Σήμερα κοπάνα!

Είμαι σίγουρη πως κάποτε στο σχολείο όλοι έχετε φυτέψει φακές πάνω σε βαμβάκι μέσα σε κάποιο κεσεδάκι γιαουρτιού. Αυτό έκανα κι εγώ με το γιο μου... Κάθε πρωί που σηκωνόμαστε τρέχει στην κουζίνα να δει πόσο μεγάλωσαν οι φακές του. Κάθε μέρα και κάποιες φορές το βράδυ πριν κοιμηθεί. Τις παρατηρεί και πολλές φορές τις χαϊδεύει.

"Ουάου! Μαμά τρέχα να δεις πόσο μεγάλωσαν! 
Λίγο, λίγο κάθε μέρα...."


Ψυχούλα μου έτσι μεγαλώνεις κι εσύ, λίγο λίγο κάθε μέρα...

Μα δυστυχώς δεν το ζω απόλυτα όλο αυτό. Λείπεις τη μισή μέρα στον παιδικό σταθμό, το μεσημέρι κοιμάσαι και στην ουσία λίγες απογευματινές ώρες ζω μαζί σου. Κι αν το απόγευμα έχω εξωτερικές δουλειές τότε μειώνονται κι αυτές. Μα δεν φτάνει μόνο αυτό, δεν φταίει μόνο ο χρόνος έχω κι έναν άλλο αντίπαλο. Το άγχος. Αυτό το μισητό ουσιαστικό που με κυβερνά. Αυτό δεν με αφήνει να χαρώ απόλυτα την καθημερινότητα μας. Πώς θα το πολεμήσω αυτό το τέρας; Πώς;

Πολλές φορές νιώθω σαν να βιάζομαι, σαν κάτι να με κυνηγά. Πίνω καφέ στο μπαλκόνι, είμαι αγχωμένη. Μέσα στο σπίτι έχω τόσες δουλειές...να προλάβω κι αυτό κι εκείνο και το άλλο. Και μέσα σε όλα "πρέπει να σεβόμαστε το μεσημέρι", ατάκα που υιοθετήσαμε απο το Θοδωρή. Το πολύ μέχρι τις δύο έχουμε φάει και μετά ακολουθεί μεσημεριανός ύπνος. Τα τηλέφωνα μας είναι κλειστά όπως και τα μάτια μας. Μα ακόμη κι αυτό πολλές φορές με αγχώνει. Απο τη μία με ευχαριστεί που βρισκόμαστε πάντα όλοι μαζί στο τραπέζι και ξαπλώνουμε αγκαλίτσα στο διπλό κρεβάτι απο την άλλη όμως νιώθω πως χάνω χρόνο.
Είναι λίγο μπερδεμένο αυτό που νιώθω και δεν μπορώ να το εξηγήσω καλά. Αυτό που θέλω πάντως είναι να είμαι χαρούμενη ακόμη και χωρίς δουλειά, να μπορώ να γελώ ακόμη κι αν δεν έχω χρήματα, να μπορώ να χοροπηδώ βρίσκοντας άλλες ασήμαντες αιτίες και (μακάρι) να μην χρειαζόταν βενζίνη το αμάξι για να κινηθεί, θα γυρνούσα όλο τον κόσμο...

Χθες το βράδυ επειδή είχα κάτι δουλειές να κάνω αποφάσισα να πάρω μαζί μου και τον Παύλο. Στην αρχή κατεβήκαμε στο γκαράζ και καθαρίσαμε μαζί το αμάξι. Λόγω περιορισμένων οικονομικών το αμαξάκι μου δεν κάνει μπάνιο πλέον στα πλυντήρια αυτοκινήτων. Το καθαρίζω εγώ με την ηλεκτρική μου σκούπα κι έτσι μαζί με τον Παύλο το είδαμε σαν παιχνίδι. 

Κατόπιν καθαρίσαμε την αποθήκη. Εκείνη τη μέρα συνάντησα έναν νεαρό που κρατούσε στα χέρια του ένα κεσεδάκι γιαούρτι αυτά του 1/2 κιλού. Το βρήκε στα σκουπίδια και με το δάχτυλο του προσπαθούσε να αφαιρέσει ότι υπολείμματα είχαν μείνει, μετά το έγλειφε.

Με λύπη σταμάτησα τη δράση του Έχε Το Νου Σου Στο Παιδί. Ξεκινήσαμε με αγάπη, όρεξη και τόση αισιοδοξία. Μα δυστυχώς σιγά σιγά ο καθένας για τους δικούς του λόγους τα παράτησε κι έμεινα μόνη. Το πάλεψα λίγο στην αρχή μα ήταν πολύ δύσκολο. Στην αποθήκη μου υπήρχαν ακόμη ρούχα, παιχνίδια, βιβλία και κάποια τρόφιμα. Δεν το άντεχε η καρδιά μου όλο αυτό. Ετοίμασα με το γιο μου δυο κούτες και σήμερα τις έδωσα. Την ώρα όμως που τις έφτιαχνα ένιωσα κάτι μαγικό. Σαν να βρισκόταν κάποιος δίπλα μου και μου χάιδευε τα μαλλιά, η καρδιά μου φτερούγιζε και τότε θυμήθηκα πόση χαρά μου έδινε όλο αυτό, με πόση αγάπη το έκανα. Η σελίδα στο Facebook θα διαγραφεί σε λίγες μέρες και πρέπει να διαγράψω και το μπλογκ. Στεναχωριέμαι μα δεν μπορώ να παλεύω μόνη με τα κύματα.

Αφού τελειώσαμε τις δουλειές μας, με βρώμικα ρούχα και μαύρα χέρια ανεβήκαμε στο σπίτι, μπήκαμε για μπάνιο, φάγαμε κι ο μικρός μου ζήτησε να δει για εκατοστή φορά τους Μπαμπούλες Α.Ε. Ξάπλωσε στον καναπέ, του έβαλα το dvd, τον σκέπασα με την κουβερτούλα του και πάτησα το κουμπί του υπολογιστή για να ανοίξει. Και τότε μου είπε...

"Μαμά σε παρακαλώ μην κάτσεις πάλι στον υπολογιστή! 
Θέλω να κάτσουμε μαζί στον καναπέ να δούμε τους μπαμπούλες, να φτιάξουμε ποπ κορν, να είναι σαν σινεμά!"

Αυτό ήταν το πιο δυνατό χαστούκι που έφαγα ποτέ.
Τον έκλεισα αμέσως κι άναψα το μάτι της κουζίνας. Βάλαμε το κατσαρολάκι και στεκόμασταν από πάνω χαζεύοντας τα καλαμπόκια που έσκαγαν. Κι αυτός ο ήχος σαν μικρά σκάγια να μου υπενθυμίζουν τα λάθη μου. Κάθε φορά που έσκαγε ένα καλαμπόκι έλεγα σύνελθε, δες αλλιώς τη ζωή, ζήσε... 
Φυσικά κάτσαμε κουλουριασμένοι στον καναπέ κι είδαμε τους μπαμπούλες τρώγοντας ποπ - κορν.

Σήμερα αφού τον πήραμε από τον παιδικό σταθμό δεν ήθελα να ακολουθήσουμε το γνωστό μεσημεριανό πρόγραμμα. Δεν ήθελα άλλο πρόγραμμα, ήθελα να κάνω κοπάνα! Κι έτσι αποφασίσαμε να πάμε στις κούνιες και να φάμε ντόνατς με μπόλικη σοκολάτα για μεσημεριανό! Ναι στις τρεις το μεσημέρι που για μας αυτό θεωρείται καταμεσήμερο, που επικρατεί ησυχία και τάξη στο σπίτι μας.

Η παιδική χαρά ήταν άδεια! Μα αυτό μας ενθουσίασε περισσότερο, ήταν όλη για πάρτη μας, πριβέ παιδί μου!


Κι όταν τον είδα να ξεκαρδίζεται στα γέλια...


και να με κοιτά με μάτια που λαμπυρίζουν


ένιωσα σαν να έφυγε ένα μεγάλο βάρος από πάνω μου,
για άλλη μια φορά ένιωσα αυτή τη μαγική λέξη που λέγεται ευτυχία!



Αρχίσαμε να τρέχουμε κι εμείς μέσα στο χώρο, να σκαρφαλώνουμε και να χοροπηδάμε, να γελάμε δυνατά! Κι ένιωσα έντονα και κάτι ακόμη...


Καθώς είχε ένα ελαφρύ αεράκι, Κι άρχισε να ψιχαλίζει...
Ένιωσα ελεύθερη!

Mα εμάς δεν μας πτοούσε τίποτα. Ακόμη κι ο Θοδωρής, που είναι πιο σοβαρός και συγκρατημένος, δεν ζήτησε να φύγουμε. Συνεχίσαμε μπουσουλώντας μέσα στα κόκκινα τούνελ για να προφυλαχθούμε από τη βροχή...
Θέλοντας να του δώσω λίγη ώθηση να ανέβει την τσουλήθρα ανάποδα, έβαλα άθελα μου λίγη περισσότερη δύναμη κι αυτός έπεσε με τη μύτη κι άρχισε να κλαίει. Η μύτη του αιμορραγούσε. Ο Θοδωρής με αγριοκοίταξέ (σαν να έλεγε δεν έπεσε τόση ώρα μόνος του.. εσύ τον έσπρωξες;) κι ο Παύλος μου είπε 
"Μαμά μη στεναχωριέσαι, σε συγχωρώ"

Σχόλια

  1. Μα τι κούκλος!!! Εκεί με τον υπολογιστή..με έστειλε..Που είναι αυτή η φανταστική παιδική χαρά;;; Κρίμα για το "έχε το νου σου" ίσως δεν ήταν η ώρα ακόμη...ίσως κάποια άλλη στιγμή.. Κρίμα..πολλά φιλιά!!! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πραγματικά είναι κρίμα...
      Αυτή η παιδική φανταστική παιδική χαρά είναι στα Άνω Λιόσια, είσαι μακριά τι να σε κάνω;

      Διαγραφή
  2. Γεωργία μου με συγκίνησες πάρα πολύ..
    Πραγματικά αν δούμε πίσω από το άγχος και το ανούσιο πρόγραμμα -μερικές φορές- της καθημερινότητας, έχουμε τόσα για τα οποία να νιώθουμε ευγνωμοσύνη..Και όλα τα άλλα θα τα καταφέρουμε,θα ορθοποδήσουμε αρκεί να κάνουμε υπερβάσεις και να μην χάνουμε το κουράγιο μας..
    Έχετε έναν υπέροχο γιο με φοβερό χαρακτήρα, αν δεν είναι αυτό ευλογία τότε τι είναι; Δεν έχει νόημα να σκεφτόμαστε συνεχώς τα λάθη μας.. Πρέπει να προχωράμε και να γινόμαστε καλύτεροι!
    Όλα θα πάνε καλά.. Καλό βράδυ φιλάκια!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι εγώ συγκινήθηκα πολύ...
      Μη νιώθεις ενοχές, είσαι μια πολύ καλή μαμά... Αγαπάς την οικογένειά σου, τρέχεις, προσπαθείς και νοιάζεσαι...! Και φαίνεται ακόμα και σε εμάς, που είμαστε απ'έξω. Είσαι άνθρωπος κι όχι ρομπότ και είναι φυσιολογικό και αναμενόμενο να νιώθεις να πιέζεσαι και να φοβάσαι μήπως δεν είσαι συνεπής στις υποχρεώσεις σου αλλά τι να κάνουμε που η μέρα έχει μόνο 24 ώρες;

      Όσο προσπαθείς κι αγωνίζεσαι, να μην έχεις ούτε άγχος ούτε τύψεις για τίποτα... Κι ο Παυλάκης μεγαλώνοντας θα καταλάβει πόσο τυχερός ήταν που είχε μία μανούλα που τον λάτρευε τόσο πολύ που τον πήγε στις τρεις ενός μεσημεριού για ντόνατ με σοκολάτα και για παιχνίδι και που καθόταν μαζί του μέχρι να γίνουν τα ποπ κορν και μέχρι να τελειώσουν οι...μπαμπούλες!

      Keep it up....
      Φιλάκια αγαπημένη μου!

      Διαγραφή
    2. Νομίζω πως μια μαμά πάντα νιώθει ενοχές όσο καλή κι αν είναι. Είναι πραγματική ευλογία για μένα ο Παύλος. Απλά νιώθω πως ποτέ δεν είμαι 100% του είναι μου σε οτι κι αν κάνω. Είμαι στη δουλειά σκέφτομαι το παιδί, είμαι με το παιδί σκέφτομαι τη δουλειά... τρέλα!
      Κουκλίτσες μου σας ευχαριστώ πάρα πολύ.

      Διαγραφή
  3. Πραγματικά υπάρχουν όμορφες στιγμές που τις αφήνουμε να φύγουν από τη βιασύνη μας ή από το άγχος μας...τις ζούμε, αλλά πολλές φορές δεν τις απολαμβάνουμε όσο θα έπρεπε..
    Όλα μαθήματα γίνονται όμως..η Κατερίνα έχει δίκιο..
    Να είσαι καλά..καλό βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό ακριβώς, δεν τις απολαμβάνουμε...
      Εχει γίνει έτσι η ζωή που ξεχνάς να ζήσεις απο το τρέξιμο της καθημερινότητας και το άγχος των οικονομικών.

      Διαγραφή
  4. Απαντήσεις
    1. Νομίζω Κατερίνα πως όλες οι μαμάδες νιώθουμε έτσι κάποια στιγμή, το θέμα είναι να το καταλαβαίνουμε έγκαιρα και να το διορθώνουμε

      Διαγραφή
  5. Mέσα από σένα ένιωσα κι εγώ ενοχές, για τις ατέλειωτες ώρες που λείπω στη δουλειά, για την κούραση που με κάνει να αρνούμαι τις προτάσεις τους για κάποια βόλτα τα απογεύματα, για τις ώρες μπροστά στον υπολογιστή.......

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τζίνα μου αυτό είναι το χειρότερο για μένα να αρνούμαι τις προτάσεις του για παιχνίδι και βόλτες, αυτό μπορεί να με τσακίσει...

      Διαγραφή
  6. Από σένα έχω πάρει πολλά και το ξέρεις...
    Το σημαντικότερο όμως δεν έχω βρει τη δύναμη να στο πω..νομίζω ότι μετά από αυτή την ανάρτηση ήρθε η ώρα.
    Ξέρεις όσα έχω περάσει,ξέρεις ότι με φοβίζει ο ερχομός ενός παιδιού και πως είμαι όλο υπεκφυγές..
    Εκείνο που δεν ξέρεις όμως είναι πως μετά την τελευταία φορά που είχαμε ανάμεσά μας στο κρεβάτι τον πρίγκιπά σας,που όλο το βράδυ αγχωνόσουν για το ότι ξεσκεπαζόταν και μου "έπιανε" το χώρο κάτι μέσα μου άλλαξε!
    Δεν με ένοιαζε ούτε το πως, ούτε το αν θα κοιμηθώ..όταν ο Παύλος μου κρατούσε το χέρι μετά από το αυτοσχέδιο παραμύθι μου εγώ ήμουν ευτυχισμένη..είχα ένα αθώο πλασματάκι δίπλα μου που με έκανε ευτυχισμένη και ας μην το γέννησα εγώ..
    Εκείνο το βράδυ εγώ κοιμήθηκα γαλήνια και μετά από πολύ καιρό ξύπνησα ξεκούραστη!!
    Είναι ευλογία να έχεις ένα παιδί σαν αυτό..
    Μην φοβάσαι ότι δεν είσαι καλή στο ρόλο της μητέρας.
    Μην σε αγχώνει το γεγονός ότι δεν είσαι μαζί του όλη τη μέρα..
    Να θυμάσαι ότι τα παιδιά έχουν ένστικτο..
    Αν ο Παύλος δεν ένιωθε ότι τον αγαπάς δεν θα σε συγχωρούσε...και αν το παιδί δεν έχει νιώσει αγάπη τότε πως θα ήξερε τη σημαίνει συγχωρώ ???
    love you roomy and your son loves you more...!!!!
    Υγ. την επόμενη φορά σου υπόσχομαι ότι θα μετράμε μαζί τις κατάλληλες μέρες...Αφού είσαι πρότυπό μου και δίπλα μου δεν φοβάμαι να γίνω μαμά....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Με έκανες να κλάψω μα στο τέλος γέλασα! Ναι Αννούλα μου μαζί θα μετράμε τις μέρες και χαίρομαι πάρα πολύ για αυτό.

      Θέλω να σου πω κι εγώ κάτι... νομίζω πως είσαι ο μόνος άνθρωπος σε αυτό τον κόσμο που πιστεύει τόσο πολύ σε μένα και σε ευγνωμονώ για αυτό

      Σε αγαπώ πολύ

      Διαγραφή
  7. Εντάξει δεν ξέρω αν φταίνε οι ορμόνες μου ή το κείμενο σου ή οι τύψεις που νιώθω επειδή δεν παίζω και δεν ασχολούμαι με το παιδί οπως πριν την εγκυμοσύνη αλλά βούρκωσα....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μάλλον λίγο απο όλα Βάνα μου κι όταν θα γεννήσεις θα το νιώθεις διπλά αυτό, σε φιλώ στην κοιλίτσα!

      Διαγραφή
  8. Πολύ συγκινήθηκα..η φάτσα του Παυλίτου όμως με έκανε και χαμογέλασα! Φαντάζομαι κι εσένα..
    Είναι αλήθεια ότι ξεχνιόμαστε μέσα στο "κάθε μέρα".. ένα ρεπό επιβάλλεται για να γεμίσεις ενέργεια..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τελικά πρέπει να το καθιερώσουμε. Μια μερα την εβδομάδα θα πρεπει να τρώμε οτι θέλουμε και να γυρνάμε όλη μέρα έξω χωρίς να μας νοιάζει ο χρόνος!

      Διαγραφή
  9. Καλησπέρα! Καλώς σε βρήκα! πρώτη φορά έρχομαι στο blog αυτό. αλλά είμαι ήδη μέλος στην σελίδα στο facebook (έχε το νου σου στο παιδί)..
    Διαβάζοντας το κείμενό σου πραγματικά δάκρυσα.. Δεν υπάρχει πιο μεγάλο πράγμα από μια μανούλα! <3 Πόσο δίκαιο έχεις για όλα.. Οι μικρές στιγμές είναι που αξίζουν! Και το αγοράκι σου είναι τόσο γλυκό και πανέξυπνο! απίστευτες οι ατάκες του.. (τι καλά που είναι τα παιδιά.. πάντα εκπλήσσουν με τα λογάκια τους.. )
    Να χαίρεσαι την υπέροχη οικογένειά σου! και σου εύχομαι να νιώθεις κάθε μέρα τόσο ευτυχισμένη όσο ένιωσες στην παιδική χαρά..
    Καλό σαββατοκύριακο!! ^^

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλώς σε βρήκα κι εγώ Λυδία αν και νιώθω πως σε ξέρω καιρό. Δεν ξέρω γιατί αλλά έτσι νιώθω... έχουμε βρεθεί κάπου; Κάτι μας συνδέει;

      Μπήκα κι εγώ στο μπλοκ σου κι οι μελωδίες σου με ταξίδεψαν. Έχεις υπέροχη φωνή. Η αλήθεια είναι οτι απαντάω στα σχόλια σας ακούγοντας σε.

      Όπως ήδη διάβασες δυστυχώς η δράση του Εχε Το Νου Σου Στο Παιδί σταμάτησε κι έτσι η σελίδα θα διαγραφεί. Μπορεί όμως να συνεχίσω όσο μπορώ ατομικά και χωρίς δημοσιεύσεις..

      Χάρηκα πολύ για τη γνωριμία, ξεχώρισα το moonlight!

      Διαγραφή
  10. Αχ Γεωργία μου, αυτές οι τύψεις και πόσο πραγματικά αυτά που περιγράφεις!! Περιορισμένος χρόνος, πολλά να γίνουν, πόσα κομμάτια μπορεί να γίνει μια μητέρα? Να χαίρεσαι το παλικαράκι σου!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μιλάω εγώ που έχω ένα παιδί... φαντάζομαι εσάς τις πολύτεκνες! Όσα κομμάτια και να γίνει μια μητέρα σίγουρα γίνεται κομμάτια κι η καρδιά ή η ψυχολογία της, δεν γίνεται αλλιώς..
      Φιλιά Σίνα μου, να 'ξέρες πόση δύναμη μου δίνεις...

      Διαγραφή
  11. Τίς τελευταίες μέρες νιώθω ακριβώς έτσι...
    Μια της λέξη ένα σχόλιο και είναι σαν χαστούκι που σε ξυπνά.
    Εχθές κάναμε ακριβώς το ίδιο. Αφού τρέξαμε γεμάτοι άγχος για να προλάβουμε κάποια εκκρεμότητα που είχαμε βρεθήκαμε σε μια άγνωστη παιδική χαρά άλλης περιοχής.
    Καθήσαμε για ώρα πολλή μέσα στο μεσημέρι. Δεν ήθελε να φύγουμε, δεν ήθελα να γυρίσουμε σπίτι....Το απόγευμα πήγα και πήρα υλικά για κατασκευές και νερομπογιές. Το Σαββατοκύριακο θέλω να είναι μόνο δικό μας!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μπράβο Θεανούλα μου, διπλό μπράβο που μεγαλώνετε την κόρη σας μόνη σας.
      Ετσι ακριβώς κάνω κι εγώ, μπορεί οι καθημερινές να είναι πιεσμένες τα Σαββατοκύριακα όμως τα αφιερώνω σε αυτόν και πάντα θα κάνουμε κάτι. Βόλτες, θέατρο, σινεμά, ορειβασία στο βουνό, τα καλοκαίρια πάντα θάλασσα.. Αχ είπα θάλασσα και μας φαντάστηκα σε αμμουδιές με κουβαδάκια κι ένα σωρό σιμπράγκαλα να πίνουμε καφέ και να φτιάχνουμε κάστρα...τέλεια!

      Διαγραφή
  12. Και μετά αναρωτιέσαι αν ο λόγος σου μας μαγεύει?!
    Είναι αξιέπαινη και πολύ τρυφερή η αφοσίωση σου στο μικρό σου πρίγκιπα! Είναι πραγματική αφοσίωση... δεν υπάρχει αμφιβολία! Είσαι άψογη στο ρόλο της μητέρας, από κάθε κείμενο σου αυτή η εντύπωση γίνεται όλο και πιο έντονη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Γεωργία μου, τι όμορφη, ανθρώπινη, ειλικρινής, συγκινητική και ΥΠΕΡΟΧΗ ανάρτηση!!!
    Ξέρεις κάτι; Έδωσες μόνη σου, με την τελευταία σου παράγραφο, την απάντηση στο πρώτο σου ερώτημα. Ακριβώς αυτός ο αυθορμητισμός και η ωραία "τρέλα", που δεν έχει με τίποτα να κάνει με το "την τάδε ώρα κάνουμε αυτό, την άλλη το άλλο", είναι που μας χαρίζει τους αγαπημένους μας. Αυτή είναι η δική μου γνώμη.
    Να είσαι ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ, και να ζεις στιγμές μοναδικές, και γεμάτες ευτυχία με τους αγαπημένους σου!!!
    Πολλά φιλιά αγαπημένη μου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ροδουλίτσα μου, γλυκιά μου δασκάλα θα ήθελα να ήσουν κοντά μου τώρα και να μου έλεγες ιστορίες..σε ευχαριστώ για τη γλυκιά σου τοποθέτηση. Θα προσπαθήσω να κάνω περισσότερες κοπάνες απο την καθημερινότητα καθώς επίσης να διώξω τα περισσότερα "πρέπει" απο τη ζωή μου.
      Εύχομαι να σε δω στο συνέδριο, θα χαρώ πολύ να σε γνωρίσω απο κοντά

      Διαγραφή
  14. Είναι αλήθεια ότι καμιά φορά πρέπει να βγαίνουμε από το πρόγραμμά μας, να κάνουμε κοπάνα από την καθημερινότητα, για να ξανανιώσουμε παιδιά και να δούμε μέσα από τα μάτια τους...και το λέω αυτό εγώ που είμαι τελείως άνθρωπος του καθήκοντος και του προγράμματος, έχω όμως έτσι χάσει πολλές μικρές στιγμές δυστυχώς...
    Υ.Γ: συγκλονίστηκα με αυτό που έγραψες με τον νεαρό και το γιαούρτι...Τις προάλλες η πεθερά μου στο κέντρο της Αθήνας κέρασε τυρόπιτα ένα εικοσάχρονο παιδί που της ζητούσε κάτι να φάει, και μετά της φιλούσε τα χέρια...πού φθάσαμε;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι δυστυχώς ακολουθώντας τα "πρέπει" νομίζω πως χάνουμε το νόημα της ζωής.

      Θεέ μου πως μας κατάντησαν έτσι; Μαριαντίνα μου δεν αντέχω τέτοιες σκηνές, σπαράζει η καρδιά μου..

      Διαγραφή
  15. Συγκινήθηκα Γεωργία μου πολύ. Χάνουμε τόσα πολλά από την ζωή μας. Τόσες όμορφες στιγμές. Και τα παιδιά μας τώρα μας έχουν ανάγκη. Γιατί καταλαβαίνουν τα δύσκολα και μόνο κάτι μέρες σαν και αυτην που περάσατε μπορούν να τους δώσουν την ασφάλεια που χρειάζονται.Φιλάκια πολλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι κι αυτό που με αγχώνει. Τώρα μας έχουν ανάγκη όπως πολύ σωστά είπες, τώρα είναι παιδιά κι ο χρόνος κυλά τόσο γρήγορα...
      Για αυτό οι φακές με σύνδεσαν με το μεγάλωμα του Παύλου. Έγινε 3 1/2 ετών και πολλές φορές τον κοιτάζω και λέω πότε έγινε θεε μου;

      Άσε δε το άλλο. Πόσα έχω χάσει απο το μεγάλωμα του..

      Διαγραφή
  16. Γεωργία μου, νομίζω πως αυτή είναι η πιο γλυκιά και τρυφερή ανάρτηση που έχω διαβάσει. Τι τρυφερό πλάσμα που είσαι..... Πόσες πολύτιμες στιγμές χάνουμε αλήθεια από τα παιδιά μας και τους αγαπημένους μας, γιατί "πρέπει" να κάνουμε διάφορα.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Νομίζω πως το να είσαι μητέρα είναι το πιο δύσκολο επάγγελμα, είναι λειτούργημα, έχεις μια ψυχή στα χέρια σου και προσπαθείς να την πλάσεις "σωστά"... τι είναι όμως σωστό για τον καθένα;

      Μαρία μου ξέρεις πόσο σε συμπαθώ; Πολύ!

      Διαγραφή
  17. Γλυκό μου πάνγλυκο πλασματάκι!!! Είμαι σίγουρη ότι κάνεις καταπληκτική δουλειά με τον Παυλίτο σου γιατί μεγαλώνει με δυο γονείς που αγαπιούντα πολύ και τον έχουν σε πρώτο πλάνο πάντα. Όσες δουλειές και υποχρεώσεις έχετε, ξέρω ότι για αυτή τη γλυκιά φατσούλα θα τα παρατήσετε όλα στο λεπτό! Όπως και κάνατε τις προάλλες. Μην αμφιβάλλεις ποτέ για το πόσο καλή μανούλα είσαι. Το επιβεβαιώνει ο υπέροχος χαρακτήρας του παιδιού σου και η μεγάλη του καρδιά.
    Όσον αφορά στο Εχε το νου σου στο παιδί, μην στεναχωρίεσαι. Έκανες ήδη πάρα πολλά. Βοήθησες πολύ κόσμο. Μπορεί να σταματήσει η δράση του αλλά είμαι σίγουρη ότι κάπου κάπως κάποτε θα ξεκινήσει κάτι άλλο. Θα δεις.
    Έχε πίστη στον εαυτό σου. Αξίζεις πολλά!!!
    Είμαι πολύ τυχερή που σε γνώρισα και με θεωρείς μία από τις φίλες σου!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Ναι Δήμητρα, αυτό είναι αλήθεια, σε θεωρώ φίλη μου και μάλιστα μια ΠΟΛΥ καλή φίλη. Σε φιλώ γλυκά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Γλυκειά μου Γεωργία είσαι υπέροχη μανούλα και το γεγονος ότι αγωνιάς αν είσαι τόσο καλή όσο αξίζει το παιδάκι σου, το επιβεβαιώνει! Σαν μαμά τριών μεγαλύτερων παιδιών (19,17και 13χρ. )που τα μεγαλώσαμε μόνοι μας με τον άντρα μου με αρκετές πρακτικές δυσκολίες, για ένα πράγμα είμαι σίγουρη:Εκμεταλλεύσου κάθε ευκαιρία να περνάς δημιουργικα χρόνο με τα παιδιά και γενικά (όπως διάβασα κάπου και συμφωνώ απόλυτα)ασχολήσου με τα "μικρά κι'ασήμαντα" γιατί κάποια στιγμή μπορεί να κοιτάξεις πίσω και να δεις ότι αυτά τελικά ήταν τα σημαντικά. Φιλιά πολλά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχεις δίκαιο Αρετή αν κι είναι δύσκολο θα προσπαθήσω να κάνω πράξη τα λόγια σου.. Να χαίρεσαι κι εσύ τα παιδιά σου!

      Διαγραφή
  20. Σε καταλαβαίνω πολύ. Λίγες ώρες με το παιδί στην ουσία μετά την δουλειά κι αυτές με το κεφάλι γεμάτο προβλήματα, άγχη, υπολογισμούς και τελικά και ενοχές γιατί δεν της δίνω το 100%. Φιλιά και αγκαλιές σου στέλνω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Πολύ γλυκιά και αληθινή η ανάρτησή σου…
    Έλα να πάρεις και το βραβειάκι σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σας ευχαριστώ πολύ κορίτσια και καλώς ήρθατε! Το βραβειάκι σας θα μπεί με μεγάλη χαρά στη σελίδα με τα βραβεία μου!

      Διαγραφή
  22. Σήμερα χτύπησες φλέβα. Όλα αυτά που γράφεις επί 2. Άγχος, στρες, τύψεις (για τον μικρό μου που έχω παραμελήσει, τύψεις για το μωράκι που έχω μέσα μου και δεν του δίνω ότι καλύτερο έχω) αγώνας να τα κάνεις όλα, να έχεις να αντιμετωπίσεις κριτική, βλέμματα γιατί όταν πας να πεις κάτι είσαι και η ψυχοπαθής της παρέας...που δεν απέχω πολύ...διότι ο μικρός μου 16 μηνών έχει ρεκόρ ατυχημάτων, εγώ κλαίω και τσιρίζω όταν βλέπω αίμα να τρέχει (δεν βοηθάνε και οι ορμόνες) η γιαγιά που νομίζει ότι της ρίχνεις ευθύνες, ο μπαμπάς μας που νιώθει ένας φτωχός συγγενής μέσα σε όλα αυτά, και εγώ να τρέχω μέχρι από τις 12.00 μέχρις τις 10.00 το βράδυ στην δουλειά....το τελειωτικό χτύπημα...ο μικρός μου να θέλει την γιαγιά να τον βάλει για ύπνο και εσένα να σε έχει στο φτύσιμο (είπαμε σήμερα είναι bad, really BAD day)......και στο τέλος της ημέρας να νιώθεις τόση λίγη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ Μαρία πόσο σε καταλαβαίνω! Ειδικά αυτό στο τέλος με τη γιαγιά με τσάκισε...
      Το ωράριο σου δύσκολο, πιάνει όλη τη μέρα. Μη στεναχωριέσαι άλλο αν κι είναι δύσκολο και το καταλαβαίνω αλλά πρέπει να κάνουμε κάτι γι αυτό. Πρέπει να αλλάξουμε τις προτεραιότητες μας, να κάνουμε αλλαγές στην ποιότητα της ζωής μας αλλιώς σε λίγο καιρό θα κοιτάξουμε πίσω και μόνο στάχτες θα δούμε..
      Μια μεγάλη αγκαλιά σου στέλνω

      Διαγραφή
    2. ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ! σήμερα ηταν χάλια μερα...τα ζουμακια στα ματια ερχοντουσαν και φευγανε...

      Διαγραφή
  23. Δεν νομίζω ότι υπάρχει έστω και μια μαμά που δεν αισθάνεται τύψεις για κάτι που έκανε ή κατι που δεν έκανε με/για το παιδί της! Παρόλα αυτά είμαι σιγουρότατη πως η αίσθηση αυτή είναι απλά και μόνο στο κεφαλάκι σου, ιδίως από όταν σε γνώρισα απο κοντά, είμαι απόλυτα σίγουρη γι αυτο!
    Όσο για το ''μέτρημα'' των ημερών, το νου σου κοπελιά να μετράς σωστά, και είμαι σίγουρη ότι σε λίγο καιρό θα μετράμε φουσκοκοιλίτσες!
    Σμουτς ομορφούλα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαχαχαχ Μαχούλα μου μακάρι!
      Τι σε έκανε δηλαδή να είσαι σίγουρη για αυτό απο όταν συναντηθήκαμε; Εύχομαι την επόμενη φορά να κάτσουμε πιο κοντά και να μη βάλουμε γλώσσα μέσα (όχι πως τώρα βάλαμε..) Φιλιά!

      Διαγραφή
  24. Άργησα να έρθω.. αλλά με συγκίνησες πάρα πολύ.. παιδάκι δεν έχω, το έχω πει άπειρες φορές, μα κάθε φορά που διαβάζω τέτοιες ιστορίες καθημερινές με τα παιδάκια συγκινούμε απίστευτα σαν να είναι δικά μου..

    Έχουμε χάσει την ουσία της ζωής..και χαίρομαι που εσύ έχεις εντοπίσει την δικιά σου ουσία. Σου εύχομαι ολόψυχα να ρουφήξεις κάθε της σταγόνα και να γεμίσεις μέσα σου με απόλυτη ευτυχία.

    Δεν μπορώ να πω οτι δεν στεναχωριέμαι που για να γίνει αυτό θα κλείσεις τους λογαριασμούς σου στο ιντερνετ..αλλά δεν θα σε μαλώσω ουτε θα ζητήσω να μην το κάνεις, γιατί καταλαβαίνω οτι δεν είναι το σημαντικότερο για εσένα. Το σημαντικότερο είναι εκει δίπλα σου..

    Δεν θα μας ξεχάσεις..είμαι σίγουρη! Θα χαρώ να ξαναδώ νέα σου! Να είσαι πάντα καλά!

    Σε φιλώ γλυκά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ελευθερία μου σε ευχαριστώ για το όμορφο και συγκινητικό σχόλιο σου, δεν θα κλείσω τους προσωπικούς μου λογαριασμούς αλλά αυτούς του Εχε Το Νου Σου Στο Παιδί. Ηταν μια φιλανθρωπική δράση που είχα ξεκινήσει με κάποιυς φίλους και μη.

      Ο προσωπικός λογαρισμός μου στο facebook αλλα και το blog μου είναι κομμάτι δικό μου, κομμάτι της ψυχής και της ζωής μου και νομίζω πως δεν θα τα κλείσω ποτέ... απλά θα περιορίσω το χρόνο που διαθέτω για το Pc

      Σε σκέφτομαι ούτως ή άλλως, σας νιώθω φίλους μου, φιλιά

      Διαγραφή
  25. Άλλη μια ανάρτηση ουσιαστική και άπειρα τρυφερή...
    Όσο για το άλλο μπλογκ... Μερικές φορές το timing δεν είναι σωστό, ή το περιβάλλον, ή οι συμβαλλόμενοι... Αν το θες πραγματικά θα σου παρουσιαστεί ξανα ευκαιρία για να προσφέρεις,μέσα ή έξω απ' το διαδίκτυο. Εγώ σου εύχομαι να πετύχεις ό,τι ποθείς πραγματικά και τίποτα παρακάτω από αυτό... Μια μεγάλη αγκαλιά ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρώ μου να 'σαι καλά σε ευχαριστώ κι ανυπομονώ ακόμη για μια δική σου ανάρτηση του μητρικού αισθήματος πάντα με τον εκπληκτικό σου τρόπο! Ανταποδίδω την αγκαλιά

      Διαγραφή
  26. Σαν να ζούμε ζωές παράλληλες ένα πράγμα...και σαν να ακούμε τις ίδιες ατάκες από τα παιδιά μας!
    Αποφάσισα να σταματήσω να νιώθω ενοχές και δεν προγραμματίζω πια σχεδόν τίποτα. Μετά το σχολείο αν το αποφασίσουμε επιτόπου θα πάμε στο πάρκο και θα φάμε κρουασανάκια με σοκολάτα που μας αρέσουν πολύ και θα περάσουμε όμορφα.
    Μην νιώθεις ενοχές ποτέ! Κάνουμε όλες το καλύτερο που μπορούμε και σου μιλάει μια μαμά που διαθέτει και ένα μπαμπά "τα κάνω όλα και συμφέρω" και πάλι ο χρόνος δεν φτάνει!
    Σε φιλώ γλυκά...υπέροχο κείμενο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ειρήνη μου τελικά όντως ζούμε παράλληλες ζωές αφού κι εγω διαθέτω εναν μπαμπά που "τα κάνει όλα και συμφέρει" αλλά πάντα μια μαμά κάνει περισσότερα θέλοντας και μη. Εύχομαι να ρθει σύντομα η μέρα που θα μπορέσω να ζω χωρίς καθόλου τύψεις, ενοχές και φυσικά άγχος

      Διαγραφή
  27. Πολύ συγκινητική ανάρτηση Γεωργία μου! Την έχω μέρες που την έχω διαβάσει (από κινητό) αλλά ήρθα σήμερα από PC για να σχολιάσω :)

    Καλά έκανες και έσπασες τον μεσημεριανό κανόνα σας. Οι κανόνες είναι για να τους σπας όταν χρειάζεται. Ο αυθορμητισμός χρειάζεται συχνά-πυκνά. Σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κάποιος ίσως σκεφτεί σιγά τον κανόνα! Κάτι τέτοια μικρά πράγματα όμως ίσως μας αλλάζουν κι όλη τη ζωή, σε ευχαριστώ που ξανάρθες για να αφήσεις το σχόλιο σου, σε φιλώ

      Διαγραφή
  28. ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΓΕΩΡΓΙΑ ΜΟΥ!!!!
    ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ ΤΟ ΜΠΛΟΓΚ ΣΟΥ!!!!!!
    ΜΕ ΣΥΓΚΙΝΗΣΕ Η ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΣΟΥ!!!!!!
    ΕΙΜΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΜΑΜΑ ΕΓΩ, ΙΣΩΣ ΣΑΝ ΤΗ ΜΑΜΑ ΣΟΥ!!!!
    ΣΕ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΩ ΝΑ ΧΑΙΡΕΣΑΙ ΤΗΝ ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ ΜΕ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΣΟΥ!!!
    ΑΣΕ ΤΟ ΑΓΧΟΣ!!!!
    Ο ΧΡΟΝΟΣ ΔΕ ΓΥΡΙΖΕΙ ΠΙΣΩ!!!!!
    ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ!!!!
    ΠΟΛΛΑ ΦΙΛΙΑ!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ Ρένα μου, ένιωσα γλυκά και τρυφερά που είπες πως είσαι μεγάλη μαμά, ίσως σαν τη μαμά μου... σε ευχαριστώ, έχω ανάγκη να ακούω μαμαδίστικες συμβουλές.

      Διαγραφή
  29. Καλησπέρα!! Ως μαμά και εγώ τριών κοριτσιών, νιώθω συχνά τις τύψεις να με κατακλύζουν για όλα εκείνα που δεν προλαβαίνω να τους προσφέρω...
    Έτσι λοιπόν και εγώ προσπαθώ να κάνω "κοπάνες" από την καθημερινότητά μας...

    Πραγματικά με άγγιξες!!

    Σ' ευχαριστώ πολύ
    Μαίρη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλώς σε βρήκα Μαίρη! Τρία κορίτσια ε; Να σου ζήσουν!

      Διαγραφή
  30. άχου είναι γλυκύτατο παιδί!!! να γεμίζεις πάντα με χαρά και αισιοδοξία από τα τόσο αθώα λογάκια του!! και μη στεναχωριέσαι, ούτε να αγχώνεσαι!! ζήσε το τώρα με πάθος.. φιλάκια!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Πολύ δυνατή η ανάρτησή σου σήμερα Γεωργία μου!!! Είπες με απλά λόγια τις αγωνίες μας και μαζί με εσένα χαστούκισε και πολλές άλλες μάνες ο γιος σου!!! Σπάστε τα δεσμά και τους κανόνες και ζήστε όπως επιθυμείτε! Το ξέρεις αυτό! Πέρσι ζήσαμε όλο σχεδόν τον αύγουστο με 100 ευρώ και ξέρεις; Αν εξαιρέσουμε κάτι χρέη που δημιουργήθηκαν,χιχι, τα καταφέραμε και γίναμε πιο δυνατοί!!! Μόνο αν πιάσεις πάτο μπορείς να εκτοξευτείς πάλι ψηλά! Callie by Anthomeli

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κάλη τι ωραίο σχόλιο...
      το φυλάω στην καρδιά μου

      Διαγραφή
  32. "Μαμά σε παρακαλώ μην κάτσεις πάλι στον υπολογιστή" Η φράση αυτή είμαι σίγουρη οτι αποτελεί πλέον τη νούμερο ένα φράση/γροθιά στο στομάχι που μπορεί αυτόματα να φέρει στην επιφάνεια ενοχές αυτοστιγμεί.
    Θεωρώ μεγαλείο ψυχής να δείχνεις με ειλικρίνεια και ανιδιοτέλεια αλληλεγγύη στον συνάνθρωπο όπως εσύ..
    Επίσης περιμένω μειλ...επίσης μου είναι τρομερά οικείο το πρόσωπο σου, πότε σπούδασες Θεσσαλονίκη;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γωγώ δεν ξέρω γιατί σε νιώθω τόσο κοντά μου..
      Ημουν εκεί απο το 2001 έως και το 2005. Εσυ σε ποια πόλη ζεις;

      Διαγραφή
  33. Εγώ απο το 1999 έως και το 2003 σπούδαζα εκεί, ζώ Δράμα. Μήπως και έχουμε πετυχηθεί κάπου? Έχω και μνήμη χρυσόψαρου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τι να σου πω αν δεν σε δω δεν μπορω να ξέρω.
      Στα ίδια λημέρια λοιπον..
      Παράλληλο σύμπαν!

      Διαγραφή
  34. Μπράβο για αυτή την υπέροχη ανάρτηση!οσο για τις ενοχές,αν και πάντα υπάρχουν,νομίζω πως σβήνουν με μια αγκαλιά των παιδιών μας,ένα φιλί,ένα "σ'αγαπώ"...
    Ο γιος σου κατάφερε από μακρυά να μου δώσει αυτή τη σφαλιάρα που μου δίνουν και οι κόρες μου....

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου