Στάσου στο ύψος σου


Σκέψεις απο το ημερολόγιο μου


( Μάρτιος 2009)  Μωρό μου δεν είναι ότι δεν σε αγαπώ αλλά μου ήρθε πολύ ξαφνικό. Δεν κλαίω από λύπη απλά έχω σοκαριστεί. Όταν πήρα το τεστ στα χέρια μου ήμουν σχεδόν σίγουρη πως θα έβγαινε αρνητικό. Μπήκαμε με τον μπαμπά σου στην τουαλέτα και με το που πότισε το τεστ αρχίσαμε να κλαίμε κι οι δυο. Είχε βγει θετικό κι ο καθένας έκλαιγε για τους δικούς του λόγους. Αυτός από χαρά κι εγώ από φόβο. Δεν στο κρύβω φοβήθηκα, δεν ένιωθα έτοιμη να κάνω ένα παιδί. Δεν μου πέρασε όμως στιγμή από το μυαλό να μην σε κρατήσω, ούτε κατά διάνοια. 

Πρέπει να αλλάξουν τόσα πράγματα στη ζωή μου, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ Η ΖΩΗ ΜΟΥ, κι αυτό με φοβίζει. Είναι εγωιστικό, τον εαυτό μου σκέφτομαι, όμως είναι στα αλήθεια δύσκολο,….δικαιολογίες, αηδίες!


( Μάιος 2009)  Κάνω εμετούς συνέχεια, έχω ναυτίες όλη μέρα.Με βασανίζεις. Κάποτε ο γιατρός μου είχε πει ότι η εγκυμοσύνη δεν είναι αρρώστια. Για μένα όμως είναι. Δεν μπορώ να δουλέψω, δεν μπορώ να κοιμηθώ, δεν μπορώ να φάω, δεν μπορώ καν να πιω λίγο νερό. Ό,τι κι αν φάω πλέον το βγάζω. Μέχρι και το σιφόνι της τουαλέτας βούλωσε και φωνάξαμε υδραυλικό! Κάποτε τα μακαρόνια κι η μπανάνα δεν με ενοχλούσαν. Τώρα κι αυτά δεν τα κρατάω στο στομάχι μου πάνω από 2 ώρες. Ταλαιπωρούμαι τόσο πολύ! Είναι τόσο κουραστικό, εξουθενωτικό! Νιώθω ατονία, ζάλη, ρίγη στο κορμί μου, πιέζομαι να προλάβω να μην κάνω εμετό στο αμάξι, στο δρόμο.. ψάχνω να βρω γρήγορα μια κρυφή γωνιά, το πιο κοντινό μπάνιο. Νιώθω άρρωστη εδώ και σαράντα ημέρες. Σήμερα δεν άντεξα άλλο και πήρα το γιατρό τηλέφωνο. Με συμβούλεψε να πάρω κάποια υπόθετα που θα βοηθούσαν στην γρήγορη πέψη. Ο Θοδωρής διαβάζει τις οδηγίες και πέφτει πάνω στο σημείο που αναφέρει πως το φάρμακο μπορεί να διαπεράσει τον πλακούντα κι έτσι δεν με αφήνει να τα πάρω. Μετά από μισή ώρα στο μπάνιο τελικά υποκύπτει. Ξαπλώνω, τρώω 2 φρυγανιές κι ελπίζω.    

Κάποιες στιγμές , κάποια γεγονότα με κάνουν να αναρωτιέμαι γιατί κάνω αυτό το παιδί. Σήμερα καθώς οδηγούσα είδα στο δρόμο ένα κοριτσάκι να παίζει στην αυλή του σπιτιού της με μία κούκλα που την είχε βάλει σε ένα καροτσάκι και την πήγαινε βόλτα. Την τάιζε, την έντυνε, την κοίμιζε.. Θυμήθηκα τα παιδικά μου χρόνια που παίζαμε τις μαμάδες… θεέ μου πως το κάναμε αυτό; Πως μας ευχαριστούσε ένα τέτοιο παιχνίδι; Δεν θα προλαβαίναμε;

Δειλιάζω.Νιώθω άσχημα που το παραδέχομαι. Πως θα τα βγάλω πέρα; Πως κάποια ζευγάρια κάνουν πολλά παιδιά; Τα ούλα μου άρχισαν να ματώνουν, πρήζονται, δυσκολεύομαι να φάω. Πάλι εμετοί σήμερα, ίσως είναι κι από το άγχος γιατί σε σχέση με το βράδυ οι εμετοί είναι πολύ περισσότεροι. Έχω γίνει ανισόρροπη. Κουράστηκα, τα βαρέθηκα όλα θεέ μου…

(Ιούλιος 2009) Με το γυναικολογικό πρόβλημα που είχα, με τους υψηλούς καρκινικούς δείκτες και τα χαμηλά οιστρογόνα και μετά από τόση ταλαιπωρία και στεναχώρια το να μείνω έγκυος με την πρώτη ολοκληρωμένη επαφή για μένα ΗΤΑΝ ΘΑΥΜΑ! Σκεφτόμουν γυναίκες που προσπαθούσαν χρόνια να κάνουν ένα παιδί και δεν τα κατάφερναν. Πόσο αχάριστη ήμουν... Είμαι ευλογημένη δεν το βλέπω; 

Αγαπούλα μου σε νιώθω, σε αισθάνομαι, σε αγαπάω. Με ακούς κι εσύ το ξέρω, το καταλαβαίνω. Δεν θα με ξανά ακούσεις να παραπονιέμαι, ποτέ ξανά. Το υποσχέθηκα στον εαυτό μου και σε σένα. Είσαι το θαύμα της δικής μου ζωής.

(Αύγουστος 2009) Με τον μπαμπά σου ζω ένα όνειρο, βγαλμένο από παραμύθι. Είναι το άλλο μου μισό, ίσως η αδερφή ψυχή μου, όπως και να χει ήταν γραφτό εμείς οι δυο να είμαστε μαζί και κυρίως να κάνουμε εσένα. Τώρα πλέον είμαι σίγουρη για αυτό. 


Σχόλια

  1. Μα αυτό θα γίνεται τώρα?Κάθε φορά που θα διαβάζω κάτι θα χρειάζομαι απαραιτήτως την μισή παραγωγή της Zewasoft?
    Όπως και να έχει συγκινήθηκα και αν και δεν είναι η ώρα ακόμα να το μοιραστώ με όλους (έχω να μάθω πολλά από σενα) ξέρεις τον λόγο και σε ποιο σημείο τα μάτια βούρκωσαν...
    Να είσαι γερή και να χαμογελάς σε αυτόν τον μπόμπιρα που έφερες στον κόσμο.Γιατί ξέρεις κάτι?Μόνο τα χαμόγελα κρατούν τα παιδιά στο τέλος από τους γονείς τους..ούτε τα παιχνίδια,ούτε τα ρούχα..μόνο τα χαμόγελα!Και από χαμόγελα εγώ δεν έχω να θυμάμαι και πολλά....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Annaki μου, μετά από κάθε βροχή βγαίνει πάντα το ουράνιο τόξο...

      Διαγραφή
  2. Μπήκα για βόλτα στο blog σου και χάθηκα διαβάζοντας. Μου φάνηκε σαν βόλτα στα στενά της Πλάκας. Γράφεις πολύ όμορφα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος2/4/14, 2:40 μ.μ.

    Τι συγκινητικό...Πόσα δυνατά αισθήματα βγαίνουν από αυτό το κείμενο...Η μητρότητα είναι δώρο Θεού...Κάποτε το θεωρούσαν αυτονόητο μια γυναίκα να μένει έγκυος...Πλέον είναι ευλογία...Και σε ακατάλληλη στιγμή να έρθει ένα μωράκι, όλα μετά φτιάχνουν και στο τέλος μας βγαίνει σε καλό...Να σου ζήσουν τα ζουζούνια και είναι πάντα γερά και δυνατά...Σ.Μ

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου