Μην φοβάσαι μαμά, εγώ είμαι...


Κάθομαι στο δερμάτινο μαύρο καναπέ σφίγγοντας τα δόντια να μην κλάψω πάλι και κουνάω το πόδι μου πάνω κάτω από αγωνία. Έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου να μην κλάψω αυτή τη φορά. Το κλάμα μου δεν κρύβει φόβο, ούτε απόγνωση, ούτε κούραση. Εκφράζει απλά την απέραντη αγάπη μου για εκείνον κι ένα γαμώτο.

Κατευθυνόμαστε σε ένα από τα πολλά δωμάτια κι ενώ αυτή κάθεται στο πάτωμα, πάνω στα αφρολένια χρωματιστά παζλ εγώ διαλέγω μια παιδική μικρή πράσινη καρέκλα. Η κουβέντα μας ξεκινά ήρεμα με εμένα να εξιστορώ όλη αυτήν την διαδρομή της εγκυμοσύνης κι εκείνη να μου δίνει συγχαρητήρια για την απόφαση μου αυτή να μην κάνω έκτρωση, που ενώ γνώριζα, τον ήθελα στη ζωή μου μα εγώ θυμώνω που αυτό θεωρείται κατόρθωμα, επίτευγμα ηρωικό. Θα ήθελα να ήταν αυτονόητο.

Και μετά, κάθε φορά, θα πρέπει να απαντώ στις ερωτήσεις ειδικών για να βρουν με κάθε λεπτομέρεια την ψυχοσύνθεση του αλλά και τη δική μου. Θα ψάχνουν να βρουν στα λόγια μα κυρίως στο βλέμμα μου το παιδί μου, θα δουν αυτό μέσα από εμένα. Η κουβέντα συνεχίζεται κι εγώ τις δείχνω ένα σωρό αιματολογικές εξετάσεις, υπερήχους, μαγνητικές, εγκεφαλογραφήματα και για άλλη μια φορά κρέμομαι από τα χείλη κάποιου ειδικού από αγωνία για αυτό που θα ακούσω για το μικρό μου γιο. Μαζί με εμένα κι άλλοι, ο μπαμπάς, η γιαγιά, ο αδερφός του.

Και μετά το ίδιο βράδυ επαναπροσδιορίζομαι, αφουγκράζομαι τον λόγο που ξεκίνησα όλο αυτό τον αγώνα, αυτό το ταξίδι, συγκεντρώθηκα στον αρχικό μου στόχο και θυμήθηκα πως δεν χρειάζεται το παιδί μου να είναι ίδιο σαν τα άλλα, δεν χρειάζεται να κάνει και να λέει μόνο ότι είναι κοινωνικά αποδεκτό, αρκεί αυτό να μην προσβάλλει τους άλλους. Πόσο βαρετό να είμαστε όλοι ίδιοι… «Μην αγωνιάτε, δεν θα αλλάξει κάτι», τους λέω. Αυτό είναι το παιδί μας, αυτόν αγαπάμε, μην επηρεάζεστε από τίτλους, όχι ποτέ.

Υμνώ κάθε μάνα στην προσευχή μου, λίγο παραπάνω αυτήν που έχει παιδί με ιδιαιτερότητες, για όλη αυτήν την ψυχική δύναμη που διαθέτει, για όλα αυτά τα κρυφά δάκρια τα βράδια. Μην φοβάσαι τις διαγνώσεις μάνα, αυτό είναι το παιδί σου ότι τίτλο κι αν του βάλουν.

Σχόλια

  1. Έτσι ακριβώς!!!
    Όπως είπες Γιωργια μου ..το αυτονόητο!!!
    Κοινωνία και κόμπλεξ πάνε μαζί δυστυχώς!!!!
    Σημασία έχει να είστε καλά και να περνάτε αυτή την διαδρομή της "ζωής " μαζί , αγαπημένοι, και ευχάριστα!!!
    ������

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Χριστός Ανέστη με υγεία.
    Φιλάκια ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου