Ώρα μηδέν

 

Κάνω επανάληψη στα μαθήματα της σχολής, κλινική 2. Βρίσκομαι στο κεφάλαιο της αρτηριακής πίεσης και συγκεκριμένα στην άμεση απάντηση του Κ.Ν.Σ. σε περιπτώσεις ισχαιμίας. Σε περιπτώσεις μεγάλης ελάττωσης της αρτηριακής πίεσης κάτω από 50mm στήλης Hg παρατηρείται ισχυρή διέγερση αυτόνομων συμπαθητικών κέντρων στον υποθάλαμο, στον προμήκη και στο νωτιαίο μυελό.
 
Φθάνοντας στο σημείο αυτό έρχονται στο μυαλό μου χιλιάδες εικόνες. Το πρώτο που σκέφτομαι είναι ότι κάποτε είχα φτάσει στο νοσοκομείο με πίεση 5! Είναι στιγμές που γύρω σου όλα μαυρίζουν και νομίζεις πως η ζωή σου δεν έχει νόημα πως όλα είναι μάταια.. ένα τέτοιο διάστημα πέρασα στη Θεσσαλονίκη όπου σπούδαζα. Εκείνο τον καιρό και τις 24 ώρες της ημέρας το μόνο που σκεφτόμουν ήταν πως δεν θέλω να ζήσω άλλο!
 
Ένα βράδυ παρακαλούσα την Αγγελική να με βοηθήσει να κάνω αυτό που με βασάνιζε πράξη. Έχοντας πιει κάτι παραπάνω από το πρέπον, καθώς κι αντικαταθλιπτικά χάπια, ενώ οι οδηγίες του γιατρού ήταν ½ κάθε βράδυ, είχα βρεθεί στο σπίτι της Αγγέλος, που συγκατοικούσε με τη Μαρία, στις 3:30 τα ξημερώματα κλαίγοντας κι αναστατώνοντας τους. Μιλήσαμε λίγο και ξαπλώσαμε, τα κορίτσια το πρωί είχαν εργαστήριο κι έπρεπε να πάνε οπωσδήποτε στη σχολή. Το τελευταίο που θυμάμαι είναι ότι την ρώτησα αν είναι αρκετά ψηλά η ταράτσα τους...
 
Μετά η μνήμη μου σβήνει… έχω μια εικόνα να μπαίνουμε σε ένα ταξί κι έχασα τη συνείδηση μου.. αρχικά ίδρωνα και μετά ένιωθα σαν με είχε βουτήξει κάποιος μέσα σε τόνους πάγου και το αίμα μου πλέον δεν ήταν ρευστό. Μια πολύ καλή γιατρός με το που μετράει την πίεση μου φωνάζει ¨ βοήθειαααα ¨ ούτε που θυμάμαι τι μου κάνει, η μόνη εικόνα ένα δυνατό φως πάνω μου. ¨Θέλω να πεθάνω¨ της έλεγα ¨Σας παρακαλώ θέλω να πεθάνω¨. Την παρακαλάω να μου φέρει κουβέρτες, κρυώνω υπερβολικά.
 
Με ρωτάει που είναι οι γονείς μου, αν είμαι από εκεί, αν έχω φίλες και της λέω ΟΧΙ δεν έχω κανέναν, είμαι μόνη μου σε αυτή τη ζωή! Μου απαντά: ¨Κι αυτές εκεί έξω ποιες είναι; Γιατί έσπευσαν να σε φέρουν εδώ; Γιατί είναι τόσο αναστατωμένες; ¨ Εκεί χτύπησε το πρώτο καμπανάκι μέσα μου. ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ, απλά δεν ήθελα να την παραδεχτώ. Έχω ανθρώπους γύρω μου που με αγαπούν και που με νοιάζονται...
 
Μετά από την πολύωρη επίσκεψη μου στο νοσοκομείο φωνάζει ασθενοφόρο να με μεταφέρει στην ψυχιατρική κλινική Σταυρούπολης κι εγώ την παρακαλώ να με αφήσει να πάω σπίτι, νιώθω τόσο κουρασμένη, νυστάζω, μόνο αυτό θέλω να κοιμηθώ. Με αφήνει μόνο με δική μου ευθύνη, με βάζει να υπογράψω και να υποσχεθώ πως το συντομότερο δυνατό θα επισκεφθώ έναν ψυχίατρο. Μα γιατί; Μήπως τρελαίνομαι;

Με φιλοξενεί η Αγγέλο για λίγες μέρες μετά από παράκληση και της ίδιας της γιατρού λέγοντας πως αν μείνω μόνη τελικά θα αυτοκτονήσω! Ενημερώνει την μητέρα της κι αυτή έρχεται γρήγορα για πρώτες βοήθειες. Ένας άγγελος! Με βοηθάει ψυχολογικά, με φροντίζει. Καλύτερα κι από μητέρα μου.

Είχα ανάγκη από μία μαμά εκείνη τη στιγμή.
 
Δεν θα ξεχάσω ένα πρωινό που έκανα συνέχεια εμετούς καθισμένη στο ξύλινο πάτωμα του δωματίου της κι αν με έβλεπες βγάζοντας ήχους και κραυγές θα λεγες πως ένας δαίμονας χόρευε μέσα στην ψυχή μου. Θεέ μου τι τραγική εικόνα, ανατριχιάζω. Η μαμά της μαζεύει υπομονετικά τα υπολείμματα μου από το πάτωμα και μου χαϊδεύει τα μαλλιά. ¨Ηρέμησε κορίτσι μου, όλα θα πάνε καλά¨.

Πόσο λάθος έκανα... Κι όλα αυτά για μια ανοησία, για μια ανασφάλεια, για έναν εγωισμό, για όλα τα κενά που είχα μέσα μου και δεν έβρισκα τρόπο να τα συμπληρώσω. Στην πραγματικότητα δεν ήθελα να πεθάνω αλλά να βάλω ένα τέλος στην οδύνη που βίωνα.

Πώς μπορεί κάποιος να αρνείται το καλύτερο θεόσταλτο δώρο; Πώς μπορεί κάποιος να είναι τόσο αχάριστος με τη ζωή του; Όσες δυσκολίες, όσο πόνο κι αν νιώθουμε ΟΛΑ ξεπερνιούνται. Έτσι είναι η ζωή με τα ωραία της και με τα άσχημα της.

Κι αυτό το γράφω για σένα που μου πες τις προάλλες πως έφτασες στο νοσοκομείο κάνοντας κάτι παρόμοιο...

Μην το ξανακάνεις ποτέ. Με ακούς; Δεν αξίζει κανείς και τίποτα παραπάνω από τη ζωή σου. Δώσε την υπόσχεση στον εαυτό σου ότι για κανένα λόγο ότι και αν συμβεί και ότι κι αν νιώθεις δεν θα ξανακάνεις κάτι τέτοιο.Τα άτομα που βρίσκονται σε μια τέτοια κατάσταση (και πιστέψτε με όλο κι αυξάνονται στους καιρούς που ζούμε) το μόνο που χρειάζονται είναι μια αγκαλιά. Ούσα παθούσα ξέρω πως θέλει να το αφήσετε να εκφράσει τα συναισθήματα του, να κλάψει, να ουρλιάξει, να θυμώσει, να είναι ο εαυτός του. Μην τον κρίνεις, μη θυμώνεις μαζί του, σεβάσου αυτό που αισθάνεται. Βοήθησέ τον αν χρειάζεται να φάει, να κάνει ντους, να ντυθεί όμορφα και καθαρά, να χτενιστεί κλπ. Άκουσε μαζί του την μουσική που αγαπά ή δες μαζί του την αγαπημένη του ταινία.

 

Αφιέρωσε χρόνο στη χαλάρωση και τη διασκέδασή σου, πέρασε κάποιο χρόνο με τους φίλους σου, κάνε κάποιο είδος φυσικής άσκησης που να σου αρέσει, οργάνωσε το χρόνο σου ώστε να αισθάνεσαι ότι πάντα προλαβαίνεις να κάνεις ό,τι χρειάζεται, αφιέρωσε λίγο χρόνο κάθε μέρα και συλλογίσου τι σου αρέσει πραγματικά στον εαυτό σου, αντιμετώπισε τον εαυτό σου με στοχαστικό και συμπονετικό τρόπο, βρες πράγματα που σε κάνουν να γελάς – το χιούμορ είναι πολύ καλό για την ψυχική σου υγεία.

Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ !