο σου κι όταν σε ρωτάει τι θα κάνουμε αύριο που είναι Σάββατο εσύ να μην ξέρεις τι να του απαντήσεις γιατί ακόμη δεν βγήκαν τα αποτελέσματα... Κι άντε και κέρδισες και πετάς από τη χαρά σου που αξιώθηκες να βγάλεις το γιο σου δεν αργεί η στιγμή που ξεροκαταπίνεις όταν σου ζητά ποπ κορν, χυμό, σοκολάτα και νερό από το κυλικείο... ξεφτίλα με ακούς;  

Έλα μωρέ στην Ελλάδα ζούμε, χαλάαααρωσε, καφεδάκι κανείς;


Θέλω να συμπληρώσω κι ένα βιντεο με την αξιοθαύμαστη Χρύσα Ρώπα που της βγάζω το καπέλο και την χειροκροτώ (ειδικά στο 4:15)





Σχόλια

  1. αχ βρε Γεωργία,στο μυαλό μου είσαι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Προσπαθώ να βρω κάτι να γράψω...τίποτα. Απλά, περιγράφεις την (τραγική) καθημερινότητά μας. Αυτά..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. έτσι ακριβώς Γιωργίτσα μου..Κι εμείς καπως έτσι..Ο άντρας μου άνεργος και χωρίς επίδομα, κι εγώ παλεύω με λίγα ιδιαίτερα.. Τουλάχιστον δεν έχουμε δάνεια αλλά ενοίκια..Καλά που βοηθάνε και οι γονείς μας..Να θέλουμε να δουλέψουμε και να μην μπορούμε.. Τουλάχιστον έχουμε το Νικόλα να μας ανεβάζει.. πολλά φιλιά και μη μου στεναχωριέσαι..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι Ελπίδα μου έτσι είναι, να είναι καλά τα παιδιά μας που γελάμε ακόμα και ελπίζουμε...

      Διαγραφή
  4. Ασε ρε Γεωργία, σιχάθηκα πια.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ανώνυμος16/11/13, 6:35 π.μ.

    Μια από τα ίδια και εμείς...Εγώ άνεργη, δουλεύει μόνο ο άντρας μου αλλά τι να πρωτοπληρώσεις?? Οι λογαριασμοί και τα δάνεια τρέχουν, τα τηλέφωνα από τις τράπεζες σε καθημερινή βάση πρωί, μεσημέρι, απόγευμα και βράδυ και πριν λίγο καιρό ήρθε και το πρώτο εξώδικο για το σπίτι....Οι γονείς βοηθάνε όσο μπορούν και αυτοί αλλά ως πότε?? Αχ Θεέ μου πως μας κατάντησαν?? Αυτό που με πονάει όμως είναι που βλέπω ότι δεν κάνουμε τίποτα...Αλλά τι λέω Ελληνες είμαστε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε καταλαβαίνω απόλυτα, στην ίδια μοίρα είμαστε

      Διαγραφή
  6. Ετσι όπως τα λες ειναι αλλα δεν θα ήθελα να τα σκεφτεσαι τωρα. Δυστυχώς η κατάσταση δεν αναμένεται να αλλάξει προς το καλύτερο, εσύ όμως τώρα, αυτή τη στιγμή, έχεις ένα μωράκι στην κοιλίτσα και αν ακομα καταφέρεις να κρύβεσαι απο τον Παυλίτο, από αυτό το μωράκι που είναι στην κοιλίτσα δεν μπορείς να κρυφτείς γιατί όλα, μέσω των ορμονών και του αίματός σου, περνάνε και σε αυτό! Εστίασε λοιπόν σε αυτή τη ζωούλα και σκέψου θετικά, γιατί όσο δύσκολα και αν είναι τα πράγματα όταν έρχεται ένα παιδάκι, με ένα μαγικό τρόπο, βρίσκονται λύσεις. Μπορεί να μην είναι θεαματικες αλλά βρίσκονται μέρα με την μέρα! Πίστη να χεις και όσο και αν έρθουν γκρίζες μέρες θα ρθουν και φωτεινές, γιατί το ισοζύγιο πρέπει να ναι πάντα ισορροπημένο..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μάχη σε θαυμάζω για την αισιοδοξία σου και τη θετική σου σκέψη. Προσπαθώ ρε γαμώτο αλλά δεν τα καταφέρνω πάντα και πως άλλωστε όταν τα τηλέφωνα απο την τράπεζα συνέχεια χτυπάνε κι οι λογαρισμοί τρεχουν και σε κοιτούν κατάματα απο την πόρτα του ψυγείου; Για τα παιδιά μου παλεύω ακόμη και γελώ, όσο μπορώ τουλάχιστον!

      Διαγραφή
  7. Α ρε γεωργία πόσο δίκιο έχεις...

    Φως δεν υπάρχει από πουθενά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Δεν έχω λόγια...
    Μόνο δάκρυα.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Γεια σου Γεωργία. Είμαι η Μαίρη (36 χρονών), μαμά του Παύλου! (5 χρονών), της Άννας (2 1/2 χρονών) και έγκυος στην 39 εβδομάδα. Με δάνειο που αφαιρείται κατ᾽ ευθείαν από το μισθό μου, αφήνοντάς τον μισό, σύζυγο σε διαθεσιμότητα (πρώην Δημοτικό Αστυνομικό), που μετακομίσαμε μόνιμα στην Καβάλα για ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά μας και για να μπορέσουμε να τα βγάλουμε πέρα καλύτερα απ᾽ ότι στην Αθήνα.....
    Το μόνο που μπορώ να πω είναι να είναι καλά οι γονείς μου, συνταξιούχοι πλέον, οι οποίοι μας στηρίζουν όσο μπορούν τα τελευταία 2 χρόνια που τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο, να είναι καλά τα παιδιά μου και να είμαστε καλά κι εμείς να τα μεγαλώσουμε! Αυτή είναι η μόνιμη επωδός μου κάθε βράδυ, πριν κοιμηθώ (ή ας πούμε καλύτερα πριν προσπαθήσω να κοιμηθώ, γιατί μια δυσκολία την αντιμετωπίζω τελευταία). Αν κάτι με κρατάει αυτή τη στιγμή είναι η εγκυμοσύνη μου. Αυτό το μωρό σκέφτομαι και δεν το βάζω κάτω. Δεν παραβλέπω τη δυσκολία της κατάστασης, αλλά προσπαθώ να δω τη θετική πλευρά των πραγμάτων σε όλες τις καταστάσεις.
    Έχεις δίκιο σε όλα όσα γράφεις... Το μόνο που λέω - χωρίς διάθεση να σου υποδείξω εγώ τι θα κάνεις - είναι ότι πρέπει να κάνεις κουράγιο και να έχεις πίστη ότι θα καλυτερέψουν τα πράγματα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χάρηκα πολύ για τη γνωριμία, μακάρι να καλυτερέψουν συντομα τα πράγματα γιατί είμαστε στο χείλος...
      Να ναι καλα οι γονεις όλων που βοηθούν ακόμη. Αλήθεια πως είναι τα πράγματα στην Καβάλα;

      Διαγραφή
  10. Δυστυχωs τα πραγματα και για μαs ειναι τα ιδια. Αλλα δεν γουσταρω να ζηταω απο γονειs. Με σπουδασαν, μου εδωσαν τα παντα. Γιατι να μην μπορω να το κανω και εγω στα παιδια μου!
    Το χειροτερο δεν ονειρευομαι πια.δ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ανώνυμος16/11/13, 10:03 μ.μ.

    Διαβάζω και είναι σαν να τα έχω γράψει εγώ, κι ας είμαι απ΄ τους τυχερούς που έχουν ακόμη ένα μισθό στο σπίτι. Χέρι βοήθειας από πουθενά και προσπαθείς να βοηθήσεις όσο μπορείς κανέναν άλλο, αλλά πώς... κοντεύει να χαθεί η ανθρωπιά κι όλοι με το κεφάλι σκυμμένο... άσε τα παιδιά, που ο μεγάλος κάπως καταλαβαίνει κι αν του πεις δεν έχω αρκετά λεφτά δεν θα ξαναζητήσει. Ο μικρός; Εγώ που καταλαβαίνω και δεν μπορώ να το χωνέψω; Άστα να πάνε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι πλεον αν δουλεύει ο ένας απο τους δυο νιώθεις σαν να κέρδισες το λαχείο!

      Διαγραφή
  12. Δεν έχω τίποτα άλλο να προσθέσω
    Φιλάκια ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Γεωργία, δεν μπορώ παρά να δώσω μια ευχή. Να βρείτε γρήγορα μια δουλειά ή να σκεφτείτε να ξεκινήσετε κάτι δικό σας. Και πάνω απ' όλα να έχετε υγεία. Πείσμα, ρε! Δεν θα μας ξοφλήσουν αυτοί!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Αγαπημένο πλάσμα.Προσπαθώ μέρες να βρω τρόπο να σου γράψω μιας και δεν έχω υπολογιστή και τώρα τα κατάφερα....Αυτή η ανάρτηση σου είναι συγκλονιστική. Κορίτσι μου, νιώθω αγάπη για εσένα.Οι αγωνίες , οι φόβοι, οι αναζητήσεις σου...ένα μεγάλο ευχαριστώ για όλο αυτό το μοίρασμα.
    Το μοίρασμα...Μα το ότι είσαι γενναία το έχεις ήδη αποδείξει!!!! Καλημέρα όμορφη μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τώρα τι θες; Να κλαίω κάθε φορά που διαβάζω σχόλιο σου;

      Διαγραφή
  15. είναι και αυτός ο φρικαλέος φόβος για το μέλλον, τίποτα άλλο δεν έχω να προσθέσω σε αυτό που έγραψες γιατί τα λες όλα.
    σε φιλώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Κι εγώ δεν έχω λόγια, με κάλυψαν τα προηγούμενα σχόλια...
    Να προσέχετε και να κάνετε ό,τι μπορείτε...! Κι εσείς και όλοι μας.
    Φιλιά Γεωργίτσα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου