Ενα ξωτικό στην ντουλάπα μου


Ένας φάκελος μέσα στην τσάντα του γιου μου ήταν η αιτία για να περάσουμε ένα υπέροχο Κυριακάτικο πρωινό στον πολυχώρο τέχνης Αλεξάνδρεια. Ο Βαγγέλης, ο συμμαθητής του γιου μας , μας καλούσε να περάσουμε μαζί του τα πέμπτα γενέθλια του παρακολουθώντας την παράσταση "Ένα ξωτικό στην ντουλάπα μου"

Αρχικά εντυπωσιάστηκα με την πρόσκληση που ήταν τυπωμένη σε φωτογραφικό χαρτί, γεμάτο χρώματα, περιποιημένη και με πολλές πληροφορίες, όπως άρμοζε άλλωστε στην περίπτωση, με τηλέφωνα επικοινωνίας και χάρτη για να να διευκολυνθούμε όσον αφορά το σημείο συνάντησης.

Ξεκινήσαμε λοιπόν με τον Παύλο μέσα στην τρελή χαρά που θα συναντούσε τους φίλους του κι εμένα από την άλλη λίγο μαγκωμένη και νευρική καθώς ήταν η πρώτη φορά που θα πηγαίναμε που δεν ξέραμε κανέναν, ούτε μικρό ούτε μεγάλο. Γιατί πέρα από μία συγκέντρωση γονέων που είδα απλά κάποιες φάτσες, πέρα από το σχολικό που βλέπω κάποια παιδάκια που βρίσκονται στο τμήμα του και την ομαδική φωτογραφία της τάξης για το ημερολόγιο του 2014 που κρέμεται στο ψυγείο μας δεν είχα μιλήσει με κάποιον προσωπικά.


Οι γονείς του Βαγγέλη που στεκόντουσαν στην είσοδο και υποδεχόντουσαν τους καλεσμένους ήταν τόσο ευγενικοί, χαρούμενοι και οικείοι που σε έκαναν να νιώσεις άνετα από το πρώτο λεπτό. Ο χώρος μικρός και ζεστός σε αγκάλιαζε και τα γέλια των παιδιών σου εξασφάλιζαν μία σίγουρα όμορφη συνάντηση. Στα αριστερά μας ένας όμορφος και λαχταριστός μπουφές και στα δεξιά μας η σκηνή κι οι ξύλινες γκρι καρέκλες που σε παρότρυναν να κάτσεις.

Τα φώτα έσβησαν κι η παράσταση ξεκίνησε. Αυτό που μου άρεσε ιδιαίτερα ήταν πως τα μηνύματα που περνούσε στα παιδιά ήταν πολλά, με απλό και κατανοητό τρόπο καθώς επίσης κι η διάρκεια της που ήταν τόση όση για την ηλικία των παιδιών αφού κανένα δεν δυσανασχέτησε ή βαρέθηκε.


Ο Παύλος για άλλη μια φορά με ενθουσίασε όταν έφερε να μας συστήσει τους δυο καλύτερους του φίλους. Χωρίς να του πούμε κάτι εμείς και χωρίς να έχει ξανασυμβεί κάτι παρόμοιο τον άκουσα να λέει στο φίλο του " Στράτο θες να γνωρίσεις τον μπαμπά μου; Έλα! " και μετά μας πλησίασαν κι ο Παύλος είπε " Αυτός είναι ο καλύτερος μου φίλος, ο Στράτος!" και μετά ο Θοδωρής του έδωσε το χέρι και του είπε "Χαίρω πολύ!". Κι ενώ τα παιδιά απομακρυνόντουσαν ακούσαμε το Στράτο να λέει χαμογελώντας "Ο μπαμπάς σου χάρηκε που με γνώρισε!" Μου φάνηκε τόσο αστείο που όλο αυτό έγινε με δυο τετράχρονα! 


Και μετά αφού τελείωσε η παράσταση μαζεύτηκαν οι γκρι καρέκλες και στο χώρο αυτό οι ηθοποιοί έγιναν ένα με τα παιδιά χορεύοντας και γελώντας. Έκοψαν την τούρτα κι όλοι μαζί έβγαλαν αναμνηστικές φωτογραφίες. Ήταν για μένα έκπληξη όλο αυτό, πώς τόσοι ξένοι μεταξύ τους έγιναν μια όμορφη παρέα, γιατί τα παιδιά ενώνουν! Επίσης μου έκανε τρομερά θετική εντύπωση πως όλα τα παιδάκια ήρθαν και με τους δυο γονείς τους. Δεν είναι υπέροχο να βλέπεις μπαμπάδες;

Σχόλια

  1. Η αλήθεια είναι πως οι εποχές άλλαξαν και πως ενώ στο παρελθόν τα παιδικά γενέθλια ήταν αυστηρώς υπόθεση των μαμάδων, πλέον έχουν γίνει και των μπαμπάδων...
    Χαίρομαι που περάσατε υπέροχα και να δεις πόσα ακόμα ωραία πράγματα θα ανακαλύψεις χάρη στο γιο σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τι ωραία που περάσατε Γεωργία μου! Ναι, είναι όμορφο που ήταν και οι μπαμπάδες! Έτσι, να πάψουν οι άντρες να είναι τουρίστες στην οικογένεια τους! Γέλασα πολύ με τις συστάσεις των πιτσιρικίων! Σε φιλώ, μεγάλο φιλί στον κούκλο σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πολύ ωραίος τρόπος για να γιορτάσει ένα παιδάκι τα γενέθλια του: φιλοι, θέατρο, γονείς... Χαιρομαι που περάσατε καλά!!! Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πολύ όμορφα γενέθλια
    Φιλάκια ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πρέπει να περάσατε πολύ όμορφα. Και ειδικά ο μικρός. Διαφορετικός και πολύ εκπαιδευτικός τρόπος για να γιορτάσει ένα παιδί τα γενέθλια του και γι΄αυτόν, αλλά και για τους φίλους του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου