Νυχτερινή βάρδια




21:00

“Δεν θέλω να πάω στη δουλειά…” ακούω τον εαυτό μου να επαναλαμβάνει αυτή τη φράση κάθε φορά πριν τη νυχτερινή μου βάρδια. Ξαπλωμένη ακόμα στο κρεβάτι μου προσπαθώντας να κερδίσω πολύτιμα λεπτά της ζεστασιάς και θαλπωρής του σπιτιού μου αναρωτιέμαι: “Μα γιατί μου συμβαίνει αυτό;”

Αναγνωρίζω πρώτα τα σημάδια που φαίνονται με γυμνό μάτι…

Πρώτον το βράδυ είναι για να κοιμόμαστε, χρόνια τώρα…όλη η φύση ησυχάζει! Εγώ γιατί πρέπει να μείνω ξύπνια ;;;

23:00

Φτάνω στο νοσοκομείο και αφού έχω κάνει νοσηλεία και έχω βεβαιωθεί ότι όλοι είναι ήσυχοι στους θαλάμους τους, κάθομαι στο γραφείο και ως συνήθως κοιτάζω στον πίνακα ανακοινώσεων για τα νέα της ημέρας. Το βλέμμα μου σταματάει σε μια ευχαριστήρια επιστολή την οποία σας παραθέτω παρακάτω αυτούσια παραλείποντας για ευνόητους λόγους ονόματα….

«Αξιότιμες κυρίες και κύριοι της άνω κλινικής

Αισθάνομαι ‘ότι τούτο εδώ το χαρτί είναι πολύ μικρό για να χωρέσει τα αισθήματα και την ευγνωμοσύνη μας απέναντι στο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό της άνω κλινικής κατά τη διάρκεια της νοσηλείας μας από 03/04/2012 ως και 30/06/2012 και από 07/12/2012 ως και 20/12/2012.

Σας ευχαριστούμε και σας συγχαίρουμε για την επιστημονική και επαγγελματική σας κατάρτιση την αντιμετώπιση και την συμπαράσταση στον ανθρώπινο πόνο.

Σας ευχαριστούμε για τον αγώνα που δώσατε να κρατήσετε και να διασώσετε τη ζωή του παιδιού μας αλλά και για την αποκατάσταση της υγείας του.

Σας σφίγγουμε το χέρι και σας βεβαιώνουμε ότι θα μείνετε βαθιά στην καρδιά μας.

Μετά τιμής

Φώτης-Μαρία Δ.»


Το μυαλό μου γυρίζει στην πρώτη μέρα που ο γιος των ανθρώπων αυτών ήρθε στην κλινική μας. Απόπειρα αυτοκτονίας με καραμπίνα στα 32 χρόνια. Αναρωτιέμαι αν πρέπει να αναφέρω τους λόγους. Σκοπός μου δεν είναι η συγκίνηση αλλά η τροφή για σκέψη. Έντονη εφηβεία, εμπειρία με ουσίες και ένας χωρισμός αιτία του οποίου ήταν ο θάνατος .Η κοπέλα του αυτοκτόνησε γιατί είχε τα πάντα…χρήματα, ακίνητα ,ταξίδια… αλλά κάτι της έλειπε. Αγάπη άδολη και αυθεντική. Για εκείνη όχι για τα χρήματα των γονιών της.

Πόσα μπορεί να αντέξει ο άνθρωπος; Πόσο πόνο το σώμα; Πόσα φάρμακα είναι ικανά να κάνουν το μυαλό να σταματήσει; Να μη σκέφτεται; Να μην σκαλίζει θύμησες και αναμνήσεις;

Ο Κώστας δεν μπορεί να απαντήσει…με το ζόρι σχεδόν τον καταλαβαίνουμε και αυτό όταν πιέζει το στόμιο της τραχειοστομίας για να πάει αέρας στις φωνητικές του χορδές και να παράγει ήχο.


04:30

Μπαίνω στο θάλαμο του για να κάνω νοσηλεία τον ξυπνάω και όταν τελειώνω με τις αντιβιώσεις του πιέζει την οπή της τραχειοστομίας και μου λέει « Καλά Χριστούγεννα αδελφή..( Ξέρει το όνομα μου αλλά προτιμάει αυτό…)

Αύριο ο Κώστας παίρνει εξιτήριο για να κάνει γιορτές στο σπίτι του με την οικογένεια του. Θα ξανάρθει πάλι για το επόμενο χειρουργείο αποκατάστασης…


06:00

Λίγο πριν το τέλος της βάρδιας μου, λίγο πριν μπω στο αυτοκίνητο για να φτάσω στο σπίτι και να ξεκουραστώ στην αγκαλιά του αγαπημένου μου ξέρω πως έχω την απάντηση στην ερώτηση που έκανα το προηγούμενο βράδυ στον εαυτό μου…

Πρέπει να πάω στη δουλειά για να μπορεί κάποιος απλά να με φωνάξει όταν πονάει..

Να ξέρει ότι θα είμαι εκεί όταν με χρειαστεί..

Ότι θα ξενυχτάω για να μπορέσει να περάσει και αυτή η νύχτα στο νοσοκομείο…

Για να με αποκαλέσει αδελφή του... Γιατί αλήθεια ποιος μας νοιάζεται περισσότερο από την οικογένεια μας και τα αδέλφια μας ;;;;


Υπογράφει η Α.Φ


Η ενότητα "Μιλάς; Σ'ακούω" φτιάχτηκε για σένα που θες να εκφράσεις δημόσια κάποιες σου κρυφές ή όχι σκέψεις. Μπορείς να τις στείλεις στο email lamprianidi@gmail.com ή στη σελίδα του 4 seasons inbox. Μίλησε μας, θα σε ακούσουμε!

Σχόλια

  1. Υπέροχη ανάρτση.Συγχαρητήρια.Είναι δύσκολο για εσένα μα είναι τόσο υπέροχο να είσαι τόσο σημαντικός....Καλό κουράγιο και συγχαρητήρια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ειρηνη Τ. (Ψυχολογος)22/12/12, 8:26 μ.μ.

    θα αναφερθω στην κοπελα του παιδιου αυτου που αναφερεις οτι αυτοκτονησε "επειδη ειχε τα παντα ". Βασικα θα αναφερθω στον πλουτο κι αν αυτος μας κανει ευτυχισμενους. Ο πλουτος φερνει την ευτυχια; Σιγουρα οχι. Σιγουρα σε φερνει ενα βημα πριν την δυστυχια.Γιατι;
    Ενας ανθρωπος που δεν εχει ολες τις ανεσεις, θεωρει οτι ο πλουτος μπορει να τον κανει ευτυχισμενο. Σιγουρα μπορει να του δωσει πολλες ανεσεις, αλλα οχι να του γεμισει την ψυχη. Υπαρχει ενα κενο σε καθε ψυχη, ανεξαρτητα της τσεπης του. Τι ζηταει ενας ανθρωπος απο την ζωη του; Να εχει εναν σκοπο. Οντας πλουσιος , εκπληρωνεις μια μια τις επιθυμιες σου(τις υλικες).Οταν τις εκπληρωσεις σιγα σιγα ολες, αναρωτιεσαι, τι αλλο εχει μεινει . Τις εχεις εκπληρωσει ολες, δεν εχεις πια ονειρα να αναζητας. Γιατι ομως το κενο της ψυχης σου δεν γεμιζει. Γιατι νομιζες πως ΤΟ να εχεις τα παντα , σε κανει απαραιτητα ευτυχισμενο. Το κενο της ψυχης γεμιζει μονο εαν ανακαλυψεις τον εαυτο σου. Μονο εαν ρωτησεις τον εαυτο σου ¨"Ποιος ειμαι και ποιος ειναι ο σκοπος μου. "

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Έχω μείνει άφωνη και τα δάκρυα τρέχουν. Εύχομαι του χρόνου τα Χριστουγεννα να έχουν γιατρευτεί οι πληγές στο σώμα και την ψυχή του Κώστα και όλων μας! Καλά Χριστούγεννα, με αγάπη και πληρότητα στην καρδιά μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Γιωργία μου είχα διαβάσει την ανάρτηση αυτή εδώ και μέρες και δεν εβρισκα του κουράγιο να σχολιάσω. Τι να πω για τον Κώστα. Εύχομαι να ειναι στο σπιτάκι του τώρα και να καταφέρει να τα ξεπεράσει όλα αυτά, σωματικά αλλά κυρίως ψυχικά!
    Όσο για τη φίλη σου, της εύχομαι δύναμη και κουράγιο να συνεχίσει το τόσο ψυχοφθόρο αλλά συγχρόνως καταπληκτικό λειτούργημα που κάνει. Μπράβο έχω μόνο να πω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Εκπληκτική ανάρτηση. Απίστευτη! Το έχω ζήσει όλο αυτό και ξέρω πόσο σημαντική είναι η δουλειά τους. Σας ευχαριστούμε που υπάρχετε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου