Άβυσσος!


Όταν δεν μου δίνεις σημασία νιώθω άσχημα, νομίζω πως αδιαφορείς. Μα όταν ασχολείσαι συνέχεια μαζί μου νιώθω πως με πιέζεις, πνίγομαι. 

Κι όταν δεν κάνεις δουλειές στο σπίτι, αγανακτώ και γκρινιάζω πως όλα από το χέρι μου περνάνε, δεν πάει άλλο και μετά νευριασμένη σου φωνάζω: σταμάτα πια να πλένεις πιάτα,να βάζεις πλυντήρια, να βάζεις ηλεκτρική σκούπα και να μαγειρεύεις, μην μπαίνεις στα χωράφια μου, ασχολήσου με κάτι άλλο...

Κι όταν βγαίνω με φίλες και με παίρνεις τηλέφωνο νομίζω πως με παρακολουθείς και με ελέγχεις μα κι όταν δεν το κάνεις στεναχωριέμαι, σαν να μη σε νοιάζει που βρίσκομαι και τι κάνω και με ποιους είμαι, ειδικά όταν γυρίζω σπίτι αργά κι εσύ κοιμάσαι τα νεύρα μου γίνονται τσατάλια αναρωτιέμαι πως μπορείς και ροχαλίζεις ενώ την άλλη φορά τρόμαξα όταν μπήκα μέσα και σε αντίκρισα να με περιμένεις στον καναπέ και νευρίασα και σου ύψωσα τη φωνή μου!

Κι όταν με κυνηγάς συνέχεια και με στριμώχνεις με ερωτόλογα κάθε φορά που ο μικρός κοιμάται ή λείπει αγανακτώ απορώ που βρίσκεις τόοοση όρεξη συνέχεια, μέσα σε τόσα προβλήματα κι από την άλλη όταν περάσουν μέρες χωρίς να με αγγίξεις τρελαίνομαι δεν μπορώ να το δεχτώ κι αρχίζω να σου τρίβομαι σαν γάτα. Κι όταν είσαι πολύ τρυφερός σε θέλω πιο σκληρό μα τις άλλες φορές που είσαι σκληρός σου λέω να χαλαρώσεις λίγο.

Κι όταν έχουμε καιρό να βγούμε αρχίζω την γκρίνια ότι σε φάγανε τα γήπεδα, δεν έχεις χρόνο για μένα, ότι δεν διασκεδάζουμε πια, απορώ πως δεν καταλαβαίνεις την ανάγκη μου να βγω να πιω ένα ποτό και να χορέψω κι άλλοτε νευριάζω που μου ζητάς πολύ συχνά εξόδους σε καφετέριες, ταβέρνες και σινεμά κι αρχίζω κι αναρωτιέμαι γιατί έχεις αυτήν την ανάγκη, δεν σε καλύπτει μια βραδιά με home cinema δίπλα στο τζάκι τρώγοντας ποπ κορν; 

Και τα βράδια που βγαίνουμε όταν μου ζητάς να φορέσω εκείνο το συνολάκι που παρά το ότι είναι σικάτο, είναι κλασικό και σεμνό, σκέφτομαι πως είσαι πουριτανός και ζηλιάρης, που με παντρεύτηκες και μου τα έκοψες όλα. Μα και τις άλλες φορές που μου ζητάς να φορέσω το πιο μικροσκοπικό σέξι φόρεμα μου και να πάμε για ποτό, θυμώνω, σου λέω "δεν σε νοιάζει;" που ίσως τα βλέμματα των ανδρών θα πέσουν πάνω μου κι ίσως οι γυναίκες τους σχολιάσουν αρνητικά το γεγονός πως με αφήνεις να κυκλοφορώ έτσι παντρεμένη με ένα παιδί !

Κι όταν στα λέω όλα αυτά μάλλον με κοιτάς απορημένος, μάλλον για τρελή με περνάς ή αλλοπρόσαλλη ή ανισόρροπη και μου λες: 
-Μα πως γίνεται αυτό; Τι θες τελικά;
 (κι εγώ απαντώ)
-Δεν ξέρω
(κι εσύ μου λες με το δίκαιο σου βέβαια...)
-Με έχεις τρελάνει! Αν δεν ξέρεις εσύ πώς θα ξέρω εγώ;"
Μου χαμογελάς και με αγκαλιάζεις...

Και παρ'όλ'αυτά με αγαπάς και με δέχεσαι όπως είμαι και ίσως είναι κι αυτός ένας λόγος που με αγαπάς,γιατί μάλλον ποτέ δε βαριέσαι μαζί μου αφού τη μία είμαι έτσι και την άλλη γιουβέτσι. Και τις προάλλες με κοίταξες στα μάτια και μου είπες "θα έδινα και τη ζωή μου για σένα" κι εγώ γέλασα και σε κοίταξα όλο απορία κι ενώ παλαιότερα θα συμφωνούσα μαζί σου και θα σου απαντούσα "ναι κι εγώ θα στην έδινα", δεν τόλμησα να σου πω την αλήθεια, να ξεστομίσω πως από τότε που γέννησα τον άγγελο μας δεν μπορώ να δώσω σε κανέναν άλλο την ζωή μου παρά μόνο σε αυτόν... μα σε αγαπώ και το ξέρεις!

Κι όλα είναι μπερδεμένα στο μυαλό μου, μα πως και γιατί έγινα έτσι εγώ που ήμουν σταθερή στις απόψεις και ήξερα τι ήθελα; Που πάντα ερχόσουν για ψώνια μαζί μου κι έπαιρνα τα εύσημα από σένα όταν πηγαίναμε στα μαγαζιά καθώς δεν ξεπερνούσα τα δέκα λεπτά, διάλεγα γρήγορα γιατί ήξερα τι ήθελα και κάποιες φορές δεν δοκίμαζα καν, καταλάβαινα ήδη από την κρεμάστρα. Και τώρα; Αποφεύγεις να 'ρθεις μαζί μου γιατί ξέρεις πως θα μπούμε σε δέκα μαγαζιά και δεν φτάνει που θα φάμε δέκα ώρες, δεν θα αγοράσω και τίποτα!

Αγαπημένε μου σε ευχαριστώ που με αντέχεις και με αγαπάς.

Θέλω να σε ευχαριστώ και για κάτι άλλο που για μένα ήταν πάρα πολύ σημαντικό. Που δεν έφυγες λεπτό από κοντά μου στην γέννηση του γιου μας. Παρακολούθησες τα πάντα με ευλάβεια, σιωπηλός, σαν κάποια ιεροτελεστία. Μου κρατούσες το χέρι, μου έδινες κουράγιο, μέχρι και στις ωθήσεις βοήθησες. Και δεν θα ξεχάσω πως όταν βγήκες πλέον έξω δεν μπορούσες να μιλήσεις για περίπου δέκα λεπτά, σε ρωτούσαν αν γέννησα κι εσύ δεν απαντούσες (η μητέρα μου το είπε). Και ξέρεις κάτι; Δεν στο έχω πει ποτέ αλλά νιώθω πως αυτό το παιδί το γεννήσαμε (κατά κάποιο τρόπο) μαζί κι οι δύο.

Εύχομαι σύντομα να βρεθούμε πάλι στο μαιευτήριο...

(Απο που ξεκίνησα και που κατέληξα...πάλι μίλησα για το γιο μας...είμαι αδιόρθωτη! Μα βλέπεις; Είχα αποφασίσει η σημερινή ανάρτηση να ανάφερει μόνο εσένα και τσουπ να τος κι ο Παυλάκης )


Σχόλια

  1. Τι όμορφο που είναι να θες να πεις ευχαριστώ, στον ανθρωπο σου..τόσο υπέροχο!ετσι αισθάνομαι και εγω πολλές φορές..καπως ετσι πρέπει να ορίζετε η ευτυχια τελικά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σαν να διάβασες το μυαλό μου!!! Τι τρυφερή και αληθινή ανάρτηση!! Καλώς σε βρήκα κορίτσι!! θα περνάω να τα λέμε!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Τι γλυκειά ανάρτηση! Από αυτές που διαβάζεις και χαμογελάς! Χαίρομαι που σε ανακάλυψα στην blogoσφαιρα! Κι εγώ πολλές φορές δεν αναφέρω τα παιδιά στην κουβέντα μας, ή τον αφήνω να διαλέξει εκείνος που θα πάμε Κυριακάτικη βολτα, κάνοντας το δικό του χατήρι και όχι των παιδιών, αλλά ..... το τελευταίο κομμάτι κέικ είναι πάντα για τα παιδιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. αχ αυτός ο Παυλάκης...πάντα ανάμεσα στη μαμά και το μπαμπά...όπως κάθε Παυλάκης...Όμορφη ανάρτηση εύχομαι να πιάσει η ευχή σου!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ειρηνη Τ. (Ψυχολογος)4/12/12, 11:21 μ.μ.

    Οι σχεσεις ειναι δυσκολες , πολλες φορες, γιατι δεν εχουμε μαθει να επικοινωνουμε με τον συντροφο μας. Το να εκφραζεις τα συναισθηματα σου , ειτε ειναι θετικα , ειτε ειναι αρνητικα βοηθαει την σχεση να εξελιχθει. Πρεπει να λεμε στον συντροφο μας αυτα που μας κανει να τον αγαπαμε , αλλα και αυτα που μας ενοχλουν. Γιατι οι σχεσεις χαλανε; Γιατι στην πορεια της σχεσης ξεχναμε ειτε τον εαυτο μας, ειτε τον αλλον , ειτε την σχεση μας. Ξεχνωντας τον εαυτο σου σε μια σχεση , την οδηγεις στο αναποφευκτο , να μην υπαρχεις σε αυτην την σχεση . Ουτε εσυ , ουτε τα θελω σου. Οδηγεισαι σε μια σχεση δυστυχιας. Ξεχνωντας τον αλλον, χανεις το κομματι αυτο που λεγεται σχεση, και προχωρας μονος σου-ηδη- χωρις να το καταλαβαινεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μηπως μας παρακολουθεις καλε;;;; Για μενα και τον αντρα μου μιλουσες;;;;
    Πληρη, αναλυτικη, περιγραφικη και βαθια αναρτηση! Μας καλυψες ολες πιστευω. Περιστατικα που συμβαινουν στην καθημερινοτητα μας, αλλα ειναι το αλατι και το πιπερι της ζωης μας!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ανώνυμος10/2/13, 5:28 μ.μ.

    Πολυ πολυ τρυφερο και ταυτοχρονα απολυτα αληθινο!Δεν εχω λογια...μπραβο σου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Δεν είχα διαβάσει αυτό το κείμενο και απορώ πως μου είχε ξεφύγει!
    Περιγράφεις στιγμές από μία "άβυσσο" που λίγο- πολύ όλοι εμφανίζουμε κάποια στιγμή της ζωής μας.
    Η παράγραφος στην οποία ευχαριστείς τον αγαπημένο σου για το ότι δεν σε άφησε καθόλου την ώρα της γέννας, με συγκίνησε απίστευτα πολύ!
    :΄-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Πολύ όμορφη ανάρτηση! Και το τέλος...αυτό το τέλος! Τα παιδιά είναι η αρχή και το τέλος!
    Kathy by anthomeli

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ανώνυμος2/4/14, 4:14 μ.μ.

    Πόσο αληθινό...Πόσο όμορφο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. πόσο όμορφη και πόσο αληθινή ανάρτηση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου