Έχω γράμμα


Αν με ρωτήσεις ποιο αντικείμενο στη ζωή μου έχει την 
μεγαλύτερη αξία χωρίς καν να σκεφτώ θα απαντήσω 
το γράμμα που μου είχε στείλει κάποτε η μαμά μου... 
(σας το παραθέτω μετά από πολύ σκέψη καθώς δεν το είχα μοιραστεί με κανέναν...) 


12/02/2004 
"Πολιαγαπημένη μου κόρι Γεωργία μου λίπις πολύ, έφιγες απο κοντά μας πολύ νωρίς στην πιο τριφερή σου και αγνή ηλικία για να πετάξης με τα δικά σου φτερά για ένα καλίτερο αύριο. Πίστεψε με δεν το κατάλαβα για πότε μεγάλωσες και μπωρεί να μου φύγεις για πάντα για να βρης την ευτιχία φτιάχνοντας δική σου οικογένεια, αυτό με χαροπιή και με πονάη πολύ εύχωμαι να αξίζι τη θυσία εκ μέρους μας αρκή να βρής το καλύτερο γιατή το αξίζις και δεν θέλω να πλυγωθύς ποτέ, όταν θα ξέρω πως περνάς καλά εσή. Είναι μεγάλη απόφαση, να το σκεφτής καλά, έχω εμπιστοσήνη στην κρίσι σου κι εκλογή συντρόφου για μια ζωή. Να αξίζει τη θυσία που θα κάνης, να είναι τα πάντα για σένα, να σου δίνει ασφάλια και σιγουριά να αντιμετοπίσης τη ζωή μη έχωντας εμάς κοντά σου.

Μας χωρίζουν χιλιόμετρα, Αθήνα-Θεσσαλονίκη δύο άκρα, ξενιτιά μια πλιγή που πάντα αιμοραγή, θα καταλάβης πόσο πονάη αυτό όταν γίνης μάνα. Θέλω να είσαι αισιόδοξη, θαραλέα δυνατή και γερή με σίγουρες βάσις, να έχης εμπιστοσίνη στον εαυτό σου να αντέξις στα δύσκολα, πάντα μάχιμη, να κολυμπάς στα βαθιά νερά στον απέραντο ωκεανό που λέγεται ζωή, να βγένης στην απέναντη ώχθη ολυμπιονίκης να μη το βάζις κάτω ποτέ να το παλεύης και θα έρθη η νίκη η μεγάλη ανταμιβή. Γιωργούλα μου είσαι πάντα το μικρό μου κοριτσάκι σηνάμα κι αρκετά τόσο ώριμο.Να έχεις πάντα επιτιχίες στη ζωή σουσε όλους τους τομής στο εύχωμε με όλη την καρδιά μου, να λάμπη πάντα το άστρο σου για να πέρνουμε λίγο απο την λάμψι σου, με πολύ αγάπη η μανούλα, φιλάκια....

Στο πιο λαμπρό Αστέρη που λέγετε Γεωργία! Κάτι μου λέη οτι θα ξεχωρίζη απο τα άλα αστεράκια.
Συγχώρεσε τα ορθογραφικά μου λάθη είμαι ξέρης του δημοτικού... "



Μανούλα μου μάλλον ποτέ δεν θα μάθεις πόσο σε αγαπώ, πόσο συχνά κλαίω για σένα κρυφά, πόσο έχω πονέσει για σένα. Συγνώμη για όλα όσα σου έχω κάνει και σε έχουν πληγώσει μα πιο πολύ συγνώμη για κείνη τη λαχτάρα που σου έδωσα τότε, που πήρες το τρένο άρον άρον φοβούμενη πως θα με βρεις νεκρή. Πόσο θα θελα να ήμουν στην αγκαλιά σου κάθε μέρα, να με χάιδευες και να με φιλούσες Να ήμουν κοντά σου, να γυρνούσαμε το χρόνο πίσω και να τα αλλάζαμε όλα...



30 καλοκαίρια και χειμώνες τις άγριες σου φέρνω ανεμώνες
Και κοίτα ένα μυστήριο του κόσμου το κριτήριο, 
πως μοιάζουμε μου λέει σαν δυο σταγόνες

Σχόλια

  1. Ανώνυμος2/11/12, 8:57 π.μ.

    Γονεις. Ποσο σε εχουν καθορισει και δεν το εχεις καταλαβει. Ποσα κομματια της ψυχης τους εχουν γινει πονος δικος σου , η η δυναμη σου.
    Γιατι με αγαπησες τοσο πολυ μαμα; Και τωρα ψαχνω την αγαπη μα ποτε δεν μου ειναι αρκετη. Γιατι δεν με αγαπησες οσο μου αξιζε μαμα; Και τωρα νιωθω ενα μηδεν. Νιωθω πως δεν αξιζω την αγαπη. Οι γονεις φτιαχνουν το αυριο. Οι γονεις πλαθουν ανθρωπους και η δουλεια τους ειναι τοσο
    σπουδαια , μα υτοι δεν το γνωριζουν. Ο χρονος κυλαει , μα αυτοι δεν το γνωριζουν . Αυτο το παιδι , που κανει αταξιες μεσ το σπιτι, ειναι αυτος ο ανδρας η η γυναικα που αυριο θα ειναι διπλα τους, η θα τους κλεισει την πορτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να κάτι τέτοιες στιγμές είναι που αγαπώ αυτό το Blog τόσο έντονα,σαν δεύτερο παιδί μου...

      Διαγραφή
  2. Ανώνυμος22/5/13, 1:30 μ.μ.

    Τη γλυκό!!! Μεσα απο τις γραμμές αυτες,φαίνεται καθαρά η απόγνωση της μάνας για το μέλλον του παιδιού της!!! Μπράβο! Η αγάπη της μάνας τόσο μεγάλη και βαθιά, χωρίς ιδιοτέλεια.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος2/4/14, 3:16 μ.μ.

    Απλά Κ Λ Α Ι Ω...!!!Λύτρωση τα λόγια της μάνας σου...

    Μ Α Ν Α μια λέξη τόσο μικρή που όμως πόσο μεγαλείο κρύβει...!!!

    Σ.Μ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Όμορφια ... πόση ομορφιά κρύβει αυτή η αγάπη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου