Ήρθε το τέλος - Παιδικός Σταθμός



Ένα υπερθέαμα με δράκους, ταχυδακτυλουργούς, ακροβάτες αλλά και αρχαία κωμωδία παρουσίασαν τα παιδιά του βρεφονηπιακού σταθμού "Ο Κόκκινος Μύλος", στην καλοκαιρινή τους παράσταση που ανέβηκε στις 9 Ιουνίου, στο θέατρο "Μίκης Θεοδωράκης", στο πλαίσιο του 19ου παιδικού φεστιβάλ Αχαρνών

Η γιορτή για το κλείσιμο της σχολικής χρονιάς είχε προγραμματιστεί για το Σάββατο 8 Ιουνίου μα δυστυχώς λόγω έντονης βροχής ακυρώθηκε και μεταφέρθηκε για την επόμενη μέρα, οπότε μικρό το κακό! 

Οι πρόβες είχαν ξεκινήσει προ πολλού αλλά ούτε ο Παύλος ούτε οι δασκάλες μας ενημέρωναν για το τι και το πως, ήθελαν να είναι μυστικό, να είναι για μας έκπληξη κι όντως ήταν!

Παρ'όλαυτα τις τελευταίες μέρες ο γιος μου ξεφούρνιζε πως τους πηγαίνουν με το σχολικό στο θεατράκι για πρόβες καθώς μου δείχνε μερικά βήματα ενός χορευτικού κι έτσι πήρα μια ιδέα. 

Την Κυριακή μπανιαριστήκαμε, κοιμηθήκαμε το μεσημέρι για να είμαστε φρέσκοι και δυνατοί κι όταν σηκωθήκαμε βάλαμε τη μισή στολή μας και ξεκινήσαμε όλο αγωνία για το αμφιθέατρο του Μίκη Θεοδωράκη. Εκεί συνάντησε το φίλο του κι άρχισαν να τρέχουν και να ανεβοκατεβαίνουν τα σκαλιά γελώντας δυνατά. Μετά από λίγο κι αφού μαζευόταν ο κόσμος σιγά σιγά φώναξαν τα παιδιά για να τα ετοιμάσουν.


 Κι όταν άρχισε η μουσική κι όλοι βρίσκονταν στις θέσεις τους, όταν βγήκαν τα παιδιά πάνω στην σκηνή, ειλικρινά δεν με χωρούσε ο τόπος, δεν μπορούσα να κάθομαι και σηκώθηκα (σχεδόν πετάχτηκα) για να βγάλω φωτογραφίες τον καλύτερο ταχυδακτυλουργό όλων των εποχών!


Και δωστου χειροκρότημα, και γέλια και μπράβο... Η χαρά μου ήταν πολύ μεγάλη γιατί ο Παύλος πέρα από τη μαμά και τον μπαμπά είχε κι άλλους δικούς του θεατές. Η νονά με το νονό, τα ξαδέρφια του, ο παππούς Παύλος, η θεία Ελένη, η θεία Άντζελα κι ο κουμπάρος μας Παράσχος ήταν εκεί για να τον χειροκροτήσουν, να μοιραστούμε τη χαρά και τους ευχαριστώ πάρα πολύ για αυτό.



Να χαμογελάς...



Εντυπωσιακός πολύ ήταν κι ο κινούμενος δράκος


(Σας παραπέμπω όμως για περισσότερο φωτογραφικό υλικό στην ηλεκτρονική εφημερίδα Αχαρνών και Θρακομακεδόνων "Μενιδιάτης".)

Φυσικά πήραμε και τον έπαινο μας 




 Όταν ο Παύλος θα ξεκινούσε τον παιδικό σταθμό έψαξα αρκετά για να βρω ποιο του ταιριάζει κι ευτυχώς δικαιώθηκα για την επιλογή μου κι είμαι πολύ τυχερή. Νομίζω πως το ένστικτο κάθε μάνας τη βοηθά να βρει αυτό που είναι καλύτερο για το παιδί της.  Ο Παύλος μέσα σε αυτό το δεκάμηνο είχε τρομερή εξέλιξη κι αυτό το οφείλουμε στην παιδαγωγό του την κυρία Βαρβάρα. Όσα ευχαριστώ κι αν της πω δεν φτάνουν για αυτό το αγκάλιασμα στο παιδί μου. Ένιωθα τεράστια ασφάλεια σε αυτόν τον παιδικό σταθμό.

Πριν ξεκινήσουμε τον παιδικό ο Παύλος είχε ενθουσιαστεί με την ιδέα πως θα πήγαινε σχολείο. Είχαμε αγοράσει βέβαια και μια σούπερ τσάντα με το Μακουίν και σχεδόν κάθε μέρα την έβαζε στους ώμους του κι έλεγε πάμε! Όταν όμως ήρθε η πρώτη μέρα ενώ τον άφησα χαρούμενο κι ευτυχισμένο τον πήρα σε 4 ώρες πανδυστυχη, μέσα στα κλάματα. Εντάξει λέω πρώτη μέρα, είναι λογικό. Δυστυχώς όμως αυτό κράτησε περίπου δύο εβδομάδες. 

Την πρώτη εβδομάδα ο Παύλος κάθε πρωί όταν τον ξυπνούσα με ρωτούσε που πάμε κι όταν του έλεγα στο σχολείο έβαζε τα κλάματα κι έλεγε όχι δεν θέλω. Με βαριά καρδιά έφευγα κι εγώ κι όταν έμπαινα στο αμάξι έκλαιγα μέχρι να φτάσω στη δουλειά, η ψυχολογία μου είχε γίνει χάλια. Την δεύτερη εβδομάδα σταμάτησε να κλαίει και να φωνάζει. Έκανε όμως κάτι άλλο που μου ξερίζωνε χειρότερα την καρδιά. Ενώ έμπαινε μέσα στο αμάξι έτρεχαν τα δάκρυα του σε όλη τη διαδρομή. Βουβό κλάμα, χειρότερη μορφή. Τον κοιτούσα από τον καθρέφτη την ώρα που οδηγούσα. Μαρτύριο. Με ρωτούσε κάθε μέρα αν θα πάω να τον πάρω, κάθε μέρα! Φυσικά και θα έρθω αγάπη μου, του έλεγα, είσαι το παιδί μου σιγά μην σε αφήσω εκεί, αφού ξέρεις πως δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα, όταν τελείωσει η δουλειά μου θα έρθω να σε πάρω. 

Επίσης αυτές τις δυο εβδομάδες προσαρμογής χάλασε τελείως ο ύπνος του, πεταγόταν με κλάματα κι έλεγε θέλω τη μαμά μου. Μα το πιο σημαντικό άρχισε να τραυλίζει. Εγώ κι ο Θοδωρής σοκαριστήκαμε. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό. Για καλή μας τύχη όλο αυτό δεν κράτησε παραπάνω και για να καταλάβετε πόσο πολύ του άρεσε αυτό που ζούσε εκεί, εφόσον βέβαια είχε προσαρμοστεί, κάποιες φορές που έκανε κάτι και με νευρίαζε του έλεγα πως δεν θα τον ξαναστείλω σχολείο κι αυτός αμέσως συνετιζόταν.

Το πόσο ευχάριστα και δημιουργικά περνά ένα παιδί τις ώρες αυτές, που συνήθως η μαμά του δουλεύει, φαίνεται απο τη συμπεριφορά του. Ο Παύλος ξυπνούσε πλέον με χαρά κι όταν φτάναμε έτρεχε κι αγκάλιαζε τους φίλους του, μου εξιστορούσε πως πέρασαν, με τι έπαιξαν, τραγουδούσε, έκανε κατασκευές κι εννοείται πως κάθε φορά που τον έπαιρνα όταν σχολούσα ήταν ευχάριστος, χαμογελαστός, ευτυχισμένος. Δεν θα ξεχάσω ποτέ όλες τις γιορτούλες που κάνανε και τα ποιήματα που είπε. Φέτος μάλλον μας βλέπω για δημόσιο προνήπιο κι έχω αρχίσει να προετοιμάζω τον Παύλο για την αλλαγή περιβάλλοντος. 

Ξέρετε τι μου λέει; Μαμά δεν θέλω να αλλάξω ποτέ σχολείο, θέλω να έχω πάντα δασκάλα την κυρία Βαρβάρα! Αν αυτό δεν αποδεικνύει το πόσο όμορφα και δημιουργικά πέρασε αυτή η χρονιά, αν αυτό δεν δείχνει πόσο δέθηκε με τους ανθρώπους εκεί, πόση ασφάλεια τον έκαναν να νιώσει, τότε τι;


Σχόλια

  1. Με τρομαξεs με τον τιτλο αλλα χαλαλι σου. Ελπιζω το τελοs να φερει μια καλυτερη αρχη. Να του δωσειs φιλακια και συγχαρητηρια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εγώ στεναχωρέθηκα πάρα πολύ με τον πρώτο καιρό του στον παιδικό. Τόσο δραματικά το πήρε το παιδάκι; Και τι μεσολάβησε ώσπου τον αγάπησε τελικά και προσαρμόστηκε;

    Όσο για την παράσταση, τέλεια...! Μπράβο τους μωρέ! <3 Εγώ κλαίω κάθε φορά που ένας δικός μου άνθρωπος κάνει κάτι τέτοιο, συγκινούμαι πολύ, σε φαντάζομαι...!

    Φιλάκια αγαπημένη μου!
    Χαθήκαμε :(

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ο λόγος είναι ένας κι απλός: Δεν ξεκολλούσε απο πάνω μου, οπότε του φάνηκε κάπως απότομη η αλλαγή αυτή. Οταν όμως το συνήθισε όλα πήγαν περίφημα!

      Μαράκι μου καλοκαίριασε, μάλλον για αυτό χαθήκαμε :) θα επανέλθω όμως! Φιλιά

      Διαγραφή
    2. Οπότε του έκανε κι άλλο ένα καλό... "απογαλακτίστηκε". Πρέπει να είναι σημαντικό για ένα παιδί να μπορεί και χωρίς τη μαμά του για λίγο.

      Φιλιά πολλά, να είσαι καλά και να περνάς όμορφα :***

      Διαγραφή
  3. Σε δημόσιο ή ιδιωτικό προνήπιο έχεις νας νιώσεις πολύ περηφάνια και συγκίνηση για τον μικρό σου που μεγαλώνει, που μαθαίνει πολλά, που κάνει φίλους κλπ
    Kathy by anthomeli

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Τέλειος ο Παυλίτος!! Πόσο πρέπει να συγκινήθηκες εε;; Και του χρόνου!! Καλό καλοκαίρι και πολλά φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Το τέλος για μια καινούργια αρχή...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Πολύ συγκινητική ανάρτηση!!πολλές αρχές κάνουμε στην ζωή μας ειδικά τα παιδάκια μας,αρκεί να είμαστε πάντα δίπλα τους..με στοργή και τρυφερότητα..ή έστω και νοερά....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Γεωργία ο τίτλος ήταν όντως τρομαχτικός.. σε ποαρακαλώ άλλη φορά μη μας κοψοχολιάζεις!! Πολύ συγκινήθηκα, γιατί φαντάστηκα την δική σου συγκίνηση!! Απίστευτη φατσούλα ο μικρούλης σου, προσπαθούσε να είναι σοβαρός στο ρόλο του αλλά κάποιες φορές ξεραινόταν στα γέλια! :) Για ορισμένα παιδιά είναι δύσκολη αυτή η προσαρμογή.. Όλα καλά τώρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. μπραβο στον μικρουλη σου αλλα και στον παιδικο για την ομορφη γιορτη!!!!απο Σεπτεμβρη λεω να στειλω κι εγω την δικια μου παιδικο,θα ειναι 3 και μεχρι τωρα ειμαστε αυτοκολλητες,πιστευω θα εχουμε τετοιες αντιδρασεις σαν τον δικο σου...για να δουμε!Καλο ΣΚ!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Έκτακτος! Φτου του!
    Λόγω του Παύλου λοιπόν... να έχετε ένα... Μ Α Γ Ι Κ Ο κάλοκαίρι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Και του χρόνου! (πάντα εις ανώτερα το καμάρι σου!) Και εγώ δεν ήξερα τι να περιμένω με τον τίτλο....Φιλιά πολλά !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Θα σε τσακίσω καημένη μου με τον τίτλο που έβαλες αν και ήμουν σίγουρη πως κάτι άλλο είχες στο μυαλό σου:)
    Μα τι φανταστική γιορτούλα!!! Πόση αγάπη και όρεξη είχαν οι δασκάλες των μικρών αυτών πλασμάτων για να οργανώσουν τόσα πολλά πράγματα!!! Θέλει πολύ δουλειά να μάθεις στα μικρά πιτσιρίκια τόσα κόλπα και χορούς και φυσικά να κάνουν υπομονή πάνω στη σκηνή.
    Ο Παυλίτος φαίνεται πως περνούσε καλά στο σταθμό. Είναι δύσκολη η προσαρμογή συνήθως αλλά με τη δική μας βοήθεια και δύναμη, ξεπερνιέται το άγχος του αποχωρισμού.
    Καταπληκτική γιορτούλα!!! Αν ήμουν εκεί θα κλαίγαμε παρέα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ως μέλλουσα μάνα που θα στείλει τον Σεπτέμβρη το παιδάκι της παιδικό θα σταθώ στο τι με περιμένει που ο Στράτος θα παέι του χρόνου παιδικό σταθμό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου