Διακοπές, με τα παιδιά.


Μέσα στο πλοίο για την Σκόπελο δυο νεαρές λιμάρουν τα νύχια τους, πιο πέρα τέσσερα αγόρια δοκιμάζουν χτενίσματα με το κερί για τα μαλλιά που έχει ο ένας από αυτούς, οι μισοί διαβάζουν κάποιο βιβλίο κι υπόλοιποι ασχολούνται με το κινητό τους είτε βγάζοντας σέλφι είτε ενημερώνονται για το πραξικόπημα στην Τουρκία. 

Εμείς κλασικά ασχολούμαστε με τα παιδιά μας που δεν κάθονται ποτέ ήσυχα, πότε τσακώνονται, πότε θέλουν νερό-τσίσα-κακά-χυμό-τυρόπιτα, να παίξουμε με τα παιχνίδια που κουβάλησαν μαζί τους ή με το ταμπλετ κόβοντας καρπούζια στο φρουτ νιντζα, να βγούμε έξω να δούμε τα κύματα, να μας φυσήξει ο αέρας τα μαλλιά, γενικά υπερκινητικότητα. Μάλλον είμαστε οι μόνοι που ακουγόμαστε τόσο και που είμαστε πάνω κάτω μέσα έξω.

Στο νησί τα πράγματα είναι λίγο πιο εύκολα αν εξαιρέσεις τον μικρό μου γιο που γκρινιάζει συνέχεια γιατί θέλει να πάει σπίτι του λέει, ο καπετάνιος είναι βλάκας, θέλει γάλα, θέλει το κρεβάτι του-το δικό μας δηλαδή γιατί ακόμα μαζί μας κοιμάται και μόνο στην παραλία κάπως τα πράγματα είναι πιο ήρεμα γιατί τα παιδιά απολαμβάνουν το μπάνιο τους, παίζουν με όλα τα συμπράγκαλα που κουβαλήσαμε από την Αθήνα κι εμείς μπορούμε να ανταλλάξουμε κουβέντες, να πιούμε τον καφέ μας και να κάνουμε και κανένα τσιγάρο. Τις υπόλοιπες ώρες της ημέρας, εκεί που κάθεσαι να απολαύσεις το φαγητό-παγωτό-ποτό σου αρχίζουν τα μαμά πονάω-πεινάω-νυστάζω κι ακόμα κι αν τους δίνεις το κινητό σου ή το ταμπλετ για να απασχοληθούν λίγο με κανένα παιχνίδι αρχίζουν τα μαμά βοήθησε με, η πίστα είναι δύσκολη, έλα πέρασε μου αυτό το εμπόδιο έχω χάσει 5 ζωές μέχρι τώρα, μαμά έχασα βάλε μου άλλο.

Μια μαμά δυο παιδιών μια μέρα στο ξενοδοχείο μας βλέπει κοντά στην πισίνα να προσπαθούμε να φάμε το πρωινό μας γεύμα καθώς ο μικρός μου γιος σηκωνόταν συνέχεια από την καρέκλα του και γκρίνιαζε ασταμάτητα γιατί δεν τον αφήναμε να ρίξει ζάχαρη στο αυγό του και δεν ξέρω τι κατάλαβε από τους μορφασμούς των προσώπων μας και πόσο χαριτωμένα το είδε όλο αυτό αλλά μας παρατηρούσε για ώρα κι ύστερα μας πλησίασε και μας είπε πως οι διακοπές είναι για τα παιδιά με ένα χαζό χαμογελάκι κι εγώ ενώ το βούλωσα και κούνησα συγκαταβατικά το κεφάλι θα ήθελα υπό άλλες συνθήκες να της πω ΤΙ ΛΕΣ; Οι διακοπές είναι ΚΑΙ για εμάς!

Ο Θοδωρής από την άλλη μένει για πρώτη φορά 24 ώρες σερί για 10 ημέρες=240 ώρες συνέχεια με δυο παιδιά κι επιτέλους καταλαβαίνει τι εστί βερίκοκο, μου ζητά συγγνώμη για όλες εκείνες τις στιγμές που με έβλεπε νευρική και κουρασμένη γιατί εγώ τι κάνω μωρέ όλη μέρα σπίτι, σιγά.. και του ξεφεύγει η επιθυμία πως έπρεπε μόνοι μας να πηγαίναμε τελικά ένα τριήμερο να ξεκουραστούμε ουσιαστικά και τότε για πρώτη φορά έρχεται εκείνη η μαγική στιγμή να δεχτεί να αφήσουμε τα παιδιά σε μια νταντά για 3 ώρες ( τον παρακαλάω μήνες-μη σου πω χρόνια και δεν θέλει) και να δειπνήσουμε στο καλύτερο εστιατόριο του νησιού κι ενώ είναι χαρούμενος κι ευτυχισμένος από το πρωί τελικά καταλήγει με πάρκινσον, τρώγοντας γρήγορα τις πένες-κοτόπουλο-κρέμα γάλακτος-μανιτάρια-τυρί μετσόβου, πίνει στα γρήγορα και το κρασί του και μάλλον δεν ακούει τίποτα από αυτά που του λέω παρά μόνο απαντά με ναι ή όχι και κουνά το κεφάλι περίεργα και φτάνει σχεδόν τρέχοντας στο αμάξι για τον γυρισμό στο ξενοδοχείο. Σχετικά χάλια περάσαμε εκείνο το βράδυ,οκ.



Και μετά έτσι όπως καπνίζω το τελευταίο τσιγάρο της ημέρας στη βεράντα του δωματίου στο ξενοδοχείο περνά από δίπλα μου ένα ζευγάρι ηλικιωμένων που κάνουν διακοπές εδώ και περπατούν χέρι χέρι ενώ αυτή φορά ένα μπλε αέρινο φόρεμα κι ένα χρυσό τσαντάκι χιαστί κι αυτός κουστούμι, αυτή γέρνει στον ώμο του κι αυτός τρυφερά την αγκαλιάζει και λέω να, όλα κάποτε τελειώνουν, θα μεγαλώσουν τα παιδιά κι έτσι όπως ξεκινήσαμε οι δυο μας έτσι θα συνεχίσουμε, πάλι μόνοι, οι δυο μας.

Σχόλια

  1. Αχ μωρέ Γεωργία με συγκίνησες ..... πάλι! Είχα καιρό να μπω να διαβάσω τα αγαπημένα blogs και σήμερα είδα αυτή την τόσο αληθινή ανάρτηση. Ναι, με τα παιδιά δεν προλαβαίνεις να χαρείς ή να καταλάβεις διακοπές. Οσο και αν την στιγμή που επιβιβάζεσαι στο καράβι δίνεις υπόσχεση στον εαυτό σου ότι αυτές οι διακοπές είναι και για εσένα, γιατί σου αξίζουν μετά από έναν ολόκληρο μαραθώνιο που έχεις τρέξει τον Χειμώνα που πέρασε. Τελικά καταλήγεις να χαίρεσαι με την χαρά και τον ενθουσιασμό τους και με την μια ώρα την ημέρα που θα πλατσουρίζουν στην θάλασσα που και πάλι πρέπει να έχεις το νου σου να φοράνε καπέλο και αντηλιακό, να μην φύγουν μακρυά και χαθούν, να μην κάνει ο ένας στον άλλον "πατητή" και τον στείλει στον πάτο. Οσο για το ζευγάρι των ηλικιωμένων, σου έχω νέα! Τα παιδιά σου θα μεγαλώσουν, θα κάνουν παιδιά και μια ωραία μέρα του Αυγούστου του 2040 (!!!)θα σου πουν "έλα ρε Μααααααα, κράτα τα παιδιά μια εβδομάδα να πάω διακοπές με την καλή μου"!!!!!! Και τότε θα κυνηγάς τα εγγόνια που θα ζητάνε παγωτό - τυρόπιτα - τσίσα και θα σου χαρίζουν τα κοχύλια που θα μαζεύουν. Αυτό που μένει όμως είναι αυτό που λες! Το "μαζί"!!!! Να περνάτε υπέροχα Γεωργία μου και πάντα να είσαστε μαζί. Στα εύκολα και στα δύσκολα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μου αρέσει η ειλικρίνειά σου.Οι περισσότεροι γονείς με παιδιά βρίσκονται στη ίδια θέση αλλά ποτέ δεν το παραδέχονται...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Λάτρεψα την ανάρτηση σου... Τι να σου πω το ποσό με εκφράζει λίγο είναι... Μπράβο που το παραδεχεσαι διότι όπου το έχω πει με κοιτάζουν κάπως περίεργα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ααααχ!!!! Γεωργία μου, αν όμως δούλευες κ σου έλειπαν οι πολλές στιγμές μαζί τους, αν ένιωθες τύψεις για το χρόνο που δεν είσαι μαζί τους- που κι αυτό το παλεύεις γιατί όταν είσαι μαζί, είσαι αληθινά- αν οι συνθήκες της δουλειάς σου σου υπαγόρευαν κάποια στιγμή οτι τα παιδια θα πάνε διακοπές μόνο με τον μπαμπά, γιατί κι εσύ θες να πάνε γιατί σου αρέσει να έχουν αναμνήσεις απο καλοκαίρια στο νησί με τη γιαγιά και τον παππού... αν... τότε θα έλεγες ΝΑΙ στις διακοπές μόνο μαζί με τα παιδια τελικα... και σε μίνι αποδράσεις με το έτερον ήμισυ ...! Όσο για το Θοδωρη, η πρώτη φορά ειναι δύσκολη,θα συνηθίσει να περνά τέτοιες μίνι στιγμές μόνο μαζί σου... Και θα το ζητάει κιολας!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αυτές είναι οι διακοπές με τα παιδιά, κακά τα ψέματα. Βέβαια, λέω εγώ τώρα, έχω δει και κάτι οικογένειες με παιδιά, όχι Έλληνες κατά κύριο λόγο, που μια χαρά ήρεμα περνάνε στις διακοπές τους. Η δική μου οικογένεια, όπως και η δική σου δεν συγκαταλέγεται σε αυτές τις οικογένειες πάντως!

    Η αλήθεια είναι ότι αν δεν σου λείπουν τα παιδιά, επειδή τα απολαμβάνεις με τα πάνω τους και τα κάτω τους όλη τη χρονιά, κάθε μέρα, όλη μέρα (και ανήκω σε αυτό το club) και ως "παθούσα" μιλάω, ε ναι χρειάζεσαι και μια απόδραση χωρίς "μαμάαααααα" να διαβάσεις ένα βιβλίο βρε αδερφέ, να αγναντέψεις λίγο θάλασσα, να αναφωνήσεις "τι ηρεμία!.
    Τα είπες με το όνομα τους!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Και κάπως έτσι είμαστε οοοόλοι τελικά!!!! Δεν είναι κι άσχημα όμως, αν σκεφτείς πως όλα είναι για λίγο και σύντομα θα τελειώσουν και ναι θα μείνουμε δυο....!!! Μου άρεσε η ανάρτησή σου, τόσο γεμάτη, τόσο αληθινή και τόσο ελληνική!!!! Φιλιά πολλά και καλό υπόλοιπο καλοκαιριού!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Να την κάνω αυτήν την εικόνα λίγο πιο ...δύσκολη; Αφαίρεσε από το κάδρο τον πατέρα των παιδιών. Τι μένει; Οι διακοπές με παιδιά δεν είναι ποτέ ξένοιαστες και ξεκούραστες για τους γονείς. Αυτά του τύπου "τι κάνεις όλη ημέρα σπίτι" πόσο μου την δίνουν βρε παιδί μου. Εντάξει, είχε κότσια για να το παραδεχθεί και να ζητήσει συγγνώμη. Θα συμφωνήσω πως λίγοι γονείς παραδέχονται αυτό που περιγράφεις. Καλό υπόλοιπο Καλοκαιριού!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Υπέροχη η ανάρτηση σου γιατί είναι αληθινή και μιλάει στην καρδιά μου! Ότι κι αν λένε κάποιοι, οι διακοπές με τα παιδια ειναι πιο πολυ κούραση παρά ξεκούραση, αλλα που θα πάει θα μεγαλώσουν και τότε ελπίζουμε να είμαστε σαν το ηλικιωμένο ζευγαράκι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Λοιπον εγω λατρευω τις διακοπες με τα παιδια. Γιατι 9/10 καλοκαιρια ειναι και καποια γιαγια μαζι. Χιχι. Μονο ετσι οι διακοπες ειναι και για μας. Οταν μοιραζονται οι δυσκολίες. Πολλα φιλια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ανώνυμος28/7/16, 11:19 μ.μ.

    Γεωργία μου (μου, γιατί σε πάω :-) )! Ωραία και ειλικρινά τα έγραψες άλλη μια φορά. Μ΄αρέσουν αυτά, μου λείπουν αυτά από το internet. Πόσο χαίρομαι όταν τα διαβάζω γιατί μου δείχνουν ανθρώπους δυνατούς. Δε σε νιώθω, γιατί εγώ έχω τα παιδιά των διακοπών. Όπου κι αν τους πας κάθονται συνήθως υποδειγματικά, γιατί είναι η καλύτερή τους. Χαλαρώνω κι εγώ στα πάντα (Δε θελετε να πιείτε γάλα, μην πίνετε. θέλετε να τρώτε μόνο μακαρόνια, φάτε.) κι αυτό βοηθάει πάρα πολύ στο να ξεκουραστείς. Το πληρώνω βέβαια στην επιστροφή, που νομίζουν ότι θα συνεχιστούν αυτά τα ωραία και αντιδρούν. Όμως σε νιώθω, γενικά. Έτσι είναι. Και είναι εξαιρετικά δύσκολο το όλη μέρα, κάθε μέρα με τα παιδιά. Η κυρία που έκανε το σχόλιο, θα βοηθούσε πολύ περισσότερο αν την ώρα της κρίσης έδινε κανένα χεράκι να βοηθήσει. Είναι δύσκολο και άβολο να επέμβεις (για να βοηθήσεις) όταν τρώει μια οικογένεια, αλλά αν νιώθεις ότι μπορείς να κάνεις κάτι για να βοηθήσεις εκείνη την ώρα μια κατάσταση, καν΄το. Αλλιώς σώπασε για πάντα και άσε τα σχόλια. Αυτή είναι η γνώμη μου. Γενικά νομίζω πως αν είχαμε λίγο παραπάνω το συλλογικό κομμάτι ανεπτυγμένο και βοηθούσαμε όποτε βλέπαμε κάποιον να ζορίζεται με τα παιδιά, όλες οι μάνες θα ήμασταν πιο χαλαρές και ψύχραιμες. Επειδή όμως πολύ το έχω φιλοσοφήσει το πράγμα τον τελευταίο χρόνο κι επειδή κι εγώ έχω νιώσει ότι τα έχω ξεπεράσει προ πολλού μερικά προσωπικά-σωματικά μου όρια, είπα να την αλλάξω τη φάση από μόνη μου και να μην περιμένω πότε θα μεγαλώσουν/φιλοτομηθούν/ωριμάσουν από μόνα τους. Για αρχή τώρα που είναι καλοκαίρι, έβαλα 2 ώρες υποχρεωτικό μεσημεριανό παιχνίδι στο κρεβάτι τους, ήσυχα, χωρίς να ακούω καθόλου "μαμά" και συνεχίζω με άγριες διαθέσεις. Γιατί κάπως πρέπει όλοι να επιβιώσουμε σ΄αυτό το σπίτι κι εγώ δε βλέπω να τα καταφέρνω αν συνεχίσουν όλα αυτά που τόσο ωραία περιγράφεις. Αυτό το "όταν θα μεγαλώσουν" μου φαίνεται πολύ μακρινό για να στηρίζομαι σε αυτή τη σκέψη. Αποφάσισα πως τώρα θα περάσω ξεκούραστα και ως εκ θαύματος μάλλον το κατάλαβαν και μόνα τους αυτό. Φιλιά, Ελίνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Σύντομα θα μεγαλώσουν τα μικρά σου και είμαι σίγουρη πως θα στρώσουν τα πράγματα. Κάτι μου λέει πως παρόλο που μαλλιάζει η γλώσσα μας να επαναλαμβάνουμε κάποια πράγματα στο τέλος θα τους μείνουν. Εμείς επειδή κάνουμε κάμπινγκ δεν είχαμε ποτέ τέτοια θέματα και πρόσφατα που ταξιδέψαμε με αεροπλάνο αλλά και με πλοίο ήταν πολύ εύκολα για μένα. Μεγάλωσαν αρκετά τα δικά μου... 8 και 10 είναι. Ωστόσο όμως προϋπέθετε και αυτό μια προετοιμασία από μένα, νεράκι, κολατσιό, μαντηλάκια, παιχνιδάκια κλπ. Επίσης οι διαδρομές ήταν μιας ώρας... ίσως εσείς ταξιδέψατε πιο μακριά. Από την άλλη μήπως τελικά όσο πιο συχνά διοργανώνετε διακοπούλες να μάθουν και να συνηθίσουν; Λέω τώρα εγώ...!!
    kathy

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ανώνυμος29/7/16, 12:48 μ.μ.

    Εγώ πάλι έκλαψα(ξανά )με τν υπέροχο λόγο σου ....με συνεπήρε ταξίδεψα μαζί σας ������...και ξέρεις ποιο είναι το θέμα μωρέ ???είμαστε κ μεις παιδιά κ θέλουμε κ εμείς να περάσουμε λίγο λίγο χαλαρά , αλλά όχι εκεί σε πείσμα των καιρών πρέπει οοολες να είμαστε στρατιωτακια! !!!να είσαστε καλά να ξαναπάτε να κλέβουμε λίγο απ τη θαλασσινή σας αυρα ❤❤❤❤σ αγαπώ πολύ !!μαρια δ ����

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Σαν να έβλεπα εμάς, τη δική μου οικογένεια, σε διακοπές...αχαχαχα Διακοπές με μικρά παιδιά είναι κούραση και όχι ξεκούραση! Θα μεγαλώσουν όμως Γεωργία μου και θα μας λείπουν αυτές οι στιγμές, όσο δύσκολες κι αν είναι και γίνονται τα νεύρα μας κρόσσια, τσάταλα... κι όπως λέει κι ο μπαμπάς μου: άστα τα παιδιά, θα μεγαλώσουν και θα φύγουν, τον άντρα σου να προσέχεις και να αγαπάς, γιατί αυτός θα σου μείνει μετά....
    φιλιά πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Από τις πιο ωραίες σου αναρτήσεις! Καταπληκτική! Χαμογέλασα συγκαταβατικά, γέλασα σε άλλα σημεία μα στο τέλος συγκινήθηκα.
    Και θυμήθηκα την πεθέρα μου που πάντα λέει στον γιο της/άντρα μου "να το φροντίζεις το μεγάλο σου κορίτσι! Τα μικρά σας θα φύγουν κάποια στιγμή και θα μείνετε πάλι οι δυό σας"!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου