Μια μέρα στο τρελάδικο #truestory


Την Παρασκευή μετά το Πάσχα, δηλαδή αυτήν που μας πέρασε πριν την Κυριακή του Θωμά πέθανε ο θείος μου ο Γιάννης. Η μαμά του, δηλαδή η γιαγιά μου, λέει πως θα πάει στον παράδεισο. Όχι μόνο επειδή ήταν ένας πολύ καλός άνθρωπος άλλα επειδή πέθανε μέσα στις μέρες του Πάσχα που οι ουρανοί λέει είναι ανοιχτοί. Αλήθεια το πιστεύει! Σηκώνεται κάθε βράδυ νομίζω κατά τις 3 το ξημέρωμα και κάνει προσευχή, κάθε βράδυ! Δεν γράφω για να τονίσω το θάνατο του θείου μου μα για να δώσω έμφαση σε κάτι άλλο. Η μόνη εικόνα που θα αναφέρω από την κηδεία, αυτή που με τάραξε περισσότερο είναι αυτή της γιαγιάς μου. Με συγκλονίζει η εικόνα της μάνας που θρηνεί το παιδί της, πόσο μάλλον όταν αυτή είναι 99 ετών κι αυτό 65.

Η γιαγιά μου παντρεύτηκε ή την πάντρεψαν -δεν ξέρω- τον παππού μου όταν ήταν αυτή 15 ετών κι αυτός 28 κι έμεναν σε ένα σπίτι φιλοξενούμενοι. Δεν άργησε η ώρα που η γιαγιά μου υποψιάστηκε και τελικά επαληθεύτηκε πως ο παππούς μου την απατούσε με την 40άρα κυρία που τους φιλοξενούσε κι έτσι χωρίς να πει κουβέντα του ζήτησε να τα μαζέψουν και έφυγαν. Επέστρεψαν στο πατρικό του παππού μου στο οποίο έμεναν 16 άτομα κι η γιαγιά μου λέει πως τους υπηρετούσε. Τους μαγείρευε, τους καθάριζε, μέχρι και τα πόδια τους λέει πως έπλενε...αυτό δεν ήταν ζωή! Μια μέρα λέει αγόρασε ποντικοφάρμακο να το ρίξει στην κατσαρόλα να ξεκληρίσουν αλλά έτσι όπως πήγε να το ρίξει μέσα ένα μαγικό χέρι λέει σαν να της χτύπησε το δικό της χέρι την κατάλληλη εκείνη στιγμή κι έτσι δια μαγείας λέει έπεσε και σκορπίστηκε στο πάτωμα, το μάζεψε άρον άρον μην το δει κανείς και δεν το ξανατόλμησε. Να σας πω την αλήθεια αυτήν την ιστορία δεν την γνώριζα. Την είπε στην αδερφή μου τώρα το Πάσχα που ήταν να εξομολογηθεί. Της ζήτησε να πάρει μολύβι και χαρτί και να καταγράψει τις αμαρτίες της γιατί λέει μέχρι να πάει στον παπά μπορεί να ξέχναγε μερικές. Ε μέσα σε όλα ήταν κι αυτό τελοσπάντων.

Η γιαγιά μου παρά τη δύσκολη ζωή που έκανε με τον παππού μου γέννησε 12 παιδιά από τα οποία τα 7 πέθαιναν μετά από λίγα χρόνια ζωής, νομίζω κοντά στα 2 έτη από διάφορες ασθένειες που τότε ή δεν ήταν γνωστή η αιτία ή δεν υπήρχε ακόμη φάρμακο για τη θεραπεία του -τώρα με 5 μέρες αντιβίωση γίνεσαι περδίκι. Από τα 5 παιδιά που επέζησαν τα δυο ήταν αγόρια - ο μπαμπάς μου κι ο θείος Γιάννης και τα άλλα 3 κορίτσια. Ο θείος μου σε πολύ μικρή ηλικία έπαθε φυματίωση στο κόκαλο κι όταν τελικά η γιαγιά μου το ανακάλυψε, αφού έβγαζε πύον για πολλές μέρες, ήταν πλέον αργά. Το πόδι του είχε σαπίσει κι έτσι του αφαίρεσαν ένα τμήμα με αποτέλεσμα να κουτσαίνει στα 6 του.

Ο παππούς μου πέθανε όταν ο μπαμπάς μου ήταν μικρός, τον πάτησε ένα φορτηγό. Μετά τον θάνατο του ο μπαμπάς μου καθότι μεγαλύτερος ανέλαβε χρέη προστάτη και κουβαλητή κι έτσι από μικρός βγήκε στη δουλειά. Οι υπόλοιποι πήγαιναν σχολείο. Κάποιες μέρες που γυρνούσε από την δουλειά έβλεπε λέει τον αδερφό του άλλοτε στεναχωρημένο, άλλοτε βουρκωμένο κι άλλοτε με πρησμένα μάτια από το κλάμα κι όταν του ζητούσε εξηγήσεις αυτός κλεινόταν στον εαυτό του και δεν έβγαζε κουβέντα. Μια μέρα λέει πως είδε στο μπουφάν του ροχάλες! Τον άρπαξε από τον ώμο και τον πήγε στο σχολείο να του δείξει ποιος ευθυνόταν για αυτό, μα αυτός δεν έλεγε, δεν τους μαρτυρούσε. Η αιτία μία. Ψυχολογική βία. Λεκτική. Κοροϊδία.Παιδιά που άθελα τους σκοτώνουν την ψυχή του άλλου με τις λέξεις, αυτές τις βάναυσες. "Τι σημασία έχει που είσαι ο καλύτερος μαθητής στην τάξη αφού είσαι κουτσός;" Ζήσε τώρα 40 χρόνια στα τρελάδικα για αυτά τα λόγια των συμμαθητών σου που τρυπούσαν την καρδιά σου άδικα, σαν βέλη.

Καθώς ο καιρός περνούσε το δάκρυ διαδέχτηκε το γέλιο κι ο θείος μου εκεί που έκλαιγε άρχισε να γελά, μόνος, χωρίς λόγο. Σκεφτόταν κάτι και γελούσε, τρελάθηκε; Άλλες εποχές, άγνοια, αμορφωσιά και φτώχεια. Ο θείος ενώ ήθελε ψυχολογική υποστήριξη από ειδικούς αλλά κι από τους δικούς του κατέληξε έγκλειστος στο ίδρυμα Δαφνί στα 17 του έτη! Δεν ξέρω γιατί αλλά ακόμη θέλω να πιστεύω πως αυτός ο λάθος χειρισμός τρέλανε τον θείο μου, ο εγκλεισμός του.

Θυμάμαι ακόμα πως κάθε Κυριακή ο μπαμπάς μου μαζί με τη γιαγιά μου μας έπαιρνε μαζί του στο "τρελοκομείο" -τουλάχιστον έτσι το αποκαλούσαμε εμείς. Αυτή τον έκανε πάντα μπάνιο, τον τάιζε με δικό της σπιτικό φαγητό και μετά ερχόντουσαν στο κυλικείο να πιούμε όλοι μαζί πορτοκαλάδα - ήβη,αυτή στο γυάλινο μικρό μπουκαλάκι. Η γιαγιά μου τις περισσότερες φορές αγόραζε κούτες κρουασάν ή τσιγάρα και τα μοίραζε στους "τρελούς" οι οποίοι κάθε φορά που ερχόταν επισκέπτης τον περιτριγύριζαν ζητώντας του κάτι. Δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου μια νεαρή γυναίκα που μας πλησίαζε κάθε φορά κι έλεγε συνέχεια πως είναι μπαλαρίνα, συνέχεια. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα βουρκωμένα κόκκινα μάτια της γιαγιάς μου κάθε φορά που φεύγαμε από εκεί, δεν θα ξεχάσω ποτέ πως ο θείος μου μόνο γελούσε, μόνο αυτό γαμώτο.

Αντίο θείε, καλό ταξίδι


Σχόλια

  1. Δεν υπάρχουν σχόλια... Ο Θεός να αναπαυσει την ψυχή του. Και ίσως Εκείνος να συγχωρέσει αυτούς που έστειλαν το θειο σου εκεί. Η γιαγιά σου αγία. Την αγάπη μου σου στέλνω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Έχω σπαράξει... δεν ξέρω τί άλλο να σου γράψω...
    Μακάρι, να γαληνέψει η ψυχούλα του τώρα και κουράγιο σε όλους εσάς που μείνατε πίσω...
    (Ξέρω πως δεν μπορεί να αποτελέσει παρηγοριά αυτό, αλλά γνωρίζω από πρώτο χέρι πώς είναι να χάνεις νέους, χαμογελαστούς, αγαπημένους...)
    Καλό του ταξίδι...
    Φιλιά, κορίτσι μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Λυπάμαι πολύ Γεωργία μου... Ας αναπαυτεί η ψυχή του..κι αφού είναι εκεί πάνω.. σίγουρα θα γελάει..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Σιωπή...κρατάω αυτή την απέραντη σιωπή στην καρδιά της δυνατής γιαγιάς σου. Της δυνατής βασανισμένης γιαγιάς σου. Τύλιξε την με τα χέρια σου για λίγο...από εμένα...Καλό ταξίδι στο παιδί της, το γελαστό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ανώνυμος28/4/14, 5:02 μ.μ.

    Δεν έχω λόγια.................

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Τωρα τι να πρωτοπω. .?
    Για την γιαγιά? (Που αν ημουν στη θεση σου θα εγραφα βιβλιο με τα οσα θα ειχε να μου πει)
    Για τον θειο..που βιωσε τετοια συμπεριφορα και οδηγηθηκε σε ψυχικες διαταραχες -κατι το οποιο μου χτυπα..πολύ ευαισθητες χορδές. .
    Για τον πονο της μανας που δεν χωράει στο μυαλό μου..
    Τι να πω..?
    Θα αρκεστω σε ενα "καλο ταξίδι "για εκεινον..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Δεν ξέρω τι να πω...με γονάτισες!
    Να είσαι καλά να τον θυμάσαι...καλό του ταξίδι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Να είσαι καλά να τον θυμάσαι.
    Φιλάκια ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Σκληρές ζωές Γιωργίτσα μου. Τόσο μακρινές και τόσο δίπλα μας συχνά. Καλό παράδεισο στο θείο σου, να είστε καλά να τον θυμάστε γιατί είναι ιστορία αυτά. Αυτή ήταν η Ελλάδα του προηγούμενου αιώνα και όσο κι αν αυτά σοκάρουν τον πληθυσμό του ίντερνετ, πολλοί μα πάρα πολλοί εξακολουθούν να επιβιώνουν έτσι σκληρά ακόμα και στην Ελλάδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ρε συ γεωργία... Είναι πρωί, είμαι στη δουλειά και κλαίω... Λυπάμαι πολύ. Οχι γιατί πέθανε.. Αλλά για το πώς έζησε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Γεωργία μου καταρχάς συλληπητήρια! Εύχομαι πάντα να τον θυμάστε ως το γελαστό άνθρωπο! Κρίμα που η αμορφωσιά μιας ολόκληρης γενιάς στιγμάτισε πολλούς ανθρώπους. Ουφ, δεν μπορώ να πω κάτι άλλο. Σε φιλω. Κάλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Είναι ο πόνος που ξέρουμε... είναι ότι κι εσύ κι εγώ ως μητέρες, μπορούμε να νιώσουμε την ένταση αυτού του πόνου! Πρόσφατα έχασε τη μάχη ένας φίλος στα 33 του... η καρδιά μου πήγε να σπάσει όταν αντίκρυσα τη Μάνα. Καλό παράδεισο να έχει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. δεν έχω λόγια... έχω κι εγώ έναν θείο που αποτρελάθηκε με τον εγκλεισμό του στο Δαφνί.. ίσως να γράψω κι εγώ κάποια στιγμή...
    Καλό ταξίδι να έχει ο θείος σου... Καλό παράδεισο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Συγκλονιστικη ιστορια Γιωργια....
    Ευχομαι ο θειος σου να αναπαυθει εκει ψηλα καινα γελαει πλεον οσο θελει, ελευθερος και χωρις κανεναν να τον κατακριναι ή καταπιεζει.
    Καλο ταξιδι να εχει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου