Ψυχεδέλεια

Πριν λίγο καιρό είχα γράψει ΑΥΤΟ. Από τότε που έκλεισαν τα σχολεία είμαι πάνω από δυο μήνες σπίτι με δύο παιδιά. Με δυο παιδιά που έχουν απίστευτη ενέργεια, που όλη μέρα παίζουν, τρέχουν, τσιρίζουν, πεινάνε, διψάνε, λερώνονται, βαριούνται και γκρινιάζουν, που κάνουν ένα σπίτι μπάχαλο και φυσικά δεν τους προλαβαίνω. Με δυο παιδιά που έχουν ξεφύγει από κάθε είδους πρόγραμμα και ωράριο.

Η μέρα ξεκινά από νωρίς το πρωί με εμένα να ετοιμάζω το πρωινό τους κι όσο αυτά τρώνε εγώ φτιάχνω τον καφέ μου. Προλαβαίνω και πίνω μια γούλια όταν ο Άγγελος ρίχνει το μπολ με τα δημητριακά στο πάτωμα ή όταν ο Παύλος παραπονιέται πως δεν θέλει άλλο (ενώ ο ίδιος γκρίνιαζε πιο πριν πως πεινάει και να κάνω γρήγορα, τώρα είναι ο ίδιος που μετά από μερικές κουταλιές χόρτασε). Γενικά, σίγουρα κάτι θα συμβεί με το πρωινό τους είτε αυτό είναι γκρίνια, είτε τσακωμός (γιατί ο Άγγελος θέλει το μπολ ή το κουτάλι του Παύλου), είτε τις περισσότερες φορές ένα χάος που πρέπει να καθαρίσω οπωσδήποτε, να σφουγγαρίσω, να τους αλλάξω ρούχα, να τους πλύνω τα χέρια, κάτι.

Κι αφού τελειώσω με το συμμάζεμα του πρωινού και τα παιδιά αρχίζουν να απασχολούνται με κάτι θα κάτσω επιτέλους να πιω λίγο από τον καφέ μου και να κάνω στα γρήγορα ένα τσιγάρο στην άκρη του παραθύρου πράγμα πάλι δύσκολο γιατί μετά έχουμε το μαμά κακά ή το μαμά έλα να παίξουμε. Γενικά, μέχρι να προλάβω να μαζέψω λίγο το σπίτι, να βάλω το κλασικό πλυντήριο της ημέρας ή να μαζέψω τα ρούχα της προηγούμενης νύχτας θα χρειαστεί και πάλι να ετοιμάσω το δεκατιανό τους και μέχρι να φάνε κι αυτό, να λερώσουν, να τσακωθούν ή ότι άλλο, έχει έρθει η ώρα να μαγειρέψω. Το πιο πιθανό είναι ο Άγγελος να αρχίσει την γκρίνια γιατί νυστάζει ενώ εγώ βρίσκομαι πάνω από την κατσαρόλα κι όταν τελικά τελειώνω και προσπαθώ να τον κοιμίσω ο Παύλος προσπαθεί να κάνει τα πάντα για να μην τον αφήσει. Βασικά μου το λέει στα ίσα πως δεν θέλει να τον κοιμίζω γιατί πρώτον δεν θέλει να μένει μόνος του και δεύτερον δεν θα έχει κάποιον να παίζει οπότε καταλαβαίνετε πως μέχρι να συνετίσω τον μεγάλο μου γιο για να κοιμίσω τον μικρό επικρατεί ο πανικός. 

Άσε που ο μικρός για να κοιμηθεί θέλει να ακουμπάω το δεξί του μπούτι (ναι μόνο το δεξί!) και να βάζει την παλάμη του πάνω στο στόμα μου. Δεν ξέρω αν αυτό που επιθυμεί είναι να ακουμπάει τα χείλη μου ή να νιώθει την ανάσα μου, πάντως μερικές φορές μου κλείνει με την παλάμη του και τη μύτη μου κι εγώ προσπαθώ να αναπνεύσω από μικρές χαραμάδες που δημιουργούνται. Άλλοτε πάλι θέλει να ακουμπάει και με τα δυο του χεράκια τα μάτια μου και κάποτε να μου τραβά τις βλεφαρίδες. 

Για μπάνιο να μην το συζητήσω γιατί την προτελευταία φορά που το τόλμησα τα αγόρια μπήκαν μέσα στο τζάκι και δεν ξέρω αν ήθελαν να βγουν από την καμινάδα αλλά τα βρήκα ολόμαυρα μόλις βγήκα από αυτό το κακόμοιρο ολιγόλεπτο ντουζάκι μου. Στην τελευταία πάλι φορά την ώρα που σαπούνιζα τα μαλλιά μου κι είχα τα μάτια κλειστά ένιωσα κάτι μέσα στην μπανιέρα κι όταν ξεπλύθηκα και τα άνοιξα είδα τον Άγγελο να με κοιτά σαν χάνος εννοείται μούσκεμα από πάνω μέχρι κάτω.

Εντωμεταξύ πολλές φορές μέσα στην ημέρα ο μικρός βάζει μια καρέκλα για να φτάσει το πληκτρολόγιο του συναγερμού και τρελαίνεται να πατά συνέχεια τα κουμπιά του ενώ άλλες πάλι πολλές φορές ανεβαίνει στον νιπτήρα του μπάνιου παίρνει το σαπούνι κι ανοίγει τη βρύση, τα νερά τρέχουν δεξιά αριστερά κι αυτός μέσα στους αφρούς χασκογελάει. Στην δεύτερη περίπτωση η λύση είναι να κλειδώνω το μπάνιο για να μην μπορεί να μπει μέσα ενώ στην πρώτη ακόμη το ψάχνω γιατί δεν γίνεται να μαζέψω όλες τις καρέκλες του σπιτιού και φυσικά να ξηλώσω το πληκτρολόγιο :) 

Αυτό δεν θα το αναλύσω άλλο, όσες είστε μαμάδες κι ειδικά μαμάδες δυο παιδιών με καταλαβαίνετε. Εκεί που ήθελα να εστιάσω είναι η πίεση, η παράκρουση, ο νευρικός κλονισμός που νιώθω ώρες ώρες ή ίσως και μέρες συνεχόμενες, το βάρος αυτό της τεράστιας ευθύνης να μεγαλώσεις ένα μωρό κάνοντας τον "υγιή" ενήλικα (ειδικά όταν ο άντρας σου λείπει σχεδόν όλη μέρα στη δουλειά) σε γονατίζει κάποιες στιγμές κι ειδικά αν τα παιδιά σου είναι αδάμαστα όπως τα δικά μου. Να, έχω δοκιμάσει σχεδόν τα πάντα αλλά δεν έχω βρει ακόμη το κουμπί τους κι έτσι παραδόθηκα κατά μία έννοια και περιμένω απλά να μεγαλώσουν και να βάλουν μυαλό γιατί πόσες ακόμη φορές να του πω πως δεν κάνει να κολλάμε πλαστελίνες στους τοίχους και στα μαλλιά μας; Όπως επίσης αντιστάθηκα και στα κλάματα τους όταν θέλουν κάτι γιατί πολύ απλά βαρέθηκα και δεν με συγκινούν πλέον, γενικά σκλήρυνα αυτό το καλοκαίρι.

Η φάση λοιπόν είναι τέτοια, ονειρεύομαι συνέχεια να είχα μια νταντά να με βοηθάει, βρίζω που δεν κερδίζω ποτέ το τζόκερ, πνίγομαι γιατί δεν βρίσκω ούτε ένα μισάωρο για τον εαυτό μου κι ας μην χρειαστεί να κάνω κάτι, έτσι μισή ώρα για πάρτι μου χωρίς να ακούω τίποτα, να αράξω στον καναπέ, να διαβάσω μερικές σελίδες από ένα βιβλίο ή να γράψω εδώ. Για μένα όμως, να ηρεμήσουν τα αυτιά μου λίγο από τις τσιρίδες και τα "μαμάααα", να κλείσω για λίγο τα μάτια. Κι όταν αυτό τελικά πραγματοποιείται από μια καλή νεράιδα και τελικά μένεις μόνη κάθεσαι και κοιτάς το ταβάνι με μάτια βουρκωμένα. Πόσο μάλλον όταν για πρώτη φορά θα κοιμηθούν και τα δυο σου παιδιά στη γιαγιά τους το βράδυ και θα τα πάρεις την επόμενη μέρα. Και βγαίνεις τελικά βόλτα μέσα στη νύχτα και γυρνάς ξημερώματα και το σπίτι σου φαίνεται άδειο χωρίς τα παιδιά - μα καλά αυτό δεν παρακαλούσα έστω για ένα βράδυ; Κι όλοι διασκεδάζουν κι εσύ πίνεις το κρασί σου ή σε πίνει αυτό με τύψεις κι ενοχές - μα τα παιδιά περνούν ωραία στη γιαγιά και το ξέρεις.

Και κάτι άλλο. Υπάρχουν μερικές μαμάδες που όταν τους αναφέρω πως θέλω λίγο προσωπικό χρόνο μου απαντούν "Α εγώ τα αγαπώ τα παιδιά μου" σαν να μην άκουσαν αυτό που τους είπα, σαν αντί για αυτό να άκουσαν "εγώ δεν τα αγαπώ τα παιδιά μου". Κι επίσης υπάρχουν κι εκείνοι οι μπαμπάδες που όταν ακούν πως θέλω να πάω έστω μία φορά μέσα στο καλοκαίρι για μπάνιο μόνο με τον άντρα μου χωρίς τα παιδιά μου απαντούν: "Α να μην γινόσουν μάνα τότε" λες και το να θες να πας στη θάλασσα για λίγες ώρες μόνη με τον άνθρωπο που αγαπάς σε κάνει ανίκανη να τεκνοποιήσεις. Τι να πεις...

Ψυχεδέλεια, να παρακαλάς έστω μια φορά το μήνα να περάσεις ένα ήσυχο βράδυ κάνοντας πράγματα που σε γεμίζουν χωρίς να κοιτάς το ρολόι και όταν αυτό τελικά συμβαίνει να θες να είσαι με τα παιδιά σου σε εκείνο το μπάχαλο που λέγεται σπίτι με τις τσιρίδες και τα "μαμάαααα".

Σχόλια

  1. Πόσο γνώριμα αυτά τα συναισθήματα!! Εντάξει ,με ένα παιδί και όχι τόσο ζωηρό δεν παραπονιέμαι,αλλά όταν είμαι σπίτι ο χρόνος για μένα είναι μηδαμινός!! Λες και έχει ραντάρ,μόλις πεις ότι θα κάνεις κάτι για σένα ακούγεται το πρωτο "μαμά"!!! Επίσης τα ίδια συναισθήματα όταν λείπει από το σπίτι....σαν να νιώθω τύψεις;;Μα περνάει καλά στην γιαγιά, αλλά λείπω πολλές ώρες στην δουλειά,αλλά έχω ανάγκη να ξεφύγει και λίγο το μυαλό μου...πφφφ Τουλάχιστον δεν μου έχουν πει αυτές τις ατάκες...έλεος!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αλεξάνδρα μου σίγουρα πάντως έχει να κάνει με το παιδί. Εγώ για παράδειγμα έχω δυο παιδιά που δεν κάθονται λεπτό στη θέση τους παρά μόνο όταν τελικά κοιμούνται κι αυτό τώρα το καλοκαίρι έχει γίνει πιο δύσκολο γιατί πρέπει να πάει 11 -12 το βράδυ για να κλείσουν επιτέλους τα μάτια τους πράγμα το οποίο σημαίνει καθόλου χρόνο για τη μαμά συγκριτικά με το χειμώνα που στις 9 ήταν στα κρεβάτια τους.

      Διαγραφή
  2. Ζόρικες μέρες περνάμε όλοι, ακόμα και με ένα παιδί. Εγώ πάλι τύψεις δεν έχω καθόλου όταν επιτέλους βγαίνω για ένα ποτό ή ένα φαγητό. Είναι μεγάλη η ανάγκη μας να νοιώσουμε λίγο ξέγνοιαστες, χωρίς τα παιδιά. Είναι απαραίτητο να έχουμε τον χρόνο μας, το λέω συνέχεια κι εγώ. Είμαστε ακόμα αυτές που ήμασταν πριν κάνουμε παιδιά, δεν μεταλλαχτήκαμε! Και τα κοκτέιλ μας αρέσουν και τα ξενύχτια μια στο τόσο και οι εκδρομές με τον άντρα μας.. μόνοι μας! Πφφφ, τι θέμα... μακάρι μεγαλώνοντας να γίνουν πιο εύκολα τα πράγματα. Όσο για αυτούς που σχολιάζουν έτσι του τύπου "ας μην έκανες παιδιά" είναι απλά κακότροποι και έχουν άλλη νοοτροπία. Είναι αυτοί που συνήθως έχουν βοήθεια :-) Και να αφήνουμε και τους μπαμπάδες πίσω κάνα βράδυ να βγούμε,ε ; :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι Βέρα μου φυσικά να τους αφήσουμε τους μπαμπάδες πίσω κανένα βράδυ αν φυσικά δεν βρίσκονται στη δουλειά που συνήθως εκεί βρίσκονται :( Τους λυπάμαι κι αυτούς ώρες ώρες γιατί έχει γίνει έτσι η ριμάδα η ζωή να τρέχουν όλη μέρα για να μην μας λείπει τίποτα και τελικά μας λείπει κάτι πιο ουσιαστικό.

      Διαγραφή
  3. ουφ δεν ειμαι η μονη.. Ευτυχως δηλαδη που ειμαστε πολλες.. Και μπορει να ειναι δυο τα ζουζουνια σου αλλα υπαρχει και ο Θοδωρης που βοηθαει.. τι να πω εγω που ο αντρας μου λείπει βδομαδες εκτος για δουλεια.. Ειναι κατι μερες που δεν βλεπω κανεναν αλλο ανθρωπο παρα μονο το Νικολα.. χαχαχαχα.. Ας ειμαστε καλα και που θα παει.. σε λιγο θα μας δθιώχνουν αυτα..χεχεχε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πω πω Ελπίδα αυτήν την κουβέντα είχα με μια φίλη πριν κάτι μέρες πως μπορεί που μπορεί ο άντρας λείπει σε επαγγελματικά ταξίδια συχνά. Ο Θοδωρής βοηθάει όταν είναι εδώ και συνήθως δεν είναι εδώ :) δηλαδή εδώ είναι αλλά δουλεύει πολλές ώρες. Και μέσα σε όλα αυτά με τα παιδιά μου λείπει κι αυτός γιατί είναι ο μόνος σύμμαχος μου!

      Διαγραφή
  4. Ναι σε όλα όχι στις τύψεις. Κι εγώ έχοντας ένα παιδί μόνο στο σπίτι χωρίς παιδική συντροφιά είμαι υποχρεωμένη συνέχεια να παίζω ασταμάτητα γιατί είναι μόνη, γιατί δεν έχει παρέα, γιατί δεν της έκανα ένα αδελφάκι, γιατί βαριέται, γιατί, γιατί, γιατί. Δεν μπορώ να ανοίξω βιβλίο, υπολογιστή, ράδιο, φούρνο πάντα θα θέλει κάτι, νερό, φαγητό, τουαλέτα, ζωγραφική, ταινία και ο κατάλογος δεν τελειώνει. Σε νιώθω. Προσπάθησε να εξασφαλίσεις περισσότερα ελεύθερα βράδια διανυκτερευσης στη γιαγιά και να απολαύσεις το χρόνο σου με τον εαυτό σου χωρίς τύψεις. Τον κέρδισες με τον κόπο σου. Δεν τον έκλεψες από κανένα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η αλήθεια είναι πως από τότε που ο μικρός μου γιος άρχισε να περπατά παίζουν μαζί κι αυτό μου δίνει λίγο "ελεύθερο" χρόνο να πλύνω τα πιάτα ή να μαγειρέψω με μεγαλύτερη ευκολία. Υπάρχουν βέβαια κάθε μέρα οι φορές που θα τσακωθούν αλλά όλα μέσα στο παιχνίδι είναι. Σε ευχαριστώ!

      Διαγραφή
  5. Κατ'αρχάς με συνεπήρε τόσο το κείμενο που το διάβασα απνευστί και χωρίς να σηκώσω τα μάτια μου απ'την οθόνη - τι να πω. Μπόρεσα να φανταστώ με πολλή ακρίβεια ό,τι περιγράφεις σαν εικόνες καθώς και τα συναισθήματά σου, αν και εγώ δεν είμαι μαμά και θεωρητικά δεν μπορώ να καταλάβω ακριβώς τι λες. Όπως και να'χει, η κατάσταση φαίνεται πιεσμένη και κουραστική όντως αλλά αν ένα πράγμα ξέρουμε όλοι είναι ότι τα παιδιά μεγαλώνουν. Ο αδερφός μου έπινε τα σιρόπια, έσπαγε, έτρωγε σαπούνια και η μαμά μου τον έπαιρνε μαζί της ακόμα και στην τουαλέτα όταν ήταν μωρό και κλειδώνονταν μαζί εκεί μέσα προκειμένου να μην τον χάσει από τα μάτια της. Εγώ εντάξει, ήμουν ήσυχη. Πάντως μεγαλώνοντας ο αδερφός μου κανείς δεν ένιωθε να χάνει τον εαυτό του πλέον. Ήταν μια φάση και πέρασε. Ειδικά τώρα οι γονείς μου, που δεν έχουν άλλη υποχρέωση πέραν της δουλειάς τους εφόσον εμείς δεν μένουμε πάντα σπίτι, απασχολούνται με το τι ταινία θα δουν, κοιμούνται τα μεσημέρια, μιλάνε με τις ώρες στο μπαλκόνι και τα βράδια πάνε για ουζάκι. Και η μαμά μου είναι κανονικά περιποιημένη, μπανιαρισμένη, λουσμένη και χαρούμενη. Και τη λατρεύουμε και οι τρεις.

    Υπομονή αγαπημένη μου :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ Μαρία μου, οι 3 τελευταίες σου προτάσεις με ανέβασαν στα ουράνια! Τους φαντάζομαι να ξαναζούν τον έρωτα τους :)

      Διαγραφή
  6. Geo μου όλα είναι τόσο μα τόσο οικεία!! Και όταν επιστρέφεις στο σπίτι χωρίς παιδιά (μα δεν είναι άδειο;;;)!! Εννοείται ότι όλες οι μητέρες χρειαζόμαστε χρόνο για τον εαυτό μας και οι τύψεις δεν έχουν χώρο σε αυτό !! Και εννοείται ότι το να θες να κάνεις κάτι για σένα δεν σημαίνει ότι δεν αγαπάς τα παιδιά σου (έλεος!!) Σε όποιον σου το πει η απάντηση είναι πληρωμένη: αν δεν αγαπήσω πρώτα τον εαυτό μου αδύνατον να αγαπήσω κάποιον άλλον!! Ελπίζω τώρα που θα αρχίσουν τα σχολεία να μπείτε σε ρυθμούς!! Πολλά φιλιά και αγωνιστικούς χαιρετισμούς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αθηνά μου κι εγώ το ελπίζω αν κι είμαι σίγουρη με το πρωινό ξύπνημα και τις δραστηριότητες πως θα κουράζονται και θα κοιμούνται νωρίς :)

      Διαγραφή
  7. Κοριτσάκι μου εδω εγώ που εχω μονο το μαιμουδακι κσι που ακομα τουλάχιστον ειναι σχετικά ήσυχο παιδί υπάρχουν στιγμές νευρικού κλονισμου και βασικά απίστευτης κούρασης διότι οταν εισαι κυρίως νοικοκυρά - εγω δουλεύω περιστασιακα- υπάρχουν μέρες όπως λέει η Ελπίδα που βλέπω και μιλάω μόνο στο μαιμουδι. Ολα περνάνε απο τα χέρια μας- ετσι ειναι. Να μην ακους κανέναν και να κάνεις οτι θεωρείς απαραίτητο για να εισαι ψυχικά υγιής για τα παιδιά σου και φυσικα να εισαι λιγο πιο αυστηρή με τα παιδιά να συκονταρουν και αυτά σε μια πιο ήρεμη κατασταση. Σε φιλω γλυκα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εμένα Γιάννα μου δεν είναι ήσυχα παιδιά, κάθε άλλο. Για να καταλάβεις μέσα σε 3 εβδομάδες έσπασαν ένα tablet, έσπασαν τον ολόσωμο καθρέπτη που είχα στον διάδρομο, έσπασαν το προστατευτικό του διώροφου κρεβατιού με αποτέλεσμα να ξηλώθηκε και το ξύλο συν το ότι έχουν βάψει όλο τον καναπέ με στυλό και μαρκαδόρους!

      Διαγραφή
  8. Εγω δε θα σε παρηγορήσω... Εσυ πρέπει να με παρηγορήσεις!!!! Ωιμε!!! Φρίκαρα!Τι είναι αυτό που ζεις!!! Οχι τύψεις δε θα ένιωθα εάν πήγαινα για ποτό αλλά δε ξέρω και εάν θα γύρναγα σπίτι! Μπορεί και να τα άφηνα για καμια βδομάδα στη γιαγια....

    Ηρωιδα είσαι. Και άσε τους άλλους τους τέλειους να "αγαπάνε" τα παιδιά τους!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ρε όχι μη φρικέρνεις! Τα παιδιά είναι ευτυχία! :) :) :)

      Διαγραφή
  9. Και εγώ με ένα παιδί, ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΑ ΖΩΗΡΟ και ατίθασο, έχω φτάσει άπειρες φορές στην τρέλα!!! Γιατί δεν ακούει, γιατί μετά την δουλειά με περιμένουν ένα σωρό δουλειές στο σπίτι, γιατί τον άντρα μου τον βλέπω ένα ΣΚ και αυτό με το ζόρι, γιατί είναι τόσααα τα άγχη, γιατί είναι μόνη της και θέλει όλη την ώρα την παρέα μου....γιατί μου έχει γυρίσει το μάτιιιιιι τελείως...και όπως λες κ εσύ ακούς και σχόλια του τύπου: " Έτσι είναι τα παιδιά. Τι νόμιζες;"

    Κουράγιο μάνες!!!
    Έλενα
    www.mylittlekatana.blogspot.com

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι βρε Έλενα έτσι είναι τα παιδιά! Τι νόμιζες; :)
      Μου το λένε συνέχεια αυτό, κυρίως η μαμά μου γιατί έχω άλλα 4 αδέρφια αλλά κι η πεθερά μου. Δεν βγάζεις άκρη όμως. Ευτυχώς πάντως είναι φάσεις, λίγο η ψυχολογική κούραση, λίγο η σωματική, λίγο κάτι αϋπνίες φτάνουν για να σε βγάλουν από τα ρούχα σου. Κουράγιο μας!

      Διαγραφή
  10. Μπορώ να καταλάβω απόλυτα τί λες.. κι αυτό γιατί τα πέρασα, τα έζησα, τα βίωσα στο έπακρο.. όπως όλες μας.. κάποιες στιγμές μάλιστα έχουν αποτυπωθεί στη μνήμη μου και ο τίτλος που έχει γραφτεί με μεγάλα κεφαλαία γράμματα σ' αυτές είναι ΑΠΟΓΝΩΣΗ..
    Κουράγιο μανούλα.. θά' ρθουν στο μέλλον κάποιες άλλες στιγμές ανεξαρτοποίησης των μικρών σου, εκεί γύρω στην εφηβεία και - πίστεψέ με - θα σ' ενοχλεί κι ίσως να σε πονέσει κιόλας λιγάκι :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι Τζίνα μου εσύ τα έχεις ζήσει όλα και ξέρεις, μπορώ να σε καταλάβω και να με καταλάβεις με τόσους άντρες μέσα στο σπίτι :) Εδώ θα είμαστε και τότε να τα συζητάμε. Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  11. Προσωπικά σε καταλαβαίνω απόλυτα! Δύο παιδιά κι εγώ έχω, με πολύ μικρή διαφορά ηλικίας! Κανείς δεν είπε ότι είναι εύκολο να μεγαλώνεις παιδιά, και ειδικά μόνη σου! Καθότι τις περισσότερες ώρες εσύ είσαι με τα παιδιά, ο σύζυγος στην εργασία. Στην περίπτωσή μου, μόνη μου εντελώς, με την βοήθεια των γονιών μου. Ένα tip που μου ήρθε στο μυαλό για το πληκτρολόγιο του συναγερμού, είναι να κάνεις ένα πορτάκι από πάνω που να μην μπορεί να ανοίξει, ίσως με ένα απλό κλειδάκι, ίσα ίσα για να μην μπορεί να το ξανά πατήσει ο μικρός. Το θέμα του μπάνιου, καλύτερα να το ευχαριστιέσαι την ώρα που κοιμούνται για τα καλά, το βράδυ...όχι ότι είναι εύκολο μιας και το βράδυ δεν ξέρεις πολλές φορές τι να πρωτοκάνεις με την ησυχία σου ή είσαι εντελώς πτώμα για να κάνεις οτιδήποτε άλλο. Θα καταλήξω , για να μην στα πολυλογώ , να βρεις χρόνο για ΕΣΕΝΑ, είναι τόσο σημαντικό!! Να βρεις μια βοήθεια έστω για ένα 2ωρο την ημέρα, ή μια φορά την εβδομάδα, εσύ θα το ορίσεις αυτό, για να μπορείς να παίρνεις δυνάμεις!! Όσο για τις άλλες μαμάδες, νομίζω πως απλά λένε ψέματα στον ίδιο τους τον εαυτό και δεν μπορούν καν να διανοηθούν να κάνουν κάτι άλλο που να μην αφορά τα παιδιά, γιατί έχουν τόσες τύψεις!! Οπότε, μην δίνεις τόση βάση... δεν είναι προσωπικό προς εσένα. :) Ελπίζω να σε βοήθησα κάπως και ... you are not alone <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κάλη μου χαχα το πληκτρολόγιο μας είχε πορτάκι κι ΑΥΤΟΣ το έσπασε! Σε ευχαριστώ για τις συμβουλές και το ενδιαφέρον. Όσον αφορά τις άλλες μαμάδες υπάρχει και μια άλλη εκδοχή, να μην έχουν τίποτα άλλο στη ζωή τους, να μην έχουν ενδιαφέροντα, να μην έχουν ζωή;

      Διαγραφή
  12. Εντάξει ήθελα πολλά να γράψω, αλλά με την τελευταία παράγραφο με αποτελείωσες. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι υπάρχουν άνθρωποι που έχουν τέτοια μυαλά! Αλλά και που υπάρχουν δεν υπήρχε καν λόγος να τους αναφέρεις στο πόστ σου. Ας σου φέρουν την πρόνοια την επόμενη φορά που θα τολμήσεις έστω να σκεφτείς "αχ τί ωραία θα ήταν να είμαι μόνη μου".

    Στα υπόλοιπα τώρα.. Εγώ μια έχω και φυσικά όπως λένε όλες κάνει για πολλά παιδιά. Σίγουρα δεν μπορώ να αντιληφθώ τα δικά σας επίπεδα, αλλά όπως λένε για τον καθένα το πρόβλημα του, του φαίνεται τεράστιο. Με μια λοιπόν και ναι αναζητώ πολλές φορές να μείνω μόνη μου. Τελικά το έχω πετύχει να βγώ μόνο με τον άντρα μου 1 φορά στα 3 χρόνια. Και η καταπληκτική έξοδος ξέρεις τί ήταν;; Γάμος!!!!! Και εγώ ένιωθα ότι ετοιμάζομαι για την καλύτερη έξοδο του κόσμου!
    Το καλοκαίρι εντωμεταξύ με το που άκουσα την πρόταση να αφήσω την μικρή στο χωριό για 2 ολόκληρα βράδια, μόνο που δεν έπεσα να τους φάω! 2 βράδια μακριά μας;;;;;;;;;;; Πάτε καλά;;;;;;

    Οπότε έλα να κάνουμε παρέα και να γκρινιάζουμε που δεν μένουμε μόνες μας ή που μείναμε μόνες μας!

    Σου στέλνω αγωνιστικούς χαιρετισμούς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δυο ολόκληρα βράδια;;; Μα καλά έχασες τέτοια ευκαιρία; Κοίτα κι εγώ τρώω φρίκες αλλά τα αφήνω Μάρθα μου, τα αφήνω να βρω τον εαυτό μου άσχετα αν αυτό δεν μπορώ να το καταφέρνω πάντα. Για τον Παύλο δεν με νοιάζει τόσο γιατί μεγάλωσε αλλά το μυαλό μου δεν μπορεί να μην σκέφτεται τον μικρό, μήπως γκρινιάζει, μήπως θέλει την αγκαλίτσα μου, μήπως με ψάχνει κι άλλα τέτοια ωραία :) Πάντως Μάρθα να βγαίνεις με τον άντρα σου, να βρίσκεται χρόνο να κάνετε πράγματα μαζί, μόνοι σας, εγώ τουλάχιστον το έχω πολύ ανάγκη και θεωρώ πως βοηθά πολύ το ζευγάρι να μην απομακρύνεται.

      Διαγραφή
  13. Νομίζω οτι λίγοι δεν μπορουν να σε καταλάβουν. Και αυτοι ειτε γιατι ξεχασαν τι περνουσαν καποτε ειτε γιατι δεν εχουν παιδια ειτε γιατι καποιος τους κραταει τα παιδια. Και οχι οτι το να σου τα κραταει καποιος ή να τα παιρνουν οι παππουδες στις διακοπες ειναι κακό. Αντιθετα ειναι θειο δώρο. Αλλά ακριβως εκει πρεπει να καταλάβεις οτι οι στιγμές, οι σκανταλιες , οι γκρίνιες και οι απαιτήσεις των παιδιών συσσωρευονται και για εναν μονο ανθρωπο ειναι κουραστικο. Πολλά φιλιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Αχ!!! Τι με περιμένει...!!!! Χα χα χα!!! Ωραίος χαμός όμως ε; Σε καταλαβαίνω κοριτσάκι μου, που κάπου μέσα στη μέρα τα χάνεις και προσπαθείς από κάπου να πιαστείς να βρεις τη διάθεση και την υπομονή να συνεχείς ψύχραιμη!!! Νομίζω όλες μας το νιώθουμε αυτό, ακόμα και αυτές οι ξεχωριστές " τέλειες " μανούλες που τον τελευταίο καιρό έχουν γίνει μόδα και ξεφυτρώνουν από παντού...!!! Καλό κουράγιο σου εύχομαι και καλή δύναμη για το πιο συναρπαστικό έργο της ζωής σου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Εγώ μετά από όλα αυτά, μπράβο θα πω σε όλες εσάς τις μανούλες που περνάτε τα πάνδεινα και... αντέχετε!
    Φιλί γλυκό, κορίτσι μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Ποσες φορες οι ιδιες σκεψεις γυριζουν στο μυαλο μου...εγινα μαμα άρα επαψα να ειμαι γυναικα?άνθρωπος?αλλα μετατραπηκα σε μια καλοκουρδισμενη μηχανη???χμ οοοοοοοοοοχι δεν θα παψω ποτε να απολαμβανω τις στιμγες μοναξιας μου...κ ετσι θα ειμαι πιο γεματη ,πιο δυμιουργικη για τα ιδια μου τα παιδια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Είσαι μια φυσιολογική και συνηθισμένη μαμά όπως όλες μας! Κι αυτή την παράνοια, να αφήνεις τα παιδιά στη μαμά σου για να βγεις ένα βράδυ -ή να κοιμηθείς ένα βράδυ- σαν άνθρωπος και να σου λείπουν, την έχω ζήσει άπειρες φορές. Βέβαια εμείς είμαστε τώρα σε άλλο στάδιο, βλέπω άδεια δωμάτια και πόρτες κλειστές (γιος πρωτοετής στο Πανεπιστήμιο, κόρη στην Α' Λυκείου, καταλαβαίνεις) και μου λείπουν τρελά.
    Έτσι είναι η άτιμη η ζωή, ένα λογικό μέτρο δεν υπάρχει!!!

    Την καλημέρα μου και... υπομονή.
    Ελένη
    https://myfortysomethingworld.wordpress.com/

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου