Ετών 30 και κάτι...

via
Έζησα μέσα σε ένα σπίτι που οι λέξεις τρυφερότητα, ενθάρρυνση, επιβράβευση κι αυτοπεποίθηση ήταν άγνωστες. Δεν ξέρω πώς μεγάλωσα κι έγινα ένας υγιής ενήλικας. Δεν θυμάμαι ποτέ ένα φιλί, ένα χάδι, μία αγκαλιά, ένα μπράβο, μα το πιο σπουδαίο... ένα σ'αγαπώ

Δεν θυμάμαι να με διάβασε ποτέ κανένας από τους δυο γονείς μου. Θυμάμαι πως χαιρόμουν πάντα στο σχολικό περιβάλλον. Χαιρόμουν με οποιοδήποτε σχεδόν περιβάλλον πέρα του σπιτιού. Στο νηπιαγωγείο οι γονείς μου ερχόντουσαν πάντα τελευταίοι να με πάρουν. Κοιτούσα τα άλλα παιδάκια με πόση χαρά έβλεπαν τους γονείς τους να τους περιμένουν στο προαύλιο, να τους αγκαλιάζουν και να τους φιλούν, να τους ρωτούν πώς ήταν η μέρα στο σχολείο και ζήλευα ή μάλλον πονούσα... Ήξερα πως γυρνώντας στο σπίτι θα τους περίμενε ένα ζεστό πιάτο ενώ εγώ θα έπρεπε να περιμένω για πολύ ώρα ολομόναχη κι όταν θα έφτανα στο σπίτι.. ''το ψυγείο θα ήταν γεμάτο'' ._ 

Από μικρή μου άρεσε το διάβασμα και μάλλον ήταν έμφυτο αφού κανείς στο σπίτι δεν με παρότρυνε. Στη μετέπειτα πορεία μου ποτέ κανείς δεν ήρθε να ρωτήσει κάποιον δάσκαλο ή καθηγητή πώς τα πάω. Στις γνωστές ενημερώσεις γονέων οι δικοί μου ήταν πάντα απών. Το μόνο σχόλιο του πατέρα μου ήταν πως μπορώ παραπάνω ακόμη κι αν του φερνα 19. Έτσι απλά ήθελε το 20! Ακόμη κι όταν πέρασα στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, όταν με τόση ευτυχία του ανακοίνωσα το πιο σημαντικό (μέχρι τότε) κατόρθωμα μου, δεν κατάφερα να αντικρίσω ίχνος χαράς κι ούτε ένα μπράβο και το μόνο που ψέλλισε ήταν " θα χουμε και τη δική σου έννοια τώρα...''


Παιδικά τραύματα;;;   Όχι δεν είμαι τραυματισμένη, δεν αιμορραγώ. Δεν ξέρω πως τα κατάφερα κι όλα όσα με πλήγωσαν τα έκανα δύναμη. Δύναμη να συνεχίσω μια ζωή όπως μου αξίζει. Δύσκολο βέβαια, πολύ δύσκολο στην πράξη αλλά με τη βοήθεια του μυαλού, της ψυχής, του Θεού και κάποιων ειδικών το μυαλό μου γύρισε πολλές στροφές κι η καρδιά μου προστατεύτηκε από μία αόρατη, ανθεκτική ασπίδα. Φυσικά το μεγαλύτερο ποσοστό της δύναμης αυτής πλέον προκύπτει από το παιδί μου, από αυτόν τον άγγελο που ήρθε στη ζωή μου έτσι ξαφνικά για να με κάνει να δω με τα μάτια της καρδιάς και της ψυχής όσα δεν έβλεπαν οι οφθαλμοί μου...


Όσο δεν άκουσα τη λέξη σ' αγαπώ μέσα στο πατρικό μου, η ζωή μου πρόσφερε απλόχερα στο δικό μου σπιτικό τόσες αγκαλιές, τόσα φιλιά, τόσα σ' αγαπώ που πλημμυρίζουν...Τόσο που βγαίνουν από τα παράθυρα και τις πόρτες πετούν στον ουρανό κι ακόμη και την πιο μουντή μέρα την κάνουν να φαίνεται ηλιόλουστη...


Σχόλια

  1. Αν αυτές είναι οι παιδικές σου αναμνήσεις γιωργία μου, πολυ στεναχωρήθηκα. Είμαι σίγουρη όμως ότι αυτές σε έκαναν να αγαπάς ακόμα περισσότερο τον Παυλούκο σου και να του δείχνεις κάθε στιγμή και κάθε λεπτό πόσο τον λατρεύεις.
    Εγώ πάντως που είχα την τύχη να σε γνωρίσω, είσαι ένας τρυφερός και πολύ γλυκός άνθρωπος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος2/4/14, 2:21 μ.μ.

    Πίστεψε με ειδικά αυτό το κείμενο με αντιπροσωπεύει πλήρως...Με τις μόνες διαφορές ότι εγώ πέρασα επαρχία αλλά ήρθα Αθήνα λόγω πολυτεκνίας :-( και ότι δεν έχω ακόμα παιδί, που μακάρι να με αξιώσει ο Θεός κάποια στιγμή να κάνω...!!!Παρ'όλα αυτά από τώρα σκέφτομαι ότι όλα αυτά που μου έλειπαν εμένα σαν παιδί δεν θα λέιψουν ποτέ στα παιδιά μου και δεν αναφέρομαι στα υλικά αγαθά...Συγκινούμαι όταν βλέπω τόσο όμορφες και ευτυχισμένες οικογένειες σαν αυτή που έχετε...Να ζείτε την κάθε σας στιγμή...Σ.Μ

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου