Μπαμπά-ςςς...

Σκέφτομαι τους μπαμπάδες του τότε και του τώρα... Παλαιότερα είχαν το ρόλο του ''αρχηγού'' και του κουβαλητή αφού αυτοί δούλευαν για να συντηρήσουν όλη την οικογένεια και πραγματικά άξιζαν τον τίτλο.Ωστόσο αυτό που τους έκανε ξεχωριστούς ήταν ότι παρά την κούραση και το βάρος των υποχρεώσεων είχαν πάντα διάθεση και όρεξη να ασχοληθούν με τα παιδιά και τη γυναίκα τους.
 

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον δικό μου μπαμπά...

Ο πατέρας μου είναι ένας ευαίσθητος κι ευσυγκίνητος άνθρωπος, παρ' ότι αυστηρός σε ήθος κι αξίες, κατάφερε να μεγαλώσει και τα πέντε του παιδιά με αξιοπρέπεια κι όλοι πήραν τον καλό το δρόμο.Έφευγε ξημερώματα από το σπίτι και γυρνούσε όταν άρχιζε να σουρουπώνει, οικοδόμος στο επάγγελμα μια δύσκολη και κουραστική δουλειά. Αυτό όμως δεν τον πτόησε, αγωνιζόταν σκληρά για να μη μας λείψει τίποτα και χαμογελούσε πάντα όταν του ανοίγαμε την πόρτα.

Κάθε καλοκαίρι πηγαίναμε διακοπές, σχεδόν κάθε απόγευμα τρώγαμε παγωτό κι αργότερα το βραδάκι κοιτούσαμε όλοι μαζί ελληνικές ταινίες ή τη Ρούλα Κορομηλά (που τότε μεσουρανούσε με φανταστικά σόου ) με τις πόρτες και τα παράθυρα διάπλατα ανοιχτά. Τα Σαββατοκύριακα ήταν πάρτι, μας πήγαινε πότε στο Δεληολάνη για παγωτό, άλλοτε στο θέατρο, στην Ακρόπολη, στο λούνα παρκ.Τα καλοκαίρια πάντα για μπάνιο στη θάλασσα, επταμελής οικογένεια, μέσα στο φορτηγάκι ένας χαμός από πετσέτες, κουβαδάκια, μπρατσάκια, ομπρέλες, κολατσιό... κι υπήρχε αγάπη, πολύ αγάπη!

Τώρα δυστυχώς τα πράγματα έχουν αλλάξει.. δεν είναι το οικονομικό,αυτό είναι δικαιολογία, είναι η διάθεση που δεν έχουν και λυπάμαι πολύ για αυτό...