Η μικρή Μαρία #truestory


Επιστρέφοντας από τη Θεσσαλονίκη φίλοι και γνωστοί, γνωρίζοντας τι σπούδαζα τόσα χρόνια, αρχίζουν και μου τηλεφωνούν. Άλλοι θέλουν να αδυνατίσουν, άλλοι ζητούν μια υγιεινή διατροφή κι άλλοι συστάσεις για κάποια πάθηση. Έτσι κάνω τον πρώτο κύκλο κι επειδή τα αποτελέσματα είναι εκθαμβωτικά, το όνομα μου γύρω από τη λέξη δίαιτα γίνεται ολοένα και πιο γνωστό στην περιοχή μου. Έτσι απλά, πολύ απλά. Έχω πολύ δουλειά, είμαι όλη μέρα στους δρόμους, γνωρίζω συνέχεια κόσμο, μπαίνω σε τόσα διαφορετικά σπίτια. Από επαύλεις έως "τροχόσπιτα". Κουράζομαι πολύ μα το απολαμβάνω. Οι σπουδές μου αλλά κι όλη αυτή η προσπάθεια, όλος αυτός ο αγώνας που για μένα έγινε Γολγοθάς, βρήκαν ανταπόκριση. Τα έξοδα του πατέρα μου δεν πήγαν χαμένα.

Κι έτσι ο καιρός περνά κι όλα αυτά τα χρόνια κάθε μέρα βλέπω καινούρια χαμόγελα κι επιτεύξεις. Η δουλειά μου ίσως είναι το γιατρικό μου. Κι αφού επιλέχθηκα (δεν ξέρω από που) να βοηθάω ανθρώπους να καλυτερέψουν την υγεία τους και την εμφάνιση τους, έγινε για μένα σκοπός ζωής, να στηρίζω και να βοηθάω όποιον μου το ζητήσει, ούσα στο πλάι τους με όποιον τρόπο αυτό είναι εφικτό.

Γνωρίζω συνέχεια διαφορετικές προσωπικότητες, παρατηρώ διαφορετικά χαρακτηριστικά, ακούω διαφορετικές χροιές. Αγαπώ τη δουλειά μου. Μέσα από αυτήν νιώθω άξια, χρήσιμη, μοιράζομαι τη χαρά των ανθρώπων που αλλάζουν εξωτερικά μα κυρίως εσωτερικά. Ναι αυτό είναι που με ευχαριστεί, η αλλαγή στη διάθεση τους. Νιώθω πως μπορώ να κάνω χαρούμενους κάποιους ανθρώπους. 
Για αυτό αγαπώ τη δουλειά μου.

Σε όλα αυτά τα χρόνια έχω μπει σε χιλιάδες σπίτια. Κάθε σπίτι και μια ιστορία. Κάποιοι είναι κρύοι και τυπικοί μα κάποιοι άλλοι σε αγκαλιάζουν σαν παιδί τους κι ανυπομονείς για το επόμενο ραντεβού. Σε αγαπάνε κι αυτό φαίνεται.

...Με παίρνει τηλέφωνο και μου ζητά μια επίσκεψη άμεσα. Της προτείνω να βρεθούμε την επόμενη εβδομάδα, οι μέρες αυτές είναι τόσο φορτωμένες, μα αυτή επιμένει. "Σε παρακαλώ έλα έστω για δέκα λεπτά". Ψυχαναγκαστικό θα μπορούσε να το πει κανείς μα εμένα με γεμίζει χαρά. Ξέρω πως με την παρουσία μου και με δυο κουβέντες θα ηρεμήσει. Λίγο είναι αυτό; Την ίδια μέρα της τηλεφωνώ και της λέω πως θα περάσω, γελάει και μου λέει ευχαριστώ.

Ανοίγει την πόρτα έχοντας αγκαλιά την δυομισάχρονη κόρη της. Τα μάτια της γυαλίζουν από χαρά. Όση ώρα λέμε τα περί δίαιτας καταλαβαίνω πως η κόρη της έχει κάποιο πρόβλημα μα δεν μπορώ να διευκρινίσω τι. Τα χεράκια της είναι λίγο τεντωμένα, το κεφαλάκι της γέρνει. Ήξερα ότι έχει ένα γιο 5 ετών και την κόρη της την τελευταία φορά που την είδα ήταν 6 μηνών. Τότε δεν μου είχε φανεί τίποτα περίεργο...

...Όταν η Μαρία ήταν 6 μηνών σιγουρευτήκαμε μαζί με την παιδίατρο ότι κάτι της συμβαίνει. Το παιδί δεν είχε τις κατάλληλες αντιδράσεις, τα τυπικά αντανακλαστικά, ήταν λίγο σαν χαμένο. Στην αρχή νομίζαμε πως είναι τυφλό ή πως δεν ακούει, κάναμε τις απαραίτητες εξετάσεις και ψάχνοντας φτάσαμε να της κάνουμε αξονική.  Εκεί βρέθηκαν πολλές μικρές κύστες στο κεφάλι της Μαρίας, κοντά στον εγκέφαλο. Τρέχαμε κάθε μέρα σε γιατρούς, μου φάνταζε βουνό. Και που δεν πήγα... Το παιδί παρακολουθείται σε εβδομαδιαία βάση από παιδίατρο, παιδοορθοπεδικό, παιδονευρολόγο, κάνει φυσιοθεραπείες και κάθε τόσο εξετάσεις.

Στην αρχή πήγαινα στα νοσοκομεία κι έβλεπα γονείς χαρούμενους με προβληματικά παιδιά να γελούν κι έλεγα σίγουρα είναι ΤΡΕΛΟΙ , δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπίζουν τέτοια προβλήματα και να είναι τόσο χαλαροί. Κι ήρθε η ώρα μου Γεωργία που πλέον νιώθω κι εγώ το ίδιο. Μπαίνω μέσα και νιώθω σαν το δεύτερο σπίτι μου. Τώρα καταλαβαίνω. Δεν ήταν τρελοί, όχι.

Όταν γέννησα τη Μαρία γυρίζοντας από το μαιευτήριο αγχωνόμουν και στεναχωριόμουν πως θα ρθει κόσμος σπίτι μου να δει το παιδί κι εγώ δεν έχω βάλει ακόμη κουρτίνες. Δεν είχα προλάβει να πετάξω τον παλιό καναπέ και να αγοράσω εκείνο το σαλόνι που τόσο μας άρεσε, η αυλή δεν είχε φτιαχτεί ακόμη έτσι όπως έπρεπε. Πόσο χαζή ήμουν! Πόσο Θεέ μου χαζή.. Με τι ασχολιόμουν.. τίποτα δεν έχει αξία. 

Ξέρεις τι μου είπε ο άντρας μου; Πως πριν τη Μαρία ζούσαμε σε άλλο κόσμο κι είχε τόσο δίκαιο. Κι ο γιος μου ξέρεις τι λέει; Μαμά περίμενα να γεννηθεί η Μαρία πως και πως και τώρα η Μαρία δεν μου μιλάει, δεν περπατάει, δεν παίζει μαζί μου. Μαμά πότε θα περπατήσει; Γιατί δεν μου μιλά; Τι να του πεις αυτού του παιδιού; 

Η δεκάλεπτη νυχτερινή επίσκεψη μου έγινε δίωρη κι όταν γύρισα σπίτι δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Ξέρω δεν πρέπει να κουβαλάμε την ψυχολογία της δουλειάς στο σπίτι... εκείνο το βράδυ όμως δεν γινόταν διαφορετικά.   

Σχόλια

  1. Καθε παιδι ειναι μοναδικο. Γι αυτο και γελουν. Πολυ συγκινητικη ιστορια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πόσο δίκιο είχε αυτή η μανούλα. Όταν χάσουμε κάτι καταλαβαίνουμε την αξία του. Η υγεία, πόσο πολύτιμη και πόσο σημαντική είναι και ειδικά όταν αφορά τα παιδιά μας. Όσοι λοιπόν την έχουμε πρέπει να χαμογελάμε και να ξυπνάμε χαρούμενοι που απολαμβάνουμε τον ήλιο!!!
    (Αχ Γιωργία τι μας έκανες πρωί πρωί!!!!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Είσαι ευαίσθητος άνθρωπος Γεωργίτσα μου... Δυστυχώς συμβαίνουν αυτά στη ζωή και μερικές φορές δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα... Ας μένουμε όμως πιστοί στη ζωή και ας είμαστε ευγνώμονες για όσα ο Θεός και η Μοίρα μας δίνουν απλόχερα καθημερινά...
    Φιλάκια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Κι όμως η μικρή Μαρία, όπως και η μικρή Ιωάννα υπάρχουν και θα υπάρχουν γιατί κάποιος έγραψε γι'αυτές. Όπως λέει η Μαρία στο πρώτο σχόλιο, κάθε παιδί είναι μοναδικό, ακόμα κι αν υπήρξε μόνο στην κοιλιά μας. Να παραμείνεις πάντα ευαίσθητη, γιατί η ευαισθησία είναι μέγα προσόν, κι αυτό φαίνεται σε όλα σου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου