Κρίση οικογένειας


 Η Ε. είναι μια χαρούμενη, ευγενική, μορφωμένη δασκάλα κι έχει δύο γιους στην εφηβεία.
Ο ένας από αυτούς πάσχει από σύνδρομο Asperger και πριν λίγους μήνες έπεσε θύμα ξυλοδαρμού στο σχολείο. Κάποια παιδιά τον χτυπούσαν, κάποια άλλα του κρατούσαν τα χέρια για να μην μπορεί να αμυνθεί κι ένας άλλος τον κοπάναγε στο κεφάλι με ένα παπούτσι. Το παιδί βρέθηκε στο νοσοκομείο ψελλίζοντας στην Ε. πως για αυτόν το σχολείο τελείωσε... Τον άλλο γιο τον φωνάζουν gay στο σχολείο, τον χλευάζουν και τον περιφρονούν. Παρότι έζησα αυτήν την ιστορία σχεδόν από κοντά ανατριχιάζω πάλι τώρα που τα γράφω.

Όταν ηρέμησε λίγο η Ε. από νοσοκομεία, φωτογραφίες ντοκουμέντα κι αστυνομίες επισκέφθηκε το σχολείο ζητώντας να αποδοθούν ευθύνες και ποινές. Η μαμά του παιδιού που η εμπλοκή του ήταν να κρατάει τα χέρια του δικού της παιδιού κάνοντας τον έτσι ένα σάκο του μποξ την πλησίασε και την παρακάλεσε να αποσύρει τις κατηγορίες του γιου της, δεν ήθελε λέει να τον διώξουν από το σχολείο.

-Μα καλά σοβαρά μιλάτε; Το παιδί μου βρέθηκε στο νοσοκομείο εξαιτίας και του δικού σας γιου κι εσάς το μόνο που σας νοιάζει είναι να μην αλλάξει σχολείο ο γιος σας;
-Μα όλοι λένε ότι το παιδί σας είναι χαζό...
 Η απόλυτη παραφροσύνη, η απόλυτη αγένεια, το απόλυτο θράσος!

Τις προάλλες είχαμε πάει σε ένα πάρκο με το γιο μου. Ο Παύλος πλησίασε κάποια παιδάκια στις κούνιες κι εγώ έκατσα να πιω ένα καφέ λίγο πιο πέρα όταν ξαφνικά είδα ένα από αυτά τα αγοράκια να έχει στριμώξει το γιο μου σε μια γωνία και τον χτυπούσε πότε με το χέρι του, πότε με ένα κίτρινο καπέλο που κρατούσε. Πόσο τρομερό είναι να βλέπεις να χτυπά κάποιος το παιδί σου...Το έχεις ζήσει; Δεν είναι σαν να βγαίνει η καρδιά σου από το σώμα, σαν να βγάζεις κέρατα, ταύρος σε υαλοπωλείο, σαν να γίνεσαι Hulk; Έτρεξα όσο πιο γρήγορα μπορούσα φωνάζοντας παράλληλα στο παιδάκι να σταματήσει κι αυτό κρύφτηκε.

 Όταν ρώτησα τι είχε συμβεί ο Παύλος μου απάντησε πως το παιδάκι ήθελε να είναι μόνο αυτός αρχηγός κι αυτός του είπε πως το δίκαιο είναι πότε να είναι ο ένας αρχηγός και πότε ο άλλος. Όμως το παιδάκι θύμωσε γιατί ήθελε να είναι μόνο αυτός αρχηγός κι έτσι άρχισε να χτυπά το γιο μου! Δεν έκανα όσα μπορούσα να κάνω, δεν ξέρω πως να φερθώ σε τέτοιες καταστάσεις, προσπαθώ να είμαι κόσμια γιατί αν αφήσω τις ορμές μου δεν ξέρω κι εγώ τι έχει να γίνει. Αγκάλιασα το γιο μου, έκανα παρατήρηση στο άλλο παιδάκι και το μόνο που του είπα ήταν πως αν συνεχίσει να συμπεριφέρεται έτσι δεν θα τον κάνουν παρέα και θα μείνει μόνος του. 
Κι όντως μέσα σε λίγα λεπτά είχαν απομακρυνθεί όλοι από δίπλα του κι αυτός απέμεινε μουτρωμένος και μόνος πάνω σε μια τσουλήθρα κοιτώντας τα άλλα παιδιά ζηλεύοντας. Ο γιος μου θλιβερά στεναχωρημένος έσκυψε το κεφάλι και μου είπε : "Δεν θέλω να ξανάρθω ποτέ ξανά σε αυτό το πάρκο"

Αν κάνεις παρατήρηση σε κάποια μαμά για τη συμπεριφορά του παιδιού της το πρώτο πράγμα που θα σου απαντήσει, αποδεδειγμένο στατιστικά, είναι πως παιδιά είναι μωρέ, θα παίξουν, θα χτυπήσουν, θα χτυπηθούν...Μετά σκέφτομαι την ιστορία του Άλεξ και τον πρόσφατο βιασμό ενός αγοριού από συμμαθητές του. Πόσο σκληρή είναι η κοινωνίας μας, πως έχουμε γίνει έτσι, πως κατάντησε το σχολικό περιβάλλον με τσιγάρα, ναρκωτικά, εκφοβισμό, βία, ερωτοτροπίες και βιασμούς στις τουαλέτες. Πόσο πολύ φοβάμαι και λυπάμαι...

Δεν θες να κατηγορήσεις τα παιδιά, γιατί είναι παιδιά γαμώτο. Πίσω από τις συμπεριφορές τους κρύβονται πελώριες αιτίες και λόγοι. Οι γονείς, αυτοί φταίνε. Κρίση οικογένειας έχουμε και μην το αρνηθείτε. Μάθετε επιτέλους στα παιδιά σας τρόπους, μάθετε τους τι σημαίνει ευγένεια, δικαιοσύνη, πίστη, αγάπη, σεβασμός, πόση χαρά σου δίνει το να δίνεις. 
Τι σημαίνει προσβάλλω, τι σημαίνει πληγώνω...Μάθετε τους από μικρά να δέχονται το διαφορετικό, μόνο εσείς μπορείτε να τους το περάσετε αυτό και οι δάσκαλοι. Μιλήστε στα παιδιά σας, συζητήστε, ανοίξτε τους τα μυαλά. Αύριο μπορεί στη θέση του παιδιού αυτού να είναι το δικό μου, σύνδρομο down, turner, asperger. Τι σημασία έχει; Λεσβία ή gay αύριο μπορεί να είναι το δικό σου παιδί στη θέση του.

Είναι αλήθεια πως ακόμη κι ανάμεσα στους δυο γονείς οι απόψεις διίστανται όπως διαφέρουν άλλωστε και τα βιώματα του κάθε γονιού κι η μόρφωση του. Προσπαθήστε. Έτσι πρέπει να είναι, οι γονείς πρέπει να αλληλοβοηθιούνται και να αλληλοϋποστηρίζονται σε ότι αφορά το παιδί. Η διαπαιδαγώγηση δεν αφορά μόνο τη μαμά. Κι ο μπαμπάς να είναι παρόν στην εκπαίδευση και στη γνώση, για τα αγόρια ειδικά είναι ο δυνατότερος ήρωας τους, το απόλυτο πρότυπο.

-Αγόρι μου γιατί σε έβαλε τιμωρία ο μπαμπάς; 
-Δεν ξέρω μαμά, δεν κατάλαβα, μάλλον θα έκανα κάποια αταξία...


Σχόλια

  1. ποτε δεν ημουνα της αποψης.."τα παιδιά είναι παιδια".. ίσως μονο όταν παιζουν...ή κοιμουνται.. Τα παιδιά στην κοινωνια μας δεν ειναι πλεον μονο παιδιά.. Μπορεί ανα πάσα στιγμη να γίνουν μικρά τερατα.. βασανιστες και εκμεταλλευτές και ακομα χειροτερα πραγματα.. Και σ'αυτό την μεγαλυτερη ευθυνη έχει η οικογενεια.. Πρωτα εκεινη και μετα ολοι οι αλλοι.. Αν ημουν πάντως η Ε. θα το έτρεχα το θεμα για να αποδωθουν ποινες και ευθυνες..Γιατι αυτά τα παιδιά που χτυπουσαν επανειλημμένα το παιδι της δεν ήταν παιδιά... Το να αφηνουμε ατιμωρητες συμπεριφορες με τη λογική αυτή.. ειναι τρελα.. Γιατί στην τελική κι αυτα΄τα κ*&$παιδα ... παιδί χτυπούσαν.. όχι κουτσουρο.. Και μια εξτρα ποινή στην ηλιθια μανα που έκανε το παιδι της τερας..." Ακου το παιδι σου ειναι χαζο..." Αντε γιατι τα έχω παρει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Με κάλυψες Ελπιδα... και γενικά το κείμενο! Γροθιά στο στομάχι τέτοια κείμενα για να ξυπνήσουμε όλοι μας και να μην αφήνουμε καμία τέτοια συμπεριφορά (κυρίως γονέων και ως συνέπεια παιδιών) ατιμώρητη! Κάλη

      Διαγραφή
  2. Μας συγκλόνισες Γιωργία! Δεν μπορώ καν να διαννοηθώ τα συναισθήματα της μάνας αυτής, της Ε. Ελπιζω να εχει πάντα αποθέματα δύναμης να αντιμετώπιζει αυτους τους κάφρους, γιατί δυστυχως θα ειναι πολλοι σε αυτή την κοινωνα που ζουμε!
    Και εγώ συμφωνώ με τα κορίτσια παραπάνω. Δεν είμαι της άποψης "ελα μωρε, ειναι παιδια". Αυτό ισχύει μέχρι 2 μαξ 3 ετων.
    Συμφωνω απόλυτα πως τα παιδια αντικατοπτρίζουν την οικογένεια που μεγαλώνουν. Αν εχουν μάθει σε φωνές, βία, κριτική, ασέβεια, κλπ, τα ίδια θα κάνουν.
    Δεν πάω τόσο μακρια στη χρήση βίας, ενα πιο απλό παράδειγμα ειναι τα σκουπίδια. Οταν βλεπω παιδια (εννοω 4-5 ετων κ ανω) να πετάνε κάτω τα σκουπίδια τους κ οι γονεις δίπλα να ειναι άπρακτοι, τρελαινόμαι. Αυτά τα παιδια σε 15 χρόνια θα ειναι ενήλικες που μολύνουν το περιβάλλον εφόσον δεν τους έμαθαν ποτέ να το σέβονται.
    Τις προάλλες σε μια γιορτη του γιου μου στο ποδόσφαιρο, πατατηρούσα ενα αγόρι (10-12 ετων) να τρωει απο το μπουφε κ οτι δεν του αρεσε, αφου το ειχε δαγκώσει, να το πετάει κάτω. Στη συνέχεια πέταξε φυσικά κάτω κ οχι στα σκουπίδια που υπήρχε ειδική σακούλα, και το πιατο κ το ποτήρι του! Κρατιόμουν στην αρχή να μην μιλήσω, αλλά φυσικά δεν κρατήθηκα! Παω και το πιάνω (ευγενικά φυσικά) και του κάνω παρατήρηση. Κι ομως ντράπηκε αν και δεν το περίμενα. Νομιζα πως θα μου πετάξει κανα μπινελίκι. Δεν ξερω που ηταν οι γονεις του, ειχε πολυ κοσμο. Αλλα σκεφτομουν μετα ποιο ειναι σωστότερο, να κανεις παρατηρηση στο παιδι ή στους γονεις του;
    Τα παιδιά μας ειναι το μελλον. Αν δεν τους μαθουμε να ειναι σωστοί ανθρωποι, δεν υπάρχει ελπίδα!
    Υπέροχη ανάρτηση Γιωργία μου!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ετσι ακριβώς Δήμητρα, σε ευχαριστώ που συμπλήρωσες άλλο ένα κομμάτι του παζλ.Ξέχασα να αναφερθώ και σε κάτι άλλο..στο πώς κοιτάμε το διαφορετικό, ας μάθουμε λοιπόν στα παιδιά μας ΚΑΙ αυτό. Η διακριτικότητα και το τακτ ας μπουν στη ζωή μας, πως νιώθει άραγε ένας ανάπηρος, ένας χοντρός ή ενας ανορεξικός αντίστοιχα όταν τον κοιτάς απροκάλυπτα έντονα; Και πόσο μάλλον χειρότερα όταν τον σχολιάζεις φανερά;

      Διαγραφή
  3. Ανώνυμος29/6/14, 12:28 π.μ.

    Αντιμετώπισα το ίδιο πρόβλημα με την Ε.,πριν το Πάσχα χτύπησαν το γιο μου 8 ετών στο σχολείο για πολλοστή φορά,κατάλήξαμε στο νοσοκομειο,Πήγα στο σχολείο να ζητήσω εξηγήσεις και ζήτησα να ενημερωθούν οι γονείς τον παιδιών.Οι γονείς μου απάντησαν ότι φταιέι το δικό μου παιδί που είναι ήσυχο και πρέπει και εκείνο να χτυπάει και ότι εγώ δεν πρέπει να μαθαίνω στο παιδί μου να σέβεται ,να μην κοροιδεύει,να μην είναι ρατσιστής...Περάσαμε ένα δύσκολο δίμηνο,με ψυχολογικό πόλεμο από τις κυρίες αυτές,μιλήσαμε με παιδοψυχολόγους, μέχρι που τα συγκεκριμένα παιδιά ύστερα από αδιαφορία του διευθυντή να λάβει μέτρα πήραν μέρος σε αρκετά περιστατικά με τελευταίο αυτό που έβαλαν καρφίτσες στη καρέκλα της δασκάλας και αποβλήθηκαν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Το οτι καποιοι τεκνοποιουν δεν σημαινει οτι αυτομάτως ειναι γονεις. Αυτη ειναι η αληθεια. Το οτι καποια παιδια κανουν bullying ευθυνονται αυτοι που τα μεγαλωνουν. Θα διαφωνησω σε κατι Γεωργια μου. Δεν ειναι κριση οικογενειας. Ειναι φως φαναρι οτι αυτα τα οαιδια δυστυχως μεγαλωνουν μακρια απο την εννοια της οικογενειας. Λυπαμαι αλλα τέτοιου ειδους ανθρωποι που μεγαλωνουν τετοια παιδια θα με βρουν απεναντι τους. Και η αντιδραση μου δεν θα ειναι ηπια οπως της Ε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Το σχολείο επίσης φέρει τις ευθύνες που του αναλογούν. Ημεριδες, ενημέρωση όλου του μαθητικόυ πληθυσμου βοηθούν στην έμμεση απαξίωση των μικρών τραμπουκων και στη διάδοση του μηνύματος οτι τέτοιες συμπεριφορές δεν είναι αποδεκτές στους χώρους του σχολείου. Στο σχολείο της κόρης μου έγιναν τέτοιες διορθωτικές κινήσεις και κάποιοι ταραξίες είδαν πως δεν τους παιρνει και λουφαξαν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Eχω πολλά να σου γράψω πάλι αλλά θα προσπαθήσω να είμαι σύντομη.
    Για μια ακόμα φορά με συγκλόνισε το κείμενο σου και εικόνες μέσα απο το σχολείο μου ήρθαν στο μυαλό.
    Ερχεται μαμά μαθήτριας και μου λέει "Τι παιδί είναι αυτό που κάθεται με την κόρη μου;"

    Προσπαθώ μέσα σε δευτερόλεπτα να καταλάβω την ερώτηση και ακολουθεί διάλογος

    -Τι εννοείται τι παιδί;
    -Αυτό που ρώτησα. Τι παιδί;
    -Παιδί 7 χρονών , αγόρι της απαντάω ενώ έχω ήδη απο μέσα μου φορτώσει.
    -Το ξέρω πως είναι αγόρι.
    -Δε σας καταλαβαίνω τι εννοείται όμως. ( όντως δεν καταλάβαινα)
    -Με ένα χαζό την έχετε βάλει να κάθεται και θέλω να την αλλάξετε.Δε θέλω να μείνει πίσω.

    Μπροστά και η κόρη της. Και ακούει τη μαμά της να λέει το συμμαθητή της χαζό.
    Και μετά εγώ περιμένω το παιδί της να μάθει να σέβεται....
    Οχι δε την άλλαξα. Ηρθε και άλλες φορές η μαμά
    Τη ρώταγα αν την ενοχλεί, αν την πειράζει μου λέει όχι
    Αρα δεν υπάρχει λόγος της λέω εγώ....

    Μαμά σε ένα άλλο σχολείο, όσο σε αυτό που δουλεύω είπε στη δασκάλα πως θα κάνει μήνυση στον 8χρονο συμμαθητή του γιου της γιατί δεν αφήνει την τάξη να προχωρήσει γρήγορα γιατί το παιδί είναι αυτιστικό και η δασκάλα ασχολείται παραπάνω μαζί του.


    -Κυρία Αννα αυτός ο Αλβανός που είναι στην τάξη σας είναι καλός μαθητής;

    - Ενα χοντρό παιδί έριξε κάτω το φαγητό της κόρης μου.

    Δε δέχομαι την ατάκα "παιδί είναι και δεν καταλαβαίνει"
    Μια χαρά καταλαβαίνουν. Απλά έτσι έχουν μάθει. Ετσι έχουν μεγαλώσει. Ξέρουν πολύ καλά πως πληγώνουν, πονάνε τα άλλα παιδιά. Και πρέπει να έχουν συνέπειες.
    Δε ξέρω απο που να αρχίσω για να αλλάξω κάτι.Συνήθως με αυτούς τους γονείς δε βγάζω άκρη.Ευτυχώς είναι λίγοι. Αλλά και ένας να είναι είναι αρκετός. Και ένα παιδί να νιώσει φόβο, πόνο, ανασφάλεια είναι πολύ.
    Ετσι προσπαθώ με τα παιδιά. Τις τελευταίες χρονιές κάνω προγράμματα στην Ευέλικτη Ζώνη για τα συναισθήματα, το σεβασμό τη διαφορετικότητα, τη συνεργασία, την ομαδικότητα...
    Μέσα απο παιχνίδια γινόμαστε ομάδες με όλα τα παιδιά, όλοι θα κάτσουμε με όλους, μπαίνουμε στη θέση του άλλου σε παιχνίδια ρόλων με διάφορα σενάρια , μιλάμε , μιλάμε , μιλάμε και ακούμε...
    Ακούω και εγώ ...αχ τι ακούω.


    Κλείνοντας να σου πω πως δε συμφωνώ καθόλου με την εγκύκλιο που στέλνει κάθε Μάρτη το Υπουργείο. Κάντε δράσεις για την ενδοσχολική βία γιατί είναι η παγκόσμια μέρα.Τι μας λες καλέ;
    Μια μέρα;
    Μια μέρα υποφέρουν κάποια παιδιά; Και να σου πω κάτι; Εγώ εκείνη τη μέρα δεν κάνω τίποτα.
    Γιατί όλα αυτά τα λέμε , τα συζητάμε κάθε μέρα, κάθε ώρα απο τις 12 Σεπτέμβρη.
    Θεωρώ πως μέσα στα μαθήματα πχ σε κείμενα στη γλώσσα πρέπει να μπουν σχετικά κείμενα. Να μας στείλει παραμύθια έστω και σε ηλεκτρονική μορφή. Κάθεται και μου βάζει κείμενο όμως για το playstation, οδηγίες για την κεφετιέρα και κείμενα που μιλάμε για όλα όσα λέμε τα ψάχνω με το κυάλι

    Σταματάω εδώ γιατί μάλλον πολλά έχω γράψει πάλι και θα κάνω ανάρτηση μέσα στην ανάρτηση.

    Σε φιλώ και να ξέρεις πως πάντα τα κείμενα σου με βάζουν σε σκέψεις
    Σε ευχαριστώ :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αννα μου εγώ σε ευχαριστώ που μοιράζεσαι τις εμπειρίες σου μαζί μας και μέσα απο αυτές προβληματιζόμαστε, μαθαίνουμε. Σε ευχαριστώ για το τόσο ουσιαστικό σχόλιο.

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου