Σε ευχαριστώ που μ' έκαψες


Αν βάλεις δυο άτομα να τρέξουν πλάι πλάι, σίγουρα ο ένας θα τρέξει γρηγορότερα. Έτσι είναι και στη ζωή, κάποιοι είναι πιο μπροστά και κάποιοι πιο πίσω. Τι γίνεται όμως όταν ενώ είσαι εσύ η γρήγορη, ο διπλανός σου κάθε φορά απλώνει το χέρι και σε φρενάρει; Θα μπορούσε να είναι ο καθένας, άντρας ή γυναίκα, φίλος ή αδερφός, σύζυγος η γονιός.

Γιατί είναι πιο εύκολο να μοιραστείς τη λύπη με κάποιον και δυσκολότερο να μοιραστείς τη χαρά; Μήπως γιατί τη θλίψη και τη μελαγχολία την έχουμε όλοι στο τσεπάκι μας; Μα πώς είναι δυνατόν να μη μπορείς να χαρείς με όλη τη ψυχή σου για τον άνθρωπο αυτό που αγαπάς; Κι έτσι η χαρά ντροπιάζεται, κοκκινίζει, μαζεύεται, συγκρατείται. Εμένα όμως δεν μου αρέσει αυτό, δεν μπορώ να ζήσω έτσι, είμαι αυθόρμητος άνθρωπος.

Φαντάζομαι να 'χω μακριά, απαλά, μεταξένια μαλλιά κι ο διπλανός μου επειδή τον προσπερνώ μου τα τραβά με όλη τη δύναμη του. Δύο είναι οι εκδοχές. Θα συνεχίσω την πορεία μου κάνοντας μπρος με κόστος να χάσω τα ωραία μου μαλλιά, σίγουρα νιώθοντας πόνο και γεμίζοντας πληγές ή θα μείνω κι εγώ πίσω μαζί του. Τί να επιλέξω;

Άνθρωποι βρυκόλακες σου ρουφούν το αίμα, το μόνο που θέλουν είναι να παίρνουν και στο δώσε κάνουν τσιγκουνιές. Κι όλο παίρνουν και παίρνουν κι εσύ με την καλή σου καρδιά και τη γενναιοδωρία που σε διακρίνει δίνεις και δίνεις... ξεζουμίζεσαι, αδειάζεις. Και να ήταν μόνο αυτό! 
Είναι κι αχάριστοι από πάνω! 

Θεωρώ την αχαριστία ένα από τα χειρότερα ελαττώματα που μπορεί να έχει κάποιος. Όχι τόσο γιατί σαφώς πληγώνει τους γύρω του αλλά γιατί σίγουρα κάποια στιγμή θα μείνει μόνος. Για πόσο καιρό θα μπορείς μόνο να παίρνεις δίχως να δίνεις; Σου προσφέρουν τα πάντα κι εσύ με απάθεια θα πεις: "σιγά, τί έκανες; " ή "μόνο τον εαυτό σου κοιτάς" και θα κάνεις τον άλλο δίπλα σου, όσο θετικά κι αν προσπαθεί να σκέφτεται, να νιώσει αδικημένος, να νιώσει απογοήτευση που όλα όσα έκανε με αγάπη δεν βρήκαν ανταπόκριση. Λυγίζω με τέτοιες καταστάσεις...

Με χέρια τόσο αδύνατα που φαντάζουν μικρού κοριτσιού κι ανώνυμα οστά να προεξέχουν, ελπίζω κάποια στιγμή (πριν είναι αργά) να το καταλάβεις και να αλλάξεις στάση. Γιατί στη ζωή τα πάντα είναι δανεικά κι ο τροχός γυρίζει...

Σχόλια

  1. καλημερα κοριτσι μου ποσο δικιο εχεις......

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλημέρα, ναί δυστυχώς έχω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος2/4/14, 3:56 μ.μ.

    Και η αχαριστία από δικά σου άτομα είναι ότι χειρότερο...Σε πνίγει,σου φράσσει τον λάρυγγα και δεν μπορείς να μιλήσεις...Να πείς τί? Αν δεν το καταλαβαίνουν οι ίδιοι από μόνοι τους,τί να πείς και τί θα καταλάβουν???Αντε να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας και άντε να το καταλάβουν...Σ.Μ

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου