Καλώς ή κακώς πέρασα μία από τις δυσκολότερες φάσεις της ζωής μου, έχουν όμως δίκαιο...ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό.
Αυτό το εξάμηνο ενώ ξεκίνησε με τεράστια χαρά κοιτάζοντας το θετικό τεστ που κρατούσα στα χέρια μου, συνοδεύτηκε με μεγάλη ταλαιπωρία, θλίψη και πολύ κλάμα, τόσο κλάμα που στο τέλος στέρεψα. Ήμουν δυο μήνες κλεισμένη σχεδόν στο σπίτι κάνοντας εμετούς όλη μέρα, δεν μπορούσα ούτε νερό να πιω, από την αφυδάτωση είχα γίνει σταφίδα κι εκεί που ο σύζυγος περίμενε να ρθει η Κυριακή για να τον συνοδεύσω σε κάποια παραλία κι ο μικρός με τραβολογούσε να βρω τα φτυαράκια του εγώ παρακαλούσα να ρθει γρήγορα ένα ασθενοφόρο να με πάρει και να κλειστώ σε ένα νοσοκομείο με ορούς να βρω την ησυχία μου. Είχα τρομερή αδυναμία, σχεδόν σερνόμουν κι είχα παραμελήσει τελείως το γιο μου. Είχα χάσει τον εαυτό μου, δεν ήμουν εγώ αυτή, εντάξει έχω περάσει τέτοια κρίση παλαιότερα αλλά αυτό που έζησα αυτό το καλοκαίρι ήταν το κάτι άλλο...σαν να μπήκε κάτι μέσα μου και να με κυρίευε! Χωρίς να υπάρχει κάτι συγκεκριμένο αλλά και με πολλές αιτίες όπως ότι μάθαμε για κάποιες οικονομικές εκκρεμότητες που δεν γνωρίζαμε με έκαναν να πανικοβληθώ και να αγχωθώ τόσο πολύ για το μέλλον μας που κλείστηκα τελείως στον εαυτό μου. Ήταν κάτι που το είχα τρομερή ανάγκη κι ευχαριστώ όλους αυτούς που το σεβάστηκαν και μου έδωσαν χώρο και χρόνο να ηρεμήσω. Μέσα σε αυτούς κι ο άντρας μου...ήρωας !
Κι εκεί που τα πράγματα άρχισαν λίγο να στρώνουν κι έσκασα το πρώτο χαμόγελο ήρθε η ώρα της αμνιοπαρακέντησης (που έκανα όχι λόγω ηλικίας αλλά επειδή κάποιες μετρήσεις στην αυχενική διαφάνεια ανησύχησαν το γιατρό μου) ενώ αρχικά αρνιόμουν να κάνω λόγω πιθανής αποβολής. Έκατσα πέντε μέρες στο κρεβάτι με την αγωνία και το φόβο να με κυριεύουν αλλά όταν άκουσα από το γιατρό μου πως το παιδί δεν έχει σύνδρομο down άνοιξα φτερά να πετάξω. Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω γιατί αλλά παλαιότερα είχα μπει ουκ ολίγες φορές στη διαδικασία να σκεφτώ αν θα μπορούσα να μεγαλώσω ένα παιδί με σύνδρομο down και πάντα μέσα μου μία φωνή μου έλεγε "φυσικά και μπορείς, έχεις τόση αγάπη να δώσεις..." Σε αυτές τις πέντε μέρες λοιπόν ενώ φυσικά παρακαλούσα το θεό να μην έχει τίποτα το παιδί, δεν ήμουν όμως κι απόλυτη για το τι θα έκανα αν τελικά είχε.
Αν με κούρασε κάτι στον πρώτο χρόνο ζωής του Παύλου αυτό ήταν το τάισμα του. Έπρεπε να καθαρίζεις, να αποστειρώνεις, να λιώνεις, να μαγειρεύεις συγκεκριμένα πράγματα, κάθε δύο τρεις ώρες η ίδια διαδικασία, κάθε μέρα, μπιμπερό, κουταλάκια, μπολάκια, σαλιάρες και πάντα να κουβαλάς μαζί σου ζεστό αποστειρωμένο νερό. Στις πρώτες μας οικογενειακές πλέον διακοπές στην Κατερίνη συνάντησα στο ξενοδοχείο που μέναμε μία οικογένεια με τέσσερις γιους. Ο ένας από αυτούς είχε σύνδρομο down αλλά υπήρχε τόση αγάπη, τόση αυτοπεποίθηση και τρυφερότητα από όλους που δεν σε άφηνε η οικογένεια να σκεφτείς το παραμικρό. Κάνανε μπάνιο στην πισίνα κι ο ένας βοηθούσε τον άλλο με τόση αγάπη...θυμάμαι έκλαψα εκείνο το απόγευμα και ζήτησα από το θεό να με συγχωρέσει που έχω ένα υγιέστατο παιδί αλλά γκρινιάζω μερικές φορές. Την επόμενη μέρα στο εστιατόριο του ξενοδοχείου συναντήσαμε μία άλλη οικογένεια που είχε ένα γιο σε αναπηρικό καροτσάκι και με εμφανή νοητικά προβλήματα. Πρέπει να ήταν κοντά στα 20 κι η μαμά του τον τάιζε καρτερικά στο στόμα....
Στις επόμενες μας διακοπές στη Σύρο κάτσαμε να φάμε σε ένα ταβερνάκι. Ο γιος μου όπως πάντα δεν μπορούσε να κάτσει ήσυχα, πείραζε συνέχεια τα πράγματα στο τραπέζι και σηκωνόταν κάθε τρεις και λίγο κι εμείς τον κυνηγούσαμε. Μόλις αρχίσαμε να εκνευριζόμαστε που δεν μας άκουγε καθόλου και χαλούσε το ήρεμο γεύμα μας ήρθε κι έκατσε μία οικογένεια στο διπλανό τραπέζι. Είχαν δυο κόρες και η μία καθόταν σε αναπηρικό καροτσάκι κι είχε κι αυτή εμφανή νοητικά θέματα. Παρήγγειλαν κι όσο περίμεναν να σερβιριστούν η κόρη τους έβγαζε περίεργες κραυγές μα παρόλο που όλο το μαγαζί γύρισε και κοιτούσε, όπως κάνουμε σχεδόν όλοι απροκάλυπτα φέρνοντας σε δύσκολη θέση κι αμηχανία τον άλλον, δεν φαινόταν να απασχολεί την οικογένεια και καθώς οι ίδιοι έδειξαν πως είναι κάτι φυσικό σαν να έκαναν και τους υπόλοιπους να το δουν έτσι. Όταν τελικά ήρθε το φαγητό και η μάνα αλλά κι η αδερφή βοηθούσαν το κορίτσι να φάει. Ένιωσα για δεύτερη φορά πως αυτά τα περιστατικά δεν έγιναν τυχαία μπροστά μου, αφενός για να πάψω την γκρίνια και τα ουφ κι αφετέρου ίσως να προετοιμαστώ για κάτι που με περίμενε στο μέλλον, δείχνοντας μου αληθινά παραδείγματα.
Μετά την μπόρα με την αμνιοπαρακέντηση ηρεμήσαμε και ξαναμπήκαμε στα σίγουρα και στα δεδομένα ότι το παιδί είναι μια χαρά όμως μετά από λίγες μέρες ένα τηλεφώνημα ήρθε να μας διαψεύσει.Κόντεψε να μου πέσει το ακουστικό όταν άκουσα τη φράση "το παιδί έχει πρόβλημα" κι ας μην ξέραμε ακόμη τι ήταν αυτό ακριβώς. Τρέξαμε με το Θοδωρή να πάρουμε τα αποτελέσματα και αμέσως φύγαμε για τη γενετίστρια που μας είχε προτείνει ο γιατρός μας. Την ακούγαμε τρομαγμένοι και τρεμάμενοι και φύγαμε από εκεί σχεδόν λιπόθυμοι. Μία γενετική ανωμαλία με ελλείψεις σε χρωμοσώματα ήταν κάτι μη αναστρέψιμο κι αυτό μας έκανε να καταρρεύσουμε. Τρέχαμε απο γιατρό σε γιατρό, παίρναμε συμβουλές και γνώμες, κάναμε πολλές εξετάσεις και οι περισσότεροι μας έλεγαν να διακόψουμε την κύηση. Όλο αυτό ήταν κάτι που δεν χώραγε ο νους μου. Πως θα μπορούσα να σκοτώσω αυτό το μωρό, βρισκόμενη ήδη στον πέμπτο μήνα, που με τόση λαχτάρα προσπαθούσα να αποκτήσω; Εκείνο το διάστημα έγινα ράκος, έκλαιγα όλη μέρα, ήμουν χαμένη, δεν με ένοιαζε τίποτα και κανένας, το μυαλό μου κόντευε να τρελαθεί, δεν σταματούσε να σκέφτεται, δεν μπορούσα να κοιμηθώ.Και τότε άρχισα να ψάχνω βαθιά μέσα μου και να ψάχνω την δική μου αλήθεια. Δηλαδή σκεφτόμαστε να μην κρατήσουμε το μωρό για να μη βασανίζεται αυτό ή μόνο τον εαυτούλη μας σκεφτόμαστε; Ελα τώρα, πες την αλήθεια, εσύ δεν αντέχεις κυρίως, τον εαυτό σου βάζεις σε πρώτη φάση μπροστά που θα κουραστείς, θα αγχωθείς, θα στεναχωριέσαι και δεν θα αντέχεις να βλέπεις το παιδί σου να πονά ίσως ή να κάνεις κάποιες πιθανές θεραπείες κλπ κλπ μπλα μπλα μπλα. Με κυρίευε το συναίσθημα λέγαν όλοι, το κεφάλι μου δεν είχε λογική μα κι έτσι να ήταν εγώ είμαι η μάνα του, εγώ το νιώθω μέσα στα σπλάχνα μου πως θα μπορούσα να σκέφτομαι λογικά; Μόνο η μάνα αγαπά ανιδιοτελώς, μόνο αυτή.
Κάναμε κι άλλες εξετάσεις, συναντήσαμε κι άλλη μία γενετίστρια για δεύτερη γνώμη και πέσαν κι άλλα θέματα στο τραπέζι πιο σοβαρά και τότε ο Θοδωρής πέρασε στην απέναντι όχθη κι ένιωσα μόνη. Περάσαμε διάφορες φάσεις όλο αυτό το διάστημα κι ένιωθα πως είτε μέσα από όλο αυτό θα βγούμε πιο ενωμένοι κι αγαπημένοι είτε θα μας διαλύσει και θα χωρίσουμε. Άλλες φορές αγκαλιαζόμασταν και κλαίγαμε μαζί μοιρολογώντας κι άλλες ήταν πιο ψύχραιμος, σκεφτόταν λογικά κι έλεγε να μην συνεχίσουμε άλλο για να μη βασανίζεται αργότερα το παιδί και στα μάτια μου φάνταζε τόσο σκληρός..Ήμουν η μόνη που ήθελα να κρατήσω αυτό το μωρό κι ήξερα πως με την πρώτη υπόκυψη, με το που θα έλεγα πως τα παρατάω κι εγώ οι περισσότεροι θα ήταν διατεθειμένοι να τρέξουν και την ίδια μέρα για να γίνει η διακοπή ισχυρίζοντας πως αυτό είναι το σωστό.
Νομίζω όμως πως σε τέτοιες περιπτώσεις δεν υπάρχει σωστό και λάθος παρά μόνο ακους την καρδιά και το ένστικτο σου. Κι έτσι καθώς περνούσαν οι μέρες και βλέποντας κάποια καλά αποτελέσματα, τουλάχιστον έτσι όπως τα αξιολογούσαμε εμείς ως γονείς, αρχίσαμε να κάνουμε πάλι όνειρα κι αποφασίσαμε οριστικά κι αμετάκλητα να συνεχίσουμε πιο δυναμικά αυτή τη φορά και να αντιμετωπίσουμε κάθε τυχόν δυσκολία παίζοντας βέβαια ρώσικη ρουλέτα αφού τα πάντα πλέον είναι βάση πιθανοτήτων και ποσοστών. Όμως τελικά μέσα από όλη αυτήν την φουρτούνα έγινα πιο δυνατή, και πιο ψύχραιμη. Αφού ο θεός επέλεξε να μου τον στείλει έτσι, έτσι πρέπει να τον δεχτώ κι από εκεί και πέρα όλα για κάποιο λόγο γίνονται, όλοι αψεγάδιαστοι είμαστε πια; Είμαι σίγουρη πως δεν θα μετανιώσουμε για αυτήν μας την απόφαση και μακάρι να δικαιωθούμε κιόλας.
Ευχαριστώ ολόψυχα όλους αυτούς που μας στήριξαν όλο αυτό το διάστημα είτε οικονομικά είτε συναισθηματικά, εύχομαι κάθε ευτυχία στις οικογένειες τους.