Η επόμενη μέρα.


Το βίωσα πολύ άσχημα όλο αυτό. Aν και την πρώτη μέρα με περιτριγύρισε μια μελαγχολία τις επόμενες μέρες πενθούσα κανονικά. Αυτό ακριβώς ένιωσα, πένθος. Δεν μπορούσα να φάω, να κοιμηθώ κι έκλαιγα συνέχεια. Και μέσα σε όλη αυτήν την μαυρίλα που ένιωθα τρεφόταν υποσυνείδητα και το γεγονός πως δεν ήμουν εκεί να τον προστατέψω κι αυτό με πονούσε, μα τι χαζή σκέψη! Το παιδί μεγάλωσε, δεν γίνεται να βρίσκεται συνέχεια κάτω από τα δικά μου φτερά για να προστατεύεται. Πρέπει να τραβήξει τον δρόμο του κι εγώ ψιθυριστά να τον ακολουθώ. Πρέπει αυτό το κομμάτι να το δουλέψω.

Στην πρώτη φορά αυτή της "ενδοσχολικής βίας" που ήρθε κάπως απότομα μπορώ να πω καθώς ακόμη βρισκόμασταν στη χαρά και στον ενθουσιασμό της πρώτης χρονιάς δημοτικό, ένιωσα πως "βιάστηκα" εγώ. Ναι, έτσι ένιωσα, βιασμός. Δεν ήθελα να βγαίνω από το σπίτι, δεν ήθελα να πλησιάζω καν το σχολείο και φυσικά ότι αφορούσε αυτό.

Άγχος και σύγχυση με διακατείχαν καθώς δεν ήξερα πως να μιλήσω στο παιδί μου και τι μηνύματα να του περάσω γιατί άλλα ήθελα να του πω εγώ σαν μεγάλη κι άλλα έπρεπε να του πω σαν μικρός που είναι. Σοκ, εκεί που έγραφα τις χαρούμενες του ατάκες, εκεί που διάλεγα από τις εκατοντάδες γελαστές του φωτογραφίες έκατσα να γράψω για κάτι τόσο λυπηρό που τον αφορούσε. 

Μετά με έπιασε ο πανικός της στιγμής που ίσως κάποτε το παιδί μου χτυπήσει κάποιον άλλο και βρεθώ εγώ στη θέση αυτής της μάνας που ντρέπεται να με κοιτάξει. Και την πήρα τηλέφωνο και μιλήσαμε και κλάψαμε κι οι δυο για αυτό που πάθαμε άσχετα ποιος ήταν ο θύτης και ποιος το θύμα. Είμαστε μάνες και οι δυο, κανείς δεν ήθελε αυτό για το παιδί του. Και μέσα από την συζήτηση που κάναμε συνειδητοποίησα πως αυτή η μάνα ένιωθε ακριβώς τα ίδια πράγματα που ένιωθα κι εγώ! 



Τρία χρόνια γράφω εδώ αυτά που με το μοίρασμα κάνουν το μυαλό και την καρδιά μου να λυτρώνεται και κοίτα τώρα που για πρώτη φορά ένιωσα πως φορτίστηκα περισσότερο που έγραψα την δική μας εμπειρία για το bullying. Ναι, οφείλω να το ομολογήσω. Μη με ρωτάς το γιατί, μα αυτή η γρήγορη εξάπλωση του ποστ με τρόμαξε κι εμένα. Καθώς περνούν οι μέρες κι ηρεμώ, διαβάζοντας τα σχόλια βλέπω τόσο χρήσιμες συμβουλές και τελικά καταλήγω πως η ανάρτηση αυτή ήταν χρήσιμη κι έπρεπε να βγει. Έστω κι έναν άνθρωπο να βοηθήσει, θα με κάνει να νιώσω απέραντη χαρά.

Σας ευχαριστώ όλους για τα σχόλια σας, τα μηνύματα και τα τηλεφωνήματα. 
Με στηρίξατε αφάνταστα και το είχα πολύ ανάγκη. Είμαστε καλά και προχωράμε!

Σχόλια

  1. Μπράβο βρε Γεωργία μου! Μόλις εχθές σε σκεφτόμουν και έψαχνα στο blog και στο προφίλ σου να δω πώς συνεχίζεις κι αν έχασα κάτι από τη συνέχεια. Είχα μια βεβαιότητα από τα λίγα που έγραψες για την επαφή σου με την άλλη μαμά ότι μπορούσες μαζί της να συννενοηθείς. Καλή δύναμη! Μην το βάλετε κάτω, συμβουλευτείτε ειδικούς για το πως χρειάζεται να το αντιμετωπίσετε μέσα σας, μετο παιδί σας με το σχολείο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να σαι καλά Φλώρα μου, σε ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον.

      Διαγραφή
  2. Αυτό είναι! Η επικοινωνία είναι ο μόνος τρόπος.Μπράβο Γεωργία! Μπράβο!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ που ασχολήθηκες με αυτό το θέμα, οι συμβουλές σου ήταν θεραπευτικές για μένα.

      Διαγραφή
  3. Μπράβο βρε Γεωργία, μπράβο που την πήρες τηλέφωνο! Εύχομαι η καρδιά σου να είναι ελαφρύτερη τώρα και κυρίως ο Παυλίτος σου να είναι πολύ καλύτερα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όντως Μάχη νιώθω πολύ καλύτερα από τότε που μίλησα μαζί της. Βέβαια το γεγονός πως ακόμη "κρύβεται" όταν φέρνει το παιδί της στο σχολείο με κάνει να νιώθω άβολα και αλήθεια στεναχωριέμαι.

      Διαγραφή
  4. ήταν η 1η κρυάδα που πήρατε σαν οικογένεια ,γι αυτό σας έπεσε βαρύ! χαχαχαχα
    έχουν να γίνουν κι άλλα ,μπορεί και από τα ίδια παιδιά! Στην Α΄Δημοτικού παρεξηγουνται για ψύλλου πήδημα τα παιδάκια ,μπουνιές και κλωτσιές πέφτουν σε κλάσματα δευτερολέπτου! Μετά τα Χριστούγεννα να περιμένεις ησυχία χαχαχα
    Έκανες καλά που πήρες τηλέφωνο ,έπεσες σε συνεννοήσιμο άνθρωπο! Σου είπα και στην προηγούμενη ανάρτηση ,πως εκει που τσακώνονται μετά γινονται καλοί φίλοι για τα επόμενα χρόνια....
    Καλή ήρεμη συνέχεια σας εύχομαι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Νάσια είχα γράψει και στο προηγούμενο ποστ πως ο Κ. ήταν ήδη φίλος του και παρέμεινε αφού από την επόμενη κιόλας μέρα ο γιος μου ήθελε να τον συγχωρέσει. Αυτό που με πλήγωσε ιδιαίτερα ήταν η μη δραστική παρέμβαση από την δασκάλα και την διευθύντρια του. Σε ευχαριστώ πολύ, εύχομαι να μην συμβαίνουν τέτοια περιστατικά αλλά ακόμη κι αν συμβούν να μπορούν γονείς κι εκπαιδευτικοί να συνεργάζονται.

      Διαγραφή
  5. Πόσο συγκινήθηκα που λες ότι νιώσατε το ίδιο. Πόσο σημαντικό είναι τελικά να επικοινωνούμε με τους ανθρώπους, σε όποια μεριά κι αν είναι/είμαστε!
    Όλα καλά από εδώ και πέρα να είναι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι εγώ έτσι ένιωσα Μάρθα, μόνο τότε μπήκα και στη δική της "άσχημη" θέση. Από την αρχή ήμουν της άποψης -Δεν τα βάζω με τις άλλες μαμάδες- .

      Διαγραφή
  6. Πολύ σημαντικό που συνεννοήθηκες απευθείας με τη μαμά του άλλου αγοριού!! Βοηθάει πολύ !! Εύχομαι να καταλήξει τόσο θετικά αυτό που έγινε....Πολλά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Πάρα πολύ χαίρομαι για την εξέλιξη!! Πολύ σημαντικό να υπάρχει η επικοινωνία μεταξύ των μαμάδων!! Μπράβο και στις 2 σας!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Χαίρομαι πολύ που κατέληξε καλά το όλο θέμα. Αυτό είναι ένα θέμα που απασχολεί πολλούς από εμάς. Φέτος η κόρη μου πήγε σε δημόσιο νηπιαγωγείο, είναι στα προνήπια όμως και ήδη έχει αντιμετωπίσει κάποια κρούσματα από αγόρια της τάξης της. Είναι ένα μεγάλο μου άγχος και αυτό που την παροτρύνω να κάνει είναι φιλίες. Της έχω πει να κάνουν μία μεγάαααλη ομάδα κοριτσιών και όποιο αγόρι πάει να ενοχλήσει ένα κοριτσάκι να το φοβερίσουν λέγοντάς του πως "εμείς είμαστε πολλές ενώ εσύ ένας"! Βλέπω πως αυτό έχει βοηθήσει δεν την έχουν ενοχλήσει ξανά. Τουλάχιστον δεν θέλω να μένει μόνη και από την άλλη επιτέλους τα άτομα που ασκούν βία να καταλάβουν ότι θα βρουν αντίσταση, θα βρουν άλλες ομάδες ατόμων που θα τους αντισταθεί. Διότι όταν γνωρίζουν ότι πρόκειται "να τις φάνε" θα το σκεφτούν να ενοχλήσουν ξανά... Θα μου πεις με το ίδιο νόμισμα θα αντισταθείς; Με ομάδες και συμμορίες θα απαντήσεις; Όχι ακριβώς έτσι, το σκέφτομαι ως παρέες και άποψη που πρέπει να αναπτύξουν τα υγιή ψυχολογικά παιδιά έναντι στα παιδιά που είναι μεγαλωμένα με βία και μίσος... Αργότερα ίσως να ασπαστούν αυτή την άποψη και να θελήσουν να ενταχθούν στις ομάδες που επικρατεί η φιλία και ο σεβασμός. Συγνώμη για την φλυαρία μου... αγχώνομαι και ανησυχώ αρκετά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι πολύ όταν εκφράζετε εδώ τις σκέψεις και τα συναισθήματα σας. Μην ζητάς συγγνώμη λοιπόν, είναι χαρά μου! Εύχομαι όλες οι μαμάδες να βρίσκουν πάντα την κατάλληλη λύση στο κάθε πρόβλημα γιατί κάθε πρόβλημα και κάθε παιδί θέλει και διαφορετική μεταχείριση.

      Διαγραφή
  9. Χαίρομαι πολύ για αυτή την εξέλιξη! Πάρα πολύ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Μπράβο, φίλη μου. Πέρασε κι' αυτό και θα μείνει σαν ένα άσχημο όνειρο, θα δεις. Αφού και η μαμά του "νταή" είναι τόσο συνεννοήσιμος άνθρωπος, όλα θα πάνε κατ' ευχήν.
    Φιλιά πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Χαίρομαι πολύ Γεωργία μου! Σας είχα στο μυαλό μου! Είναι ζόρικη η μετάβαση από το νηπιαγωγείο στο δημοτικό, πόσο μάλλον όταν συνοδεύεται κι από τέτοια γεγονότα.
    Τέλος καλό, όλα καλά λοιπόν, μπράβο σας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Πάρα πολύ καλή εξέλιξη!
    Τις περισσότερες φορές η συζήτηση είναι λύση από μόνη της. Αυτό που με απασχολεί όμως ακόμα, είναι η αντιμετώπιση και η συμπεριφορά των δασκάλων.
    Οι γονείς δεν μπορούμε να ελέγχουμε τα πάντα κι ένα παιδί μπορεί εύκολα να παρασυρθεί από άλλα, όχι γιατί δεν πήρε αρχές από το σπίτι, αλλά προσπαθώντας να "ταιριάξει" με άλλα παιδιά, ή ακόμα ακόμα και για να δοκιμάσει τον εαυτό του.
    Στο σχολείο όμως δεν μπορεί να πάει κι ο γονιός κι εκεί υπεύθυνοι είναι αποκλειστικά οι δάσκαλοι. Ίσως θα πρέπει να πάρουν το ρόλο τους λίγο πιο σοβαρά κάποιοι!

    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Πολύ χαιρομαι που μπορεσες να συννενοηθεις με την μητερα του παιδιου!! Είναι λογικό να συμβαινουν και τετοια περιστατικα μεταξυ των παιδιων όμως οι γονεις θα πρεπει να αναγνωριζουν και τα λαθη των παιδιων τους και να βρισκουν μια λυση!! Καπως έτσι θα επρεπε να λειτουργει και το σχολειο βεβαια και να μην προσπαθει να τα κουκουλωσει...φιλια!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι ακριβώς Αλεξάνδρα μου. Μπορεί το θέμα μεταξύ των μαμάδων να λύθηκε (μίας εκ αυτών) αλλά το θέμα με τη διεύθυνση του σχολείου πρέπει να διορθωθεί, πρέπει να δίνουν περισσότερη έμφαση κι ενδιαφέρον σε τέτοια περιστατικά. Ας ελπίσουμε αν υπάρξει επόμενη φορά να είναι πιο δραστικοί.

      Διαγραφή
  14. Μπράβο βρε Γεωργία. Ήρθα για να μάθω νέα σου να δω τι έγινε με την υπόθεση και διαβάζω ευχάριστα. Η συζήτηση είναι η βέλτιστη λύση και είσαι τυχερή που έπεσες σε άνθρωπο συνεννοήσιμο γιατί δεν είναι όλοι έτσι. Μπράβο. Χάρηκα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Εφοσον υπαρχει συννενοηση με την αλλη μαμα να μην φοβασαι τιποτα. Τα αλυτα προβληματα ειναι οταν και οι γονεις δεν μπορουν να συννενοηθουν. Πολλα φιλια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου