Home sweet home




 Βγαίνω στο μπαλκόνι για ένα τσιγάρο κι η θέα εκείνη την ώρα με κάνει να αναπολώ. Πως βρέθηκα εδώ, τι έζησα σε αυτό το σπίτι...

Εκείνους τους καιρούς που η δουλειά μου άνθιζε μέρα με τη μέρα ολοένα και περισσότερο, που η αγορά ενός αυτοκινήτου είχε πραγματοποιηθεί καθώς και σπατάλες σε τσάντες, παπούτσια και ρούχα πλέον δεν με ικανοποιούσαν, είχα αρχίσει να σκέφτομαι πως θα μπορούσα να επενδύσω τα χρήματα μου. Μια φίλη μου προτείνει σε ένα καφέ την αγορά ενός σπιτιού. Μα πώς δεν το είχα σκεφτεί νωρίτερα; Φαεινή ιδέα! Ούτως ή άλλως εδώ και καιρό ήθελα να φύγω από το πατρικό, να νοικιάσω, να μείνω μόνη. Τι να τα δίνω στο ενοίκιο, τι στο δάνειο σκέφτηκα, θα μου μείνει κιόλας. Πάντα ήθελα να είχα το δικό μου σπίτι.

Αρχίζω την έρευνα, σκέφτομαι παράλληλα και τη δουλειά μου. Καθ' ότι ελεύθερη αποφασίζω να αγοράσω ένα διαμέρισμα σε κεντρικό δρόμο με τη λογική να ανοίξω επιτέλους το δικό μου γραφείο. Δεν λένε πως όταν κάνουμε σχέδια ο Θεός γελάει; Έτσι έγινε και στην περίπτωση μου, η πορεία της δικής μου ζωής είχε άλλη κατεύθυνση. Παντρεύτηκα, γέννησα τον άγγελο μου, έκανα οικογένεια και το γραφείο έκανε περίπατο...

Κι ενώ όλα πήγαιναν ρολόι, ήρθε η οικονομική κρίση. Η αλήθεια είναι ότι δεν μας άγγιξε αμέσως. Αργότερα όμως ο σύζυγος μου κατέληξε άνεργος κι εμένα η δουλειά μου έπεσε κατά το ήμισυ. Για να μην τα πολυλογώ όμως με πολλές δυσκολίες τα βγάζαμε πέρα κι ήρθε η στιγμή που φτάσαμε στο σημείο να αδυνατούμε να πληρώσουμε τη δόση του δανείου μας.

Αντικείμενα που θεωρούμε άψυχα φέρνουν πνοή. Ζουν ανάμεσα μας, μας κάνουν ευτυχισμένους. Κοιτάζω το κρεβάτι μας. Περνάμε εκεί το 1/3 της ζωής μας, στιγμές χαλάρωσης, στιγμές ξεκούρασης, πάθους. Στιγμές στοργικές, ειδικά όταν κοιμόμαστε κι οι τρεις μαζί. Η τραπεζαρία; Πόσες συναντήσεις με φίλους, υπέροχα γεύματα, συζητήσεις, ρεβεγιόν. Στην άλλη γωνιά το τζάκι, παρέες, γέλια, κάστανα, επιτραπέζια παιχνίδια, ύπνος δίπλα στη φωτιά. Ακόμη και για το μπάνιο θα στεναχωρηθώ. Αναζωογόνηση, καθαριότητα, μακιγιάζ, τα μπάνια του μωρού μας, παιχνίδι.

Κι έτσι το σπίτι αυτό που στεγάσαμε τη ζωή μας, τον έρωτα μας, τα όνειρα μας κι έχουμε τόσες αναμνήσεις, να ακροβατεί στα χέρια δικηγόρων, τραπεζιτών και κράτους. Περνάμε σχεδόν δυο μήνες μια θλίψη, καθημερινό άγχος, ψυχοσωματικά. Μια μέρα ξυπνάμε και λέμε δεν πάει άλλο. Πρέπει να ζήσουμε το τώρα, το σήμερα. Το οφείλουμε στον εαυτό μας μα κυρίως στο παιδί μας. Ό,τι είναι να γίνει, ας γίνει. 

Εγώ θέλω αγάπη, χαρά, καλή διάθεση. Δεν είναι τα χρήματα σας που θα με κάνουν ευτυχισμένη. Θέλω να πεθάνω με το χέρι στην καρδιά.


Σχόλια

  1. Έχεις τόσο μα τόσο δίκιο.... Την προηγούμενη εβδομάδα μια μέρα έβρεξε και βράχηκαν τα παπούτσια του γιου μου. Όταν γύρισε σπίτι, υποχρεώθηκα να τα γεμίσω εφημερίδες και να τα στεγνώσω με το πιστολάκι, γιατί αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να του αγοράσω δεύτερο ζευγάρι! Τρεις μήνες απλήρωτη εγώ, ενάμιση ο σύζυγος....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δυστυχώς κι εγώ σε 3 μήνες θα μείνω άνεργη καθώς η σύμβαση μου λήγει, που σημαίνει δύο άνεργοι στο ίδιο σπίτι...πώς μας καταντίσανε έτσι! Ότι βρέξει ας κατεβάσει δεν μπορώ άλλο να αγχώνομαι.

      Διαγραφή
    2. Κι εγώ κουράστηκα να βλέπω πρόσωπα σκυθρωπά, να ακούω παντού να λένε για την κρίση, για το αν θα πάρουμε την δόση ή όχι, για όλα αυτά που ακούμε καθημερινά παντού. Ας γίνει ότι είναι να γίνει, δεν μπορώ άλλο.

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου