Η μητέρα και ο πατέρας προσδιορίζουν, με τις αντιδράσεις τους, τις «επιθυμητές» και «μη επιθυμητές» συμπεριφορές του παιδιού κι έτσι εκείνο σχηματίζει στο μυαλό του ένα πρότυπο, που θα τον ακολουθεί και στην ενήλικη ζωή του. Είναι σημαντικό να καταλάβουμε πως η προσωπικότητα του παιδιού είναι η αλληλεπίδραση γονιδίων και περιβάλλοντος.
Σαφέστατα κάποια παιδιά είναι πιο ήρεμα και άλλα πιο υπερκινητικά, κάποια πιο ανεξάρτητα και κάποια άλλα πιο εξαρτημένα και πάει λέγοντας. Ο γονέας θα πρέπει να αντιληφθεί πως το κάθε παιδί είναι γενετικά προκαθορισμένο να είναι διαφορετικό. Ειδικά τα πρώτα χρόνια ο γονέας είναι χρήσιμο να αποδέχεται το παιδί του όπως είναι ώστε εκείνο να μην αποδώσει αρνητικό νόημα στον εαυτό του.
Η αυτοεκτίμηση είναι η απόσταση ανάμεσα στον εαυτό που το παιδί έχει και σε εκείνον που θα ήθελε να έχει. Όσο μεγαλύτερη είναι η απόσταση, τόσο μεγαλύτερες είναι οι δυσκολίες σε ψυχολογικό και κοινωνικό επίπεδο.
Όταν μιλάμε για ένα παιδί, ο εαυτός που θα ήθελε να είναι, είναι εκείνος που οι γονείς του του έχουν μεταδώσει ως «καλύτερο», «πιο ωφέλιμο», «τέλειο» κλπ. Η εσωτερική του κριτική, λοιπόν, αφορά την επιτυχία ή την αποτυχία του να συμπεριφέρεται σύμφωνα με αυτά τα εσωτερικευμένα πρότυπα. Περνώντας τα χρόνια, αυτά συμπληρώνονται, συγκρούονται και αναπροσαρμόζονται ανάλογα με τις εμπειρίες μας και τις μετέπειτα σημαντικές διαπροσωπικές μας σχέσεις.
Κάποιοι τρόποι για να ενισχύσετε την αυτοεκτίμηση των παιδιών σας είναι οι εξής:
1. Δείξτε αγάπη και στοργή στα παιδιά σας, ξεκινώντας από τη βρεφική ηλικία, ώστε το παιδί να νιώθει ότι αξίζει την εκτίμηση των άλλων.
2. Επιβραβεύσετε το παιδί σας όσο πιο συχνά μπορείτε, όταν κάνει κάτι καλό όσο μικρό κι αν είναι αυτό. Ωστόσο, αποφύγετε υπερβολές του τύπου «είσαι ο τέλειος».
3. Θέστε στο παιδί στόχους που ταιριάζουν στην ηλικία και στις ικανότητες του, στόχους που είναι πιθανό να επιτύχει. Οι στόχοι που είναι αδύνατο να επιτευχθούν φέρνουν αρνητικά αποτελέσματα.
4. Προσπαθήστε να κρίνετε τη συμπεριφορά και όχι το άτομο. Όταν το παιδί κάνει κάτι άσχημο, προτιμήστε να πείτε «αυτό που έκανες ήταν πολύ κακό» και όχι, «είσαι πολύ κακό παιδί». Αποφύγετε την αρνητική ετικετοποίηση γιατί το παιδί δεν είναι σε θέση να ξεχωρίσει ότι είναι κακό στη συγκεκριμένη περίσταση, ενώ σε άλλη όχι.
5. Δείχνετε κατανόηση στα συναισθήματα του, αρχικά αναγνωρίζοντας τα. Για παράδειγμα, όταν αντιλαμβάνεστε ότι το παιδί έχει θυμώσει με κάτι ή κάποιον, πείτε του «Καταλαβαίνω ότι πληγώθηκε με αυτό που έγινε», στηρίζοντας το και κερδίζοντας έτσι την ευκαιρία να ανοιχτεί και να συζητήσει μαζί σας αυτό που τον πλήγωσε.
6. Να είστε υπερήφανοι για το παιδί σας και να το εκφράζετε σε τακτική βάση. Μπορείτε να μιλάτε θετικά για εκείνο μπροστά σε σημαντικούς τρίτους, επαινώντας τα χαρίσματα και τις ικανότητες του και αποφεύγοντας τις συγκρίσεις με άλλα παιδιά.
7. Σαφέστατα είναι σημαντικό για τους γονείς να φροντίζουν και τη δική τους αυτοεκτίμηση. Ένας θετικός και ισορροπημένος γονέας που ξέρει ότι δεν είναι τέλειος αλλά αναγνωρίζει την αξία και τις ικανότητες του, παρέχει το καλύτερο πρότυπο για το παιδί του και το βοηθά να σχηματίσει μια ρεαλιστική αυτοεικόνα και να προσπαθεί να βελτιώνεται.
Υπογράφει η Ψυχολόγος
Αναστασία Λογδανίδου
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου