Νηπιαγωγείο

εγώ, η βασίλισσα των λουλουδιών της νύχτας
Αν θυμάμαι κάποια από τις σχολικές χρονιές μου έντονα, φωτεινά με πολλές εικόνες και ήχους τότε σίγουρα αυτή η χρονιά είναι του νηπίου. Περίεργο θα σκεφθεί κανείς, δεν θα ήταν πιο λογικό να θυμόμουν έντονα μια τάξη μεγαλύτερης ηλικίας; Κι όμως.

Πήγαινα στο 3ο νηπιαγωγείο της περιοχής μου, δύο αίθουσες, μία αυλή με χαλίκι, τέσσερις βρύσες κι ένα μονόζυγο. Δεκαπέντε μικρά ξύλινα καρεκλάκια, χαμηλά τραπέζια, παραμύθια, ένα κουκλοθέατρο κι ένα μανάβικο. Γιορτές, στολές, ποιήματα, τραγούδια, γέλια. Ένα ξύλινο σπιτάκι, πορτούλες κι οι φωτογραφίες μας μέσα, κάθε πρωί ανοίγαμε την δική μας παίρνοντας έτσι παρουσίες. Μετά από κάθε γεύμα πηγαίναμε ανά τέσσερα άτομα, όσες ήταν κι οι βρύσες, να πιούμε νερό κι είχαμε σχεδόν όλοι εκείνα τα πλαστικά ποτηράκια που "έσπαζαν" το ένα κομμάτι μέσα στο άλλο κι έκλειναν μέσα στη στρογγυλή θήκη τους. Παρότι κορίτσι θυμάμαι να είχα μπλε ποτήρι.

Είχα την κυρία Μαρία για δασκάλα, τον Παναγιώτη για πρώτο έρωτα και τον Τόλη κολλητό μου φίλο για τουλάχιστον μια δεκαπενταετία. Το μόνο αρνητικό που έχω να θυμάμαι είναι πως έφευγα σχεδόν πάντα τελευταία. Όλοι οι γονείς πάντα νωρίτερα περίμεναν τα παιδιά τους έξω από την ψηλή σιδερένια πόρτα κι οι δικοί μου πουθενά. Περίμενα τόσο που θυμάμαι πως η κυρία ενώ άδειαζε το σχολείο κλείδωνε φεύγοντας με το μεγάλο χοντρό λουκέτο. Ευτυχώς πάνω από το νηπιαγωγείο έμενε ένα κοριτσάκι και μου έκανε παρέα μέχρι να έρθουν κι έτσι γνώρισα την Βαλεντίνα κι έμεινε από τότε αδερφική μου φίλη. 

...Αυτά θυμήθηκα όταν μπήκα για πρώτη φορά στο νηπιαγωγείο του γιου μου. Κοίταξα τις παιδικές κρεμάστρες, την ξύλινη παιδική ραφιέρα χωρισμένη σε κουτάκια για να βάζουν τα παιδιά τις τσάντες τους, το σούπερ μάρκετ που έχουν μέσα στην τάξη τους, τα ξύλινα συρτάρια που το καθένα είχε πάνω την φωτογραφία ενός παιδιού. Συγκινούμαι. Το αγαπάω το νήπιο, πιο πολύ από όλες τις υπόλοιπες τάξεις, μου ξυπνά αναμνήσεις ίσως της πιο τρυφερής μου ηλικίας. Το δικό μου δυστυχώς δεν υπάρχει πλέον, στη θέση του βρίσκεται ένα διώροφο κτίριο.

Για την διευθύντρια του Παύλου είχα ακούσει πολύ καλά λόγια δεν φαντάστηκα όμως πως θα μας καλωσόριζε λέγοντας "μπείτε με το δεξί" και θα μας υποδεχόταν τα πρωινά με μουσική κι ένα χαμόγελο ως τα αυτιά! Δεν περίμενα οι δασκάλες του να μας συστηθούν αναφέροντας προσωπικά στοιχεία όπως ηλικία, οικογενειακή κατάσταση και προϋπηρεσία δίνοντας μας το "βιογραφικό" τους κατά μία έννοια. Οι ίδιες θεώρησαν φρόνιμο να γνωρίζουμε σε ποιόν αφήνουμε τα παιδιά μας τόσες ώρες. 

Δεν περίμενα να έχουν τόση όρεξη ώσπου να φωτογραφίζουν τα παιδιά όλη τη σχολική χρονιά σε διάφορα στιγμιότυπα και να μας τα μοιράσουν στο τέλος σε cd, κάτι το οποίο θεωρώ εκπληκτικό! Δεν περίμενα οι δασκάλες να μας συμβουλεύουν για την υγιεινή διατροφή και να κάνουν παρατήρηση σε κάποιον μπαμπά που έβαζε  για κολατσιό, για μόλις τρεις μέρες, κρουασάν στο γιο του. Δεν περίμενα να φτιάξουν τα ίδια τα παιδιά κανόνες στην τάξη και να μπουν "φύλακες" για κάθε παρανομία.


Δεν περίμενα στην πρώτη συγκέντρωση γονέων που έγινε στις πέντε το απόγευμα από τους εικοσιπέντε γονείς οι οχτώ να ήρθαν στις πεντέμισι κι οι άλλο δέκα να μην έρθουν καθόλου. Το αγαπάω το νήπιο, πιο πολύ από όλες τις υπόλοιπες τάξεις, μου ξυπνά αναμνήσεις ίσως της πιο τρυφερής μου ηλικίας.

Σχόλια

  1. Κι εγώ το αγαπώ το νηπιαγωγείο.. Οχι μονο γιατι το σπούδασα.. αλλα γιατί κι εγω έχω ομορφες αναμνήσεις απο αυτο!! Να πω καταρχην πόσο μα ποσο σου μοιαζουν τα αγορια σου Γεψργια μου.. Μα καρμπόν?? Και δευτερον μπράβο στις δασκαλες σας.. Ειναι λίγες οι αξιες δασκαλες με ορεξη και αγαπη γι' αυτο που κάνουν.. Κι οσο για τους γονείς.. τι να πω.. Απλα απαραδεκτοι.. πολλα φιλια Γεωργιτσα μου!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μου μοιάζουν ή μοιάζουν μεταξύ τους; Χαχαχαχ Ελπιδάκι μου!
      Είμαι πολύ χαρούμενη και τυχερή :)

      Διαγραφή
  2. Τι ομορφα που περνουσαν στο Νηπειαγωγειο! Καταπληκτικες οι δασκακες σας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ενα πραγμα θα σου πω... ειχαμε ντυθει το ιδιο... :) χαχα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Όμορφη ανάρτηση
    Καλή εβδομάδα
    Φιλάκια ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Και εγώ έχω σαν αγαπημένη μου ανάμνηση το νηπιαγωγείο μου αρέσει πάρα πολύ και ακόμα δεν έχω κάνει παιδιά για να πάνε στο νηπιαγωγείο, αλλά έχοντας πάει ανίψια μου,αισθάνθηκα ακριβώς αυτό που περιέγραψες στην ανάρτηση σου !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Εγώ πάλι δεν θυμάμαι τίποτα!!!
    Μόνο ένα βιβλιαράκι έχω που μου είχαν φτιάξει ζωγραφιές οι συμμαθητές μου και όταν το κοιτάω μου έρχονται κάποιες εικόνες πολύ θολές όμως!
    Μου έδωσες ωραία ιδέα και για Link Party! ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Και εγώ το θυμάμαι το νηπιαγωγείο!!! Και το κτίριο, και τις αίθουσες, και την τεράστια αυλή, και τους φίλους μου, και το σχολικό που ερχόταν χαράματα, και με κρατούσε αγκαλιά ο μπαμπάς μου στην είσοδο της πολυκατοικίας μέχρι να έρθει (αυτή η τελευταία, είναι από τις πιο έντονες αναμνήσεις μου)...
    Πολύ στενοχωρήθηκα με την αδιαφορία των γονιών... Έχω ένα ζουζούνι 18 μηνών και πλέον δε μπορώ να διανοηθώ πώς γίνεται κάποιος γονιός να μην ενδιαφέρεται να μάθει πού βρίσκεται και πώς περνάει το παιδί του τη μέρα του...

    Τρελοτουρίστρια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Θυμάμαι με νοσταλγία και αγάπη τις μέρες που ήμουν στο νηπιαγωγείο! Και ήμουν πολύ συγκινημένη όταν τα παιδιά μου πήγαν στο ίδιο νηπιαγωγείο που πήγα κι εγώ! Στις ίδιες αίθουσες, στην ίδια αυλή! Τώρα περνάω απ' έξω και σκέφτομαι "τώρα πια δεν θα έχουμε παιδάκι στο νηπιαγωγείο" !!!! Αξέχαστες στιγμές βαθιά χαραγμένες στην ψυχή...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου