Εσύ, η ζωή μου




Πριν από όλη αυτή τη φουρτούνα και φυσικά μη γνωρίζοντας καν πως είμαι έγκυος είχα ήδη αποφασίσει να σταματήσει ο Παύλος τον παιδικό σταθμό στα τέλη Ιουνίου αντί για τέλη Ιουλίου έχοντας την φαεινή ιδέα να περάσουμε δύο ολόκληρους μήνες μαζί, αυτοκόλλητοι, να κάνουμε τα μπάνια μας, τις βόλτες μας και τις εκδρομές μας, να τον χορτάσω. Δυστυχώς όμως δεν γνώριζα τι με περίμενε κι αφού οι εξελίξεις ήταν άλλες από τις προβλεπόμενες ο Παύλος κατέληξε σχεδόν όλο το καλοκαίρι κλεισμένος μέσα στο σπίτι, να κοιτά συνήθως nickelodeon και να παίζει μόνος στο δωμάτιο του. Είχα φτιάξει τα χαρτιά μου μέσω εσπα και περίμενα με αγωνία πλέον τα αποτελέσματα με την σκέψη ότι αρχές Σεπτέμβρη θα ξεκινήσει στο προνήπιο φέτος. 

Ήταν η χειρότερη περίοδος της ζωής μου κι ειλικρινά όσο πονούσα για το μωρό που είχα στα σπλάχνα μου άλλο τόσο πονούσα και για τον Παύλο. Δεν άντεχα να τον βλέπω να με παρακαλά να παίξουμε κι εγώ να μην μπορώ να σηκωθώ από το κρεβάτι, δεν άντεχα που δεν τον πήγαινα βόλτες, που δεν έκανε ποδήλατο και πατίνι που τόσο αγαπά, δεν άντεχα που κοιμόμουν πολλές φορές κι αυτός μόνος τριγύριζε μέσα στο σπίτι, μα το πιο τρομακτικό ήταν κάποια στιγμή που ένιωσα πως δεν έχω συναισθήματα για αυτόν πλέον, σαν όλη η αγάπη μου να εξατμίστηκε! Βέβαια ήταν παιχνίδια που έκανε το μυαλό μου αφού μέσα σε τόση θλίψη δυστυχώς μαύρισε κι η ψυχή και το μυαλό μου. Είχα γίνει μια άλλη. 

-Μαμά πότε θα γεννήσεις επιτέλους να παίξουμε όπως παλιά;
-Μαμά γιατί κάθε βράδυ κλαις; Εγώ σε ακούω, το ξέρεις;
-Μαμά το αδερφάκι μου είναι άρρωστο;
-Μαμά γιατί τσακώνεσαι με το μπαμπά;

Ερωτήσεις που έπεφταν σαν μαχαιριές στην καρδιά μου κι εγώ αβοήθητη κι αδύναμη να κάνω κάτι τον αγκάλιαζα σφιχτά κι έκλαιγα πάλι και το μόνο που του έλεγα ήταν ότι τον αγαπάω πιο πολύ από οτιδήποτε σε αυτή τη Ζωή, έλεγα πως θα αλλάξουν τα πράγματα κι ότι πρέπει να κάνει λίγη ακόμη υπομονή. Ήξερα θεωρητικά πως τα παιδιά καταλαβαίνουν τα πάντα, αυτό που δεν ήξερα πρακτικά είναι πόσο επηρεάζουν την ψυχούλα τους όλα αυτά που προβληματίζουν τους γονείς τους.

Από την άλλη πλευρά σε μια επίσκεψη που έκανα σε κάποιον ψυχοθεραπευτή εκείνο το διάστημα φάνηκα μάλλον υπερβολική και δόθηκε θετική έμφαση στον χρόνο και στον χώρο που του έδωσα άθελα μου και πόσο καλό του έκανε αυτό. Στην αρχή αναρωτήθηκα μπας και με δουλεύει ο ψυχοθεραπευτής και μου τα λέει για να ηρεμήσω ή τουλάχιστον να διώξει ένα βάρος από πάνω μου, μετά όμως έκατσα και σκέφτηκα τις φορές που ο Παύλος όταν ήθελε να πιει χυμό άνοιγε πλέον το ψυγείο, έβγαζε το μπουκάλι,έβαζε μια καρέκλα κοντά στον πάγκο της κουζίνας, σκαρφάλωνε, άνοιγε το ντουλάπι, έπαιρνε ένα ποτήρι κι έβαζε μόνος του κι έπινε. Αφού τελείωνε αυτή η διαδικασία ερχόταν στο δωμάτιο που συνήθως ήμουν ξαπλωμένη κι έλεγε "μαμά τα κατάφερα!" και φυσικά αυτό γινόταν και με άλλα πράγματα ή καταστάσεις κι έδειχνε όντως πολύ χαρούμενος και περήφανος.

Κι ενώ εγώ ήμουν μεταξύ ζωής και θανάτου ο γιος μου τελικά μένει σχεδόν ολόκληρο το Σεπτέμβριο στο σπίτι και αυτό με πονά όλο και πιο πολύ αφενός γιατί εγώ δεν μπορώ να αντεπεξέλθω στις καθημερινές του ανάγκες, κουράζομαι, δεν μπορώ να σκεφτώ και να ηρεμήσω, δεν μπορώ να κλάψω όποτε θέλω, δεν μπορώ να μιλήσω ελεύθερα στο τηλέφωνο με γιατρούς γιατί ο μικρός ακούει κι αφετέρου γιατί το παιδί μένει πίσω, έχει απομακρυνθεί από φίλους κι έχει βγει από το πρόγραμμα του.

Όσον αφορά το σχολείο το προτιμότερο θα ήταν να συνέχιζε στον παιδικό σταθμό που πήγαινε πέρσι καθώς είχε προσαρμοστεί απόλυτα στο χώρο κι εκεί είχε ήδη τους φίλους του αλλά και γιατί είναι από τους κορυφαίους. Μην είμαστε κι αχάριστοι όμως... Ώσπου ήρθε η χαρμόσυνη είδηση (κι ας άργησε άξιζε τον κόπο) πως το παιδί τελικά θα ξεκινήσει στον παιδικό σταθμό Sparrow's. Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη, επιτέλους χαρά... αν δεν ήταν κι ο Παύλος σε αυτό το σπίτι θα είχαμε διαλυθεί τελείως. Αυτός μας έκανε να γελάμε, αυτός μας έκανε να έχουμε λόγο να συνεχίσουμε τη ζωή μας, ο,τι κι αν συνέβαινε αυτός ήταν που μας έδινε δύναμη.

Ο παιδικός αυτός σταθμός-νηπιαγωγείο ξεπέρασε τις προσδοκίες μου. Καταρχάς ο γιος μου προσαρμόστηκε αμέσως κι από την πρώτη μέρα έκατσε σε ολόκληρο το ωράριο 8:30-15:30. Φυσικά γνώρισε νέους φίλους κι εγκλιματίσθηκε. Αυτό όμως που με χαροποίησε περισσότερο είναι το εκπαιδευτικό πρόγραμμα του σταθμού. Κάθε εβδομάδα ξεκινούν ένα θέμα για το οποίο συζητούν, ζωγραφίζουν, κάνουν κάποια κατασκευή και παρακολουθούν οπτικοακουστικό υλικό. Ο Παύλος κάθε φορά που φέρνει κάποια κατασκευή στο σπίτι με υπερηφάνεια την βγάζει από την τσάντα του και μου τη χαρίζει. 

"Μαμά για σένα το έφτιαξα κι αυτό!"



Το πρώτο ευχάριστο σοκ ήταν ένα απόγευμα που μου είπε πως έμαθε ένα γράμμα κι εγώ χωρίς να φανταστώ πως όντως γνώριζε του είπα αδιάφορα γράψτο αν το ξέρεις. Άρχισε τότε να γράφει και να εκφωνεί το Φ, το Π, το Ο κι αργότερα μπήκαν κι άλλα γράμματα στο χορό. Συγκινήθηκα απίστευτα, το αγοράκι μου αρχίζει να γράφει...



Ένα άλλο απόγευμα μου λέει 
-Μαμά το ξέρεις πως στα αγγλικά με λένε Paul; 
-Πως σε λένε Παύλο;;; άφωνη η μάνα!
Κι έτσι ξεκίνησε τα good morning, τα thank you, τα why και τα i am fine και κάθε φορά τον περίμενα με αγωνία να ακούσω τι καινούριο έχει μάθει και να δω τη χαρά στα μάτια του. 

Κάνει και γυμναστική που μου επιδεικνύει κάθε φορά (και ένα και δύο), τένις, στίβο και μπάσκετ, θα ξεκινήσουν παραδοσιακούς χορούς και εννοείται πως συμπεριλαμβάνεται μουσική και μία πρώτη επαφή με τα μουσικά όργανα.

Κάτι τελευταίο μα πολύ σημαντικό για μένα είναι κι η επίσκεψη παιδιάτρου και παιδοψυχολόγου μία φορά το μήνα. Η συζήτηση μαζί της με κάνει να νιώθω ήδη ασφάλεια για αυτό που θα ακολουθήσει είτε είναι η αντιμετώπιση κάποιας ασθένειας του μωρού είτε είναι απλά και μόνο ο ερχομός ενός νέου μέλους στην οικογένεια μας και τι αντίκτυπο έχει αυτό στο παιδί μου.

Είμαι πανευτυχής που είχα την τύχη να βρεθεί το παιδί μου σε ένα τόσο καλό κλίμα με τόσες δραστηριότητες, φίλους και παιχνίδι ακριβώς στην πιο κατάλληλη στιγμή. Του αξίζει μετά απο αυτό το δύσκολο καλοκαίρι, μας αξίζει και εμάς να βλέπουμε το παιδί μας ευτυχισμένο.



*Συμπληρώνω αυτή την παράγραφο μετά τη δημοσίευση της ανάρτησης αυτής. Κοίτα να δεις τι έγινε τώρα και δεν νομίζω να είναι τυχαίο. Η προηγούμενη ανάρτηση χωρίς να έχω πειράξει κάτι και για ένα πολύ περίεργο λόγο δεν δεχόταν σχόλια. Όσο κι αν προσπάθησα να δω τι φταίει δεν έβγαλα άκρη κι όσο περνούσαν οι μέρες σκεφτόμουν πως ίσως έγινε για καλό, πως ίσως επηρεαζόμουν απο τα σχόλια αρνητικά ή δεν ξερω εγώ τι άλλο... και τώρα να που επανήλθαν μόνα τους. Δεν είναι περίεργο;  


Σχόλια

  1. Ζηλευτός ακούγεται αυτός ο σταθμός και είσαι πολύ τυχερή γιατί πολλοί γονείς τραβάνε τα πάνδεινα με τους παιδικούς σταθμούς και ας δίνουν ένα κάρο χρήματα! Για τον Παυλίτο σου το περίμενα ότι θα φερόταν σαν κύριος, έτσι μας έχει συνηθίσει άλλωστε! Ωστόσο κάντου ζουζουνιές και αγάπες γιατί είναι και αυτός μικρούλης ακόμα και χρειάζεται τις αγκαλιές του,θα το δεις ίσως πιο εντονα όταν έρθει το αδελφάκι με το καλό! Έτσι και η Κατερίνα μου, όσο ήμουν έγκυος συμπεριφερόταν σαν μεγάλη κοπέλα και απο όταν γέννησα μπεμπεκίζει!
    Για την προηγούμενη ανάρτηση αν και προσπάθησα να σχολιάσω, ίσως τελικά να ήταν γραφτό να γίνει έτσι!
    Τα καλύτερα εύχομαι απο καρδιάς και να πάνε όλα πρίμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ένα κομμάτι της ανάρτησης σου είναι σαν να το έγραψα εγώ. Δεν μπορώ να πω ότι τώρα έχει καλυτερέψει. Με το δεύτερο μωρό νιώθω όλο και πιο πολύ τύψεις και ενοχές ως προς το πρώτο μου γιο. Πλέον ο χρόνος μοιράζεται. Και αν και βλέπω ότι τον χαϊδεύει και του κρατάει το χεράκι...Δεν καταλαβαίνει. Ξέρει ότι κάτι άλλαξε. Αυτό που με ισοπεδώνει είναι ότι νιώθω ότι έχει φύγει από μένα. Συναισθηματικά. Και όσο προσπαθώ τόσο απομακρύνεται. Μακάρι να ήταν λίγο μεγαλύτεροςνα μπορούσε να μιλήσει.
    Θα σου πω κάτι, τα παιδιά μας ωριμάζουν με τον ερχομό του μωρού. Ο γιος μου 2 ετών, θα μου φέρει φωτομοντέλο, το μπιμπερό,οόταν κλάψει το μωρό θα μου πει ΜΑΜΑ, μωρο, μαμ! Θα φέρει την πιπίλα του μωρού.... Έχω μείνει άφωνη. Αυτά που μέχρι τώρα τα ζητούσα από άλλους για εκείνον, τώρα τα κάνει εκείνος.

    Μη μου στεναχωριέσαι. Όλα καλά θα πάνε. Σε όλα. Μην σταματάς να χαμογελάς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. * μωρομαντηλο!!!!!!, καλέ τι φωτομοντέλο????...(λες να μου κουβαλήσει κανένα αργότερα? Οϊμε η μάνα...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαχαχα κι εγω στην αρχή λέω μα τι γράφει;
      Μαράκι μου ταιριάζουμε τόσο... Η αλήθεια είναι πως σε αυτές τις ηλικίες είναι ίσως πιο δύσκολα τα πράγματα, είναι και τα δυο σου παιδιά πολύ μικρά όμως με τον καιρό είμαι σίγουρη πως θα βρείτε τις ισορροπίες σας, φιλιά πολλά

      Διαγραφή
  4. Ολα θα πάνε καλά. Και ο Παύλος ήταν συμφωνα με αυτά που εγραφες πολύ ώριμο παιδί. ΚΑι συνεχίζει να είναι παρόλο που είναι τόσο μικρουλης. Το σχολειο φάινεται καταπληκτικό και ήταν ότι χρειαζόσασταν όλοι στην οικογένεια. Ενα περιβάλλον γι αυτον με ευχαριστα ερεθίσματα.
    Να κάνεις ευχάριστες σκέψεις και θα αλλάξουν όλα προς το καλύτερο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μακάρι κι εγώ αυτό προσεύχομαι, σε ευχαριστώ

      Διαγραφή
  5. Ο Παύλος είναι ώριμος και χαίρομαι που στο σχολείο που πάει έχει τόσα ερεθίσματα...δεν είναι υπέροχα όλα αυτά που φτιάχνει για σένα?...όλα καλά θα πάνε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία χαίρομαι που βλέπω σχόλιο σου, χαθήκα ρε γμτ κι απο το δικό μου και απο τα δικά σας τα μπλοκ, εύχομαι σύντομα να καλύψω το κενό μου

      Διαγραφή
  6. πολυ χαιρομαι που εγραψες συντομα..χαιρομαι ακομα πιο πολυ για τον παυλο σου και οτι κανει τοσο υπεροχα πραγματα.ευχομαι μονο χαμογελα απο εδω και στο εξης..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαρά ήσουν για μένα μια πολύ ευχάριστη έκπληξη κι όσο κι αν μην το ξέρετε μου δίνετε τόση δύναμη και κουράγιο...να σαι καλά και να χαίρεσαι κι εσύ την κορούλα σου

      Διαγραφή
  7. Τη προηγούμενη ανάρτηση τη διάβασα 10 φορές. Είχα καταλάβει ότι κάτι συνέβαινε γιατί είχες κλείσει το blog σου αλλά δε φανταζόμουν τι μπορεί να σου είχε συμβεί...Ηθελα σαν τρελή να σου σχολιάσω, μέχρι και μειλ σκέφτηκα να σου στείλω, αλλά λέω για να έχει κλείσει τα σχόλια μάλλον δε θέλει γνώμες. Και στην τελική νομίζω ότι για καλό έγινε.. Το θέμα είναι πολύ σοβαρό και πολύ προσωπικό για να αμπελοφιλοσοφούμε εμείς πάνω του...

    Σου εύχομαι τα πράγματα να πάνε όσο καλύτερα γίνεται... Για όλους σας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χριστινάκι μου χάρηκα πάρα πολύ που είδα σχόλιο σου, ας μου έστελνες email, κάντο και τώρα αν το νιώθεις ακόμα, είμαι καλύτερα ψυχολογικά και μπορώ πλεον να το συζητήσω. Μου λειψες τρελοκομείο, με την πρώτη ευκαιρία θα μπω να διαβάσω τις δεκάδες φάνταζομαι αναρτήσεις που έχω χάσει

      Διαγραφή
  8. Πάντα μετά από την συννεφιά ή την καταιγίδα, ο ήλιος βγαίνει σιγά σιγά λαμπερός και ζεστός.
    Χαίρομαι και που σε διαβάζω αλλά και ξέρω πως είσαι καλύτερα, πως είσαι πιο δυνατή. Οχι μόνο για τους άλλους αλλά και για σένα.
    Εύχομαι μέσα απο την καρδιά μου να πάνε όλα καλά.
    Για τον Παύλο ειμαι σίγουρη, επειδή είναι ώριμος και τόσο έξυπνος, πως θα τα πάει περίφημα. Άσε που με όλα αυτά που μαθαίνει θα γίνει ξεφτέρι!! Μπράβο στο αντράκι σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι Δήμητρα, ευτυχώς είμαι καλύτερα, νιώθω πιο δυνατή.
      Μου λέιψατε ρε!

      Διαγραφή
  9. Γλυκό μου κορίτσι εύχομαι από τα βάθη της ψυχής μου να έχεις πάντα δύναμη και να βλέπεις τη ζωή με χαμόγελο και αισιοδοξία! Ο Παύλος σου είναι η απόδειξη του πόσο καλά τα καταφέρνεις!
    Σου έχω και ένα βραβείο! Με πολύ αγάπη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να σαι καλά βρε Ειρήνη, σε ευχαριστώ και για το βραβείο. Να χαιρεσαι κι εσυ τα πανέμορφα κορίτσια σου

      Διαγραφή
  10. Χαίρομαι που ο Παύλος σου περνάει όμορφα, φαίνεται δυνατό και ώριμο παιδί και έχει μια μαμά που ξέρει ακριβώς τι θέλει ο γιός της και φυσικά τον λατρεύει. Η ανάρτησή σου αυτή μου άφησε μια γλυκιά αίσθηση και ελπίζω απο εδώ και στο εξής όλα γλυκά να είναι, μας έλειψες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Εύχομαι να πάνε όλα καλά από δω κι εμπρός. Χρειάζεται να είσαι εσύ δυνατή και όλα θα πάνε καλά. Ξεκουράσου και πάρε δυνάμεις γι αργότερα.
    Kathy by anthomeli

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ...δυναμη, ποιος την εχασε για να τη βρω εγω;
      Σε ευχαριστώ Κατερίνα μου, φιλια πολλα

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου