Εργαζόμενη μητέρα


Το ξυπνητήρι χτυπά στις 6:45. Σηκώνομαι, πηγαίνω στο μπάνιο, πλένω το πρόσωπο μου και τα δόντια μου. Βάζω μουσική και φτιάχνω ένα καφέ. Ντύνομαι και ξυπνάω το γιο μου. Ξανά στο μπάνιο, του πλένω το πρόσωπο, τα δόντια, τον ντύνω. Κατεβαίνουμε στο γκαράζ. Κρατάω την τσάντα μου, την τσάντα του, τα μπουφάν μας, τον καφέ, τα κλειδιά. Τον βάζω στο καθισματάκι, κουμπώνω τη ζώνη ασφαλείας και βάζω ράδιο. Φεύγουμε. Τον πηγαίνω στον παιδικό σταθμό και μπαίνω στην αττική οδό.

 Φτάνω στη δουλειά μου κι υπογράφω. Χαρτιά πάνω στο γραφείο μου με περιμένουν... Συνοδευτικά, πρωτόκολλα, διαβιβαστικά, ετικέτες, διεκπεραιώσεις, χτυπάνε τα τηλέφωνα, συνδέω γραμμές, τρέχω να τους βρω γιατί συνήθως είναι μέσα στα εργαστήρια (εκεί δεν υπάρχουν τηλεφωνικές συσκευές), φαξ, έρχονται τιμολόγια, αναθέσεις, τακτικά εντάλματα και δεν φτάνουν όλα αυτά πρέπει να πατάω και το διακόπτη για να ανοίγει κάθε τρεις και λίγο η κεντρική είσοδος του κτιρίου. Ουφ! Σχολάω...

Κατευθύνομαι στον παιδικό σταθμό, παίρνω το γιο μου (που συνήθως εκείνη την ώρα επειδή νυστάζει γκρινιάζει σχεδόν για τα πάντα) και φτάνουμε σπίτι. Τον αλλάζω, μαγειρεύω, στρώνω το τραπέζι, τρώμε. Ή μάλλον πρώτα ταΐζω αυτόν και μετά τρώω εγώ. Μαζεύω το τραπέζι, πλένω τα πιάτα, τα σκουπίζω και τα τακτοποιώ. Κοιμίζω το γιο μου.

Αρχίζω να συμμαζεύω το σπίτι. Αρχικά τα παιχνίδια του, μετά βάζω το κάθε τι στη θέση του, φτιάχνω τα μαξιλάρια του καναπέ. Μαζεύω τα άπειρα μικρά κομματάκια φλούδας μανταρινιού που βρίσκονται πάνω και κάτω από το τραπέζι, στην πρώτη προσπάθεια του γιου μου να το καθαρίσει κι ίσως να το φάει (λέω ίσως γιατί συνήθως ξεφλουδίζει όλες τις μπανάνες χωρίς να τις θέλει). Βάζω ένα πλυντήριο (σχεδόν κάθε μέρα), κρεμάω τα ρούχα. Ωραία, ας καθίσω λίγο στον καναπέ έτσι βρε αδερφέ να πάρω μια ανάσα... δεν προλαβαίνω να καθίσω και κοιτάζω το ρολόι, αχ όχι η ώρα πέρασε...

Ξανασηκώνομαι. Πρέπει να βγω για τα απογευματινά επαγγελματικά μου ραντεβού. Ντύνομαι ξανά και ξαναφτιάχνω ένα καφέ. Φεύγω, φανάρια, κίνηση, καιρικές συνθήκες... Τελειώνω και γυρίζω σπίτι. Ξαναμαγειρεύω (γιατί έχουμε κι αυτό το χούι στο σπιτικό μας, σπάνια να τρώμε το ίδιο φαγητό και το βράδυ), ξαναστρώνω το τραπέζι, ξαναταϊζω τον μικρό, ξανατρώω, ξαναμαζεύω το τραπέζι, ξαναπλένω τα πιάτα, τα ξανασκουπίζω και τα ξανατακτοποιώ. Μαζεύω τα ρούχα που στέγνωσαν από το από το μπαλκόνι.

Επιτέλους θα παίξω με το γιο  μου, με όση δύναμη έχω! Συνήθως θέλει να παλέψουμε ή μου ζητά να παίξουμε με τα αμαξάκια του, να παίξουμε με τα σπαθιά του, είμαι στρατιώτης λέει κι εγώ κάνω το άλογο του, παραπονιέται κιόλας... "πιο γρήγορα μαμάαα", γενικά μου ζητά πράγματα που θα είχαν μεγαλύτερο ενδιαφέρον για ένα άντρα όπως τον μπαμπά του, αλλά αυτός θέλει να τα κάνουμε μαζί! Και μετά από όλο αυτό το χαμό που έχουμε δημιουργήσει στο παιδικό του δωμάτιο,γεμίζω τη μπανιέρα.

Όση ώρα κάνει μπάνιο ξαναμαζεύω τα παιχνίδια του και ξαναβάζω το κάθε τι στη θέση του.Τον πλένω, τον σκουπίζω, τον ντύνω, τον χτενίζω. Του βάζω το αγαπημένο του dvd και πηγαίνω στο μπάνιο να μαζέψω τα νερά που έριξε (άλλοτε κάνει τάχα μου βουτιές κι άλλοτε είναι μεγάλο ψάρι !). Ωραία και τώρα αφού κοιτά το παραμύθι μπορώ κι εγώ να κάνω ένα ντους με την ησυχία μου. Μπαίνω μέσα και για δευτερόλεπτα ηρεμώ, αφήνω το νερό από το τηλέφωνο του μπάνιου να πέσει στο κέντρο, πάνω ακριβώς στο μέτωπο μου και το νερό χωρίζεται στην δεξιά κι αριστερή πλευρά του κεφαλιού μου με αποτέλεσμα να μην ακούω τίποτα παρά μόνο το νερό που ηχεί στα αυτιά μου, σαν να βρίσκομαι έξω στη βροχή (δοκιμάστε το). Ευχαριστιέμαι τη στιγμή, σκουπίζομαι και λέω αυτή τη φορά πως προλαβαίνω να βάλω λίγη ενυδατική κρέμα σώματος. Ανοίγω το καπάκι της κρέμας κι η πόρτα χτυπά.

-Μαμάααα άνοιξε τι κάνεις εκατό ώρες εκεί μέσα;
-Ελα αγόρι μου τι θες;
-Άνοιξε θέλω τσίσα....
Κλείνω το καπάκι και τοποθετώ την κρέμα πάλι πίσω στο ντουλάπι. Ίσως αύριο να τα καταφέρω. Κάνει τσίσα κι ύστερα γυρίζει πίσω στον καναπέ. Ας ηρεμήσω λίγο κι ας προετοιμαστώ για αύριο, να φτιάξω κάποια διατροφικά προγράμματα ή ίσως γράψω κάτι για το μπλοκ.
-Μαμάαα...
-Ορίστε !
-Μου καθαρίζεις ένα μήλο;
- Ναι φυσικά!

Του καθαρίζω το μήλο και ξανακάθομαι στο γραφείο να συγκεντρωθώ.Δεν περνάνε 10 λεπτά...
-Μαμάααα
-Ορίστε !
-Θέλω κακά (συγνώμη κιόλας)
-Άντε σήκω... Τοποθετώ την ειδική βάση και τον ανεβάζω πάνω στη λεκάνη. Ξαναπηγαίνω στο γραφείο να συνεχίσω την πρόταση που είχα αφήσει στη μέση.
-Μαμάααα τελείωσα, θα έρθεις να με σκουπίσεις;
-Ναι φυσικά, έρχομαι...

Κλείνω την τηλεόραση και πηγαίνουμε στο κρεβάτι. Του διαβάζω το παραμύθι που επέλεξε, ενώ φυσικά ποτέ δεν διαβάζω τα κείμενα που έχει μέσα. Πάντα με δικό μου τρόπο εξηγώ την ιστορία, περιγράφω με κάθε λεπτομέρεια τους ήρωες της. Καληνύχτα άγγελε μου...  

Βάζω δύναμη να σηκωθώ από το κρεβάτι, να καθίσω λίγο με το σύζυγο μου, να πούμε δυο κουβέντες, να αγγίξει ο ένας τον άλλο, αλλά μάταια, το κορμί δεν υπακούει,αποκοιμιέμαι κι εγώ δίπλα στο γιο μου. Ίσως αύριο να τα καταφέρω καλύτερα.

Σχόλια

  1. Αχ αυτό το "μαμαααααααααααααααααα"! Στην δική μας περίπτωση, φαντάσου το Χ 2 συν το οτι περιλαμβάνει και απορίες για το πως γράφεται η "κότα" (Πρωτάκι!) και την προπαίδεια του 9 (Τριτάκι). Με τον σύζυγο για κουβεντούλα και αγκαλίτσα, κλείνουμε ραντεβού ή μετά τις 11.00 το βράδυ, ή την Κυριακή!!! Αν θες, έλα και από εδώ: http://megalono-megaloneis-megalonei.blogspot.gr/
    ΚΑΛΗΜΕΡΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα! Ναι,είμαι σίγουρη πως υπάρχουν μαμάδες με δυσκολότερο έργο. Έχω μια απορία, γιατί μέσα στη μέρα το παιδί λέει τη λέξη "μαμά" 1000 φορές και τη λέξη "μπαμπά" μόνο 10; Μανούλες όλου του κόσμου ενωθείτε...

      Διαγραφή
  2. Ε εντάξει, τα δικά μας είναι πιο μεγάλα, άρα και πιο αυτόνομα. π.χ. το θέμα τουαλέτα το χειρίζονται πλέον μόνα τους. Ο μεγάλος κάνει μόνος του μπάνιο (ντρέπεται να τον κάνω εγώ και να τον βλέπω γυμνό!). Ή εγώ από όταν επιστρέψω το απόγευμα από το γραφείο, δεν έχω ..... homework! Κάθε ηλικία έχει τις ευκολίες και τις δυσκολίες της. Οσο για την απορία σου, αν μάθεις ποτέ την απάντηση, σε παρακαλώ ενημέρωσέ με. Θα σκάσω αν δεν μάθω, γιατί και σπίτι μας το ίδιο γίνεται.Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ειρηνη Τ. (Ψυχολογος)15/11/12, 9:46 π.μ.

    Μανουλα.. εχεις την πιο δυσκολη δουλεια του κοσμου..Λες πως κανεις δεν στο ειπε, αλλα κανεις λαθος . Το εχεις ξανακουσει , αλλα αν δεν το ζησεις , δεν θα το πιστεψεις. Δεν θα το πιστεψεις, οτι το να μεγαλωνεις παιδι μοιαζει απλο και δεδομενο, περναει απαρατηρητο απο τους αλλους, σαν να μην κανεις τιποτα. Κι ομως κανεις την πιο δυσκολη δουλεια του κοσμου. Κι ας μην στο αναγνωριζει κανεις. Δεν μπορεις να θελεις να πιεις καφε , ενω ακους το κλαμα του μωρου. Δεν μπορεις να κανεις μπανιο , δεν μπορεις να χαλαρωσεις. Μπορεις να βαλεις σε ενα κουτι τα θελω σου και να τα θυμηθεις μετα απο χρονια. Στην αρχη ειναι πολυ δυσκολο. Ειχες συνηθισει να προσεχεις μονο τον εαυτο σου. Ειχες κακομαθει. Και τωρα ξαφνικα , θα πεις "τι εγινε". Θα εχεις νευρα, θα νιωθεις οτι η υπομονη σου εξαντλειται. Θα πεις ¨"δεν αντεχω αλλο". Κι ομως ξανασκεψου το. Κατσε στην καρεκλα σου , και σκεψου το ξανα. Ειναι ενα παιδι, που θελει να παιξει. Απολαυσε τις στιγμεςμαζι του. Γιατι θα μεγαλωσει τοσο γρηγορα. Κρατησε το αγκαλια. Αυτο ειναι ευτυχια. Πρεπει να το αποδεχτεις οτι οι προτεραιοτητες σου εχουν αλλαξει. Ειναι η πιο δυσκολη δουλεια του κοσμου.Αλλα ειναι και το πιο μεγαλο θαυμα του κοσμου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Επάγγελμα μητέρα λοιπόν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Τις μανούλες που εργάζονται όπως εσένα κια έχουν ταυτόχρονα παιδιά και σπίτι να τρέξουν πάντα τις θάυμαζα...Εγώ που δεν δουλεύω και έχω ένα παιδί και τρέχω όλη μέρα...!Σε ευχαριστώ πολύ για τη συμμετοχή! Καήμέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. κάπως έτσι ήμουν κι εγώ όταν δούλευα...τώρα όμως που σταμάτησα τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα...καθόλου ξεκούραση για μένα! Πολλές φορές σκέφτομαι να ξαναπάω για δουλειά μήπως και ξεκουραστώ λιγάκι...φαντάσουμε εμένα όλα αυτά που περιγράφεις....Χ3!!! Το καλό είναι οτι απο τότε που άνοιξαν τα σχολεία μου μένει λίγος χρόνος το πρωί...αλλά απο το τρέξιμο της υπολοιπης μέρας έχω χάσει 7 κιλά...και ανέβηκε λίγο η ψυχολογία...και χαίρομαι περισσότερο τα παιδάκια μου κι ας με ταλαιπωρούν...έχει και τα καλά του λοιπόν!
    απο το πάρτυ!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ανώνυμος13/10/14, 10:32 π.μ.

    Και τώρα με δυο παιδιά... διπλά όλα, και οι χαρές και η κούραση... πόσο σε νιώθω! Φιλιά πολλά! Από το πάρτυ της Ελεάννας σου ήρθα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου