Κάνει μοναξιά #truestory


Την παράτησε ο άντρας της για μία πιτσιρίκα πριν περίπου έξι χρόνια κι αυτή ακόμη θρηνεί. Την γνώρισε μάλλον στην εταιρία του, με το πιο πιθανό σενάριο να ήταν πελάτισσα. Του πήρε τα μυαλά απευθείας κι έτσι παράτησε την Γ. και τον μονάκριβο γιο τους στη μεζονέτα που με κόπο απέκτησαν. Όχι εντάξει, τον γιο δεν τον παράτησε ακριβώς, έρχεται κάθε πρωί και τον παίρνει για να τον πάει στο σχολείο και τον χαρτζιλικώνει φουλ. Την Γ. την ενοχλεί αυτό, τον κακομαθαίνει λέει και τον δωροδοκεί. Με αυτόν τον τρόπο λέει προσπαθεί να κερδίσει την αγάπη του.

Η Γ. είναι μία εξηντάχρονη κυρία, μα καθόλου δεν της φαίνεται! Έχει ωραίο σφριγηλό δέρμα, σχεδόν καμία ρυτίδα χωρίς καμία παρέμβαση, είναι ψηλή κι έχει όμορφο σώμα. Δεν ντύνεται γυναικουλίστικα, ούτε βάφεται. Συνήθως θα την δεις με κολάν και φόρμες, αθλητικά παπούτσια και μαλλί πιασμένο πάνω. Είναι γιατρός, πανέξυπνη, με ωραίο λόγο, ωραία επιχειρήματα σε κάθε τι, με υπέροχη αισθητική. Είναι ευγενική, γενναιόδωρη, με χιούμορ, ωραίες έξυπνες ατάκες, με κάνει να γελώ. Είναι αξιόλογη, αξιοπρεπής, αξιοθαύμαστη, τόσο πολύ που σε κάνει να αναρωτιέσαι "μα γιατί;". Έχει κάνει πολλά ταξίδια και μπορεί να σου μιλάει ώρες, ίσως και μέρες, για κάθε πολιτισμό που γνώρισε. Έχει κατάθλιψη κι αυτό δυστυχώς φαίνεται από μακριά. 

Ο γιος της, σχεδόν αλήτης, ξενυχτάει και παίρνει ναρκωτικά. Αυτή μάλλον δεν το ξέρει, κάτι υποψιάζεται αλλά άκρη δεν μπορεί να βγάλει. Εγώ πάλι, είδα κάτι που μου το επιβεβαίωσε. Τον είδα επίσης να της φέρεται σαν να είναι άτομο με αναπηρία, εκείνη την ημέρα που έσκυψε και τη φίλησε σαν να ήταν πεθαμένη, λέγοντας καλημέρα μανούλα. Έχει προσπαθήσει επανειλημμένως να συζητήσει με τον πρώην άντρα της για αυτό το θέμα αλλά αυτός έχει αλλού το μυαλό του!


Πριν λίγες ημέρες είχε γενέθλια μα κανείς δεν της είπε χρόνια πολλά. Στις γιορτές που πέρασαν η μόνη της χαρά κι η μόνη της χάρη ήταν να αλλάξει τη χρονιά μαζί με το γιο της. Να μην είναι μόνη σε εκείνο το τικ του δείκτη του ρολογιού που σήμανε μεσάνυχτα. Κι αυτός, της την έκανε και μετά άνοιξε η πόρτα κι αυτή πάλι μόνη. Δεν της αξίζει όλο αυτό, όχι. 

Σχόλια

  1. Σίγουρα δεν της αξίζει... Σε κανέναν δεν θα άξιζε...
    Όμως, δεν μπορεί... Σίγουρα θα υπάρχει κάποιος που θα είναι πρόθυμος να της κάνει παρέα, να την ακούσει, να γελάσουν μαζί...
    Δεν πιστεύω σε καμία περίπτωση πως χάσαμε την ανθρωπιά μας...
    Αγκαλίτσα ζεστή και φιλάκι γλυκό, κορίτσι μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. χμ.. σίγουρα έχει εγκαταλείψει τον εαυτό της και δεν εννοώ εμφανισιακά. Δεν πρέπει. Ειδικά όταν έχεις παιδί πρέπει να είσαι έτοιμος, συγκροτημένος, συναισθηματικά μάχιμο. Και δεν εννοώ με μάχιμο με τον πρώην σύζυγο. Για όλα αυτά που καραδοκούν για το παιδί τους και δεν είναι καλά. Το σενάριο με τα ναρκωτικά το έχω δει σε χωρισμένους γονείς. Να τρέχουν πανικόβλητοι ενάντια στο χρόνο και την ζωή του παιδιού να κρέμεται σε μια μικρούτσικη κλωστούλα. Με ΠΟΛΥ αγώνα σώθηκε το μονάκριβο παιδί τους (που είχε και χρόνια άλλη πάθηση. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι σε χωρισμούς, για οποιοδήποτε λόγο, οι γονείς (όσο και τσακισμένοι νιώθουν) πρέπει να επανέρχονται γρήγορα. Γιατί το διάστημα που εκείνοι νιώθουν από τον χωρισμό (και δικαίως) ότι είναι στον πάτο του βαρελιού, το παιδί τους ίσως να έχει πιάσει τον πάτο μιας μεγάλου και άγριου ωκεανού.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Την ζωή πρέπει να την χαιρεσαι. Ηταν πολύ ισχυρο το χτυπημα αλλά πραγματικά πρέπει να συνεχίσει να χαιρεται καθε στιγμή. Πρεπει να καταλάβουμε οτι ενας χωρισμός δεν ειναι η καταστροφη. Ισως μιλάω απ'εξω από το χωρο αλλά εχω σκεφτει τι θα με συνεντριπτε και δεν ειναι ενα από αυτα. Αντιθετα το να εβλεπα το παιδι μου να λιωνει από τα ναρκωτικά θα με τρελαινε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου