Μιλώντας για την ανορεξία

via
Ως διατροφολόγος, στην μέχρι τώρα πορεία μου, ανέλαβα τέσσερα ανορεκτικά άτομα. Επιστημονικά η ανορεξία δεν έχει μέσα της την απώλεια όρεξης αλλά το φόβο της αύξησης βάρους. Λένε πως τα άτομα αυτά βλέπουν τον εαυτό τους παχύ όταν κοιτιούνται στον καθρέφτη και πώς έχουν εμμονή με το αδυνάτισμα. Υπάρχουν αυτές οι περιπτώσεις. Όμως υπάρχουν κι οι άλλες.

Εγώ θα σας μιλήσω για την προσωπική μου εμπειρία. Είμαι ένα άτομο που όσο θυμάμαι τον εαυτό μου πάντα διατηρούσα τα φυσιολογικά (για το ύψος και τον σωματότυπο μου) κιλά εκτός βεβαίως από τις περιόδους που κυοφορούσα. Είμαι ένα άτομο με όρεξη που του αρέσει το καλό φαγητό. Φυσικά θα επιλέξω θρεπτικούς κι υγιεινούς συνδυασμούς, θα κρατήσω μια ισορροπία στην ποσότητα αλλά πάντα τρώω ότι θέλω. Ποτέ δεν στερήθηκα και ποτέ δεν έκανα δίαιτα. Μέχρι εδώ καλά. Το καλοκαίρι, πριν γίνω μητέρα για πρώτη φορά, του 2008 έπαθα το εξής περίεργο. 

Ενώ το σώμα παραπονιόταν πως πεινάει με γουργουρητά, με ψιλοζαλάδες κι αδυναμία το μυαλό δεν έδινε σήμα. Δεν ένιωθα την αίσθηση της πείνας! Στην αρχή δεν έδωσα σημασία όμως όσο περνούσαν οι μέρες άρχισα να συνειδητοποιώ πως σαν να είχαν πάθει κάτι τα κέντρα ελέγχου του εγκεφάλου. Με το που πήγαινα να φάω κάτι ένιωθα πως ήθελα να κάνω εμετό, δεν κατέβαινε το φαγητό! Δεν ήθελα να νιώθω την αίσθηση όταν το φαγητό καταπίνεται. Τρελό ε; Κι όμως, έγινε έτσι ξαφνικά! Άρχισα να τρώω με το ζόρι 2-3 μπουκιές, άρχισα να χάνω κιλά και να φοράω φαρδιά ρούχα για να μην φαίνεται ώσπου έφτασα σε σημείο να κουράζομαι με το οτιδήποτε. Ακόμη κι η απλή κίνηση να χτενίσω τα μαλλιά μου με έκανε να πονάει το χέρι από την μυική ατροφία. Πανικοβλήθηκα.

Ο Θοδωρής πρότεινε να φύγουμε διακοπές κι εγώ ενώ τις είχα τρομερή ανάγκη ντρεπόμουν να βγω στην παραλία με μαγιό. Κι εκεί επάνω που αποφάσισα πως πρέπει να πάω σε γιατρό τελικά πήγαμε σε ένα νησί κάτσαμε εκεί έναν ολόκληρο μήνα, ηρέμησα, χαλάρωσα, ξεκουράστηκα ψυχολογικά και σωματικά και σιγά σιγά επανήλθα. Αλήθεια, ακόμη το σκέφτομαι και με φοβίζει. Ήταν κάτι που έγινε χωρίς αιτία, ήταν πάθηση.


via
Ως διατροφολόγος αλλά και με την δική μου προσωπική εμπειρία θέλω να τονίσω πως το να παχύνεις είναι πολύ περισσότερο δύσκολο από το να αδυνατίσεις. Στο αδυνάτισμα μπορεί να στερηθείς πιθανά τις αγαπημένες σου λιχουδιές αλλά δεν θα παύεις να τρως ανά δίωρο-τρίωρο. Για την αύξηση βάρους όμως δεν μπορείς να τρως συνέχεια και με το ζόρι. Εσύ θα μπορούσες να φας κάτι όταν δεν πεινάς; Στην απίσχνανση μπορεί να μην φας πατατάκια κοιτώντας τηλεόραση αλλά δυο ολόφρεσκα πορτοκαλί καρότα. Στην πάχυνση;


Για αυτόν ακριβώς το λόγο προτείνω τροφές μαλακές που δεν θέλουν μάσημα. Ακόμη κι αν δεν πεινάει το αδύνατο άτομο είναι μακράν ευκολότερο να μπορέσει να καταπιεί την τροφή από το να τη μασήσει. Κρέμες βανίλια-σοκολάτα, κρέμες μωρών, ρυζόγαλο, στραγγιστό γιαούρτι και ζελές είναι κάποιες από αυτές. Στη συνέχεια ροφήματα όπως το γάλα, τα μιλκσεϊκς κι οι φυσικοί χυμοί φρούτων που δίνουν και πολύτιμα θρεπτικά στοιχεία αλλά και θερμίδες χωρίς να νιώσει το άτομο πως τρώει ή πως "φούσκωσε" και τέλος παστέλια και ξηροί καρποί είναι θρεπτικές μεγάλες βόμβες θερμίδων που βοηθούν στην αύξηση σωματικού βάρους.

Κάτι που επίσης θέλω να τονίσω είναι πόσο άσχημα νιώθει το άτομο όταν με έκπληξη του λένε " Πώς αδυνάτισες έτσι;;;", "Φάε καλέ, φάε!" και χαρακτηρισμούς όπως " Τα πόδια σου είναι σαν καλαμάκια". Όσο άσχημο κι αγενές είναι να πείτε σε κάποιον όταν τον συναντήσετε πόσο πολύ πάχυνε είναι ακριβώς το ίδιο να του πείτε πόσο πολύ αδυνάτισε. Να είστε σίγουροι πως μόνο κακό μπορείτε να του κάνετε και να τραυματίσετε την ήδη πληγωμένη του ψυχολογία. Προσπαθήστε να είστε κοντά του με όποιον τρόπο, χαρίζοντας τους ηρεμία κι όχι πίεση. Χωρίς να κατακρίνετε την συμπεριφορά του αυτή απέναντι στο φαγητό γιατί ένα είναι σίγουρο. Δεν ξέρετε πως νιώθει. 

Σχόλια

  1. Έχεις απόλυτο δίκιο... Πέρασα από αυτή τη φάση πριν λίγα χρόνια.Τώρα είμαι με μία ωραιότατη νεύρωση στομάχου που θα κουβαλάω για πάντα! Μέχρι και σήμερα όμως δεν είμαι πολύ του φαγητού... Τρώω τόσο όσο... Μικρά και πολλά γεύματα.Αυτά "πόδια σαν καλαμάκια" μέχρι και σήμερα το ακούω! Είμαι 50 κιλά δεν μπορώ να πάω παραπάνω.. Όχι γιατί δεν θέλω... Ίσα-ίσα! Απά είναι έτσι το καλούπι που λέμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ΣΕ κατανοω , αλλα εγω ειμαι στη αλλη πλευρα! Εχω βαλει 10- 12 κιλα που ειναι παραπανισια. Και οσο και να μειωσω τις θερμιδες χανω πολυ λιγο,! Ο λογος ειναι οτι μειωθηκε ο μεταβολισμος μου! ειναι σε αδρανεια και πρεπει να ξεκινησω κατι για να ξυπνησει και παλι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ως διαιτολόγος θα σου απαντήσω πως μάλλον κάτι κάνεις λάθος. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην μπορείς να χάσεις βάρος, ειδικά αν αυτό το βάρος το πήρες πρόσφατα. Συνέχισε την καλή δουλειά (υγιεινή διατροφή και γυμναστική) και μην απογοητεύεσαι, ακόμη και το πιο μακρύ ταξίδι ξεκίνησε απο το πρώτο βήμα! Σε φιλώ και σου στέλνω την συμπαράσταση μου.

      Διαγραφή
  3. Εξαιρετικη αναρτηση αγημενη Geo...Πολυ πολυ χρησημη η πληροφορηση σου.Ειναι εντυπωσιακο το ποσο αμεσα και υπουλα παρεμβαινει το μυαλο στο σωμα. Μπραβο για το μοιρασμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ Κατερίνα. Δυστυχώς εστιάζουμε συνήθως στην παχυσαρκία ως παθολογική κατάσταση κι αμελούμε να βοηθήσουμε τους ανορεξικούς (βλέπε ΜΜΕ), αυτό θα πρέπει να ανατραπεί.

      Διαγραφή
  4. Εξαιρετικά ενδιαφέρον το άρθρο σου Γεωργία.
    Κι εγώ παθαίνω κατά καιρούς κάτι ανάλογο, όχι ίδιο ευτυχώς. Κλείνει το στομάχι μου και μόνο η ιδέα να μαγειρέψω ή να περάσω από την κουζίνα με απωθεί απίστευτα. Μπορεί να κάνω μια ώρα να φάω ένα γιαούρτι με το ζόρι. Γάλατα, κρέμες, γιαούρτια είναι αυτά που με συντηρούν μέχρι να μου περάσει. Τα ρούχα "φεύγουν" στην κυριολεξία από πάνω μου και απορώ γιατί.
    Φυσικά μου συμβαίνει σε περιόδους στρες.
    Όλγα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όλγα μου σε καταλαβαίνω, δυστυχώς αυτό το τέρας του άγχους μας κυριεύει κι επηρεάζει κάθε μας κύτταρο στο συμπαθητικό αλλά και στο παρασυμπαθητικό σύστημα χωρίς καν να το συνειδητοποιούμε. Μην το αφήνεις να σε νικήσει!

      Διαγραφή
  5. Ανώνυμος7/2/15, 5:56 μ.μ.

    Πολύ ενδιαφέρον το άρθρο! Εμένα μου έχει γεννηθεί μια απορία: η Νανά Καραγιάννη που τόσο καιρό έχει διαπιστωθεί το πρόβλημα της και έχει ζητήσει ιατρική αρωγή, γιατί παραμένει στην ίδια κατάσταση; Είναι τόσο βαθιά ψυχικό πρόβλημα (γιατί εγώ αυτό θεωρώ ότι είναι πρωτίστως) που δεν μπορεί κανείς άλλος παρά μόνο εσύ να βοηθήσεις τον εαυτό σου;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα. Η επανένταξη είναι πραγματικά δύσκολη όταν φτάνεις σε αυτό το σημείο, δηλαδή στο "τελευταίο" στάδιο της ανορεξίας. Είναι όντως τόσο βαθιά ψυχικό πρόβλημα και πρωτίστως αν δεν θες εσύ κανείς δεν μπορεί να σε βοηθήσει.

      Διαγραφή
  6. εξαιρετικά ενδιαφέρον το άρθρο σου , Γεωργία, και σε ευχαριστούμε που μοιράστηκες μαζί μας την προσωπική σου εμπειρία...

    δύσκολος ο δρόμος της απώλειας βάρους, αλλά σίγουυρα δυσκολότερος αυτό της ανορεξίας...όπως το περιέγραψες.
    μακάρι να υπάρξει η καλύτερη συμπαράστση σε όσες κοπέλες υποφέρουν από αυτήν...

    την αγάπη μου
    Αλεξία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Πραγματικά πολύ χρήσιμη ανάρτηση Γιωργία μου. Τις πληροφορίες που μοιράστηκες μαζί μας για την ανορεξία, δεν τις γνώριζα. Μπορεί να μην έχει χτυπήσει την πόρτα μου, αλλά μεγαλωνω παιδιά και πρέπει να ξέρω κάποια πραγματα. Έχεις τόσο δίκιο πως όσο δύσκολο είναι να χάσεις κιλά, είναι ακόμα περισσότερο να πάρεις. Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ.
    Σ'ευχαριστούμε πολύ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Πολύ ενδιαφέρουσα και σκεπτόμενη προσέγγιση ενός δύσκολου θέματος! Τροφή για σκέψη.

    Καλή συνέχεια,
    Ελένη
    https://myfortysomethingworld.wordpress.com

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Είναι πολύ εύκολο να έχεις διαστρεβλωμένη την εικόνα που βλέπεις στον καθρέπτη!! Έχεις δίκιο ο ρατσισμός μετράει και από τις δύο πλευρές! Για μένα πρέπει να επιδιώκουμε ένα υγιές σώμα και όχι ένα που να ταιριάζει με τα πρότυπα της εποχής μας !! Καλό βράδυ, φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ωραία προσέγγιση! Αλλά, μού είναι αδύνατο να βλέπω άρρωστα παιδιά να φωτογραφίζονται στο instagram πχ και οι φίλοι τους να τους λένε "ουάου... είσαι κούκλα! "... Και δυστυχώς βλέπω πολλά τέτοια και στα μέσα δικτύωσης και live! Αν αυτό δεν έχει να κάνει με την πίεση εικόνας και αυτοεικόνας τότε τι να πω... Μόνο εσείς οι ειδικοί παρέα με τους ψυχολόγους μπορείτε να βοηθήσετε. Καλή συνέχεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Καλημέρα σας υποφέρω από κρίσεις πανικού που συνδυάζονται με το να μην νιώθω το αίσθημα πείνας για1-2 μέρες αυτήν την φορά όμως έχει κρατήσει μια εβδομάδα και α ανησυχώ δεν πεινάω καθόλου δεν ξέρω τι να κανω

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου