Πολυκατοικία


Χθες συνάντησα μια φίλη που αποφάσισε πως ήρθε η ώρα να φύγει από τη φωλιά του πατρικού κι έτσι νοίκιασε ένα διαμέρισμα σε μία πολυκατοικία. 
Χαρά, ενθουσιασμός κι ευτυχία!

Στον επάνω όροφο μια πολυμελής οικογένεια. Ακούγονται συνέχεια βήματα, φωνές, γέλια και πολλά κλάματα από το μικρό τους. Ενοχλητικό! Στο διπλανό διαμέρισμα μια οικογένεια από τη Ρωσία. Η τηλεόραση στη διαπασών μέρα νύχτα βλέποντας εκπομπές μέσω δορυφόρου. Ενοχλητικό! Και στο απέναντι ακριβώς διαμέρισμα μια ηλικιωμένη κυρία ζει με τους δυο γιους της. Ο ένας από αυτούς κάθε φορά που μπαίνει στο σπίτι του, βγάζει τα παπούτσια του και το περίεργο είναι ότι τα αφήνει όπου βρει. Πότε έξω από το ασανσέρ, άλλοτε στο διάδρομο που τους συνδέει. Ενοχλητικό!

Καθώς συζητάμε φαντάζομαι πόσο ενοχλείται από όλα αυτά κι ότι αργά ή γρήγορα θα ψάχνει την ησυχία της. 
-Μου λείπουν, λέει. 
-Ποια; την ρωτώ. 
-Μα τα παπούτσια! Κάθε φορά που γυρίζω σπίτι και δεν δω τα παπούτσια ανησυχώ. Κι όταν στο σπίτι της οικογένειας που ζει από πάνω μου επικρατεί ησυχία κάτι μου λείπει... Αρχικά με ενοχλούσαν όλα αυτά όμως με κάνουν να νιώθω ασφάλεια, εξαφανίζεται ο φόβος του "μένω μόνη".

Κι επειδή κι εγώ ζω σε πολυκατοικία θα ήταν ψέμα να πω πως δεν μου αρέσει. Σίγουρα έχει τα αρνητικά της όμως έχει και πολλά θετικά. Μια μικρή κοινωνία είναι κι αυτή. Πότε ζητάς ένα καρότο από την πάνω, πότε σου δίνει τον κωδικό του ασύρματου Internet ο διπλανός, πότε δίνει ξύλα για το τζάκι ο ένας στον άλλο όταν ξεμένουμε. Συζητήσαμε, γελάσαμε, ανησυχήσαμε όλοι μαζί τότε που μπήκαν κλέφτες και ξάφρισαν σχεδόν όλες τις αποθήκες... Κι η κυρία Αγάπη, αυτή η γλυκιά γυναίκα που μένει από κάτω μας μόνη, εκείνο το απόγευμα που πηγαίναμε τον Παύλο στη γιαγιά και μας ρώτησε όλο άγχος... 
-Θα κοιμηθεί εκεί; Εύχομαι να γυρίσει γρήγορα !
-Μα γιατί; απόρησα και τη ρώτησα δειλά
-Όταν λείπει ο Παύλος μελαγχολώ, αυτός δίνει ζωή στην πολυκατοικία, η απουσία του μου είναι πάντα αισθητή !

Θεέ μου..δεν μπορούσα να φανταστώ ποτέ πως κάποιος άνθρωπος θα ένιωθε έτσι, πως μέχρι χθες ήμασταν ξένοι και τώρα μας νιώθει σαν δική της οικογένεια, μας νοιάζεται και της λείπουμε. Ναι είναι αλήθεια πως όταν ξενοίκιασε ο Μάριος το παιδί που έμενε στο απέναντι διαμέρισμα στεναχωρηθήκαμε όλοι πολύ κι όταν έφυγε ο ασφαλιστής του πάνω ορόφου παρά το γεγονός πως ήταν φωνακλάς η πολυκατοικία ησύχασε τόσο πολύ που κατάντησε ανιαρή, δεν υπήρχε ένταση πλεον.

Κι αυτή η μικρή κουβεντούλα με κάνει να αγαπήσω κι άλλο τη ζωή και να συνειδητοποιήσω πως δεν υπάρχουν ενοχλητικές καταστάσεις παρά αρνητικά αισθήματα. Κι όταν είσαι καλός άνθρωπος με θετικές σκέψεις και καλή αύρα οδηγείσαι στο να αγαπήσεις την κάθε κατάσταση ως έχει. Οι ιδιοτροπίες εξαφανίζονται κι η γκρίνια εξατμίζεται. Γίνεσαι βολικός, χαμογελαστός, αγαπάς όλο τον κόσμο.

Σχόλια

  1. Γειά σου Γιωργία! Τι καλά που τα λες. Έτσι είναι. Για όλους όσους μένουν σε μονοκατοικίες, ίσως φαντάζει περίεργο όλο αυτό που ζούμε εμείς. Η αλήθεια είναι ότι έχει και τα ωραία της...εκτός από την φασαρία:) χα χα χα
    Πόσες φορές κι αν έχουμε ανταλλάξει προϊόντα με την από πάνω και την από κάτω όταν ξεμείναμε! Πόσες φορές "φέρε παιδιά" "στείλε παιδιά" να πεταχτώ μέχρι το σούπερ, κλπ
    Καλώς σε βρίσκω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Επειδή έχω άλλα τέσσερα αδέρφια, το γεγονός ότι έμενα σε μονοκατοικία (μέχρι τα 18) δεν βοηθούσε και πολύ όσον αφορά στην ησυχία! Καλώς όρισες...

      Διαγραφή
  2. Μμμμμμ την είδα από χθες την ανάρτηση, αλλά δεν ήξερα τι θέλω να απαντήσω (το παθαίνω συχνά αυτό, είναι σοβαρό γιατρέ μου;).
    Από την μια είναι λίγο σπαστικό όταν ο δίπλα 20 χρονος (Ξανα)καψουρεύεται και ακούει σκυλάδικα όλη μέρα ή όταν τρωγόμαστε για το πόσες ώρες θα ανάψει το καλοριφέρ. Αλλά αυτή η πολυκατοικία, είναι το "σπίτι μας". Είμαστε όλοι συγκάτοικοι. Και σε κάνει να νιώθεις μια σιγουριά κάποιες στιγμές.
    Σε εμένα πάντως βγήκε σε πολύ καλό αυτή η συγκατοίκηση, γιατί όταν ήμουν έγκυος στον γιο μου, ήταν έγκυος και μια κοπέλα στον 4ο που μέχρι τότε λέγαμε μονο μια καλημέρα. Γεννήσαμε την ίδια εποχή, αρχίσαμε να βγάζουμε βόλτα τα πιτσιρίκια μαζί, να περνάμε τα απογεύματα η μια στο σπίτι της άλλης και τελικά τα παιδιά μας έχουν γίνει κολλητοί φίλοι και εμείς κουμπαριάσαμε, αφού το ζευγάρι βάπτισε την κόρη μας. Είναι οι τέλειοι νονοί για την μικρή η οποία τους λατρεύει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πρέπει να έχεις πολύ πλάκα,τρομερό χιούμορ...πάλι με έκανες και γέλασα! Πόσο χαίρομαι για αυτό!

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου