Ατίθασα νιάτα


Την ανατροπή φυσικά έφερε ο ερχομός του δεύτερου παιδιού στο σπίτι, ξεκάθαρα. Τουλάχιστον στο δικό μας σπίτι αυτό έγινε καθώς πέσαμε όλοι πάνω του λόγω της υγείας του από κοιλιάς και συνεχίσαμε με τους πυρετικούς σπασμούς του. Ο μεγάλος ενώ αγαπά και φροντίζει τον μικρό υπάρχουν στιγμές που δείχνει ολοφάνερα πως θέλει να τον εκδικηθεί, να τον ταλαιπωρήσει, να τον τιμωρήσει. Υπάρχουν δηλαδή στιγμές που του αρπάζει ότι κι αν κρατάει γελώντας πονηρά ενώ ο μικρός τσιρίζει και σπαρταρά σαν ψάρι, που του αντιμιλά επιδεικτικά κι επιμένει πως αυτός κέρδισε και είναι πιο δυνατός ενώ ο μικρός ισχυρίζεται το αντίθετο και κλαίει γεμάτος μύξες, που τον χτυπά ελαφρά και "καταλάθος" πάνω στο παιχνίδι. 

Υπάρχουν βέβαια/ευτυχώς κι οι στιγμές που τον υπερασπίζεται μέχρι τέρμα, που αν τον αδικήσει κάποιος επεμβαίνει, που έχει κλάψει κι έχει ξυπνήσει μέσα στη νύχτα γιατί φοβήθηκε πως ο μικρός του αδερφός θα πεθάνει από τους σπασμούς, που τις προάλλες που τον πήγα για πρώτη μέρα στον παιδικό σταθμό κι έκλαιγε σαν να τον έσφαζαν μου είπε "Μαμά δεν τον λυπάσαι; πάρε τον από εδώ αμέσως! Σε θέλει, δεν το καταλαβαίνεις;" Από το αδερφέ μου σε ευχαριστώ που ήρθες στη ζωή μου-είσαι ότι καλύτερο υπάρχει στη ζωή μου μεταπηδά πολλές φορές στο μακάρι να μην είχες γεννηθεί-δεν σε θέλω για αδερφό μου και τούμπαλιν. 

Θα μου πεις τώρα οκ πολύ πιθανόν να συμβαίνει σε πολλά σπίτια αυτό κι ίσως να μην πρέπει να ανησυχώ ή να δώσω μεγάλη βάση αλλά όταν αυτό γίνεται καθημερινότητα σε επηρεάζει θες δεν θες γιατί πέρα από τις καθημερινές φωνές, γκρίνιες, υστερίες, τσακωμούς εγώ πρώτον κουράστηκα να κάνω τον διαιτητή και δεύτερον η συμπεριφορά του μεγάλου απέναντι μου έχει αλλάξει πάαααρα πολύ. Χωρίς να αναλύσω πολλά, δεν χρειάζεται άλλωστε, το μότο του τον τελευταίο καιρό είναι ΚΑΝΩ Ο,ΤΙ ΘΕΛΩ και ΜΗ ΜΟΥ ΜΙΛΑΣ/ΠΑΡΑΤΑ ΜΕ κι αυτό για εμένα προσωπικά εκείνες τις απαίσιες στιγμές που συμβαίνει είναι σαν να τρυπάς εγκέφαλο και καρδιά μαζί σουβλίζοντας τα. Ναι, τόσο τραγικά εισχωρεί όλο αυτό στον ψυχικό μου κόσμο γιατί πέρα από την ανιδιοτελή αγάπη της μάνας θες ρε γαμώτο και κάτι για αντάλλαγμα τελικά από το παιδί σου για όλα αυτά που του προσφέρεις με την ψυχή και το σώμα σου, μια εσωτερική ικανοποίηση μέσα από λόγια και πράξεις που δείχνουν εκτίμηση κι ευγνωμοσύνη, σεβασμό κι αγάπη.

Μετά ήρθε η ώρα του οδοντιάτρου κι αυτός με πλησίασε σαν βδέλλα. Μου μιλούσε συνέχεια, με άγγιζε και μου ζήτησε όταν γυρίσουμε σπίτι να τον φροντίσω. Και τον φρόντισα. Και του μίλησα. Και τον αγκάλιασα σφιχτά γιατί μου είχε λείψει κι αυτή ήταν όντως μια πολύ καλή ευκαιρία. Στο καληνύχτα μου, στο σβήσιμο της λάμπας, είπε πως δεν ξέρει τι του συμβαίνει αλλά θέλει να κλάψει, του είπα δεν έκλαψες για τα δυο σφραγίσματα και την εξαγωγή μέσα σε εξήντα λεπτά και θες να κλάψεις τώρα; Μάλλον θα είναι κάτι πολύ σοβαρό... Και τότε άρχισε να κλαίει και να μιλάει για τον αδερφό του, άρχισε να τον αγκαλιάζει ενώ αυτός κοιμόταν ήδη, του έλεγε ξύπνα σε παρακαλώ θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη για όλα αυτά που σου έχω κάνει, σε αγαπώ τόσο πολύ μικρέ μου αδερφέ, να ξερες πόσο...

Από την άλλη ο μικρός βγάζει μια επιθετικότητα απέναντι μου γεμάτη νεύρα επειδή πηγαίνω στη δουλειά και τον αφήνω στον παιδικό σταθμό, βρίσκει εκατομμύρια λόγους για να κλάψει, για να γκρινιάξει και στο τέλος να μου πει πως φταίω εγώ για όλα, που του έπεσε ο χυμός, που έκανε ψίχουλα στον καναπέ, που το γάλα του ενώ γκρινιάζει πως είναι κρύο ξαφνικά τον έκαψε στα χείλη με ένα μαγικό τρόπο και δώστου. "Είσαι κακιά μαμά, πες μου συγγνώμη."

Το πρωί αφήνοντας τον μικρό γκρινιάρη στον παιδικό σταθμό, την ώρα που τον βγάζω από το αμάξι κι αυτός μου λέει πως θα σταματήσει μόνο αν του υποσχεθώ πως θα κάτσω εκεί να τον κοιτάζω από το παράθυρο γιατί θέλει λέει να ακούει την φωνή μου, εκείνη την ώρα λοιπόν κατεβαίνει από το μπροστινό αμάξι μια όμορφη μαμά, καθαρή και φρεσκομυρωδάτη με ένα ριγέ φόρεμα και φιόγκο στα μαλλιά. Είναι τόσο χαρούμενη και χαμογελαστή όπως εξίσου είναι κι η πανέμορφη κορούλα της κι εγώ φορώντας ένα σκισμένο τζιν και μια σχεδόν τσαλακωμένη μπλούζα, χωρίς ίχνος μακιγιάζ και χάλια νύχια αναρωτιέμαι πόσες φορές στη ζωή μου ξύπνησα πολύ πιο νωρίς από το προβλεπόμενο, πως ποτέ δεν έχω κάνει πρωινό ντους και πως ποτέ δεν είχα τόση διάθεση τόσο πρωί. Τι μου φταίει άραγε;

Το μεσημέρι στο σπίτι, κάθε μεσημέρι στο σπίτι, στρώνω το μοβ σερβίτσιο μαζί με το αγαπημένο μου τραπεζομάντηλο και την θήκη για τις χαρτοπέτσετες με σχήμα καρδούλας και σερβίρω αυτό που υποτίθεται έφτιαξα με αρκετή προσπάθεια για να τους δείξω πως τους φροντίζω και τους αγαπώ και δεν ξέρω πως γίνεται αυτό αλήθεια αλλά ο ένας έχει πολύ δουλειά και δεν προλαβαίνει να κάνει διάλειμμα, ο άλλος δεν πεινάει κι ο παράλλος θέλει να φάει οπουδήποτε αλλού εκτός από το τραπέζι της κουζίνας μας κι έτσι πάρα πολλές φορές θα με βρεις να τρώω μόνη μου, να μαζεύω τα καθαρά πιάτα και το μεγάλο μπολ με την σαλάτα που δεν άγγιξε κανείς άλλος.

Σχόλια

  1. Πόσο σε νιώθω, πόσο σε καταλαβαίνω, πόσο συμπάσχω με όλα αυτά που προανέφερες... ακριβώς μια από τα ίδια, βιώνω κι εγώ καθημερινά με τους δικούς μου! Δεν μπορώ να σου περιγράψω πόσες φορές νομίζω ότι θα πάθω εγκεφαλικό από τα νεύρα, το στρες, την πίεση...στην ίδια ακριβώς φάση βρίσκονται και τα δικά μου αγόρια Γεωργίτσα μου! αυτό που συμπεραίνω, είναι ότι όλο αυτό οφείλεται στην ηλικία τους! Υπομονή, πολλή αγάπη και συζήτηση σε ήρεμους τόνους! Σφίξε τα δόντια! Κι όποτε νιώθεις ότι δεν σ'ακούν, προσευχή σου στην Παναγία να αναλάβει Εκείνη!σε φιλώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Στην παράγραφο που γράφεις για τον οδοντίατρο βούρκωσα με τις κινήσεις του μεγάλου σου...
    για να το ελαφρύνω λίγο, εγώ που έχω κοριτσάκι και αγοράκι τα ίδια "περνάω". Μόνο που τώρα άρχισε να ζηλεύει και ο μικρός. Μην τυχόν και πάρω τη μεγάλη αγκαλιά έρχεται και με τραβάει. Υπομονή!
    Με την αδερφή μου κυριολεκτικά σκοτωνόμασταν, τούφες βγάζαμε η μία από την άλλη , από Τρίτη, Τετάρτη δημοτικού περίπου ηρέμησαν τα πράγματα και τώρα αν δεν μιλήσουμε τουλάχιστον τρεις φορές τη μέρα στο τηλέφωνο δεν μπορούμε! Τα φιλιά μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι ακριβώς είμαι κι εγώ με τις αδερφές μου τώρα :)

      Διαγραφή
  3. Αγαπημένη μου Γεωργία, σε νιώθω πόσο πολύ! Κι αυτές οι μαμάδες με τα τέλεια φορέματα και το τέλειο μακιγιαζ κάθε πρωί! Εγώ με το ζόρι βάζω μια κρέμα για τους μαύρους κύκλους που κοντεύουν να φτάσουν στο σαγόνι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Γεωργία μου μη στενοχωριεσαι. Και τα παιδάκια αγαπάνε το ένα το άλλο και ξέρουν και πόσο τα αγαπάς. Δεν θα σου δώσω ελπίδες ότι είναι μικρά και θα τους περάσει γιατί αυτό δεν το ξέρουμε! Οι δικές μου οι μεγάλες είναι 14 και 15. Δεν θες να είσαι εδώ όταν μαλωνουν. Παιδί μου, δεν σταματάει το στόμα τους!!! Άσε που βρίσκουν αφορμή με το παραμικρό να αρπαχτουνε! Λες και την έχουν έτοιμη και την επόμενη ατάκα που θα πουν η μία στην άλλη!! Τώρα μπαίνει στο παιχνίδι και η τρίτη! Χαχαχα εκεί να σ'εχω! Να ανοίξω την πόρτα και να εξαφανιστω θέλω. Αυτό που καταλαβαίνω ότι είναι σωστό είναι να μην παίρνουμε κανενός την θέση. Μόνο όταν τα πράγματα ξεφύγουν και αρχίσουν οι ψιλες μεταξύ τους (ευτυχώς οι δικές μου ποτέ δεν το κάνουν) πρέπει να παρεμβαινουμε. Μη στενοχωριεσαι και για την σαλάτα μωρέ κοριτσάκι μου , είναι μικρά για να καταλάβουν το νόημα του να κάτσουμε να φάμε οικογενειακά. Σε λίγα χρόνια δεν θα τους φτάνει και θα σηκώνεσαι να φτιάχνεις κι άλλη!!! Όλα καλά θα πάνε!!😘😍💞

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λαμπρινή αν υποψιαστώ πως τα παιδιά μου θα "σκοτώνονται" μέχρι και σε αυτήν την ηλικία που αναφέρεις να πάρω τα βουνά από τώρα καλύτερα! <3

      Διαγραφή
  5. Ω ρε Γεωργία. Αυτό. Ξέρεις καμιά φορά πρέπει όντως να βάλουμε το ριγέ φουστάνι και τον φιόγκο. Όχι στο κορμί μας, στην ψυχή μας. Σε φιλώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Γιωργια το μονο που θα πω ειναι οτι σε νιωθω...για ολα! Πεδιο μαχης και εδω και αναρωτιεσαι τι ειδους μανα ειμαι; τι κανω λαθος; δεν τα ειχα σχεδιασει ετσι τα πραγματα; και δωστου και διαβαζεις βιβλια και ρωτας σε ομαδες και δωστου το μυαλο να γινεται μαρμελαδα και η καρδια και η ψυχη σου σκατα! Γεωργια μου σε νιωθω τιποτε αλλο δεν εχω να πω. Επισης δεν θα σε πω υπομονη θα τελειωση γιατι ξερω οτι δεν θα τελειωσει και επισης οτι δεν εχεις αλλο υπομονη....μια ζεστη αγκαλια απο μενα και μακαρι να ειμασταν κοντα να πιναμε εναν καφε απλα για να γελασουμε με τον πονο μας.
    Σε φιλω
    Αθανασία ♡ Creations with fantasy

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Θα γράψω κάτι τώρα που ίσως σε πονέσει αλλά ήμουν εκεί που είσαι τώρα. Πρέπει να αλλάξεις εσύ! απο εσένα ξεκινάνε όλα, όχι εσκεμμένα αλλά υποσυνείδητα. Τα ίδια έκανα και αγχωνόμουν και πιεζόμουν. Ιδίως τον πρώτο χρόνο που ήρθε ο μαχαραγιός στην ζωή μας ήταν φρίκη! Ώσπου είπα θα προσπαθήσω να αντιδρώ εγώ διαφορετικα να δούμε που θα πάει. Δεν είμαι αυτή η μαμά με το φόρεμα και τον φιόγκο, δεν το έχω, δεν με πιέζω να το έχω. Με αγαπώ με το τζιν μου και τα ανέμελα μαλλιά μου, άλλωστε πόσες μαμάδες μετά από γέννες (και αποβολές για εμένα) μπορούν να φορούν στενό τζιν? Ξεκίνα από απλά πράγματα, μη στρώνεις το καλό τραπεζομάντηλο αλλά όταν πας να στρώσεις το τραπέζι βάλτους στο παιχνίδι. Προσποιήσου ότι είστε βασιλιάδες και πρέπει να ετοιμάσετε ένα βασιλικό γεύμα για τον βασιλιά (=μπαμπα). Φόρεσε τους και καμιά χάρτινη κορώνα και δημιούργησε ένα σκηνικό παιχνιδιού και ανεμελιάς. Κάλπικο στην αρχή, με προσπάθεια, δεν σου λέω ότι είναι εύκολο. Κάνε τον καραγκιόζη και ρίξτο στο παιχνίδι. Και όταν μαλώνουν αποχώρησε. Μάλωνουν και τα δικά μου, στο παρελθόν πολυ. Έμπαινα στην μέση έκανα τον διαιτητή, φώναζα, προσπαθούσα να προστατέψω την Κατερίνα γιατί σε εμάς ο μαχαραγιός χτυπούσε. Αγανάκτησα κάποια στιγμή, εκεί που ήμουν ανάμεσά τους, τους είπα ''ως εδώ ήταν, εγώ κουράστηκα, κάντε ότι θέλετε'' και έφυγα, πήγα και κλειδώθηκα στο μπάνιο. Ησύχασαν με μιάς. Δεν το περίμεναν και κεραυνοβολήθηκαν. Έκτοτε με το που αρχίζει ο καβγάς τους αγριοκοιτάω και απλά αποχωρώ, τις περισσοότερες φορές πιάνει! Για τον Παύλο, νομίζω θέλει πιο πολύ χρόνο μαζί σου, οι δυο σας. Εμάς μας έσωσε το μπαλέτο με την Κατερίνα, πηγαίνουμε πάντα μαζί και ξέρει ότι είναι η ώρα μας, την κρατάω και λίγο παραπίσω στο σχόλασμα, να πάμε μαζί οι δυο μας σουπερ μαρκετ ή κάποια μικροδουλειά και έτσι κάπως άλλαξαν τα πράγματα. Για τον μικρο είναι αντίδραση για τον παιδικό, και εγώ θα τα έχω αυτά είμαι σίγουρη. Αλλά θα το αντιμετωπίσω και αυτό, ένα βήμα την φορά, άνθρωποι είμαστε οχι μηχανές!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μάχη έχεις δίκαιο έτσι, από εμάς ξεκινά όλο αυτό κυρίως. Το κάθε παιδί θέλει το δικό του προσωπικό χρόνο το ξέρω καλά αυτό και το λέω συνέχεια μα στην δική μου περίπτωση δυστυχώς δεν έχω άλλη λύση και μαζί με τον έναν τρέχω και τον άλλον σχεδόν στα πάντα. Πέρα από το μεσημεριανό φαγητό που εννοείται με τσιμπά στην καρδιά αυτό που με πληγώνει περισσότερο είναι το μπαϊράκι του Παύλου που μεγαλώνει κι επαναστατεί και λέω αν τώρα αντιδρά έτσι στην εφηβεία τι θα γίνει; Προσπαθώ πολύ και φυσικά θα συνεχίσω να προσπαθώ γιατί είμαι σίγουρη πως θα τα καταφέρω στο τέλος. Το κεφάλαιο σχολείο είναι πολύ βασικό γιατί το παιδί έχει πολλές επιρροές κι εκεί πρέπει να κάνει διπλό αγώνα. Είπαμε όμως θα τα καταφέρουμε! Φιλιά πολλά.

      Διαγραφή
  8. Γεωργία μου αν και δεν έχω 2ο παιδί αυτά που νιώθεις τα καταλαβαίνω! Ίσως να εχει δίκαιο η Μάχη. Πρέπει να αλλαξουμε εμείς; Εχώ προσπαθήσει διάφορους τρόπους αλλα δεν ειμαι ικανοποιημένη με τον εαυτό μου για το αποτέλεσμα. Πολλές νύχτες κάθομαι και κλαιω σκεφτόμενη ότι δεν είμαι καλή μαμά και εχώ μονιμο άγχος και κόμπο στο στομαχι μου γι αυτό. Οι καταστάσεις μας εδώ είναι πολύ διαφορετικες φυσικα με τις δικές σου αλλα δεν παυουν να επηρεάζουν την ψυχολογία μου και τοβ τρόπο που αντιμετωπίζω το παιδί. Ίσως να προσπαθούσαμε λίγο περισσότερο να ηρεμήσουνε και να τα δούμε αλλιως τα πράγματα; Δεν ξέρω! Πάντως βούρκωσα με τον μεγάλο σου όταν ήθελε να ζητήσει συγγνώμη στον μικρό. Αυτό δείχνει ότι κάτι κάνεις σωστά. Ηρέμησε οπως θα προσπαθήσω να κάνω και γω το ίδιο!
    Σε φιλώ
    Μαρίνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Όταν διαβάζω τόσο αληθινές αναρτήσεις σαν τη δική σου μια σκέψη μου περνάει από το μυαλό:ποτέ κανένας άντρας, σύζυγος, πατέρας ever δεν κάνει τέτοιες σκέψεις! Πρέπει να κόψουμε αυτό το ενοχικό σύνδρομο. Δεν ξεκινούν και τελειώνουν όλα σε μας! Τα παιδιά μας ευτυχώς έχουν και πατέρα. Γίνε λίγο πιο πατέρας εσύ και πιο μαμά εκείνος. Πάντα να σκέφτεσαι: "τι θα έκανε ο πατέρας τους μπροστά σε αυτή την κατάσταση"; Θα έπεφτε στα πατώματα από την πίκρα και την απογοήτευση ότι δεν είναι καλός πατέρας; Τα παιδιά οσμίζονται την ανασφάλεια μας σαν το λύκο τα πρόβατα. Από εκεί ξεκινούν όλα. Να πηγαίνει ο πατέρας αν γίνεται το μικρό στον παιδικό σταθμό. Όσο για την εύκολη δικαιολογία "δε γίνεται γιατί δουλεύει" τότε εσύ τι κάνεις; τα παιδιά δεν τα κάναμε μόνες μας!Είτε αυτό, (ενεργό ρόλο ο πατέρας σε όλα :στους καυγάδες, στην γκρίνια, στο διάβασμα, στις εξωσχολικές δραστηριότητες, στην αγκαλιά, στο βραδινό παραμύθι) διάβολε δε μπορεί κάτι θα μπορεί να αναλάβει! Είτε αποστασιοποιήσου. Δεν είσαι Θεός! Μην το παίζεις λοιπόν τέτοιος. Είμαι σίγουρη μα τους χίλιους κεραυνούς ότι δεν υπάρχει σε όλη τη blogoσφαιρα αντρική ανάρτηση με τέτοιες ανησυχίες κι ούτε σίγουρα πατεραδοbloggers που να συζητούν για το μεγάλωμα των παιδιών τους! Καταφέραμε οι χειραφετιμένες να το φορτωθούμε κι αυτό! Και μάνα και κουκλάρα και εργαζόμενη και blogger και μαγείρισσα και χειροτέχνισσα και οικοδέσποινα και δασκάλα και ψυχολόγος και "παιδί μου συγγνώμη που φώναξα;" καθ του σαλονιού και του λιμανιού και αϊ σιχτίρ πια. Ας πετάξουμε και αλλού τη μπάλα. Μπήκαμε στο γήπεδο και παίζουμε το παιχνίδι μόνες μας κι αυτό δεν είναι πια διασκεδαστικό για κανέναν! Σε φιλώ πολύ. Το κλείνω εδώ γιατί θα γράφω μέχρι αύριο! Άσε το χώρο και στους άλλους της ομάδας να παίξουν! 💜

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τίνα μου σε διάβαζα και γελούσα! Δίκαιο έχεις, ναι. Δεν θα στο αναλύσω πολύ αλλά δεν υπάρχει κάτι που δεν αναφέρεται στον μπαμπά του σπιτιού, τα μαθαίνει όλα χαρτί και καλαμάρι κι έχει έρθει ουκ ολίγες φορές από την δουλειά στα πεταχτά για να τους βάλει σε τάξη όταν εγώ σηκώνω τα χέρια ψηλά. Είναι η φύση της γυναίκας έτσι, φαντάσου της μάνας! Μα τους χίλιους κεραυνούς χαχαχα

      Διαγραφή
  10. Αχ μωρε πόσο σε καταλαβαίνω! Όλα τα αδέρφια κάπως έτσι είναι! Ελπίζω μόνο να τελειώσει γρήγορα αυτό και να περάσουν στη φάση που μόνο θα παίζουν και θα συνεργάζονται!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ωχ ωχ ωχ , μπόρες στη φαμίλια :-) Σίγουρα θα επαναστατεί ο Παύλος μεγαλώνοντας αλλά θα ωριμάζει κιόλας, τουλάχιστον έτσι θέλουμε να πιστεύουμε,ε; Η Τίνα και η Μάχη πιο πάνω έχουν δίκιο, μεγάλη ευθύνη έχουμε εμείς που τα ανεχόμαστε όλα αυτά και αυτογεμιζόμαστε τύψεις. Προσπάθησε να κάνεις κάνα πειραματάκι να τσεκάρεις συμπεριφορές. Και πάρε και μια ανάσα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Κοριτσάκι μου η απενεχοποίηση είναι βασικό συστατικό της δικής σου προσωπικής ηρεμίας - να το θυμάσαι πάντα αυτό. Κάνεις το καλύτερο που μπορείς (ένας Θεός ξέρει πόσα έχεις περάσει) και αυτό πρέπει να είναι αρκετό. Απλοποίησε τη σκέψη σου και τα παιδιά σου θα ακολουθήσουν. Αν είσαι εσύ καλά θα είναι και εκείνα. Όσο για τις ισορροπίες, λίγος χρόνος με τον καθένα όταν τον ζητούν φτάνει (κι εγώ 2 έχω και σε καταλαβαίνω απεριόριστα).
    Υπάρχουν στιγμές που τα παιδιά μας πρέπει να καταλάβουν πως απλά δεν είμαστε διαθέσιμες. Και όσο πιο γρήγορα απαλλαγούμε απο τις ενοχές μας για αυτό τόσο καλύτερο για όλους μας!
    Σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Έλα βρε Γεωργία, τι κατάθεση ψυχής είναι αυτή. Ποσο αληθινή ανάρτηση. Και εγώ συγκινήθηκα πολύ με τον μεγάλο σου, που τον έπιασαν οι τύψεις μωρέ. Αχ, για όλα τα υπόλοιπα δεν ξέρω, επιφυλάσσομαι για όταν μεγαλώσουν λίγο ακόμα και τα δικά μου. Νομιζω όμως πώς η Μάχη κάτι θα ξέρει από πείρας! Α... και μη μασας με τις μανούλες "πένα και καμάρι" από το πρωί ως το βράδυ. Κάπου θα τη χάνουν και εκείνες τη μπάλα, δε μπορεί! Σε φιλώ γλυκά και να χαίρεσαι τα αγόρια σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Ανώνυμος22/9/16, 1:42 π.μ.

    Αχ βρε κορίτσια διαβάζω πολλές από εσάς κ έχω διαπιστώσει ότι κατά καιρούς σας παίρνει από κάτω για τους ιδιους λόγους! Χωρίς να είμαι μανούλα έχω καταλάβει πως η μητρότητα όσο θείο δώρο κ αν είναι τόσο δύσκολο έργο αποτελεί! Σήμερα ήταν μία πολύ δύσκολη μέρα για μένα. Από τη σχολή έχω μείνει φίλη με τρεις κοπέλες ή μία έχει ένα μωρακι 5 μηνών ή άλλη ειναι έγκυος τριων μηνών κ ή τρίτη σήμερα γεννησε. Κ γω σήμερα αδιαθετησω... Για ακόμη μία φορά! Για ακόμη ένα μήνα.Κ αι φυσικά χαίρομαι για εκείνες κ φυσικά άκουσα από την μία άντε τι περιμένεις, από την άλλη άντε κ συ σιγά σιγά κ από την τρίτη κ στα δικά σου! Κ είναι οι ίδιες ευχές κάθε φορά. Μόνο που εγώ δ θέλω να τις ακουω γτ δ ξέρετε τις προσπάθειες μου δυο χρόνια τώρα, δε ξέρετε ότι αν ήταν στο χέρι μου τώρα θα ετοίμαζα το δεύτερο,δε ξέρετε ότι κανένας δε ξέρει ότι έκανα σπερματεγχυση ή οποία δεν πέτυχε.Δε σας τα χω πει ποτέ οπότε μην επιμενετε στο ποτέ κ ποτέ!!! Δεν είναι στο χέρι μου! Κ ένω είμαι γενικότερα κοινωνική γελαστη χαρούμενη σήμερα εκλαψα για πρώτη φορά με λυγμούς σε σημείο να μη μπορώ να σταματήσω! Παλευω δύο χρονια τώρα με την υπογονιμοτητα. Παρόλα αυτά αισθάνομαι τυχερή που έχω ένα άντρα βράχο να μ κρατάει το χέρι σε αυτή την ανηφόρα. Γιατί η ζωή δεν έχει μόνο άσπρο ή μαύρο. Και θα έρθουν καλύτερες μέρες κ για μένα κ για σας κ για όλες! Καμιά μαμά δεν είναι κακία μαμά! Δεν υπάρχει σωστός κ λάθος τρόπος μόνο αυτός που βολευει την κάθε μία σας και μόλις τον βρείτε όλα θα μπουν σε σειρά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Πόσο ευαίσθητα είναι τα αγόρια! Τα ίδια περνάμε κι εμείς εδω. Κάνε υπομονή και μοίραζε αγκαλιές, θα φτάσουν σε μια ηλικία που θα μπορείς να συνενοηθείς καλύτερα μαζί τους. Μην περιμένεις όμως να σταματήσουν τον ανταγωνισμό, τον έχει στο γονίδιο του το αρσενικό! Ξέρεις, με βοήθησε αρκετά ένα βιβλίο, το "Siblings without rivalry" (το πρώτο τους, το "How to talk so kids will listen and listen so kids will talk" είναι καταπληκτικό επίσης).
    Όσο για την περιποιημένη κυρία, το έχω σκεφτεί πολλές φορές που βλέπω γυναίκες να είναι στην τσίτα φτιαγμένες και έχω καταλήξει πως ίσως κι εγώ δεν το θέλω τόσο πολύ τελικά, αν ήταν τόσο σημαντικό για σένα θα σε παρακινούσε απο μόνο του, να σηκωθείς το πρωί μες την τρελή χαρά να "φτιασιδωθείς". Προφανώς προτιμάς να κάνεις άλλα πράγματα (ναι, υπνος!) και να σου πω την αλήθεια μου φαίνεται και πιο υγιές και πιο φυσικό για μια εργαζόμενη μαμά με δυό μικρά παιδιά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου