Μη φεύγεις #truestory


Για άλλη μια φορά τσακώθηκε με το σύζυγο της για ασήμαντο λόγο και νευριάζει για αυτό. Τον τελευταίο καιρό αρπάζονται και χαλάνε την ψυχική τους ηρεμία για μικροπράγματα. Απορεί όμως. Ίσως τελικά  να ήταν χειρότερο αν υπήρχαν σοβαρά θέματα στη σχέση τους.

Του ζητά να φύγει για λίγο από το σπίτι, έτσι για να ηρεμήσουν τα πνεύματα. Η μικρή τα αντιλαμβάνεται όλα κι αρχίζει να κλαίει. 

-Μπαμπά δε με θες ;
-Φυσικά και σε θέλω, σε αγαπώ, δεν θα αργήσω να γυρίσω.
 Η πόρτα κλείνει.

Γυρνάει προς το μέρος της γυναίκας εκείνης που την γέννησε και λέει
-Εσύ φταις που έφυγε ο μπαμπάς μου. Θα φύγω κι εγώ και θα μείνεις ολομόναχη ! Θα περπατήσω σε όλους τους δρόμους μέσα στη νύχτα για να βρω το μπαμπά μου.
-Όχι μην το κάνεις, σε αγαπώ, ο μπαμπάς σου θα έρθει σε λίγο.

Τον παίρνει τηλέφωνο και του λέει:
-"Μπαμπά έλα γρήγορα σπίτι, η μαμά είναι στεναχωρημένη και σε ψάχνει", εκφράζοντας έτσι τα δικά της συναισθήματα, χρησιμοποιώντας τρίτο πρόσωπο για να τα εκδηλώσει.

Κρατούσε με δυσκολία τα μάτια της ανοιχτά αλλά τελικά αποκοιμήθηκε. Όταν ξύπνησε το άλλο πρωί κατευθύνθηκε στο σαλόνι. Η πρώτη της κίνηση να ανοίξει την τηλεόραση. Αντικρίζει τον πατέρα της να κοιμάται στο σαλόνι. Τρελαίνεται από τη χαρά της.

-Μπαμπά γύρισες !!! Γύρισες μπαμπακούλη μου. Μη ξαναφύγεις ποτέ...
Αυτές οι δύο ώρες της φάνηκαν μέρες, χρόνια, της στοίχησαν.



(Και με όλα τα παραπάνω αναρωτιέμαι αν νιώθει έτσι ένα παιδί σε ένα μικρό καβγά τότε τι συμβαίνει στον ψυχικό του κόσμο όταν οι γονείς του χωρίζουν.)



"Δεν πάει άλλο, είμαστε πλέον δυο ξένοι. Απλά συγκατοικούμε. Έχουμε απομακρυνθεί. Δεν υπάρχει επικοινωνία μεταξύ μας, δεν υπάρχει η τρυφερότητα, απλά συμβιώνουμε. Η μαγεία χάθηκε. Μου ζήτησε να πάμε για καφέ να μιλήσουμε. Δεν συμφωνούσα με την ιδέα να τα πούμε έξω αλλά επέμενε. Αφήνει το παιδί στη γιαγιά. Το νιώθω... το τέλος πλησιάζει...

Ερωτευμένα ζευγαράκια μας έχουν περικυκλώσει. Εμείς στο κέντρο σαν κάποιος προβολέας να έπεσε πάνω μας κι ανα διαστήματα όλα τα βλέμματα στρέφουν πάνω μας. Είναι εμφανές ότι τσακωνόμαστε, ο σερβιτόρος μας κοιτά. Κακή ιδέα, σκέφτομαι. Εδώ δεν μπορώ να κλάψω κι εσύ δεν μπορείς να φωνάξεις, να ξεσπάσεις βρε αδερφάκι μου. Έτσι γίνεται σχεδόν πάντα εγώ κλαίω κι εσύ φωνάζεις. Εγώ είμαι η αδύναμη. Μα τώρα εκεί μέσα στον κόσμο κρατάμε τα προσχήματα. 

Ασυμφωνία χαρακτήρων. Το διαπίστωσα ακόμη μια φορά, όση ώρα είμασταν εκεί διαφωνούσαμε. Οι γνώμες μας δεν συμπίπτουν πουθενά. Αυτός είναι ο λόγος. Μα αγαπιόμαστε. Ξαφνικά παίζει το τραγούδι των U2 κι οι αναμνήσεις φουρτούνα μες στην ψυχή μου. 


Το τραγούδι μας, θυμάσαι; Ίσως ξαφνικά όλα αλλάξουν, ίσως με σφίξεις στην αγκαλιά σου, ίσως κλάψεις, ίσως πέσεις στα πόδια μου, ίσως φωνάξεις δυνατά πως με αγαπάς ακόμη, πως θα κάνεις τα πάντα, πως δεν θες να χωρίσουμε, ίσως...

Η απόφαση κοινή, είναι ολοφάνερο, έφτασε το τέλος. Φεύγουμε ενώ έχουμε καπνίσει όλα μας τα τσιγάρα. Στο αμάξι νεκρή σιωπή. Γυρίζουμε σπίτι, η μικρή γκρινιάζει, ζητάει να της φτιάξουμε μακαρόνια μα εγώ καθυστερώ. Όταν είναι πλέον έτοιμα και φθάνω στο δωμάτιο της έχει αποκοιμηθεί. Κλαίω με λυγμούς. Δεν πρόλαβα να την ταΐσω. 

Νιώθω σαν να φοράω βρεγμένα ρούχα. Ρούχα που δεν λένε να στεγνώσουν. Έτσι ακριβώς νιώθω, βρεγμένη. Αυτός είναι στο σαλόνι, θα κοιμηθεί εκεί. Αναζητώ μια γωνιά να κρυφτώ και να κλάψω μα δεν βρίσκω. Μπαίνω στο μπάνιο κοιτιέμαι στον καθρέφτη . Δεν είμαι εγώ αυτή, δεν είμαι."

Έτσι έρχεται το τέλος, σαν τον καρκίνο, αθόρυβα..
Καταστρέφει κάθε κύτταρο χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερος λόγος

Σχόλια

  1. Υπέροχο...κι είναι καριβώς έτσι!Ξεκουράσου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κουκλίτσα μου..το έυχομαι να μην είναι βιωματική γιατί ξαφνικά χάνεσαι.. κάνε αυτό που έχεις ανάγκη..να προσέχεις και να είσαι καλα εύχομαι..

    Σχετικά με την ανάρτηση..πόσο δύσκολος είναι ένα χωρισμός, ειδικά οταν θα υπάρχει κάτι που θα τους "κρατάει" πάντα μαζί, ένα παιδί..

    Σε φιλώ γλυκά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Να ακούσεις την ψυχή σου και να ηρεμήσες..αντίθετα από εμένα είμαι σίγουρη ότι αν θες να μιλήσεις έχεις φίλους..όμως αν θες..είμαι εδώ,και το ξέρεις..μπορεί να μην μας δόθηκε η ευκαιρία.. άλλα υπάρχει κάτι ανάμεσα μας..πού σε αυτή τη Ζωή μάλλον δεν βρίσκει τις κατάλληλες συνθήκες για να ανθίσει..σε μπέρδεψα..?εσύ να
    δεις..
    φιλιά . .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Γεωργία ήθελα να σου πω ότι χάρηκα πολύ που σε γνώρισα,είσαι πολύ αξιόλογος άνθρωπος! Να είσαι καλά και θα χαρώ να σε ξαναδιαβάσω ή να γίνει δεύτερη συνάντηση και να καταφέρουμε να μιλήσουμε περισσότερο!Ηταν κάπως πρωτόγνωρο αυτό σήμερα και προτίμησα να σας ακούω παρά να μιλάω πολύ!Κάνεις πολύ σημαντικά πράγματα και σου αξίζουν συγχαρητήρια..Καλή συνέχεια με δύναμη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Οταν σε γνωρισει κανειs εκτιμα ακομα περισσοτερο τηs αναρτησειs. Ειδικα τιs πιο μελαγχολικεs. Περασα καταπληκτικα σημερα και ανυπομονω να κανονισουμε ξανα συναντηση. Φιλακια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ανώνυμος11/2/13, 5:57 μ.μ.

    Γεωργία, χάρηκα πολύ που σε γνώρισα. Η ανάρτησή σου πολύ δυνατή...θα συμφωνησω με τη Μαρία από πάνω :)
    Υ.Γ. Τι καλό το background σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ένας γάμος μπορεί να διαλυθεί αν τον αφήσεις. θέλει πολύ δουλειά και αρκετές υποχωρήσεις. Ειδικά όταν υπάρχουν παιδιά, θέλει ακόμα περισσότερη δουλίτσα.
    Εύχομαι όλα τα ζευγάρια να το παλεύουν εφόσον αγαπιούνται, όχι μόνο όμως για τα παιδιά τους αλλά και για τους ίδιους. Να μην παραιτούνται με τα πρώτα σύννεφα. Και σύννεφα υπάρχουν πάντα. Είναι στο χέρι μας όμως να τα διώχνουμε και να ξαναφέρνουμε τη λιακάδα:)
    Γιωργία μου κάνε ένα διαλλειματάκι από το blogging εφόσον το χρειάζεσαι. Όταν επιστρέψεις...ξέρεις που θα μας βρεις:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Σήμερα όλο και πιο συχνά, πρώτα έρχεται το παιδί κι έπειτα οι εραστές γίνονται ζευγάρι και οικογένεια. Οι σημερινοί γονείς και σύζυγοι δεν έχουν το γνώθι σ'αυτόν και γενικότερα δεν αφουγκράζονται τις ανάγκες της οικογένειάς τους. Είναι πολύ λυπηρό γιατί δίνουμε την εικόνα ενός ψυχολογικού ντόμινο... Ίσως η κρίση, μπορεί να μας βγει σε καλό, να μας φέρει όλους πιο κοντά στην αληθινή διάσταση όλων των πραγμάτων και ακόμη περισσότερο των σχέσεων, των αναγκών μας σε επικοινωνία και ακόμη περισσότερο σε στοργή... Σε φιλώ, σ'ευχαριστώ για όλα, εξ αιτίας σου ήρθα στη συνάντηση και θα στο χρωστάω. Σ'ευχαριστώ για τις συμβουλές σου λίγο πριν χωριστούμε, και σου εύχομαι
    ό,τι ποθείς γιατί σου αξίζουν πολλά... Γράψε μου για ό,τι θελήσεις... Σου στέλνω μια αγκαλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Γεωργία χάρηκα πολύ που σε γνώρισα! Είσαι πολύ αξιόλογη και όντως τώρα εκτιμώ κι εγώ τα πιο μελαγχολικά σου..
    Ξεκουράσου κορίτσι και όταν έρθεις ξανά, εμείς εδώ θα είμαστε!
    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Διάλεξα κι εγώ ανάρτηση να σε γνωρίσω..
    Να είσαι καλά και τα λέμε όταν ξαναγυρίσεις!
    Φιλιά :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Take your time κοριτσάκι. Θα τα (ξανα)πούμε (από κοντά)!

    Φιλάκια xxx

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ειρήνη Τ.Ψυχολόγος26/2/13, 10:07 π.μ.

    Ο χωρισμός είναι μερικές φορές ένα αναπόφευκτο κομμάτι . Αυτό που πρέπει να κάνει ένας γονιός είναι να μην βάζει στην μέση ένα παιδί. Να μην κάνει το παιδί ένα εργαλείο αυτής της σχέσης, είτε για να εκδικηθεί τον σύντροφο του, είτε για να αποκτήσει έναν σύμμαχο. Να θυμάται ότι το παιδί δικαιούται να έχει κοντά του και τους δυο γονείς, και να βιώνει καταστάσεις και με τους δυο.
    Πολλές φορές ένα παιδί , εάν δει τους γονείς του να μαλώνουν , μπορεί να νιώσει ένοχο . Πρέπει να αφήσουμε ένα παιδί να βιώσει την παιδική του ηλικία , να το αφήσουμε να έχει το ρόλο του παιδιού, και όχι του διαμεσολαβητή , του υποστηρικτή , ή το ρόλο μιας μητέρας ή ενός πατέρα που είναι απών. Γιατί φορτώνουμε ένα παιδί με ευθύνες που δεν του ανήκουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου