Πρωτάκι, πρώτο δοντάκι.


Είναι γεγονός! Μας έπεσε το πρώτο δόντι :) 

Το πρώτο δόντι του Παύλου αρχίζει να κουνιέται μια μέρα πριν ξεκινήσουν τα σχολεία. Ξυπνά το πρωί ενθουσιασμένος και καθώς διαπιστώνει πως το δοντάκι του κουνιέται φωνάζει "μαμά τρέχα" με όλη του τη δύναμη κι εγώ πανικόβλητη πως έπαθε κάτι τρέχω και κουτρουβαλιάζομαι στο χολ, πατώντας κάποιο ξεχασμένο παιχνίδι, για να διαπιστώσω πως βρίσκεται μπροστά στον καθρέπτη και κουνά με τη γλώσσα του το δόντι. 

-Είναι η πιο ευτυχισμένη μου μέρα μαμά. Ξέρεις τι σημαίνει ότι κουνιέται το δόντι μου; 
-Τί; ρωτάω ενώ σηκώνομαι σιγά σιγά από το πάτωμα
-Σημαίνει πως μεγάλωσα! Επίσης σημαίνει πως θα με επισκεφθεί η νεράιδα των δοντιών και θα μου φέρει ένα περίεργο νόμισμα! (αυτό πάλι πρώτη φορά το άκουγα)

Όλη μέρα προσπαθεί να το βγάλει, θέλει να πάει πρώτη δημοτικού την πρώτη μέρα χωρίς το πρώτο του δόντι που κουνιέται μα δεν τα καταφέρνει. Το επόμενο πρωί ετοιμαζόμαστε για το σχολείο και βγάζουμε πλέον την καθιερωμένη φωτογραφία.



Είναι πανευτυχής. Φορά την καινούρια του τσάντα που στεκόταν εδώ και μέρες πάνω στην βιβλιοθήκη και την χάζευε, τα καινούρια του ρούχα και παπούτσια. Ο μικρός αδερφός του τον αντιγράφει σε όλα κι εμείς εκείνο το πρωινό συγκινούμαστε τα μάλα. 



Δεν τον αφήνει να φεύγει από το σπίτι τα πρωινά όταν είναι ξύπνιος κι όταν ανοίγει η πόρτα τρέχει κι αυτός από πίσω του μαζί με τη δική του τσάντα :)

Οι μέρες συνεχίζουν να κυλάνε χωρίς κανένα ίχνος γκρίνιας ευτυχώς για τα μαθήματα, την αντιγραφή, το πρωινό ξύπνημα, γενικά. 



Εκείνη την εβδομάδα είχα κλείσει τυχαία ένα ραντεβού με την παιδοδοντίατρο μας για ένα σφράγισμα αφού ο Παύλος μου είχε παραπονεθεί μια δυο φορές ότι πονούσε κι έτσι σκέφτηκα πως θα ήταν καλύτερα το πρώτο του δοντάκι να μας το βγάλει αυτή. Έκανα όμως λάθος γιατί όπως μου είπε η γιατρός δεν κάνει να βγάζουμε εμείς τα δοντάκια που κουνιούνται αλλά να τα αφήνουμε να πέφτουν μόνα τους. Πάνε εκείνοι οι καιροί οι δικοί μου που μας τα έδεναν με μια κλωστή και μας τα τραβούσαν :)



Κάνει το πρώτο του σφράγισμα χωρίς ένεση αναισθησίας κι αντέχει. Όχι μόνο δεν πονά αλλά χαζογελά όλη την ώρα και φεύγοντας, ενώ εγώ θέλω να τον τρομάξω πως δεν κάνει να τρώει γλυκά για να μην έχουμε κι άλλα τέτοια ραντεβού με την γιατρό, με αποστομώνει λέγοντας πως περνάει φανταστικά κάθε φορά που την επισκεπτόμαστε! 

Στο δρόμο για το σπίτι μονολογώ πώς γίνεται αυτό το παιδί να μην έβγαλε κιχ στην βάπτιση του, να μην έχει κλάψει ποτέ σε εμβόλιο του και τώρα να κάνει σφράγισμα χωρίς αναισθησία κι αυτός παρότι παίζει στο πίσω κάθισμα με έχει τελικά ακούσει και μου απαντά πως υπάρχει μόνο ένα πράγμα που φοβάται κι εγώ με μεγάλη απορία τον ρωτώ ποιο είναι αυτό. "Να μην πεθάνει ο αδερφός μου μαμά"...



Για το δόντι που κουνιέται λοιπόν προετοιμάστηκα αφού προμηθεύτηκα από την craftland δύο από αυτές τις υπέροχες θήκες. Του εξήγησα πως όταν πέσει το δόντι θα το βάλουμε σε αυτό το ειδικό πουγκί, θα το τοποθετήσουμε κάτω από το μαξιλάρι του και τότε ναι, η νεράιδα των δοντιών θα τον επισκεπτόταν. Η αλήθεια είναι πως δεν είχα προετοιμαστεί ψυχολογικά για αυτήν την στιγμή όπως δεν είχα προετοιμάσει και τις γνώσεις μου για τις νεράιδες των δοντιών. Μα αφού ζητούσε περίεργο νόμισμα σκέφτηκα να του βάλω κάποια από αυτά που είχα κρατήσει ως ενθύμιο στο τελευταίο μου ταξίδι ως έφηβη στην Ιταλία/Σικελία.

Τις προάλλες λοιπόν που πήγα να τον πάρω από το σχολείο τον βλέπω να κάθεται στα κάγκελα στενοχωρημένος και μέχρι να πλησιάσω κι άλλο να τον ρωτήσω τι έχει έβαλε τα κλάματα με ένα παράπονο μεγάλο, πως έχασε το δόντι του! Πως του έφυγε την ώρα που έκαναν γλώσσα, πως το άφησε πάνω στο βιβλίο γιατί χτύπησε το κουδούνι για διάλειμμα, πως όταν γύρισε δεν υπήρχε πουθενά, πως έψαξε παντού αλλά το δόντι άφαντο, πως τώρα τι θα βάλει μέσα στο πουγκί, πως πάει η νεράιδα των δοντιών γαμώτο. 

Κλαίει μέχρι να φτάσουμε σπίτι και παίρνει αμέσως τον πατέρα του τηλέφωνο που βρίσκεται στη δουλειά. Ευτυχώς το χειρίζεται (σχετικά-γιατί ποιος ξέρει τι θα ζητούσε) έξυπνα λέγοντας του πως κι η νεράιδα να μην έρθει όταν σου πέφτει το πρώτο δόντι κάνεις μια ευχή κι αυτή πραγματοποιείται. Μετά κάτι ψιθύρισε στο ακουστικό κι ύστερα μου είπε πως είναι το μυστικό τους. 

"Α μαμά να σου ξεκαθαρίσω και κάτι άλλο για να μην μαλώνουμε. Την επόμενη φορά που θα μου κουνιέται δόντι εγώ σχολείο δεν πάω μέχρι να πέσει. Εγώ άλλο δόντι δεν χάνω!"

Σχόλια

  1. Χαχαχαχα! Κι εμείς χάσαμε φέτος το πρώτο δόντι, την πρώτη μέρα των διακοπών μας και έχω μια ανάρτηση έτοιμη και αδημοσίευτη. Μανούλες!!!! Άντε και στα επόμενα λοιπόν!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μάγδα την περιμένουμε, πάτα δημοσίευση τώρα!

      Διαγραφή
  2. χαχαχαχα καλά λέει το παιδί, την επόμενη φορά σπίτι και αν πέσει Παρασκευή ή Δευτέρα το κάνει και τριήμερο εορταστικό! χαχαχαχα τέλειος!!!! Να σας ζήσει!
    Μαργαρίτα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αχ, από όλο αυτό το απολαυστικό post, εγώ γιατί έμεινα στο μοναδικό του φόβο?!
    Μα, τί γλυκό παιδί, μωρέ?!
    Άντε, με συγκίνησε... Δώσε του πολλά-πολλά φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. χαχαχαχα! Ωραία συμφωνία κλείσατε βρε!
    Πέρα από την πλάκα, συγκινήθηκα πολύ με τον φόβο του.. έχεις κάνει εξαιρετική δουλειά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πωπω Γεωργία μου, τι καλά που το πήρε! Μπράβο του! Υπέροχο το νέο σας χαμόγελο..χεχεχε Άντε με το καλό και όλα τα υπόλοιπα δοντάκια! καλημέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μπράβο στον Παύλο πολύ καλός με την οδοντίατρο!! Και εμείς περιμένουμε τη μέρα που θα έρθει η νεράιδα των δοντιών πώς & πώς! Πολλά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αχ το πουλάκι μου μωρέ!! Στενοχωρήθηκε πάρα πολύ που έχασε το δόντι του!! Και το περίμενε πως και πως!! Μπράβο του που είναι γενναίος και είναι ψύχραιμος στις επισκέψεις σας σε γιατρούς, πόσο μάλλον σε οδοντιάτρους!! Ευτυχώς κι εμείς έχουμε πολύ καλή αντιμετώπιση και δεν έχουμε πρόβλημα... Να ευχηθώ την επόμενη φορά να μπει το δοντάκι στο υπέροχο πουγκάκι για να έρθει η Νεράιδα των Δοντιών και να πάρει επιτέλους το νόμισμά του!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Για να δούμε..το έχω κι εγώ πραγματική αγωνία πλέον :)

      Διαγραφή
  8. Μια χαρά τα λέει το παιδί
    Φιλάκια ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. συγκινήθηκα, για πολλούς λόγους. Φιλιά στον Παυλίτο και στον Άγγελο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Άχου.... γλυκό μου, φαφούτικο χαμόγελο......
    "Πάρε, ποντικέ το δόντι μου και δωσ' μου σιδερένιο να ροκανίζω τα κουκιά και τα παξιμαδάκια"
    Αυτό λέγαμε εμείς μικρά το πάλαι ποτέ και πετούσαμε το δόντι στα κεραμίδια.
    Σίγουρα το δεύτερο δε θα του γλιτώσει!!!!
    Φιλιά πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το ίδιο περίπου λέγαμε και εμείς στην Κρήτη και το πετάγαμε σε κάποια τρύπα ( δεν ειχαμε κεραμίδια εμείς)
      Πάρε, ποντικέ το δόντι μου και δωσ' μου σιδερένιο να ροκανίζω το ψωμί το παξιμαδερένιο!
      Δεν είχαμε νεράιδες τότε!

      Διαγραφή
  11. Πόσες φορές έχω παρηγορήσει φαφούτικα μουτράκια για το δόντι που έχασαν...Πόσες φορές ψάχνουμε στην αυλή , μέσα στην τάξη αλλά δε το βρίσκουμε....
    Φέτος λοιπόν είπα να προλάβω τα δράματα, θα δεις πως στην σημερινή μου ανάρτηση,

    Πάντως με συγκίνησε ο μικρός σου....Ετσι να ειναι παντα αγαπημένοι με τον αδερφό του!
    Φιλιά πολλα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Αχ το γλυκό μου το αγόρι...!!! Πόσο τρυφερός πια;; Σε κάθε ανάρτηση σου το επιβεβαιωνω!! Είμαι σίγουρη πως θα έρθει η νεράιδα των δοντιών ακόμα κι αν δεν βρει το δοντακι στο πουγκί!! Φιλάκια πολλάααααα

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου