Για πρώτη φορά, φίλος στο σπίτι




Έφτασε λοιπόν η στιγμή. Η μέρα εκείνη που το παιδί σου ζητά επίμονα να έρθει ο καλύτερος του φίλος από το σχολείο στο σπίτι για να παίξουν. Εσύ πάλι ναι μεν έχεις ακούσει τόσα για αυτόν, για τις πλάκες που κάνουν στο διάλειμμα και για όλες τις εκδρομές που κάθονται πάντα μαζί στο πούλμαν αλλά δεν ξέρεις τη μαμά του.Δηλαδή εντάξει την ξέρεις αλλά μόνο φατσικά. Έχετε ανταλλάξει μια καλημέρα κι ένα καλό σαββατοκύριακο, μέχρι εκεί.

Αποφασίζω επιτέλους να ζητήσω το τηλέφωνο της για να κανονίσουμε μια μέρα να βρεθούμε. Αυτή η κάποια μέρα γίνεται η επόμενη αφού ο γιος μου κρατά σφιχτά το χαρτάκι, ένα μαγνητάκι το συγκρατεί στην πόρτα του ψυγείου μας και στο τέλος της ημέρας κοιμάται με αυτό δίπλα του μέχρι να ξημερώσει. 


Τηλεφωνώ διστακτικά...

-Γεια σας, είμαι η μαμά του Παύλου μπλα μπλα μπλα
-Δεν μπορούμε σήμερα, υπόσχομαι αύριο

Ο μικρός απογοητεύεται για λίγο αλλά μετά το ξεχνά. Φτάνει το αύριο.

-Έλα μαμά πάρε, θα έρθουν σίγουρα, άλλωστε το υποσχέθηκαν
-Μμμ (διστάζω), έλα πάρε εσύ.
-Εντάξει δώσε μου το κινητό σου

Το χαρτάκι πλέον βρίσκεται κρεμασμένο στο ψυγείο μαζί με τους λογαριασμούς (sos)

-Ναι , είμαι ο Παύλος. Τι;; Δεν θα έρθετε πάλι; Αφού το υποσχεθήκατε! Πώς γίνεται αυτό;

Ψυχούλα μου...

Τελικά την επόμενη ημέρα μας τηλεφωνούν αυτοί και το ραντεβού κλείνει για τις 5 το απόγευμα στο σπίτι μας.Ο Παύλος με ρωτά συνέχεια τι ώρα είναι και πόσες ώρες πρέπει να περάσουν για να πάει 5. Συνέχεια :) Εγώ από την άλλη χαλαρή,συμμαζεύω λίγο το σπίτι και σκέφτομαι τι να τους κεράσω. Όσο όμως περνά η ώρα διαπιστώνω πως με κυριεύει μία νευρικότητα κι ένα άγχος.

Και τι θα λέω με τη γυναίκα; Κι αν είναι καμιά περίεργη; Και τι να φορέσω; Να μείνω με τις πυτζάμες; Ντροπή! Να φορέσω κάτι καλό; Υπερβολή! Κι αν είναι από εκείνες που κοιτούν αν οι γωνίες έχουν σκόνη κι αν από τον πολυέλαιο κρέμεται μια αραχνούλα; Τόσα μπορώ, τόσα κάνω :)

Απόρησα με τον ίδιο μου τον εαυτό. Δεν φαντάστηκα ποτέ πως θα ήταν έτσι. Το κουδούνι χτυπά κι η αμηχανία της μαμάς του φίλου μας το πρώτο τουλάχιστον οχτάλεπτο με κάνει να νιώθω καλύτερα. Νιώθει προφανώς το ίδιο κι εκείνη!

Για την ιστορία θα σας πω πως κύλισαν 3 ολόκληρες ώρες συζητώντας ασταμάτητα όχι για αερολογίες αλλά για πράγματα ουσιαστικά. Με ένα μαγικό τρόπο ανοίχτηκε η μία στην άλλη και μιλήσαμε για προσωπικά θέματα και όχι μόνο. Τα παιδιά από την άλλη έπαιξαν 3 ώρες χωρίς να μας ενοχλήσουν και για πρώτη φορά ήταν μαζί τους κι ο Άγγελος Ραφαήλ χωρίς να γκρινιάξει/κλάψει/χτυπήσει.

Τόλμησε το μαμά! Αν το παιδί σου στο ζητάει τόλμησε το! Ακόμη κι αν δεις πως δεν ταιριάζεις με τη μαμά του φίλου του δεν χάλασε κι ο κόσμος. Σημασία έχει να κάνεις το παιδί σου χαρούμενο. 

Σχόλια

  1. Μεγάλο θέμα!!! Εμείς έχουμε γείτονες τους περισσότερους συμμαθητές -συμμαθήτριες και έχουμε ψιλογνωριστει με τις μαμάδες. Αλλά δεν ταιριάζεις πάντα έτσι... Εγώ ανοίχτηκα πολύ και τελικά έκανα λίγο πίσω γιατί μπορεί τη μαμά να την ξέρεις, αλλά όταν δεν σε αφήνει να μείνεις μαζί, σε αυτή την ηλικία εγώ φοβάμαι. Μπορεί να είναι οι καλύτεροι άνθρωποι του κόσμου, αλλά εγώ δεν τους γνωρίζω!! Επομένως πλέον λέμε ναι να έρθουν οι φίλοι, ναι να πάμε κι εμείς, αλλά μαζί με τη μαμά πάντα. Κι έτσι και τα παιδιά παίζουν όμορφα και εμείς είμαστε ήσυχες!! Η αλήθεια είναι ότι το λαχταρανε όσο τίποτα άλλο!! (συγγνώμη για το σεντόνι...) Φιλάκια κορίτσι μου!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κατερίνα μου καταρχάς μου αρέσουν τα σεντόνια :)
      Καλά κατάλαβα; Δεν σε άφηνε η άλλη μαμά να μείνεις μαζί της; Για ποιο λόγο;
      Φυσικά και θα πρέπει να είμαστε κι εμείς μαζί ειδικά σε αυτές τις μικρές, τρυφερές ηλικίες, δεν το συζητώ!

      Διαγραφή
    2. Ναι... Δεν σκέφτονται όλες οι μαμάδες το ίδιο. Δηλαδή αυτό που εσύ κι εγώ λέμε και θεωρούμε αυτονόητο, να κάτσω κι εγώ να κάνω παρέα με τη μαμά την άλλη, δεν το σκέφτονται. Κι εδώ μου έχει τύχει να φέρουν το παιδί και να το αφήσουν. Εγώ δεν έχω πρόβλημα, αλλά που ξέρουν και πώς έχουν τόση εμπιστοσύνη να αφήσουν ένα 5χρονο σε ξένο σπίτι ή σε ξένο πάρτι; Τέλος πάντων, αυτό το θέμα με έχει προβληματίσει πολύ αυτό το διάστημα... Μου αρέσει να γνωρίζω νέους ανθρώπους και σίγουρα με κάποιους θα ταιριάξουμε κιόλας, οπότε το τολμώ κι εγώ :-) Σε φιλώ!

      Διαγραφή
    3. Μάλιστα η συγκεκριμένη μαμά που με προβλημάτισε, μου λέει συνέχεια να παω την Κωνσταντίνα σπίτι τους και να την αφήνω. Δεν μου έχει πει αν θέλω να κάτσω, ούτε καν την πρώτη φορά που πήγε η μικρή. Αντίθετα μου λέει άντε, φύγε τώρα, να παίξουν. Ίσως εγώ να είμαι περίεργη δεν ξέρω... Τέλος πάντων. (κατάχρηση σεντονιού χαχαχα!! Συγγνώμη! )

      Διαγραφή
  2. Ωχ μωρέ ο Παυλίτος!!! Μεγαλώνουν Γεωργία μου..... Αχ. Να δεις που θα φτάσει σε χρόνο μηδέν και εκείνη η μέρα που θα έρθει και το κορίτσι του στο σπίτι..εκεί να δεις πως θα κάνεις!!! ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ω θεέ μου αμηχανία! Που να δεις κι όταν θα έρθει η συμπεθέρα στο σπίτι :)

      Διαγραφή
  3. Σε καταλαβαίνω Γεωργία μου, κι εγώ κάπως έτσι αμήχανα και νευρικά θα ένιωθα! Αλλά είναι όπως το λες κι εσύ στην τελευταία σου φράση...πρέπει να τολμάμε, μόνο και μόνο για να είναι χαρούμενα τα παιδιά μας!
    Βασικά, βρέθηκα σε παρόμοια θέση, το προηγούμενο Σάββατο, που συνόδευσα το γιο μου στο πρώτο του πάρτι γενεθλίων - ένας συμμαθητής του από το προ-νήπιο έκανε τα γενέθλια του στο σπίτι του... καταλαβαίνεις συναισθήματα... δεκάδες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου... μα καλά τι θα κάνω εγώ εκεί, με ποιον θα μιλάω, δε γνωρίζω καμία μαμά (μόνο 2-3 εξ' όψεως) κτλ, κτλ Όμως, μετά είπα στον εαυτό μου: "δεν πειράζει, πρέπει να το κάνω για το παιδί, προκειμένου να κοινωνικοποιηθεί, να μάθει νέα πράγματα, να κάνει φίλους, να δικτυωθεί" κι έτσι έκανα, και ξέρεις κάτι? Ήταν υπέροχα, οι ώρες πέρασαν ευχάριστα και ούτε που κατάλαβα πότε έφθασε η ώρα να φύγουμε! φιλάκια πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία μου καταρχάς σε ευχαριστώ για όλα τα σχόλια που μου αφήνεις κατά καιρούς <3 Χαίρομαι πάρα πολύ που τόλμησες και είδες που άξιζε τον κόπο; Μερικές φορές μεγαλοποιούμε στο μυαλό μας καταστάσεις λόγω άγχους και τελικά όλα είναι τόσο απλά!

      Διαγραφή
  4. Ψυχούλα μου γλυκιά!! Το τι απαγοητευση περνάνε τα μαναράκια με κάτι τέτοια!! Χαίρομαι που περάσατε όλοι καλά! Εγώ είμαι από τις τυχερές που έχω κάνει πραγματικές φίλες από το σταθμό του Δημήτρη. Από 2 ετών μέχρι 4 που είναι τώρα, το παρεάκι του και το δικό μας καλά κρατεί. Φέτος που είναι και λίγο μεγαλύτερα πηγαινοέρχονται στα σπίτια και χωρίς μαμάδες!!!
    Σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Τα παιδια περιμένουν πως και πως να ερθουν φιλοι στο σπίτι τους. Στο σχολίο ειναι απλα συμμαθητες. Ετσι η σχέση γίνεται πιο ουσιαστικη. Να καλεις κοσμο συχνα Γεωργία μου. Ειναι πολύ σημαντικό για τον Παυλο αλλά και για τον Αγγελο που μαθαίνει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Η αλήθεια είναι ότι ακόμα είναι πολύ μικρή η Δώρα για να ζητήσει φίλους στο σπίτι.
    Από την άλλη όμως, όταν είχαμε τα γενέθλια της, την ρώτησα με ποιά παιδάκια είναι φίλη στο σχολείο και κάλεσα αυτούς. Δεν είχα ιδέα ποιοί ήταν οι γονείς, αλλά σημασία είχε ότι η μικρή μου το ευχαριστήθηκε! Οπότε, όπως λες κι εσύ δεν χάλασε κι ο κόσμος!

    Μάρθα
    marthablogging.wordpress.com

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μεγάλο θέμα...τώρα ξεκινήσαμε να μπαίνουμε σε αυτή την φάση σιγά σιγά και είμαι αρκετά διστακτική.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Αν και είναι πολύ μικρός για να μου ζητήσει κάτι τέτοιο, σκέφτομαι όμως πόσο ωραία θα ήταν να γνωρίζαμε τους γονείς με των οποίων τα παιδάκια , παίζει ο Άρης στον παιδικό. Είναι αυτό που λές, τους βλέπω όταν πηγαίνω να τον πάρω, λέμε ένα γεια και αυτό είναι όλο. Και διστάζω να τους προτείνω κάτι, γιατί σκέφτομαι ότι μπορεί να μην έχουν όρεξη για κάτι τέτοιο ή επειδή είναι πολύ μικρά τα παιδάκια μας μπορεί και να θεωρήσουν ότι δεν έχει πολύ νόημα. Είσαι πολύ τυχερή που ταίριαξες με την μαμά του φίλου και έυχομαι να συνεχίσετε να πίνετε καφεδάκι παρέα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Αχ δεν το έχω τολμήσει ακομη αλλά θέλω να το κάνω γιατί μου το ζητάει η μικρή, βέβαια όταν την ρωταω ποιο παιδάκι θέλει να καλέσουμε όλο τ αλλάζει επομένως μέχρι να κατασταλάξει ηρεμώ! νομίζω όμως πως και εγώ μεσα στο άγχος θα είμαι, λογικό το βρίσκω εξάλλου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου